 |
| Skitterphoto / pixabay |
Πάσχω από ένα σύνδρομο. Για να ζω φυσιολογικά, λαμβάνω φαρμακευτική αγωγή. Το σύνδρομο εμφανίστηκε ξαφνικά, πριν από μερικά χρόνια. Μέχρι να συνειδητοποιήσω ή μάλλον να παραδεχτώ ότι έπασχα από ασθένεια, πέρασαν μήνες. Μήνες βασανιστικοί, όσο κανείς δε φαντάζεται.
Βέβαια, το ξαφνικό της ασθένειας δεν ήταν και τόσο ξαφνικό. Είχαν προηγηθεί μηνύματα, άσχετα με την ασθένεια, τα οποία δεν αντιλήφθηκα ως καμπανάκια, αλλά ως τυχαία περιστατικά υγείας. Δύο ακόμα αντίστοιχα καμπανάκια χτύπησαν και μετά την εμφάνιση της ασθένειας.
Μετά από πεντέμισι χρόνια ζωής με το σύνδρομο, η πάλη μαζί του μετατρέπεται σε συντροφιά και από εχθρός γίνεται φίλος, καθώς άρχισα να συλλαμβάνω θετικές του επιδράσεις στον εαυτό μου.
Με βοήθησε να διαπιστώνω τον εγωισμό μου. Για παράδειγμα, διερωτόμουν, γιατί συνέβη σε μένα.
Να βλέπω πράγματα που προηγουμένως δεν έβλεπα. Ένα εξ αυτών, πως η ζωή είναι απολαυστική όταν είναι πιο απλή, ακόμα και όταν στερούμαι πράγματα που λογάριαζα για απαραίτητα.
Να παραδεχθώ πόσο αδύναμος είμαι, αφού έχανα όλες τις μάχες απέναντί του.
Να αντιλαμβάνομαι την απιστία μου, καθώς αναρωτιόμουν γιατί το επέτρεψε ο Θεός.
Να μην κουκουλώνω τον πόνο της καρδιάς μου, γιατί τότε γινόταν ακόμα πιο επίπονος.
Μέσα από αυτή τη συνειδησιακή και συναισθηματική δίνη κατέληξα, ότι η πάθηση δεν είχε και δεν έχει μονάχα σωματικά αίτια, αλλά και ψυχικά. Κάνοντας ένα μνημονικό πισωγύρισμα στη ζωή μου, διαπίστωσα πως πρώτα νόσησε η ψυχή μου και μετά το σώμα μου. Πως, αυτή είναι που χρήζει προτεραιότητα γιατρειάς. Άλλωστε, η χορηγούμενη φαρμακευτική αγωγή αντιμετωπίζει το σύμπτωμα, όχι την αιτία της πάθησης.
Ενώ λοιπόν, πάλευα να βρω τρόπο για να το διώξω, πλέον το έχω αφήσει στην «ησυχία» του. Ενώ προσευχόμουν για να φύγει, τώρα ευχαριστώ τον Θεό που δε μου το πήρε.
Όσο παράξενα κι αν ακούγεται, η σωματική νόσος έχει εξελιχθεί σε ένα μέσο ψυχικής ίασης.