Τελικά ο χωρισμός Κράτους - Εκκλησίας είναι πια άμεση επιτακτική ανάγκη

ElenaOlesik / pixabay

Ο χωρισμός Κράτους - Εκκλησίας είναι ένα θέμα που απασχολεί δεκαετίες την ελληνική επικαιρότητα. Τα τελευταία χρόνια έχει καταστεί εντονότερο το αίτημα από ορισμένη μερίδα η οποία εξυπηρετεί άλλες ατζέντες, όπως η αποχριστιανοποίηση της χώρας και ο υποβιβασμός μιας πίστης, μολονότι προ 200 ετών η Επανάσταση έγινε πρώτα για "του Χριστού την Πίστη την Αγία".

Του Στρατή Μαζίδη

Όσοι υποστήριζαν πως ένας τέτοιος διαχωρισμός δεν πρέπει να πραγματοποιηθεί, πλέον με ψυχρή ματιά διαπιστώνουν ότι έλαβε χώρα κάτι πολύ χειρότερο: α. η χώρα όχι μόνο αποχριστιανοποιείται ταχύτατα αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις το κράτος παρουσιάσει αντίχριστα χαρακτηριστικά, β. το μεγαλύτερο μέρος των στα χαρτιά Χριστιανών Ορθοδόξων δε γνωρίζει σε Ποιον και Τι πιστεύει, γ. η εκκλησία σε επίπεδο Ιεραρχών ασχολείται συχνά με άλλα θέματα έχοντας υποταχθεί σχεδόν ολοκληρωτικά στην πολιτική εξουσία.

Σήμερα βλέπουμε Ιεράρχες στα κηρύγματα και τις τοποθετήσεις τους να ασχολούνται με το εμβόλιο. Κάποιοι λαμβάνουν θέση ενώ ορισμένοι προχωρώντας περισσότερο χαρακτηρίζουν και κατακρίνουν πιστούς αναλόγως της επιλογής τους. Χώρια τις ακραίες τοποθετήσεις από φωνές που παλαιότερα είχαν πρωταγωνιστήσει αρνητικά στην επικαιρότητα. Αντί να δέονται να απαλλαχθούμε από αυτός που μας βρήκε και να συνιστούν στον καθένα προσεκτικά, ανάλογα με την περίπτωσή του, τα πιθανά θέματα που αντιμετωπίζει ή όχι, να μιλήσει με τον ιατρό του, αν πρέπει ντε και καλά να μιλήσουν.

Αλλά και στο παρελθόν είχαμε ανάλογες περιπτώσεις. Ποιος ξεχνά πχ το από άμβωνος κήρυγμα του Θεσσαλονίκης παραμονές του δημοψηφίσματος του 2015 υπέρ του ΝΑΙ;

Θα πει κανείς, οι ιερωμένοι δε δικαιούνται να έχουν άποψη για τα θέματα; Σαφέστατα, ναι. Όμως οφείλουν να είναι προσεκτικοί που και πως τις διατυπώνουν λόγω της θέσης τους.

Για να επιστρέψουμε στο σήμερα, είδαμε ότι η Ιερά Σύνοδος στο θέμα των ελέγχων στις εκκλησίες δεν έβαλε μπροστά τα κεφαλαιώδη θέματα σωτηρίας και συνειδήσεως, πχ πως ανάμεσα στον πιστό και τον Χριστό θα μπουν εμπόδια αλλά την τεχνική αδυναμία εφαρμογής των μέτρων. Θα πει κανείς ότι κινήθηκε διπλωματικά, πως έκανε ένα φαναριώτικο ελιγμό. Δεν ξέρω, μπορεί, όμως δίνει το πάτημα στον οποιοδήποτε να ισχυριστεί πως αν το κράτος έστελνε στον κάθε ναό ελεγκτές, δε θα υπήρχε ζήτημα.

Το πρόβλημα είναι ότι η Εκκλησία της Ελλάδας δέχεται τα πάντα. Φοβάται την κυβέρνηση; Τα ΜΜΕ; Η ίδια γνωρίζει. Τον Θεό άραγε Τον φοβάται; Κατά πολλούς το θέμα εστιάζεται γύρω από το οικονομικό. Οι ιερωμένοι θεωρούνται δημόσιοι υπάλληλοι. Στη ζωή μάθαμε ότι αυτός που πληρώνει, έχει τον έλεγχο. Είτε λέγεται μισθός, είτε χρηματοδοτικά πακέτα κ.ο.κ.

Ωστόσο η Εκκλησία που ίδρυσε ο Ιησούς Χριστός και πορεύθηκε ανά τους αιώνες δεν ήταν οικονομικά εξαρτημένη από κανέναν. Ει τις ού θέλει εργάζεσθαι, μηδέ εσθιέτω, δηλαδή όποιος δε θέλει να δουλεύει δε θα τρώει, σημειώνει ο Απόστολος Παύλος στην προς Θεσσαλονικείς Β’ 3:10. Ο ίδιος ήταν σκηνοποιός, μερίδα των Αποστόλων ήταν ψαράδες κ.ο.κ. 

Απεναντίας βασίστηκε σε μια κληρονομιά αγώνα. Ας θυμηθούμε τι λέει ο Παύλος με συγκινητικά λόγια στην προς Εβραίους:

«Ἀδελφοί, οἱ πατέρες ἡμῶν, διὰ πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας, εἰργάσαντο δικαιοσύνην, ἐπέτυχον ἐπαγγελιῶν, ἔφραξαν στόματα λεόντων, ἔσβεσαν δύναμιν πυρός, ἔφυγον στόματα μαχαίρας, ἐνεδυναμώθησαν ἀπὸ ἀσθενείας, ἐγενήθησαν ἰσχυροὶ ἐν πολέμῳ, παρεμβολὰς ἔκλιναν ἀλλοτρίων· ἔλαβον γυναῖκες ἐξ ἀναστάσεως τούς νεκροὺς αὐτῶν· ἄλλοι δὲ ἐτυμπανίσθησαν, οὐ προσδεξάμενοι τὴν ἀπολύτρωσιν, ἵνα κρείττονος ἀναστάσεως τύχωσιν· ἕτεροι δὲ ἐμπαιγμῶν καὶ μαστίγων πεῖραν ἔλαβον, ἔτι δὲ δεσμῶν καὶ φυλακῆς· ἐλιθάσθησαν, ἐπρίσθησαν, ἐπειράσθησαν, ἐν φόνῳ μαχαίρας ἀπέθανον, περιῆλθον ἐν μηλωταῖς, ἐν αἰγείοις δέρμασιν, ὑστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι, ὧν οὐκ ἦν ἄξιος ὁ κόσμος, ἐν ἐρημίαις πλανώμενοι καὶ ὄρεσι καὶ σπηλαίοις καὶ ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς.

Καὶ οὗτοι πάντες μαρτυρηθέντες διὰ τῆς πίστεως οὐκ ἐκομίσαντο τὴν ἐπαγγελίαν, τοῦ Θεοῦ περὶ ἡμῶν κρεῖττόν τι προβλεψαμένου, ἵνα μὴ χωρὶς ἡμῶν τελειωθῶσι.

Τοιγάρουν καὶ ἡμεῖς, τοσοῦτον ἔχοντες περικείμενον ἡμῖν νέφος μαρτύρων, ὄγκον ἀποθέμενοι πάντα καὶ τὴν εὐπερίστατον ἁμαρτίαν, δι' ὑπομονῆς τρέχωμεν τὸν προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα, ἀφορῶντες εἰς τὸν τῆς πίστεως ἀρχηγὸν καὶ τελειωτὴν Ἰησοῦν, ὃς ἀντὶ τῆς προκειμένης αὐτῷ χαρᾶς ὑπέμεινε σταυρόν, αἰσχύνης καταφρονήσας, ἐν δεξιᾷ τε τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ κεκάθικεν».

Ίσως λοιπόν ήρθε η στιγμή του διαχωρισμού. Η Εκκλησία ας πάρει πίσω, ό,τι έδωσε κι ας πορευθεί στο μέλλον όπως πορεύθηκε αμέτρητους αιώνες και μάλιστα δίχως περιουσία αλλά υπό διωγμό για μεγάλα διαστήματα. Δεν είναι κακό να εργάζεται κανείς. Και οι μοναχοί εργάζονται, παράγουν προϊόντα για να έχει έσοδα και να ανταπεξέρχεται η μονή τους, κι ο Κύριος συμπαραστέκεται. Ευκαιρία να δούμε πόσοι πραγματικά πιστεύουν σε Αυτόν για να πάρουμε θάρρος όσοι είμαστε ολιγόπιστοι.

Ο Αγιος Ιωάννης ο Ελεήμων, ο σπουδαίος αυτός άνθρωπος που όταν έχασε γυναίκα και παιδιά, έγινε ιερέας κι αργότερα ανέλαβε Πατριάρχης Αλεξανδρείας στα χρόνια του Ηράκλειου, έκανε από το μηδέν τεράστιο φιλανθρωπικό έργο. Αξιοποιούσε το κάθε τι. Οι πάντες έβρισκαν καταφύγιο στην αγκαλιά του Ιωάννη. Στις ημέρες του το Πατριαρχείο έφτασε να έχει 15 πλοία που πραγματοποιούσαν εμπορικά δρομολόγια με όλα τα έσοδα να κατευθύνονται στις ανάγκες του λαού. Ο ίδιος κοιμόταν καταγής και την πανάκριβη κουβέρτα που του δώριζε κάθε φορά ένας πλούσιος της Αλεξάνδρειας, την πουλούσε την επόμενη ημέρα στην αγορά μοιράζοντας τα χρήματα.

Το κράτος είναι βέβαιο ότι δε θα τολμήσει. Αρκείται στο να φοβερίζει. Δεν επιθυμεί μια ανεξάρτητη Εκκλησία της Ελλάδος μακριά από κανάλια, πολιτικούς, ευρωπαϊκά κονδύλια κ.ο.κ. Η Ιεραρχία θα τολμήσει; Άλλωστε...

«Oυδείς δύναται δυσί κυρίοις δουλεύειν· ή γάρ τον ένα μισήσει καί τον έτερον αγαπήσει, ή ενός ανθέξεται καί του ετέρου καταφρονήσει. ου δύνασθε Θεώ δουλεύειν και μαμωνά» (Mατθ. 6,24)

Αν θέλουμε να δούμε νέους Ιωάννηδες Ελεήμονες και Μεγάλους Βασιλείους, ο δρόμος είναι ένας ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε: «Κἀγώ δε σοι λέγω ὅτι σύ εἶ ὁ Πέτρος, καί ἐπί ταύτῃ τῇ πέτρᾳ οἰκοδομήσω μου τήν ἐκκλησίαν, καί πύλαι ἅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς».