Lucas Leiroz - infobrics.org, ερευνητής στις Κοινωνικές Επιστήμες στο Rural Federal University του Ρίο ντε Τζανέιρο, γεωπολιτικός σύμβουλος / Παρουσίαση Freepen.gr
Τις τελευταίες ημέρες, μια εχθρική συμπεριφορά προς τη Ρωσία εξαπλώθηκε σε ολόκληρο το δυτικό κόσμο. Οι δυτικές κυβερνήσεις αποφάσισαν να στοιχηματίσουν στη μαζική προπαγάνδα για την ύπαρξη ρωσικού σχεδίου εισβολής στην Ουκρανία, δικαιολογώντας έτσι την τεράστια αποστολή χρημάτων και όπλων στην ουκρανική κυβέρνηση, σε μια υποτιθέμενη προσπάθεια να εξοπλίσουν τη χώρα για μια αμυντική κατάσταση κατά της Μόσχας.
Τα δυτικά μέσα ενημέρωσης έχουν συμβάλει τα μέγιστα σε αυτή τη διαδικασία εχθρότητας, διαδίδοντας σε μαζική κλίμακα αρκετές αβάσιμες φήμες για ένα τέτοιο «σχέδιο εισβολής». Ο φόβος, ο τρόμος και ο πανικός είναι ευρέως διαδεδομένοι στα γειτονικά έθνη της Ρωσίας. Κατά συνέπεια, αυτοί που επηρεάζονται περισσότερο από αυτήν την ψυχολογική επιχείρηση είναι οι ίδιες οι κυβερνήσεις και οι πολίτες των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης, οι οποίοι, ως τρόπος αντίδρασης στον ανύπαρκτο κίνδυνο της ρωσικής εισβολής, καταλήγουν να «αναγκάζονται» να υποστηρίξουν τα σχέδια του ΝΑΤΟ στα εδάφη τους.
Αναμφίβολα, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ήταν ο κύριος σύμμαχος της φιλοδυτικής ουκρανικής κυβέρνησης ενάντια στη Ρωσία. Καθημερινά κυκλοφορούν πολλές παραπληροφορίες που αφορούν τις λεπτομέρειες της υποτιθέμενης ρωσικής εισβολής που «προκειται να συμβεί». Ιστότοποι στο Διαδίκτυο, τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά κανάλια μεταδίδουν συνεχώς ειδήσεις για την υπόθεση, κάνοντας να φαίνεται πως η Ουκρανία αντιμετωπίζει μια επικείμενη πολεμική κατάσταση. Με τόσα πολλά όπλα προπαγάνδας σε δράση, μια κατάσταση συλλογικής παράνοιας ενεργοποιείται μεταξύ των Ουκρανών: όλοι βλέπουν κάθε ασήμαντη ρωσική κίνηση ως «σήμα» ότι η Μόσχα πρόκειται να επιτεθεί στην Ουκρανία.
Προφανώς, η Ρωσία ταράζει στρατεύματα στα δυτικά σύνορα τους τελευταίους μήνες ως ένας τρόπος διατήρησης της κατάστασης εγρήγορσης ενόψει της κλιμάκωσης των ελιγμών του ΝΑΤΟ, αλλά αυτό ήταν αρκετός λόγος για να επισημανθούν «σαφείς αποδείξεις» ότι το σχέδιο εισβολής είναι πραγματικό σύμφωνα με τα μέσα ενημέρωσης του Κιέβου - αγνοώντας το γεγονός πως η Ρωσία μετακινεί στρατεύματα στο δικό της έδαφος, κάτι που είναι απολύτως φυσιολογικό για κάθε εθνικό κράτος.
Το μεγάλο πρόβλημα με όλα αυτά είναι ότι η ουκρανική κυβέρνηση επηρεάζεται τόσο από την προπαγάνδα όσο και ο ίδιος ο πληθυσμός. Σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει στις δυτικές χώρες, όπου η ιδέα της ρωσικής εισβολής κάνει τους πολιτικούς και τους στρατηγούς να γελούν ενώ πείθει την κοινή γνώμη, στην Ουκρανία, οι ίδιοι οι κρατικοί αξιωματούχοι επηρεάζονται από την αντιρωσική παράνοια που διαδίδεται από πρακτορεία μέσων ενημέρωσης της χώρας τους. Ως αποτέλεσμα, οι ψυχολογικές επιπτώσεις αυτής της κατάστασης μετατρέπονται σε αντιρωσικές δημόσιες πολιτικές, κυρίως στο Ντονμπάς, όπου η ατελείωτη βία φαίνεται να είναι η μόνη εύλογη πιθανότητα να ξεκινήσει μια σύγκρουση μεταξύ Μόσχας και Κιέβου.
Οι ρατσιστικές πολιτικές εναντίον του πληθυσμού των 600.000 και πλέον ρωσόφωνων στα δυτικά σύνορα της Ουκρανίας ανησυχούν πάρα πολύ τη Μόσχα. Η ρωσική κυβέρνηση αγωνίζεται από το 2014 να μην προωθήσει κανενός είδους καταναγκαστική δράση στην περιοχή, αναζητώντας μέσα ειρηνικής επίλυσης, η οποία επιτεύχθηκε εν μέρει με τις Συμφωνίες του Μινσκ, αλλά η ουκρανική αντίσταση στο να συμμορφωθεί το Κίεβο με τα διεθνή σύμφωνα και την αναβίωση μιας πολιτικής της συστηματικής εξόντωσης και των εθνοτικών διώξεων καθιστούν ολοένα και πιο δύσκολη τη διαχείριση της κατάστασης χωρίς πιο αποτελεσματικά μέσα.
Η Μόσχα επιμένει να επιλυθεί διπλωματικά και νομικά, αλλά οι δυσκολίες είναι σαφείς. Είναι απίθανο, για παράδειγμα, η αγωγή που κατατέθηκε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων να έχει πρακτικό αποτέλεσμα, καθώς αυτό το Δικαστήριο απλώς κυριαρχείται από τη δυτική σκέψη για την Ουκρανία. Ενώ οι διεθνείς οργανισμοί παραμένουν σιωπηλοί, οι Ρωσόφωνοι πεθαίνουν στο Donbass, αλλά θα έρθει μια στιγμή που η Ρωσία δε θα ανεχθεί άλλο αυτήν την κατάσταση.
Προφανώς, δε θα υπάρξει πόλεμος, αλλά η Μόσχα μπορεί να ξεκινήσει μηχανισμούς για να βοηθήσει πιο ενεργά τις ένοπλες πολιτοφυλακές της περιοχής, είτε μέσω μεγαλύτερης χρηματοδότησης, αποστολής σύγχρονων όπλων, στρατιωτικών εκπαιδευτών ή ιδιωτικών εταιρειών ασφαλείας. Γεγονός είναι πως η Μόσχα έχει επαρκή μέσα για να επέμβει έμμεσα στο Ντονμπάς και δεν το έχει κάνει μέχρι σήμερα, διότι το πιο στρατηγικό πράγμα για τη ρωσική κυβέρνηση είναι να επιτευχθεί οριστική ειρήνη στην περιοχή, με το Κίεβο να τερματίζει τις ρατσιστικές πολιτικές και το Ντόνετσκ και το Λούγκανσκ να ενσωματώνονται. και πάλι στο ουκρανικό κράτος.
Όπως αναλύεται από αρκετούς ειδικούς, το ρωσικό συμφέρον είναι να παραμείνει η Ουκρανία ανέπαφη, όχι να κατακερματιστεί, καθώς αναμένεται ότι, με τις επόμενες κυβερνήσεις, το Κίεβο θα επιστρέψει στην υιοθέτηση μιας πιο ουδέτερης και φιλικής προς τη Ρωσία εξωτερικής πολιτικής στο μέλλον. Εάν η κατάσταση επιδεινωθεί στο Donbass, η Μόσχα θα θυσιάσει αυτό το συμφέρον προς όφελος του λαού της στην περιοχή - αλλά το πρόβλημα είναι ότι το Κίεβο πιστεύει πως οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ θα παρέμβουν σε μια τέτοια κατάσταση.
Για τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, η Ουκρανία χρησιμεύει ως αποσταθεροποιητικός παράγοντας στο ρωσικό στρατηγικό περιβάλλον, αλλά η βοήθεια της ουκρανικής κυβέρνησης δε θα ήταν ποτέ επαρκής λόγος για να πολεμήσουν οι δύο μεγαλύτερες πυρηνικές δυνάμεις στον κόσμο. Όλο και περισσότερο, η κυβέρνηση των ΗΠΑ επιδιώκει ενεργά να διαπραγματευτεί με τη Ρωσία, αν και οι διαπραγματεύσεις συνεχίζουν να συνοδεύονται από περιττούς στρατιωτικούς ελιγμούς του ΝΑΤΟ στην Ανατολική Ευρώπη. Οι ΗΠΑ και οι μεγάλες δυνάμεις του ΝΑΤΟ βλέπουν τη Ρωσία ως παρόμοια και απλώς αγνοούν το Κίεβο, το οποίο δε θεωρείται σχετικό κράτος. Η Ουκρανία είναι ένα όργανο για το ΝΑΤΟ. Έχει ρόλο στο σχέδιο της συμμαχίας, που είναι να βλάπτει συνεχώς τη Ρωσία, δημιουργώντας προστριβές και εντάσεις, αλλά όχι σε σημείο να προκαλέσει πόλεμο ή άμεση ένοπλη σύγκρουση. Εάν η Ουκρανία αποτύχει να εκπληρώσει αυτό τον ρόλο, δε θα λάβει καμία βοήθεια.
Για τους αξιωματούχους του Κιέβου, είναι απαραίτητο να προσέξουμε το πρόσφατο αμερικανικό παράδειγμα στο Αφγανιστάν, προκειμένου να καταλάβουμε τι θα συμβεί με τις ουκρανικές δυνάμεις εάν η κατάσταση επιδεινωθεί στο Ντονμπάς. Οι ΗΠΑ απλώς εγκατέλειψαν τους μεγαλύτερους ιστορικούς συμμάχους τους στην Καμπούλ, καθώς δεν είχαν πλέον συμφέρον να πολεμήσουν τους Ταλιμπάν. Τι να περιμένουμε από την Ουάσιγκτον σε σχέση με την Ουκρανία, η οποία δεν είναι καν μέρος του ΝΑΤΟ;