Andrew Korybko - oneworld.press / Παρουσίαση Freepen.gr
Το Κρεμλίνο οραματίζεται τον εαυτό του να γίνει η υπέρτατη «εξισορροπητική» δύναμη στην υπερήπειρο στον 21ο αιώνα, για τον οποίο διατηρεί προσεκτικά εξίσου άριστες σχέσεις με διάφορα ζεύγη αντίπαλων χωρών, ιδιαίτερα με την Κίνα και το Βιετνάμ στο παρόν πλαίσιο. Και οι δύο χώρες είναι στρατηγικοί εταίροι της Ρωσίας, ωστόσο εμπλέκονται επίσης σε μια πικρή διαμάχη για τμήματα της Θάλασσας της Νότιας Κίνας. Ωστόσο, η Ρωσία έχει υψηλού επιπέδου εταιρικές σχέσεις ασφάλειας και με τις δύο, οι οποίες στοχεύουν στη διατήρηση της ισορροπίας δυνάμεων προκειμένου να προωθήσουν μια πολιτική λύση στα διμερή τους ζητήματα. Αυτή η πρακτική της «στρατιωτικής διπλωματίας» είναι ρεαλιστική και έρχεται σε αντίθεση με το αμερικανικό μοντέλο.
Οι ΗΠΑ προτιμούν συνήθως μία χώρα σε κάθε δεδομένο ζευγάρι αντιπάλων, τους οπλίζουν μέχρι τα δόντια και στη συνέχεια τους ενθαρρύνουν να καταφύγουν σε στρατιωτικά μέσα για να προωθήσουν τη θέση τους σε οποιαδήποτε διαμάχη μπορεί να εμπλέκονται. Η Ουάσιγκτον προσπάθησε να χρησιμοποιήσει αυτό το περιφερειακά αποσταθεροποιητικό μοντέλο «στρατιωτικής διπλωματίας» με το Ανόι, αλλά αποκρούστηκε. Το Βιετνάμ όχι μόνο δεν ενδιαφέρεται να προκαλέσει στρατιωτικά την Κίνα χρησιμοποιώντας αμερικανικά όπλα, αλλά κατανοεί επίσης σοφά πως τέτοια μέσα γενικά δεν είναι ο πιο σοφός τρόπος επίλυσης τέτοιων ζητημάτων. Επιπλέον, το μεγαλύτερο μέρος του στρατού της εξαρτάται από σοβιετικά και ρωσικά όπλα, επομένως η ριζική μετάβαση στα αμερικανικά είδη θα μπορούσε να οδηγήσει σε προβλήματα διαλειτουργικότητας στο μεσοδιάστημα.
Για να είμαστε σαφείς, ούτε η Ρωσία ούτε το Βιετνάμ έχουν εχθρικές προθέσεις κατά της Κίνας, τις οποίες κατέστησαν ρητά σαφές στο έγγραφο στρατηγικής εταιρικής σχέσης αυτής της εβδομάδας στο οποίο συμφώνησαν. Το TASS ανέφερε ότι περιέχει τη ρήτρα πως «η Ρωσία και το Βιετνάμ δε συνάπτουν συμμαχίες και δεν υπογράφουν συμφωνίες με τρίτες χώρες προκειμένου να πραγματοποιήσουν ενέργειες που βλάπτουν η μία την ανεξαρτησία, την κυριαρχία, την εδαφική ακεραιότητα και τα βασικά συμφέροντα της άλλης». Σημειώνει επίσης ότι «η ανάπτυξη των σχέσεων Ρωσίας-Βιετνάμ δεν στοχεύει σε καμία τρίτη πλευρά». Η Κίνα έχει κατανοητά προβλήματα με τις περιφερειακές χώρες που συνεργάζονται με το Πεντάγωνο, αλλά δεν έχει πρόβλημα με το να έρθουν μέχρι το Κρεμλίνο.
Αυτή η παρατήρηση προσθέτει αξιοπιστία στον ισχυρισμό ότι το ρωσικό μοντέλο «στρατιωτικής διπλωματίας» σταθεροποιείται περιφερειακά λόγω της πρόθεσής του να διατηρήσει την ισορροπία δυνάμεων με σκοπό την προώθηση πολιτικών λύσεων σε περιφερειακά ζητήματα. Αυτό από μόνο του προάγει πολύ το όραμα GEP της Ρωσίας, αλλά υπάρχουν πολύ περισσότερα σε αυτή τη μεγάλη στρατηγική από τις διασυνδεδεμένες διπλωματικές διαστάσεις και διαστάσεις ασφάλειας που μόλις εξηγήθηκαν. Το Βιετνάμ ήταν η πρώτη χώρα που υπέγραψε συμφωνία ελεύθερου εμπορίου με την υπό την ηγεσία της Ρωσίας, Ευρασιατική Οικονομική Ένωση (EAU), η οποία βοήθησε αυτό το μπλοκ περιφερειακής ολοκλήρωσης να γίνει ένας πολλά υποσχόμενος οικονομικός παράγοντας για το μέλλον της υπερηπείρου. Και οι δύο πλευρές δεσμεύτηκαν να ενισχύσουν αυτούς τους δεσμούς κατά την επίσκεψη αυτής της εβδομάδας.
Η ιστορική Ρωσο-Βιετναμέζικη Στρατηγική Συνεργασία δίνει στη Μόσχα μια παρουσία στην περιοχή της ASEAN στο κέντρο αυτού που οι ΗΠΑ, η Ινδία και άλλοι περιγράφουν ως «Ινδο-Ειρηνικό», αλλά που το Κρεμλίνο και οι Κινέζοι εταίροι του εξακολουθούν να αποκαλούν Ασία-Ειρηνικό. Ανεξάρτητα από την ορολογία που χρησιμοποιεί κανείς, δεν μπορεί να αμφισβητηθεί ότι η θέση του Βιετνάμ στο κέντρο της ASEAN - που εκτείνεται στον Ινδικό και τον Ειρηνικό Ωκεανό - είναι εξαιρετικά στρατηγική και επομένως εξαιρετικά επωφελής όταν πρόκειται για την προώθηση του GEP της Ρωσίας. Πρέπει να γίνει πολύ ακόμη δουλειά για να καταστεί η Ρωσία σημαντική δύναμη σε αυτήν την περιοχή, αλλά ο μεγάλος στρατηγικός σκοπός του Βιετνάμ έναντι της Μόσχας είναι πως δίνει στο Κρεμλίνο μια πλατφόρμα από την οποία μπορεί να το κάνει.
Με βάση αυτή την παρατήρηση, μπορεί επίσης να ειπωθεί ότι οι σχέσεις Ρωσίας-Βιετνάμ χρησιμεύουν ως παράδειγμα για το τι θέλει να πετύχει η Μόσχα αλλού στην Αφρο-Ευρασία. Παρά την αξιοσημείωτη ασυμμετρία τους ως προς τη διπλωματική, οικονομική και στρατιωτική επιρροή, οι δεσμοί τους παραμένουν ίσοι και χαρακτηρίζονται από αμοιβαίο σεβασμό. Αυτό το μοντέλο σχέσεων μεγάλης δύναμης-μεσαίας δύναμης θα αναπαραχθεί ιδανικά σε όλο το υπόλοιπο ανατολικό ημισφαίριο με τον καιρό, καθώς η εμβέλεια του Κρεμλίνου θα επεκτείνεται περαιτέρω σε όλη την Αφρο-Ευρασία κατά τις επόμενες δεκαετίες. Οι σχετικά μικρότερες χώρες δε χρειάζεται να ανησυχούν για τις προθέσεις της Ρωσίας, καθώς οι σχέσεις της με το Βιετνάμ αποδεικνύουν πως είναι αξιόπιστη.
Επιστρέφοντας στον παράγοντα Κίνα, το ίδιο το γεγονός ότι η Ρωσία εμπλέκεται σε μια τέτοια ενεργό «στρατιωτική διπλωματία» με το Βιετνάμ όσον αφορά την ενίσχυση των αμυντικών της δυνατοτήτων στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας ενάντια στο πλαίσιο των εντάσεων του Ανόι με το Πεκίνο δείχνει πως η Μόσχα φιλοδοξεί πράγματι να γίνει πραγματικά ουδέτερη «ισορροπητική» δύναμη. Η στρατηγική εταιρική σχέση της με την Κίνα με πολύ μεγαλύτερη παγκόσμια επιρροή δεν αποτελεί εμπόδιο σε αυτήν με το Βιετνάμ, ειδικά όταν πρόκειται για «στρατιωτική διπλωματία». Εάν το Κρεμλίνο μπορεί υπεύθυνα να βοηθήσει το Βιετνάμ να «ισορροπήσει» την Κίνα στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας, τότε σίγουρα αναμένεται να βοηθήσει άλλες χώρες να «ισορροπήσουν» υπεύθυνα η μία την άλλη και αλλού στον κόσμο.
Έχοντας όλα αυτά κατά νου, η Στρατηγική Συνεργασία Ρωσίας-Βιετνάμ προωθεί πραγματικά το όραμα GEP της Μόσχας. Είναι η μελέτη περίπτωσης που αποδεικνύει την ιδέα που διατυπώνεται, δηλαδή ότι το Κρεμλίνο μπορεί υπεύθυνα να «ισορροπήσει» πολύ ευαίσθητες και περίπλοκες υποθέσεις σε όλη την ευρασιατική υπερήπειρο. Όσο ευρύτερη γίνεται η συνειδητοποίηση της επιτυχίας αυτής της χώρας από αυτή την άποψη, τόσο πιο γρήγορα θα ξεδιπλωθεί το μεγάλο στρατηγικό της όραμα, το οποίο με τη σειρά του θα επιταχύνει την αναδυόμενη Πολυπολική Παγκόσμια Τάξη. Ως εκ τούτου, είναι ύψιστης προτεραιότητας αυτές οι δύο χώρες να προωθήσουν όσο το δυνατόν περισσότερο την στρατηγική τους συνεργασία. Είναι το τέλειο μοντέλο σχέσεων μεγάλης εξουσίας-μεσαίας εξουσίας και επομένως παράδειγμα για όλους.