Οι εκλογές στο ΚΙΝΑΛ, καταδικάζοντας τον Γ. Παπανδρέου, έφεραν σε δύσκολη θέση τον… Κώστα Καραμανλή!
Το 2004 η πολιτική ζωή βρέθηκε σε ευνοϊκή συναστρία: Πρωθυπουργός κι αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης είχαν αθροιστικά ηλικία κάτω από εκατό χρόνια.
Επώνυμοι και πανίσχυροι στα κόμματά τους μπορούσαν να απαλλάξουν - χωρίς εκπτώσεις στην ιδεολογία τους - την πολιτική ζωή από τον βρόγχο της διαπλοκής.
Να βγάλουν από τον δρόμο τους το σύστημα κρατικοδίαιτων εργολάβων και καναλαρχών που χειραγωγούσαν τον δημόσιο βίο.
Οι «νταβατζήδες» έθεταν υπό την προστασία τους συνεργάσιμους πολιτικούς - έναν τον έφτασαν ως την πρωθυπουργία - και υπό διωγμό όσους δεν ακολουθούσαν τις υποδείξεις τους.
Ο Καραμανλής τους έδειξε από νωρίς τα δόντια του και ως Πρωθυπουργός νομοθέτησε την απαγόρευση του συνδυασμού εργολάβος και καναλάρχης.
Ευκαιρία να ανακτήσει το πολιτικό σύστημα την αυτονομία του. Αλλά ο Παπανδρέου εναντιώθηκε στον «βασικό μέτοχο».
Ο πολιτικός που ήθελε να επιστρέψει επειδή «συγκρούσθηκε με συμφέροντα», σε εκείνη τη σύγκρουση ήταν με τα συμφέροντα.
Η νέα ευκαιρία ήταν στις αρχές του 2009, με τα σύννεφα της διεθνούς κρίσης πάνω από τη χώρα.
Σε τετ α τετ στο μέγαρο Μαξίμου ο Καραμανλής ζήτησε από τον Παπανδρέου ανοχή στη μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού συστήματος - στο οποίο είχε τις ρίζες της η δημοσιονομική εκτροπή - με ένα απλό επιχείρημα: όταν θα έρθεις στη θέση μου, θα το βρεις λυμένο.
Ο Παπανδρέου απάντησε ότι «έχει λύσεις». Ήταν το «λεφτά υπάρχουν». Ως πρωθυπουργός δεν αξιοποίησε ούτε το σωσίβιο των μέτρων που του είχε πετάξει από τη ΔΕΘ ο Καραμανλής: Κάν’ το και ρίξ’ το σε μένα.
Ως πρώην Πρωθυπουργός άκουγε τον διάδοχό του να τον δαιμονοποιεί, την ώρα που έβαζε τη χώρα στο χορό των δαιμόνων.
Δώδεκα χρόνια από τότε, τον Παπανδρέου τον τέλειωσε το κόμμα του - που είχε τελειώσει ο ίδιος πριν.
Ο Καραμανλής παραμένει κεντρικό πρόσωπο αναφοράς στο δικό του.
Πού βρίσκεται η δυσκολία του; Το πιάτο της εκδίκησης είναι τόσο κρύο, που δεν αξίζει τον κόπο να το φάει…