Του Στρατή Μαζίδη
Άλλοτε υπηρέτησε το σύστημα, είτε με τη μία είτε με την άλλη πλευρά, κι άλλοτε το κοντράρισε. Ήταν πάντως από τις συνεπείς αντιμνημονιακές φωνές ευθύς εξαρχής όταν άλλοι συνάδερφοί του διαλαλούσαν πόσο καλό είναι το μνημόνιο. Το ζήσαμε στο πετσί μας.
Ωστόσο ο Τράγκας περιθωριοποιήθηκε [παθητική κι όχι μέση φωνή] τα τελευταία χρόνια. Ο σημερινός πρωθυπουργός ούτε ως αρχηγός της αντιπολίτευσης και μολονότι τότε χτυπούσε ο δημοσιογράφος την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, δεν ανεχόταν την κριτική του. Ο αποθανών έδειχνε τη δική του κατεύθυνση για τη φυγή του από το "αληθινό" ραδιόφωνο με αφορμή ένα σατιρικό του σχόλιο.
Στη συνέχεια πήγε στον Πειραιά. Εκεί κάθισε λίγα χρόνια, έδωσε ζωή στον σταθμό ώσπου τον απομάκρυναν κι από εκεί κατόπιν πιέσεων. Ακολούθησε άλλο ραδιόφωνο όπου ούτε εκεί αφέθηκε να μακροημερεύσει και έστησε τη δική του ηλεκτρονική ραδιοφωνική γωνιά.
Ο τηλεοπτικός του ακρωτηριασμός προχωρούσε παράλληλα.
Αυτά για να καταλάβουμε το μέγεθος της δημοκρατίας που ζούμε.
Ο Τράγκας, διαβητικός, με παραπανίσιο βάρος, κόλλησε τελικά τον ιό. Δεν τα κατάφερε. Το γιατί δεν του δόθηκαν μονοκλωνικά όταν ήταν ακόμη νωρίς, όπως και σε άλλους, είναι ένα ερώτημα που ήδη τίθεται σε διάφορα μέσα.
Παράλληλα με τον ίδιο να παλεύει για τη ζωή του όρμησαν "δημοσιογράφοι" κι άλλοι δημοσιολογούντες στα κοινωνικά δίκτυα με σκοπό την απήχηση σχεδόν να χαιρεκακίσουν για αυτό που αντιμετώπιζε. Του καταμαρτυρούν πράγματα που ουδέποτε είπε. Ο Τράγκας δεν υπήρξε αρνητής [έλεος πια με αυτόν τον όρο] ούτε του ιού ούτε του εμβολιασμού. Ούτε πήρε κανένα στο λαιμό του. Ο καθένας είναι υπεύθυνος για τον εαυτό του. Αλίμονο σε εκείνο που περιμένει από τρίτους να του πουν τι θα κάνει σε τόσο σοβαρά θέματα. Ο γνωστός δημοσιογράφος υπήρξε όμως πολέμιος της υποχρεωτικότητας. Στοιχειώδης αντίληψη και μόρφωση τα διαχωρίζει αυτά.
Οι τυμβωρύχοι βγήκαν με μακροσκελείς αναρτήσεις σε sites και ρεπορτάζ σε παραδοσιακά ΜΜΕ να του κάνουν αφιερώματα. Σε κάποια δεν έλειψαν κι οι μπηχτές. Τι ειρωνεία όμως. Έναν άνθρωπο με 50+ χρόνια στο επάγγελμα τον είχαν στο περιθώριο, όταν αποφάσισε να δημιουργήσει ένα κίνημα ούτε που τον φώναξαν, κάποιοι τον περιέπαιξαν και ασχολούνται μαζί του τώρα που πέθανε.
Πρώην συνεργάτης για χρόνια τον αποχαιρέτισε σεμνά, όμως κι αυτός παρά τα 7-8 χρόνια παρουσίας του δίπλα του και κάνοντάς του πάσα στη δική του ζώνη την υψηλότερη ακροαματικότητα, δεν τον κάλεσε ποτέ.
Άλλος πάλι δε σέβεται το ιατρικό απόρρητο γνωστοποιώντας διαλόγους και συζητήσεις που ο αποθανών δεν μπορεί να επιβεβαιώσει ή να διαψεύσει.
Δυστυχώς η πανδημία έβγαλε το τέρας που κρύβει ο άνθρωπος μέσα του. Σκοτεινές ψυχές επιχαίρουν για τη διασωλήνωση ή το θάνατο εμβολιασμένων κι ανεμβολίαστων ανάλογα το που στέκονται. Βγάζουν χολή την ώρα που κάποιος ή κάποια παλεύει. Θάνατοι απλών ανθρώπων γίνονται θέματα ρεπορτάζ για να προβληθεί το αν είχαν ή όχι εμβολιαστεί.
Δε γνωρίζω πόσα αντισώματα έχουμε, αλλά στην κακία δε μας ξεπερνά κανείς. Δεν μπορούμε απλά να ευχηθούμε σε κάποιον να τα καταφέρει. Τσιμπάμε στα διχαστικά τερτίπια των πολιτικών που έχουν πολλά να κερδίσουν. Εμείς όμως;
Όσοι έζησαν πολλά χρόνια μέσα στα νοσοκομεία, έμαθαν καλά πως όταν απουσιάζει η υγεία, όλα τα άλλα είναι λες και δεν υπάρχουν. Σα να ζεις σε ένα διαφορετικό παράλληλο κόσμο. Ας μάθουν λοιπόν κάποιοι ότι σε αυτά πάντα υπήρχε κόσμος που υπέφερε, πονούσε, έδινε μάχη, άλλοτε την κέρδιζε, άλλοτε όχι. Να εύχονται και να προσεύχονται όλοι οι άνθρωποι που περνούν την πόρτα τους, να την ξαναδιαβούν όρθιοι, γεροί και δυνατοί προς την αντίθετη κατεύθυνση. Να μην στάζουν φαρμάκι, γιατί δεν ξέρουν αν και πότε πιθανώς να έρθει η δική τους σειρά.
Υγεία σε όλους και δύναμη σε όσους παλεύουν. Αυτά φτάνουν.