 |
| Photo: Public domain |
Είναι σίγουρα θετικές και μπορεί να είναι σαν μια ανάσα φρέσκου αέρα σε σύγκριση με την αιώνια δυσωδία από το βάλτο στον οποίο βυθίστηκε η Ουάσιγκτον.
Τιμ Κίρμπι - strategic-culture.org / Παρουσίαση Freepen.gr
Οι μακροχρόνιοι ηγέτες της Κίνας και της Ρωσίας είχαν πρόσφατα μια τηλεδιάσκεψη στην οποία έδωσαν ο ένας στον άλλον κάπως επίσημες αλλά σαφείς ομιλίες σχετικά με την ευχαρίστησή τους με τον τρόπο που εξελίσσονται οι σινο-ρωσικές σχέσεις τις τελευταίες δύο δεκαετίες. Δεν πρέπει να μας εκπλήσσει το γεγονός ότι πρόσωπο με πρόσωπο (με την ψηφιακή έννοια) δύο πολιτικοί είχαν να πουν υπέροχα πράγματα ο ένας για τον άλλον. Στην πραγματικότητα, κάθε Πρόεδρος των ΗΠΑ που συνάντησε ποτέ τον Πούτιν φαινόταν να μην είχε τίποτα άλλο παρά να πει λαμπερά και θετικά πράγματα για όλες αυτές τις συναντήσεις/κλήσεις και ωστόσο αυτές οι θετικές δονήσεις σίγουρα δε μεταφέρθηκαν ποτέ στις σχέσεις ΗΠΑ-Ρωσίας. Έτσι, το γεγονός ότι ο Σι και ο Πούτιν είχαν μια αμοιβαία συνάντηση θαυμασμού και σεβασμού δεν έχει πολύ νόημα, αλλά ένα απόσπασμα που προήλθε από αυτό είναι πραγματικά τροφή για σκέψη και κάτι που πρέπει να λάβουμε υπόψη. Ο Ρώσος Πρόεδρος είπε πως οι σχέσεις τους με το Πεκίνο είναι «καλύτερες στην ιστορία». Στην αρχή αυτό ακουγόταν υπερβολικό και απλώς μια κοινοτοπία, αλλά όταν σταματήσετε να το σκέφτεστε, αυτή η δήλωση μπορεί στην πραγματικότητα να είναι απολύτως αληθινή.
Είναι επίσης σημαντικό να σημειωθεί ένα άλλο βασικό απόσπασμα από αυτό το επαινετικό πάρτι, το οποίο παρέχει μεγάλο πλαίσιο για το γιατί ο Πούτιν είναι τόσο ενθουσιασμένος με το επίπεδο θετικής αλληλεπίδρασης με τους Κινέζους.
«Ένα νέο μοντέλο συνεργασίας έχει διαμορφωθεί μεταξύ των εθνών μας, που βασίζεται, μεταξύ άλλων, σε θεμέλια όπως η μη ανάμειξη στις εσωτερικές υποθέσεις και ο σεβασμός των συμφερόντων του άλλου και η αποφασιστικότητα να μετατραπούν τα κοινά σύνορα σε ζώνη αιώνιας ειρήνης και καλή γειτονία»
Τα μοντέλα συμπεριφοράς είναι εξαιρετικά σημαντικά σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας, από την ανατροφή των παιδιών μέχρι τις Διεθνείς Σχέσεις. Προσωπικά, έχω ασκήσει μεγάλη κριτική στη γενική έλλειψη κατανόησης της Ρωσίας πως τα μοντέλα είναι πολύ σημαντικά όταν θέλεις να αλλάξεις. Οι Ρώσοι είναι περήφανοι και προωθούν τις Συντηρητικές και Παραδοσιακές Αξίες του έθνους τους που κανείς δεν μπορεί πραγματικά να ορίσει ή να παρουσιάσει κανένα μοντέλο συμπεριφοράς. Αυτό είναι εξαιρετικά απογοητευτικό, αλλά είναι ένα θέμα που καλύτερα να αφεθεί για άλλη μια μέρα. Αλλά σε αυτό το πλαίσιο, δεν μπορεί να αγνοηθεί ότι η ιδέα ενός «Πολυπολικού Κόσμου» μέχρι αυτή τη στιγμή στερούσε πραγματικά ένα μοντέλο.
Μερικοί από τους επικριτές της μεγαλύτερης ιδέας της Ρωσίας για τον 21ο αιώνα, υποστήριξαν πως ένας Πολυπολικός Κόσμος θα μας πήγαινε πίσω στο 1800 όπου οι ανταγωνιστικές αυτοκρατορίες πολέμησαν για κάθε μακρινό τετραγωνικό μέτρο εδάφους, οδηγώντας τον κόσμο αφελώς στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Η ρωσική αντίδραση σε αυτή τη βασική κριτική ήταν η πολλή σιωπή ή η χρήση της κλασικής λογικής της σχολικής αυλής του «όχι, δε θα γίνει». Αλλά τώρα, με τη Ρωσία σε άνοδο και την Κίνα να εκτοξεύεται για να ανταγωνιστεί τις Ηνωμένες Πολιτείες, μπορούμε να δούμε ότι η αλληλεπίδραση μεταξύ αυτών των δύο μεγάλων πολιτισμών, που συνορεύουν μεταξύ τους και έχουν πιθανές περιοχές για συγκρούσεις συμφερόντων, είναι το μοντέλο με το οποίο ένας Πολυπολικός κόσμος θα λειτουργήσει. Αυτό είναι ακόμη καλύτερο από ένα υποθετικό μοντέλο, καθώς είναι πραγματικό και μπορεί να γίνει αισθητό από την επικράτεια της Ρωσικής Ομοσπονδίας σίγουρα.
Ένας βασικός παράγοντας ως προς το γιατί οι Σινο-Ρωσικές Σχέσεις είναι ένα εξαιρετικό μοντέλο για τον Πολυπολικό Κόσμο είναι πως και τα δύο μέρη έχουν τη δύναμη να κάνουν φρικτά πράγματα μεταξύ τους και όμως δεν το κάνουν. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι σχέσεις μεταξύ οποιωνδήποτε υποτελών και κυρίων εθνών φαίνονται πάντα εκπληκτικές. Η Δυτική Ευρώπη ανυπομονεί να φιλήσει τις μπότες της Ουάσιγκτον μόλις της δοθεί η ευκαιρία. Τώρα που ο Λουκασένκο έχει επιτέλους «διαλέξει πλευρά», θα τραγουδά τους επαίνους ενός μεγαλύτερου Ρωσικού Κόσμου μέχρι την ημέρα του θανάτου του.
Οι «σχέσεις» με τους υποτελείς είναι ουσιαστικά ψεύτικες καθώς δεν είναι ηθοποιοί. Οι σχέσεις μπορούν να είναι «καλές» μόνο όταν η μία πλευρά κυριαρχεί στην άλλη ελέγχοντας την πραγματικότητά της. Η πραγματική πρόκληση είναι όταν δύο ισχυρές δυνάμεις, με τη δυνατότητα να κάνουν μεγάλο κακό η μία στην άλλη, που μπορεί να έχουν περιοχές πιθανών συγκρούσεων συμφερόντων, οικοδομούν μια συνολική θετική σχέση. Αυτό δεν είναι εύκολο έργο, ειδικά όταν η ιστορική αδράνεια του ψυχρού πολέμου μηδενικού αθροίσματος παιχνιδιών είναι ακόμα αρκετά φρέσκια στο μυαλό μας.
Όπως βλέπουμε παγκοσμίως, υπάρχει ένα είδος μεγάλων τριών πόλων που είναι η Ουάσιγκτον, η Μόσχα και το Πεκίνο. Σίγουρα, από τη ρωσική σκοπιά, είναι πολύ εύκολο να διακρίνει κανείς τη διαφορά ανάμεσα σε αυτούς τους δύο πυρηνικά οπλισμένους και οικονομικά τεράστιους τιτάνες και είναι νύχτα και μέρα.
- Δεδομένου πως η Κίνα είναι πολύ ισχυρότερη από τη Ρωσία οικονομικά, θα μπορούσε κάλλιστα να αντέξει οικονομικά να αποπλανήσει και να εκπαιδεύσει την επόμενη γενιά κλαψουριστών αντιφρονούντων με έδρα τη Μόσχα σε πολλά πανεπιστήμια του Πεκίνου, με τον ίδιο τρόπο που το κάνει η Ουάσιγκτον στο πλαίσιο του Ivy League. Θα μπορούσε κάλλιστα να το κάνει αυτό αλλά δεν το κάνει. Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην Ουάσιγκτον όταν η Ρωσία αντιμετωπίζει καταστροφικές ξένες επιρροές εντός της χώρας.
- Το Πεκίνο έχει πολλούς τρόπους να απειλήσει οικονομικά τη Ρωσία για να αποκτήσει αέριο, πετρέλαιο και ξύλο εξαιρετικά φθηνά. Θα μπορούσαν σίγουρα να ετοιμάσουν κάθε είδους ανόητα πακέτα κυρώσεων με χαλαρές δικαιολογίες για να προσπαθήσουν να αποσπάσουν όλο το ζουμί από τον μεγάλο γείτονά τους, αλλά σε αντίθεση με την Ουάσιγκτον, δεν το κάνουν. Οι συμφωνίες που έχουν συνάψει οι Κινέζοι με τους Ρώσους για πόρους έχουν ολοκληρωθεί με τις δύο πλευρές να αναζητούν το #1 με σεβασμό.
- Για τα τρολ που διαβάζουν αυτό, δεν υπάρχει κινεζική εισβολή στην Άπω Ανατολή της Ρωσίας. Έχω πάει στις παραμεθόριες πόλεις κοντά στην Κίνα και όλοι είναι Ρώσοι. Αυτός ο διαρκώς παρών μύθος της εισβολής των Κινέζων μεταναστών, είναι πάντα διακοσμημένος σε όλο το ρωσικό διαδίκτυο, όπως όλα τα βίντεο για αντιφρονούντες ανώτατου επιπέδου. Αναρωτιέμαι ποιος πληρώνει για όλη αυτή τη διαφήμιση;
- Οι Κινέζοι γνωρίζουν ότι ο πολιτισμός τους είναι «ατελής» χωρίς την Ταϊβάν, που σημαίνει ότι δείχνουν να δείχνουν μια λογική ποσότητα «συμπάθειας» προς την επιθυμία της Μόσχας να κάνει τον πολιτισμό τους να γίνει ξανά πλήρης. Η Ουάσιγκτον βλέπει τον κόσμο ως διάφορες περιοχές της δικής της παγκόσμιας επικράτειας, μερικές από τις οποίες είναι απλώς πολύ άθλιες για να τις ανεχτούμε. Η προσπάθεια να πείσει τη Μόσχα πως η Ουκρανία ήταν πάντα ένα εντελώς κυρίαρχο έθνος με ξεχωριστή κουλτούρα, δεν πρόκειται ποτέ να λειτουργήσει.
- Δεν υπάρχουν παιχνίδια με το να κάνεις Ρώσους να πάνε στην Πολωνία για βίζα. Δεν υπάρχει κυνήγι μαγισσών για Ρώσους που βρίσκονται στο έδαφος της Κίνας και γράφουν θετικά πράγματα για την πατρίδα τους στο διαδίκτυο. Και ο Σι δεν ανέφερε ποτέ ότι θα ήταν παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων να μην περάσει μια παρέλαση του Κομφούκιου από την Κόκκινη Πλατεία.
Το αν οι σινο-ρωσικές σχέσεις είναι οι καλύτερες στην ιστορία είναι προς συζήτηση, αλλά είναι σίγουρα θετικές και μπορεί να είναι σαν μια ανάσα φρέσκου αέρα σε σύγκριση με την αιώνια δυσωδία από το βάλτο στο οποίο βυθίστηκε η Ουάσιγκτον. Αλλά το πιο σημαντικό σε αυτό το φεστιβάλ ευρασιατικής φιλίας είναι ένα μοντέλο συμπεριφοράς για το πώς πρέπει να λειτουργεί ένας Πολυπολικός Κόσμος προκειμένου να είναι παραγωγικός – «μη ανάμειξη στις εσωτερικές υποθέσεις και σεβασμός ο ένας στα συμφέροντα του άλλου», όπως το έθεσε ο Πούτιν.
Αυτή είναι η «απόδειξη της ιδέας» που μπορεί να οδηγήσει περαιτέρω τον Πολυπολικό κόσμο προς τα εμπρός. Έτσι, δεν είναι πραγματικά τόσο σημαντικό να επαινούν ο ένας τον άλλον ο Σι και ο Πούτιν σε τηλεδιασκέψεις, αυτό δεν έχει νόημα. Το πραγματικό ζήτημα είναι ότι έχουν επεξεργαστεί το μοντέλο για το εγγύς μέλλον και είναι τόσο αποδεδειγμένο όσο και πλήρως λειτουργικό.