 |
| RΕUΤΕRS / Hannibal Hanschke |
Paul Nuttall - rt.com / Παρουσίαση Freepen.gr
Ο Scholz θα γίνει ο νέος καγκελάριος της Γερμανίας μέσα στις επόμενες 10 ημέρες, επικεφαλής ενός συνασπισμού «φαναριών» όπως αποκαλείται που αποτελείται από το δικό του κόμμα, το SPD, τους Πράσινους και τους Ελεύθερους Δημοκράτες.
Οι κορυφαίες θέσεις θα κατανεμηθούν μεταξύ των ηγετών των αντίστοιχων κομμάτων, με τις τρεις πιο ισχυρές θέσεις να πηγαίνουν στον Scholz, τον αρχηγό του SPD τον Christian Lindner του FDP, ο οποίος θα είναι υπουργός Οικονομικών και την συναρχηγό των Πρασίνων, Ανναλένα Μπάερμποκ, η οποία θα γίνει υπουργός Εξωτερικών.
Η βάση της συμφωνίας διαμορφώθηκε σε ένα έγγραφο 178 σελίδων, το οποίο περιείχε 52.000 λέξεις. Σε αυτό, τα μέλη του συνασπισμού ασχολήθηκαν με μια σειρά θεμάτων, όπως η οικονομία, η μετανάστευση, η κάνναβη και η κλιματική αλλαγή. Ωστόσο, μια από τις πιο ενδιαφέρουσες πτυχές είναι η ξεδιάντροπη φιλοδοξία για τη νέα κυβέρνηση να εργαστεί προς την «ανάπτυξη ενός ομοσπονδιακού ευρωπαϊκού κράτους».
Πράγματι, ο Udo Bullmann, ο οποίος ήταν ο επικεφαλής διαπραγματευτής του SPD για τις ευρωπαϊκές υποθέσεις, είπε ότι «ο χρόνος το απαιτεί» και «ο κόσμος το περιμένει». Χμμμ. Θα το δουμε αυτο.
Οι φεντεραλιστικές φιλοδοξίες της νέας γερμανικής κυβέρνησης θα προκαλέσουν ανησυχία σε ορισμένες χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Πολωνίας, της οποίας η κυβέρνηση έχει ξεκαθαρίσει πως είναι αντίθετη σε ένα υπερκράτος της ΕΕ. Είχα προβλέψει τον Ιούνιο ότι οι φεντεραλιστικές φιλοδοξίες της ΕΕ θα προκαλέσουν τελικά ρήξη με τους Πολωνούς, και αυτό το έγγραφο χρησιμεύει μόνο για να φέρει αυτή την αναπόφευκτη σύγκρουση ένα βήμα πιο κοντά.
Επιπλέον, ένας εκπρόσωπος του γραφείου του Ούγγρου πρωθυπουργού είπε ότι το έγγραφο του γερμανικού συνασπισμού «δεν είναι ένα ευρωπαϊκό αλλά ένα σαφώς δυτικοευρωπαϊκό πρόγραμμα», το οποίο απέχει «εξαιρετικά πολύ από αυτό που πιστεύουμε στο κεντρικό τμήμα της Ευρώπης για τον κόσμο και τις κοινωνίες».
Πρόσθεσε ότι η νέα γερμανική κυβέρνηση «θέλει ξεκάθαρα τις ενωμένες πολιτείες της Ευρώπης, αλλά τουλάχιστον το κάνουν ανοιχτά, παρά μέσω μιας κρυφής επέκτασης των εξουσιών των ευρωπαϊκών θεσμών και αποδυνάμωσης των εξουσιών των κρατών μελών».
Αυτό είναι ένα πραγματικά ενδιαφέρον σχόλιο, διότι η ΕΕ γενικά έχει το δικό της τρόπο όταν ενεργεί κρυφά. Όταν τα σχέδιά της για ενσωμάτωση παρουσιάζονται ανοιχτά, γενικά απορρίπτονται. Πράγματι, την τελευταία φορά που η ΕΕ αποκάλυψε τις φιλοδοξίες της για μια ομοσπονδιακή Ευρώπη με τη μορφή ενός Ευρωπαϊκού Συντάγματος, η ιδέα απορρίφθηκε κατηγορηματικά από τους Γάλλους και τους Ολλανδούς στα δημοψηφίσματα.
Το έγγραφο του γερμανικού συνασπισμού θέλει επίσης να δει κινήσεις προς μια συνεκτική εξωτερική πολιτική της ΕΕ. Στοχεύει στην κατάργηση της αρχής της ομοφωνίας, αντικαθιστώντας αντ' αυτού με την Ειδική Πλειοψηφία (QMV), που σημαίνει ότι τα κράτη μέλη δε θα έχουν πλέον το δικαίωμα να ασκούν βέτο στην εξωτερική πολιτική. Αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει τις χώρες να παρασυρθούν σε ξένες δεσμεύσεις με τις οποίες μπορεί να μην συμφωνούν απαραίτητα.
Για να επιτύχει τους φεντεραλιστικούς της στόχους, η νέα γερμανική κυβέρνηση θα παραδώσει περισσότερες εξουσίες στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Σκοπεύει να το κάνει αυτό επιτρέποντας στο κοινοβούλιο να δρομολογήσει νομοθεσία, η οποία αυτήν την στιγμή είναι αποκλειστικά δικαίωμα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Αυτή η έλλειψη νομοθετικής εξουσίας έχει οδηγήσει πολλούς να απορρίψουν το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ως κάτι περισσότερο από ένα «δοξασμένο κατάστημα ομιλιών».
Αν και το σχέδιο της γερμανικής κυβέρνησης να παραδώσει περισσότερες εξουσίες στους εκλεγμένους ευρωβουλευτές μπορεί να είναι μια κίνηση προς μια πιο δημοκρατική λογοδοσία, θα μπορούσε επίσης να είναι αντιπαραγωγικό.
Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο είναι το πιο ομοσπονδιακό από όλα τα θεσμικά όργανα της ΕΕ, και είναι επίσης μακράν το πιο ακραίο. Πράγματι, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή συχνά λειτουργεί ως τροχοπέδη σε ορισμένες από τις υπερβολές του κοινοβουλίου, γι' αυτό και οι συγκρούσεις των οργάνων είναι έντονες. Πάρτε, για παράδειγμα, την πρόσφατη περίπτωση όπου το κοινοβούλιο μήνυσε την Επιτροπή επειδή δεν τιμώρησε αρκετά γρήγορα την Πολωνία και την Ουγγαρία επειδή αρνήθηκαν να συμμορφωθούν με τις επιταγές της ΕΕ.
Εάν οι ευρωβουλευτές είχαν τον τρόπο τους, οι κλιματικοί στόχοι θα ήταν ακόμη πιο ακραίοι, η ΕΕ θα είχε ήδη ένα μόνιμο στρατό και θα εμπλέκεται σε συγκρούσεις σε όλο τον κόσμο και θα επιταχυνόταν ο ρυθμός προς την πλήρη ολοκλήρωση. Επιπλέον, όσες χώρες παρεκκλίνουν από τους στόχους του έργου θα αντιμετωπίσουν ακόμη σκληρότερες κυρώσεις. Δεν είναι περίεργο που οι ευρωπαίοι ομοσπονδιακοί ευρωβουλευτές, όπως ο πρώην πρωθυπουργός του Βελγίου, Γκυ Φερχόφσταντ, επευφημούν τη νέα γερμανική κυβέρνηση που βρίσκεται στα σπάργανα.
Και τι γίνεται με τους Γάλλους; Ο Scholz έχει ήδη επισημάνει ότι η πρώτη του επίσκεψη στο εξωτερικό ως καγκελάριος θα είναι στο Παρίσι, ωστόσο δεν είμαι πεπεισμένος πως θα βρει τους ομολόγους του εκεί πρόθυμους να υποστηρίξουν τη φιλοδοξία του για ένα «ομοσπονδιακό ευρωπαϊκό κράτος».
Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι το γαλλικό κοινό γίνεται όλο και πιο σκεπτικιστικό για τις Βρυξέλλες, γι' αυτό και οι υποψήφιοι για την προεδρία της χώρας φορούν ευρωσκεπτικιστικά ρούχα. Ο Μακρόν, για παράδειγμα, έχει ασκήσει βέτο στη διεύρυνση της ΕΕ, και ακόμη και ο Μισέλ Μπαρνιέ, ο πρώην διαπραγματευτής της ΕΕ για το Brexit, μιλά για επιστροφή εξουσιών από τις Βρυξέλλες.
Πιστεύω ειλικρινά όπως το φεντεραλιστικό πλοίο απέπλευσε. Αυτές οι ιδέες ήταν στη μόδα την πρώτη δεκαετία του αιώνα, αλλά όχι τόσο τώρα. Αρκεί να δούμε πώς τα ευρωσκεπτικιστικά κόμματα έχουν αναπτυχθεί σε όλη την ήπειρο τα τελευταία 20 χρόνια ως απόδειξη πως οι πολίτες έχουν κουραστεί από την παρέμβαση των Βρυξελλών.
Εάν η γερμανική κυβέρνηση αποδειχθεί πιστή στο λόγο της και επιδιώξει επιθετικά τον στόχο της δημιουργίας ενός ομοσπονδιακού υπερκράτους της ΕΕ, τότε θα οδηγήσει σε μαζικές εντάσεις μεταξύ των μελών. Πράγματι, μακροπρόθεσμα, θα μπορούσε να έχει ως αποτέλεσμα ορισμένες χώρες να αποχωρήσουν από το μπλοκ εντελώς και να ακολουθήσουν το δικό τους δρόμο.