 |
| Engin_Akyurt / pixabay |
Πρώτον: Με την υπογραφή της Συμφωνίας των Πρεσπών, η Αρχιτεκτονική της μεταψυχροπολεμικής Βαλκανικής αντιμετωπίζεται εν πολλοίς ως μια τελειωμένη υπόθεση και σύμφωνα με την κρατούσα αντίληψη, το μόνο που μένει είναι η ενασχόλησή μας με επενδυτικά projects αλλά και με διάφορες λειτουργικές διευθετήσεις στο πλαίσιο ενός ιδιότυπου Βαλκανικού ρόλου που έχει ανατεθεί στην χώρα μας από τον ευρύτερο «συμμαχικό» σχεδιασμό. Η αλήθεια ωστόσο είναι εντελώς διαφορετική. Οι δυνάμεις που επιδιώκουν την αποσταθεροποίηση στην Βαλκανική αφυπνίζονται… Οι εθνικιστικοί μεγαλοϊδεατισμοί παραμένουν ενεργοί… Η αναθεωρητική ατζέντα ξεπαγώνει, επικαιροποιείται και διεκδικεί ανατροπές στο περιφερειακό μεταψυχροπολεμικό status, ενώ δεν έχουν εκλείψει και οι γνωστοί ανιστόρητοι αλυτρωτισμοί που δηλητηριάζουν τις διακρατικές σχέσεις… Στο περιβάλλον αυτών των εξελίξεων, επανενισχύονται ακραία εθνικιστικά κόμματα και κινήσεις που απειλούν να εκτρέψουν την περιφερειακή πολιτική ατζέντα και να την ενσωματώσουν στις απαιτήσεις της κορυφαίας στρατηγικής σύγκρουσης, γεγονός που θα έχει ευρύτερες γεωπολιτικές επιπτώσεις…
Δεύτερον: Οι διμερείς και πολυμερείς συνευρέσεις καθώς και μια σειρά από συμφωνίες που έχει προσυπογράψει η χώρα μας και οι οποίες συνιστούν όντως ένα τολμηρό εξωστρεφές βήμα στην Εξωτερική της πολιτική, τείνουν να εκλαμβάνονται ως ένα νέο διπλωματικό «σιγουράκι» που τροφοδοτεί εκδηλώσεις επικοινωνιακής αυταρέσκειας, ενώ θα έπρεπε να...
Τρίτον: Η επιχειρούμενη πολιτική διευθέτηση που έχει δρομολογηθεί προκειμένου να δοθεί ένα τέλος στις υπερδεκαετείς συγκρούσεις που ταλανίζουν την πολύπαθη Λιβύη, δεν ακολουθεί μια πορεία ευθύγραμμη, αντιθέτως η έκβασή της θεωρείται ιδιαίτερα επισφαλής και αυτό αποτυπώνεται ακόμη και στις δηλώσεις των ισχυρών δρώντων που εκλαμβάνονται τύποις ως εγγυητές και θεματοφύλακες της συγκεκριμένης διαδικασίας. Παρ’ όλα αυτά υπάρχουν φωνές στην πατρίδα μας, που συντηρούν την εσφαλμένη αντίληψη η οποία συνδέει την πολιτική διαδικασία στην Λιβύη με την σταδιακή αποδυνάμωση του παράνομου Τουρκολιβυκού μνημονίου και την αποκατάσταση της νομιμότητας αναφορικά με την προσέγγιση του ζητήματος των θαλασσίων ζωνών. Στον βαθμό που αυτή η αντίληψη καθίσταται κυρίαρχη και οδηγεί σε ένα καθεστώς επιζήμιας αναμονής, αυτό διευκολύνει αποκλειστικά και μόνο τον σχεδιασμό των Τούρκων επιτελών οι οποίοι σπεύδουν σε κάθε ευκαιρία να δηλώσουν, όχι μόνο ότι δεν είναι διατεθειμένοι να επιτρέψουν την αμφισβήτηση της παράνομης συμφωνίας για της θαλάσσιες ζώνες η οποία ακυρώνει στην πράξη την γεωπολιτική παρουσία της χώρας μας, αλλά και ότι η ενεργή στρατιωτική παρουσία τους στην Βορειοαφρικανική χώρα, είναι απολύτως νόμιμη και θα παγιωθεί, με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει για τις διεργασίες που βρίσκονται σε εξέλιξη.
Τέταρτον: Σημαντικές Ευρωπαϊκές χώρες επιμένουν να προσεγγίζουν την Τουρκική προκλητικότητα με τρόπο αντιφατικό, αποσυνδέοντας πλήρως την συνολική διπλωματικοπολιτική τους συμπεριφορά από τον αυτονόητο κώδικα αλληλεγγύης απέναντι στην Ελλάδα και την Κύπρο. Η θεσμική Ευρώπη επιβεβαιώνει έτσι την ανικανότητά της να σταθεί σοβαρά και με αποφασιστικότητα απέναντι σε μια διαρκή πρόκληση που ενίοτε προσλαμβάνει και τα χαρακτηριστικά ευθείας απειλής. Αυτή η Ευρώπη δεν ήταν ποτέ διαφορετική… Ωστόσο… Η ανάδειξη του γεωπολιτικού οπορτουνισμού σε κυρίαρχη στάση στις παρούσες συνθήκες, δεν μπορεί και δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται με την παραδοσιακή Ελληνική ελαφρότητα η οποία διχάζει τον Ελληνισμό… Διευκολύνει την ευόδωση του Τουρκικού επιθετικού σχεδιασμού... Και εν τέλει αυτοεξαιρεί και την Ελλάδα αλλά και την Κύπρο από το δικαίωμά τους να διεκδικήσουν δυναμική παρουσία και ρόλο πρωταγωνιστικό στην νέα περιφερειακή εξίσωση, υποβαθμίζοντάς τες σε συμπληρωματικό αναλώσιμο στους γεωοικονομικούς σχεδιασμούς τρίτων.
Πέμπτον: Η γειτονική Τουρκία, παρά τους ευσεβείς πόθους όλων αυτών που επιμένουν να φλυαρούν για την σοβαρότητα της οικονομικής κρίσης με την οποία βρίσκεται αντιμέτωπη, ΔΕΝ καθηλώθηκε σε κανενός είδους γεωπολιτική εσωστρέφεια και η εξωστρεφής της παρουσία ΔΕΝ διαχειρίζεται φτηνές και προβλέψιμες πολιτικές «εξαγωγής κρίσης» σε μια προσπάθεια της πολιτικής της ηγεσίας να εκτρέψει την συσσωρευμένη κοινωνική αγανάκτηση, όπως θέλουν να πιστεύουν οι αφελείς .
Σε αντίθεση με τις προσδοκίες και τις επιφανειακές αναλύσεις των Ελλήνων «στρατηγιστών», η Τουρκική Εξωτερική πολιτική παραμένει εξαιρετικά στοχευμένη και επιδεικνύει μια αξιοθαύμαστη προσαρμοστικότητα στο πνεύμα των ανατροπών που κυοφορούνται στον σύγχρονο κόσμο. Η Τουρκική Εξωτερική πολιτική αυτήν την στιγμή κλείνει μέτωπα. Ακόμη και μέσα από την προσπάθειά της να συνδυάσει το οικονομικά τερπνό με το στρατηγικά ωφέλιμο, κλείνει μέτωπα. Επανατακτοποιεί συμμαχίες και χτίζει μεθοδικά στον εγγύς της περίγυρο ένα περιβάλλον ανοχών και αυτό αποτελεί επένδυση για τις εξελίξεις της επόμενης μέρας. Επιχειρεί παράλληλα να ισχυροποιήσει την θέση της ακόμη και με πρωτόγνωρες - και μέχρι πριν από λίγον καιρό ανέλπιστες - συμμαχίες όπως αυτή με την Αρμενία, επανακεφαλαιοποιεί το προϊόν των γεωπολιτικών ανοιγμάτων της και προετοιμάζεται να το πλασάρει ως υπολογίσιμη προστιθέμενη αξία προκειμένου να αποσπάσει την εύνοια ΚΑΙ της Αιγύπτου αλλά ΚΑΙ του Ισραήλ.
Η Τουρκία με δυο λόγια, στο περιβάλλον του νέου πολυπολικού κόσμου στο πλαίσιο του οποίου διεκδικεί ρόλο πρωταγωνιστικό, δείχνει πως έχει πλήρη επίγνωση της φυσιογνωμίας που προσλαμβάνει στις μέρες μας η κορυφαία στρατηγική σύγκρουση και κυρίως δείχνει πως έχει πλήρη επίγνωση του γεγονότος ότι σε ένα περιβάλλον που δεν διαθέτει πλέον αλληλοσυγκρουόμενα και αντιπαρατιθέμενα ιδεολογικοπολιτικά πρόσημα, οι μάχες της επόμενης μέρας θα δοθούν στο τερέν της γεωοικονομίας πρωτίστως. Σε αυτό ακριβώς το συγκρουσιακό περιβάλλον παίρνει θέση. Και επιδιώκει να είναι μια θέση ισχύος έναντι πάντων. Για να το επιτύχει, παρεμβαίνει δυναμικά στην Ευρασιατική σκακιέρα και κυρίως παρεμβαίνει με μια ολοκληρωμένη επιθετική στρατηγική που κινείται σε τρία επίπεδα:
- Ισχυροποιεί το Νατοϊκό της προφίλ χτίζοντας συμμαχίες εξαιρετικά δελεαστικές για τον Αμερικανονατοϊκό σχεδιασμό της επόμενης μέρας…
- Μεγιστοποιεί το διαπραγματευτικό της κεφάλαιο με όρους στρατηγικού βάθους έναντι όλων, στην προσπάθειά της να διεκδικήσει αυξημένο και αναντικατάστατο ρόλο στις ισορροπίες ισχύος που τελούν υπό διαμόρφωση…
- Ροκανίζει το διπλωματικοπολιτικό κεφάλαιο που προσπαθεί να χτίσει η χώρα μας στον περιφερειακό καμβά, διότι γνωρίζει καλά πως η Ελληνική παρουσία είναι το μοναδικό εμπόδιο στην προσπάθειά της να εξελιχτεί σε ισχυρή αεροναυτική δύναμη με ευρύτερο περιφερειακό αποτύπωμα.
Η Ελληνική Εξωτερική πολιτική και η συστημική στρατηγική σκέψη, δεν μπορούν να συνεχίσουν να κλείνουν τα μάτια απέναντι σε αυτήν την πραγματικότητα και να παραμυθιάζονται με τα χτυπήματα στην πλάτη για την δήθεν δύναμη περιφερειακής σταθερότητας και άλλες αντίστοιχες ομορφιές.
Ο χρόνος ΔΕΝ είναι υπέρ της Ελλάδας και ότι έχει απομείνει στην κλεψύδρα ΔΕΝ μπορεί να συνεχίσει να κατασπαταλιέται σε αυταπάτες που δεν οδηγούν πουθενά.
Η Ελλάδα οφείλει να παρέμβει στις εξελίξεις δραστικά, με αποφασιστικότητα και με όρους Διεθνούς αλλά και Ιστορικών Δικαίων, τροποποιώντας έτσι δραματικά την περιφερειακή ατζέντα αλλά και τους όρους του παιχνιδιού, όσο ακόμη εκλαμβάνεται ως δύναμη ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΑ ΑΝΑΓΚΑΙΑ στους σχεδιασμούς των συμμάχων της, διότι από την στιγμή που θα μεταπηδήσει στην βαθμίδα της ΤΑΚΤΙΚΑ ΑΝΑΛΩΣΙΜΗΣ, το παιχνίδι θα έχει χαθεί οριστικά.
Η πατρίδα μας οφείλει να παρέμβει ΤΩΡΑ διεκδικώντας τα νόμιμα και διαμηνύοντας στους πάντες την αποφασιστικότητά της να μην συμβιβαστεί με τίποτε λιγότερο από αυτά. Οι πολιτικές και οι αντιλήψεις που θέλουν στο όνομα της «σύνεσης», να εξασφαλιστεί στην Τουρκία η αναγκαία πίστωση χρόνου για την δομική της ανασυγκρότηση και την πραγματική ενίσχυση του περιφερειακού της ρόλου, είναι φοβικές, αδιέξοδες και επικίνδυνες πολιτικές. Μια τέτοια Τουρκία είναι αποφασισμένη να καταπιεί τον Ελληνισμό και η Ελλάδα έχει κάθε λόγο να ανακόψει αυτήν την πορεία ΤΩΡΑ γιατί αύριο θα είναι αργά…