Του Στέλιου Συρμόγλου
Εκβιαστικά διλήμματα για τον εμβολιασμό, αντισυνταγματική επιβολή προστίμων, προπαγανδιστικές απειλές από τους στρατευμένους της δημοσιογραφικής αθλιότητας, τρόμος και σύγχυση στις πληθυσμιακές ομάδες της κοινωνίας, λοιμωξιολόγοι των αντιφάσεων με το "ακαταδίωκτο" να καλύπτει την ανεπάρκεια και την προσωποποιημένη γελοιότητα, με μέτρα περιοριστικά της ελευθερίας να καταποντίζουν την οικονομία και να αυξάνονται κατακόρυφα οι άνεργοι στις ουρές έξω από τα γραφεία του ΟΑΕΔ, με την κοινωνική αξιοπρέπεια να βυθίζεται στα Τάρταρα, με το διχασμό της κοινωνίας...
Πρόκειται λοιπόν για πολιτική γενναιότητα που αποσκοπεί στην "προστασία" της υγείας μας ή για πολιτική βλακεία;
Η απάντηση ανήκει στη δικαιοδοσία της ψυχοδιαγνωστικής επιστήμης. Το βέβαιο είναι ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης, όπως και ανεκδιήγητος προκάτοχός του Αλέξης Τσίπρας, δεν καταλαβαίνει εκείνους που υποστηρίζουν ότι στα λιμνάζοντα βαλτόνερα της ελληνικής κοινωνίας ο φόβος είναι ένα υδροχαρές εκτόπλασμα.
Φαίνεται επίσης ότι η πολιτική του πρωθυπουργού αντανακλά μια πλούσια "πολιτική διάνοια", που πλησιάζει τα όρια του κυνισμού, ανεξάρτητα από την παρούσα ληθαργική κατάσταση του κράτους.
Θα έλεγα καλύτερα ότι του ταιριάζει ο τίτλος του "ξέγνοιαστου καβαλάρη" στην ερήμωση της κοινωνίας. Η κυβερνητική πολιτική ωστόσο, είτε ο εικονιζόμενος είναι "ξέγνοιαστος καβαλάρης" είτε "πυρότουβλο", αποτελεί απειλή για την κοινωνία, που προσλαμβάνει διαστάσεις τόσο πιο εφιαλτικές, όσο είναι περισσότερο αισθητή, θεαματική λόγω των επικοινωνιακών τεχνασμάτων, καθαυτό ύπουλη και σταθερά προϊούσα.
Στους μυθοποιούς της πολιτικής ανήκει και ο Κυριάκος Μητσοτάκης με πολλά στοιχεία γκροτέσκο, ο οποίος προσπαθεί να δημιουργήσει υποκατάστατα λύσεων, κάθε λογής μύθους, ψευδαισθήσεις, ισάριθμες διαφυγές και ελπίδες.
Πρόκειται για μια αποκτηνωτική πολιτική δουλειά, μια αλύτρωτη πολιτική αγγαρεία, που συνδέεται βεβαια με την έννοια του στενού πολιτικού συμφέροντος κι όχι με την "προστασία" της υγείας μας και την όποια "σωτηρία" μας, που ως ευαπάτητοι διαδρομιστές της ανάγκης, συχνά και της ουτοπίας, παγιδευόμαστε και μετατρεπόμαστε σε "χειροκροτητές" του ανέφικτου ή και μας προσβάλλει ο "ιός της διχόνοιας" και αναπτύσσουμε αντικοινωνική συμπεριφορά.
Όλα μυθοποιημένα και παραποιημένα σ' ένα πλέγμα ψευδαισθήσεων, με μια σχιζοφρένεια να προσδιορίζει το "νευρικό σύστημα" της κοινωνίας.
Και, δυστυχώς, δεν υπάρχει η επιστήμη που θα αναλάβει να επιβάλλει στην δεινοπαθούσα μεν αλλά μονίμως ευαπάτητη ελληνική κοινωνία, τη θεραπευτική της αγωγή κατά τον τρόπο που επιβάλλουν τις ψυχρολουσίες ή τα ηλεκτροσόκ σ' ένα φρενοκομείο!