 |
| kremlin.ru |
Πέπε Εσκομπάρ - strategic-culture.org / Παρουσίαση Freepen.gr
Ερχόμενος κατευθείαν από τον Πρόεδρο Πούτιν, ακουγόταν σαν κεραυνός από τον ουρανό:
«Χρειαζόμαστε μακροπρόθεσμες νομικά δεσμευτικές εγγυήσεις, ακόμη κι αν γνωρίζουμε ότι δεν μπορούμε να τις εμπιστευτούμε, καθώς οι ΗΠΑ συχνά αποχωρούν από συνθήκες που δεν τις ενδιαφέρουν. Αλλά είναι κάτι, όχι μόνο προφορικές διαβεβαιώσεις».
Και κάπως έτσι οι σχέσεις Ρωσίας-ΗΠΑ φθάνουν στην οριστική κρίση – μετά από μια ατελείωτη σειρά ευγενικών κόκκινων ειδοποιήσεων που έρχονται από τη Μόσχα.
Ο Πούτιν έπρεπε για άλλη μια φορά να διευκρινίσει πως η Ρωσία αναζητά «αδιαίρετη, δίκαιη ασφάλεια» – μια αρχή που καθιερώθηκε από το Ελσίνκι το 1975 – παρόλο που δε βλέπει πλέον τις ΗΠΑ ως έναν αξιόπιστο «εταίρο», αυτή η διπλωματική ευγένεια έχει τόσο υποβαθμιστεί από την Αυτοκρατορία από το τέλος της ΕΣΣΔ.
Το απόσπασμα της «συχνής αποχώρησης από τις συνθήκες» μπορεί εύκολα να αναφέρεται όταν η Ουάσιγκτον το 2002 υπό τον Μπους Τζούνιορ αποχώρησε από τη συνθήκη ABM που υπογράφηκε μεταξύ των ΗΠΑ και της ΕΣΣΔ το 1972. Ή θα μπορούσε να αναφέρεται στο όταν οι ΗΠΑ υπό τον Τραμπ κατέστρεψαν το JCPOA που υπογράφηκε με το Ιράν και εγγυήθηκε από τον ΟΗΕ. Τα παραδείγματα αφθονούν.
Ο Πούτιν για άλλη μια φορά άσκησε την τόσο χαρακτηριστική ταοϊστική υπομονή του υπουργού Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ: εξηγώντας το αυτονόητο όχι μόνο σε ένα Ρώσο αλλά και σε ένα παγκόσμιο κοινό. Ο Παγκόσμιος Νότος μπορεί εύκολα να καταλάβει αυτήν την αναφορά. «Όταν παρεμβαίνει το διεθνές δίκαιο και ο Χάρτης του ΟΗΕ, [οι ΗΠΑ] τα δηλώνουν όλα ξεπερασμένα και περιττά».
Νωρίτερα, ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών Alexander Grushko ήταν ασυνήθιστα κατηγορηματικός – δεν άφησε τίποτα στη φαντασία:
«Απλώς ξεκαθαρίζουμε ότι είμαστε έτοιμοι να μιλήσουμε για μετάβαση από ένα στρατιωτικό ή στρατιωτικό-τεχνικό σενάριο σε μια πολιτική διαδικασία που θα ενισχύσει την ασφάλεια όλων των χωρών στην περιοχή του ΟΑΣΕ, του Ευρωατλαντικού και της Ευρασίας. Εάν αυτό δε λειτουργήσει, τους στείλαμε σήμα [στο ΝΑΤΟ] πως θα προχωρήσουμε επίσης στη δημιουργία αντι-απειλών, αλλά τότε θα είναι πολύ αργά να μας ρωτήσουν γιατί λάβαμε αυτές τις αποφάσεις και γιατί αναπτύξαμε αυτά τα συστήματα».
Έτσι, στο τέλος, καταλήγει στο ότι οι Ευρωπαίοι αντιμετωπίζουν «την προοπτική να μετατρέψουν την ήπειρο σε πεδίο στρατιωτικής αντιπαράθεσης». Αυτή θα είναι η αναπόφευκτη συνέπεια μιας «απόφασης» του ΝΑΤΟ που αποφασίστηκε πραγματικά στην Ουάσιγκτον.
Παρεμπιπτόντως: οποιεσδήποτε πιθανές, μελλοντικές «αντι-απειλές» θα συντονίζονται μεταξύ Ρωσίας και Κίνας.
Ο κύριος Zircon είναι στη γραμμή, κύριε
Κάθε αισθανόμενο ον από τις ατλαντικές ακτές έως τις ευρασιατικές στέπες γνωρίζει πλέον το περιεχόμενο των ρωσικών σχεδίων συμφωνιών για τις εγγυήσεις ασφαλείας που παρουσιάστηκαν στους Αμερικανούς, όπως εξήγησε ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών Sergey Ryabkov.
Οι βασικές διατάξεις δεν περιλαμβάνουν περαιτέρω επέκταση του ΝΑΤΟ, χωρίς εισδοχή της Ουκρανίας, όχι ΝΑΤΟϊκές γελοιότητες στην Ουκρανία, την Ανατολική Ευρώπη, την Υπερκαυκασία και την Κεντρική Ασία. Η Ρωσία και το ΝΑΤΟ συμφωνούν να μην αναπτύξουν πυραύλους μεσαίου και μικρού βεληνεκούς σε περιοχές από όπου μπορούν να χτυπήσουν ο ένας το έδαφος του άλλου· δημιουργία τηλεφωνικών γραμμών· και το Συμβούλιο ΝΑΤΟ-Ρωσίας συμμετέχουν ενεργά στην επίλυση διαφορών.
Το υπουργείο Εξωτερικών της Ρωσίας επανέλαβε εκτενώς πως οι Αμερικανοί έλαβαν «λεπτομερείς εξηγήσεις για τη λογική της ρωσικής προσέγγισης», οπότε η μπάλα είναι στο γήπεδο της Ουάσιγκτον.
Λοιπόν, ο σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας Τζέικ Σάλιβαν στην αρχή φάνηκε να το κλωτσάει, όταν παραδέχτηκε, επί της ουσίας, ότι ο Πούτιν μπορεί να μην ήθελε να «εισβάλει» στην Ουκρανία.
Στη συνέχεια, ακούγονταν φωνές πως οι Αμερικανοί θα επέστρεφαν στη Μόσχα αυτή την εβδομάδα με τις δικές τους «συγκεκριμένες προτάσεις ασφάλειας», αφού έγραφαν εκ των πραγμάτων το σενάριο για τα τσιράκια τους στο ΝΑΤΟ, που μεταφέρθηκε πάντα με θεαματικά μέτριο τρόπο από τον γενικό γραμματέα Γενς Στόλτενμπεργκ.
Το αφήγημα της Ουκρανίας δεν άλλαξε ούτε ίντσα: «αυστηρά μέτρα» – οικονομικής και χρηματοοικονομικής φύσης – παραμένουν στα σκαριά εάν η Ρωσία εμπλακεί σε «περαιτέρω επιθετικότητα» στην Ουκρανία.
Η Μόσχα δεν ξεγελάστηκε. Ο Ryabkow έπρεπε να διευκρινίσει, για άλλη μια φορά, ότι οι ρωσικές προτάσεις ήταν σε διμερή βάση. Μετάφραση: μιλάμε μόνο με εκείνους που έχουν την αποφασιστική δύναμη, όχι με τσιράκια. Η εμπλοκή άλλων χωρών, είπε ο Ryabkov, «θα τους στερήσει το νόημά τους».
Από την αρχή, η απάντηση του ΝΑΤΟ ήταν αναμενόμενα προφανής: η Ρωσία διεξάγει μια «ουσιαστική, απρόκλητη και αδικαιολόγητη» στρατιωτική συσσώρευση κατά μήκος των συνόρων της με την Ουκρανία και προβάλλει «ψευδείς… ισχυρισμούς για προκλήσεις της Ουκρανίας και του ΝΑΤΟ».
Αυτό απέδειξε για άλλη μια φορά ότι είναι μνημειώδες χάσιμο χρόνου να συζητάμε με τα τσιουάουα της ποικιλίας Στόλτενμπεργκ, για τα οποία «η επέκταση του ΝΑΤΟ θα συνεχιστεί, είτε αρέσει στη Ρωσία είτε όχι».
Στην πραγματικότητα, είτε αρέσει είτε όχι στους αξιωματούχους των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, αυτό που πραγματικά συμβαίνει στη σφαίρα της realpolitk είναι η Ρωσία να υπαγορεύει νέους όρους από θέση ισχύος. Εν ολίγοις: μπορείτε να μάθετε το νέο παιχνίδι στην πόλη με ειρηνικό τρόπο, συμπεριλαμβανομένου του πολιτισμένου διαλόγου, ή θα μάθετε με τον δύσκολο τρόπο μέσω ενός διαλόγου με τον κύριο Iskander, τον κύριο Kalibr, τον κύριο Khinzal και τον κύριο Zircon.
Ο ανεκτίμητος Αντρέι Μαρτιάνοφ έχει αναλύσει εκτενώς εδώ και χρόνια όλες τις λεπτομέρειες της συντριπτικής στρατιωτικής κυριαρχίας της Ρωσίας, υπερηχητικής και μη, στον ευρωπαϊκό χώρο – καθώς και τις τρομερές συνέπειες εάν τα τσιράκια των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ «αποφασίσουν ότι θέλουν να συνεχίσουν να το παίζουν χαζοί».
Ο Martyanov έχει επίσης σημειώσει πως η Ρωσία «κατανοεί τη διάσπαση με τη Δύση και είναι έτοιμη να αναλάβει οποιαδήποτε συνέπειες, συμπεριλαμβανομένων, του ήδη συρρικνούμενου εμπορίου και της μείωσης της προσφοράς των υδρογονανθράκων προς την ΕΕ.»
Εκεί διασταυρώνεται ολόκληρο το μπαλέτο γύρω από τις εγγυήσεις ασφαλείας με την κρίσιμη γωνία του...Pipelineistan. Για να τα συνοψίσουμε όλα: βγείτε από το Nord Stream 2, μπείτε στο Power of Siberia 2.
Ας ξαναδούμε λοιπόν γιατί η διαφαινόμενη ενεργειακή καταστροφή στην ΕΕ δεν αναγκάζει κανέναν στη Ρωσία να χάσει τον ύπνο του.
Χορεύοντας στη νύχτα της Σιβηρίας
Ένα από τα κορυφαία σημεία της στρατηγικής τηλεδιάσκεψης Πούτιν-Ξι την περασμένη εβδομάδα ήταν το άμεσο μέλλον του Power of Siberia 2 – το οποίο θα διασχίσει τη Μογγολία για να παραδώσει έως και 50 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα φυσικού αερίου ετησίως στην Κίνα.
Επομένως, δεν ήταν καθόλου τυχαίο που ο Πούτιν δέχθηκε τον Πρόεδρο της Μογγολίας Ukhnaagiin Khurelsukh στο Κρεμλίνο, την επόμενη μέρα που μίλησε με τον Xi, για να συζητήσουν το Power of Siberia 2. Οι βασικές παράμετροι του αγωγού έχουν ήδη καθοριστεί, μια μελέτη σκοπιμότητας θα ολοκληρωθεί στις αρχές του 2022, και η συμφωνία – μείον τις ρυθμίσεις τιμολόγησης της τελευταίας στιγμής – έχει πρακτικά κλείσει.
Το Power of Siberia 2 ακολουθεί το Power of Siberia 1 μήκους 2.200 χιλιομέτρων, που ξεκίνησε το 2019 από την Ανατολική Σιβηρία στη βόρεια Κίνα και στο επίκεντρο μιας συμφωνίας 400 δισεκατομμυρίων δολαρίων που συνήφθη μεταξύ της Gazprom και της κινεζικής CNPC. Η πλήρης χωρητικότητα του Siberia 1 θα επιτευχθεί το 2025, όταν θα προμηθεύει 38 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα φυσικού αερίου ετησίως.
Το Power of Siberia 2, μια πολύ μεγαλύτερη επιχείρηση, σχεδιάστηκε πριν από χρόνια, αλλά ήταν δύσκολο να βρεθεί συναίνεση για την τελική διαδρομή. Η Gazprom ήθελε από τη Δυτική Σιβηρία να φτάσει στο Xinjiang πέρα από τα βουνά Αλτάι. Οι Κινέζοι ήθελαν διέλευση μέσω Μογγολίας κατευθείαν στην κεντρική Κίνα. Οι Κινέζοι τελικά επικράτησαν. Η τελική διαδρομή μέσω της Μογγολίας αποφασίστηκε μόλις πριν από δύο μήνες. Η κατασκευή θα πρέπει να ξεκινήσει το 2024.
Πρόκειται για μια τεράστια γεωοικονομική αλλαγή του παιχνιδιού, απόλυτα σύμφωνη με την ολοένα και πιο εξελιγμένη στρατηγική συνεργασία Ρωσίας-Κίνας. Αλλά είναι επίσης εξαιρετικά σημαντικό γεωπολιτικά (Θυμηθείτε τον Xi: Η Κίνα υποστηρίζει τα «βασικά συμφέροντα» της Ρωσίας).
Το φυσικό αέριο για το Power of Siberia 2 θα προέρχεται από τα ίδια πεδία που τροφοδοτούν σήμερα την αγορά της ΕΕ. Όποιες και αν είναι οι παρανοϊκές αποφάσεις που μπορεί να εφαρμόσει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή –και η νέα γερμανική κυβέρνηση– για την αναστολή της λειτουργίας του Nord Stream 2, το κύριο επίκεντρο της Gazprom θα είναι η Κίνα.
Δεν έχει σημασία για την Gazprom ότι η Κίνα ως πελάτης στο εγγύς μέλλον δε θα αντικαταστήσει πλήρως ολόκληρη την αγορά της ΕΕ. Σημασία έχει η σταθερή επιχειρηματική ροή και η απουσία νηπιακής πολιτικοποίησης. Για την Κίνα αυτό που έχει σημασία είναι μια πρόσθετη, εγγυημένη χερσαία προσφορά που ενισχύει την στρατηγική της για «απόδραση από τη Μάλακα»: η πιθανότητα, σε περίπτωση που ο Ψυχρός Πόλεμος 2.0 γίνει θερμός, το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ να εμποδίσει τελικά τη θαλάσσια μεταφορά πηγών ενέργειας μέσω της Νοτιοανατολικής Ασίας και του στενού της Μάλακα προς την Κίνα.
Το Πεκίνο είναι φυσικά παντού όταν πρόκειται για την αγορά ρωσικού φυσικού αερίου. Οι Κινέζοι έχουν μερίδιο 30% στο έργο Yamal των 27 δισεκατομμυρίων δολαρίων της Novatek και μερίδιο 20% στο έργο της Αρκτικής αξίας 21 δισεκατομμυρίων δολαρίων.
Καλωσορίσατε λοιπόν στο 2022 και στο νέο, υψηλών στοιχημάτων realpolitik Great Game.
Οι ελίτ των ΗΠΑ είχαν τρομοκρατηθεί να παίξουν με τη Ρωσία εναντίον της Κίνας επειδή φοβούνται ότι αυτό θα οδηγήσει τη Γερμανία σε συμμαχία με τη Ρωσία και την Κίνα – αφήνοντας την Αυτοκρατορία του Χάους έξω στο κρύο.
Και αυτό οδηγεί στο «μυστήριο» μέσα στο αίνιγμα ολόκληρου του ουκρανικού προσώπου: χρησιμοποιήστε το για να αναγκάσετε την ΕΕ να απομακρυνθεί από τους ρωσικούς φυσικούς πόρους.
Η Ρωσία ανατρέπει όλη την παράσταση. Ως ενεργειακή υπερδύναμη, αντί για μια εσωτερικά διαβρωμένη ΕΕ που υπαγορεύεται από το ΝΑΤΟ, η Ρωσία θα επικεντρωθεί κυρίως στους Ασιάτες πελάτες της.
Παράλληλα, η στρατιωτική υπερδύναμη Ρωσία, έχοντας χορτάσει τον εκφοβισμό ΗΠΑ / ΝΑΤΟ, υπαγορεύει τώρα τους όρους μιας νέας διευθέτησης. Ο Λαβρόφ επιβεβαίωσε πως ο πρώτος γύρος συνομιλιών Ρωσίας-ΗΠΑ για τις εγγυήσεις ασφαλείας θα πραγματοποιηθεί στις αρχές του 2022.
Είναι τελεσίγραφα αυτά; Όχι πραγματικά. Φαίνεται ότι ο Ryabkov, με αξιοσημείωτο διδακτισμό , θα πρέπει να συνεχίσει να το εξηγεί ξανά και ξανά: «Δεν μιλάμε με τη γλώσσα των τελεσιγράφων με κανέναν. Έχουμε υπεύθυνη στάση απέναντι στη δική μας ασφάλεια και στην ασφάλεια των άλλων. Το θέμα δεν είναι πως έχουμε θέσει τελεσίγραφο, καθόλου, αλλά ότι δεν πρέπει να υποτιμηθεί η σοβαρότητα της προειδοποίησής μας».