Του Στρατή Μαζίδη
Τούρμπο έγινε η γαλάζια ομήγυρη. Ο γραφικός, ο έτσι, ο γιουβέτσι, ο χέρι-χέρι κ.ο.κ. Ανάμεσα όμως στα άκουσα ήταν και η παρουσία των "ακραίων". Ο ακροδεξιός, όπως έλεγαν, εκδότης Γεωργιάδης, ο επικεφαλής του Εθνικού Μετώπου, Βορίδης, ο γιος του Πλεύρη.
Αυτοί, οι συνομιλητές ήταν δηλαδή καθώς πρέπει δεξιοί. Οι άλλοι ήταν επικίνδυνοι ακροδεξιοί που δεν έπρεπε να μπουν στη Βουλή. Και τελικά δεν μπήκαν. Έπρεπε να περιμένουν ακόμη 3 1/2 χρόνια για να τα καταφέρουν.
Τα ίδια πρόσωπα της συζήτησης, εκείνοι οι ΝΔκρατες που κατακεραύνωναν το "ακραίο" ΛΑ.Ο.Σ. σήμερα το έχουν για να τους κυβερνά και μάλιστα στα πιο νευραλγικά υπουργεία. Ένας πολιτικός γενιτσαρισμός αν θυμηθεί κανείς το ξεκίνημα αυτών των ανθρώπων και που βρίσκονται σήμερα. Αν πχ θυμηθεί τι έλεγε ο Αδωνις για τον Καραμανλή και τη ΝΔ. Τι έλεγε ο Πλεύρης για τους μετανάστες ή για κάποια εμβόλια πριν 10 χρόνια. Αν θυμηθεί, και μπράβο στους Ισραηλινούς, πως κάποιοι έσπευσαν να δηλώσουν δημόσια συγγνώμες μόλις υπουργοποιήθηκαν και να ξεκαθαρίσουν ότι τυχόν αναφορές του παρελθόντος ήταν παρανοήσεις.
Αν θέλετε να καταλάβετε πόσο βολεύτηκε κάποιος από το σύστημα, απλά κοιτάξτε αν έχει μεγαλώσει το στομάχι και το λαιμό του.
Αυτά λοιπόν τα πρόσωπα που κάποτε ήταν οι "ακραίοι", σήμερα κυβερνούν τον τόπο. Κι αναρωτιέμαι αν τελικά το πρόβλημα εκείνης της ομήγυρης ήταν η ιδεολογία τους ή το όχημα με το οποίο πολιτεύονταν. Δεν αποκλείεται μάλιστα να τους έχουν σταυρώσει στις εκλογικές αναμετρήσεις. Με την πανδημία δεν είχα τη δυνατότητα να τους ρωτήσω. Όχι ότι καίγομαι κιόλας. Την απάντηση την ξέρω.