Η Ελλάδα μπροστά σε κρίσιμες προκλήσεις. Εθνική επιβίωση ή παρασιτικός αφανισμός;

MattHrusc / pixabay

Η παρακμή του κράτους μας είναι σαφής και αναντίρρητη στον ερευνητή που έχει μελετήσει την ιστορική μας πορεία με συνέπεια και κριτική ματιά μέχρι τις μέρες μας. Το ζητούμενο και προαπαιτούμενο όμως είναι να μπορεί να κατανοήσει και να εντοπίσει κάποιος την παρακμή και τις διαστάσεις της. Το σύστημα της εγχώριας διακυβέρνησης συστηματικά από την Μεταπολίτευση και μετά, δεν έκανε τα δέοντα ως προς την πνευματική διασφάλιση ενός συλλογικού υπόβαθρου που θα εκμηδένιζε την φενάκη ενός παρασιτικού εκσυχρονισμού. 

Νικόλαος Ταμπουρέας - Εκπαιδευτικός, παιδαγωγικός σύμβουλος, M.Ed.

Ο ''κόσμος των ιδεών'' του Ελληνισμού μεταβίβασε την ικμάδα του στην Ευρώπη των τεχνοκρατικών μοντέλων διακυβέρνησης, των οικονομικών μεγεθών του υπερδανεισμού, της δήθεν ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και του επιφανειακού σεβασμού των κρατών-μελών. Αλλά το χειρότερο δεν ήταν αυτό. Χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο στην παιδεία μας, ο λαός έμελε να ζήσει χωρίς πνευματικό έρμα, χωρίς συνείδηση, χωρίς επίγνωση συλλογική και προσωπική του ρόλου και της αξίας που έχουν έννοιες όπως το φιλότιμο, η δικαιοσύνη, το ήθος, η πίστη, η εγκράτεια, το μέτρο, η αγωνιστικότητα,η τιμιότητα, η αυτοπροσφορά, η θυσία. Έννοιες, δηλαδή, συνυφασμένες δυνατά με το ενδιαίτημα της ψυχής και του νου του Έλληνα, παρά τις διακυμάνσεις στο διάβα της ιστορίας. Έννοιες που σταδιακά έγιναν ξένες αλλά και επικίνδυνες στο σαθρό πολιτικό σύστημα της φαυλοκρατίας και του νεποτισμού. Έτσι, ο ελληνικός κόσμος ξέχασε την τεράστια πνευματική και πολιτιστική του στόφα, έχασε το περιεχόμενο της πραγματικής παιδείας και εκπαίδευσης και ''ο λογισμός και το όνειρο'' κατέληξε σε άγχος και εφιάλτη. Η Ελλάδα του ευρώ με την κάλπικη προοπτική των δανείων έφτασε περιδεής και εξαθλιωμένη στα φρικτά μνημόνια της ολοκληρωτικής εξαθλίωσης και ένιωσε τα επίχειρα των επιλογών της.

Αλλά ας επανέλθουμε στον αρχικό μας συλλογισμό. Η παρακμή εάν δεν μπορεί να γίνει αισθητή από τους πολίτες στην καθημερινότητά τους, στους θεσμούς, στην πολιτική, την παιδεία, τη γλώσσα, την επικοινωνία, τα ΜΜΕ, τους ταγούς κάθε είδους και τη δικαιοσύνη, σημαίνει ότι οι πολίτες είναι πλέον μέρος ή και χειρότερα, αρωγοί της παρακμής αυτής. Έχουμε φτάσει σε αυτό το σημείο; Έχουμε τις αντιστάσεις και τη δυναμική να ενεργοποιήσουμε τις υγιείς πνευματικά δυνάμεις του τόπου; Υπάρχει ελπίδα να βελτιώσουμε τα δεδομένα; Μπορεί το κράτος να επαναπροκηρύξει ένα σταθερό σύστημα αξιών που θα εμπνεύσει τους πολίτες, μια διαφορετική ‘’μεγάλη ιδέα’’, ένα νέο αφήγημα σωτηρίας του τόπου;

Οι απαντήσεις έρχονται από τη μελέτη της ιστορίας, παγκόσμιας και ελληνικής. Ο αφανισμός ενός έθνους-κράτους έρχεται όταν αυτό αποσυνδεθεί από τις θεμελιώδεις αρχές και αξίες που το δημιούργησαν, το στέριωσαν, το ενέπνευσαν στα δύσκολα. Από τις αρχές και τις αξίες που επαναπιστοποιήθηκαν από την πνευματική ηγεσία. Από τις ιδέες που διαχρονικά αποτέλεσαν σημεία αναφοράς για τη διάκριση και επιλογή πράξεων που είχαν ως κέντρο τους τον άνθρωπο .Το μεγάλο, λοιπόν, ερώτημα προκύπτει αβίαστα. Εμείς ποιες ακριβώς αξίες υπηρετούμε σήμερα; Ποιος είναι ο αξιακός μας οδηγός και ποια η σχέση του με τα πνευματικά θεμέλια της δημιουργίας της χώρας μας; Από την δυσκολία της απάντησης ή της μη εύρεσης κοινών σημείων προκύπτει και το μέγεθος της παρακμής που βιώνουμε.

Το κείμενο αυτό διαβλέποντας την κρισιμότητα των στιγμών που ζει ο Ελληνισμός θα προσπαθήσει να συγκεράσει τον ρεαλισμό με την αισιοδοξία. Ο τόπος αυτός διαχρονικά έζησε και ζει από τους λίγους που στα δύσκολα στάθηκαν και ‘’βάσταξαν Θερμοπύλες’’.Αυτή τη μαγιά που και ο Στρατηγός Ιωάννης Μακρυγιάννης αναφέρει ,έχουμε απόλυτη ανάγκη. Είτε χρειαστεί ύστερα από μια πιθανή ολοκληρωτική κατάρρευση του παρόντος εγχώριου οικοδομήματος, είτε ως διάσωση της τελευταίας στιγμής, τη δωδεκάτη ώρα της ιστορικής μας ύπαρξης.