Andrew Korybko - oneworld.press / Παρουσίαση Freepen.gr
Αυτή η κίνηση προκάλεσε πολλές συζητήσεις σχετικά με την απάντηση του Κρεμλίνου στις απειλές αλλαγής του περιφερειακού καθεστώτος. Υπάρχουν άλλες τέσσερις σοβαρές ανίστοιχες περιπτώσεις από το 2013 που αξίζει να συγκριθούν προκειμένου να κατανοηθεί καλύτερα η εξελισσόμενη στάση της Ρωσίας απέναντι σε τέτοιες απειλές:
Ουκρανία:
Το αστικό ξεφάντωμα της τρομοκρατίας που περιγράφεται ευρέως ως «EuroMaidan» αιφνιδίασε εντελώς το Κρεμλίνο αφού υπέθεσε αφελώς ότι τίποτα τέτοιο δε θα συνέβαινε ποτέ ξανά εκεί μετά την «Πορτοκαλί Επανάσταση» του 2004-2005. Η Ρωσία τελικά απάντησε επιχειρώντας να μεσολαβήσει σε μια συμφωνία μεταξύ του τότε Προέδρου Γιανούκοβιτς και της υποστηριζόμενης από τη Δύση λεγόμενης «αντιπολίτευσης», αλλά αυτή παραβιάστηκε αμέσως από την τελευταία αφού κατέλαβαν βίαια την εξουσία κατόπιν εντολής των προστάτων τους. Η Ουκρανία κυβερνάται πλέον από φασιστικές δυνάμεις και μια πιθανή προσέγγιση με τη Ρωσία φαίνεται σχεδόν αδύνατη.
Αρμενία:
Ο σύμμαχος της Ρωσίας στο CSTO αποσταθεροποιήθηκε από τη λεγόμενη Έγχρωμη Επανάσταση της «Βελούδινης Επανάστασης» υπό την ηγεσία του νυν Πρωθυπουργού Πασινιάν το 2018, ο οποίος κατέλαβε επιτυχώς την εξουσία μέσω αυτών των μέσων με την υποστήριξη της Δύσης και της υπερεθνικιστικής διασποράς της χώρας του. Η Ρωσία έκατσε πίσω, το άφησε να συμβεί, μετά προσπάθησε να συνεργαστεί ρεαλιστικά μαζί του. Αν και ρητορικά αντι-ρωσικός, ο Πασινιάν μετόπισε τις πολιτικές του στην πράξη μετά την αποτυχία της απόπειρας πράξης «εξισορρόπησης» μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Έκτοτε έχει ταπεινωθεί από την ήττα της χώρας του στον πόλεμο του Καραμπάχ το 2020 και θεωρείται πλέον αξιόπιστος Ρώσος σύμμαχος.
Λευκορωσία:
Ο επόμενος σύμμαχος της Ρωσίας στο CSTO που συγκλονίζεται από την αναταραχή της Έγχρωμης Επανάστασης ήταν η Λευκορωσία, αφού η Δύση μαχαιρώνει την ηγεσία της μετά τις εκλογές του καλοκαιριού του 2020, παρά το γεγονός ότι ο Πρόεδρος Λουκασένκο στράφηκε de facto προς αυτές εις βάρος της Ρωσίας πριν από αυτά τα γεγονότα. Σε αντίθεση με την Αρμενία, η Ρωσία υποστήριξε αποφασιστικά την υπάρχουσα κυβέρνηση και παρείχε γενναιόδωρη οικονομική στήριξη για να βοηθήσει την οικονομία της που πλήττεται από κυρώσεις, γεγονός που έκανε τη χώρα και πάλι αξιόπιστο σύμμαχο. Η κινητική φάση αυτής της εκστρατείας αλλαγής καθεστώτος έχει τελειώσει, αν και οι οικονομικές και πληροφοριακές διαστάσεις εξακολουθούν να γίνονται.
Κιργιζιστάν:
Λίγο μετά την έναρξη των γεγονότων στη Λευκορωσία, η Κιργιζία σύμμαχος της Ρωσίας στο CSTO βίωσε για άλλη μια φορά πολιτική βία που καθοδηγείται από τη φυλή μετά τις τελευταίες εκλογές που αναπτέρωσαν τους φόβους για τις διαβόητες αναταραχές του 2005 και 2010. Η Μόσχα ζήτησε ηρεμία και τελικά αποδέχθηκε την «σταδιακή μετάβαση στην ηγεσία» που ακολούθησε ως μέρος ενός συμβιβασμού μεταξύ της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης. Αυτή ήταν μια ρεαλιστική απάντηση που εξασφάλιζε ότι η Ρωσία δεν υποστήριξε το λάθος πολιτικό άλογο, ενώ κατάφερε να διατηρήσει την επιρροή σε αυτή τη στρατηγική χώρα παρά την τελική αντικατάσταση της υφιστάμενης κυβέρνησης.
Μοτίβα
Από αυτά τα πέντε παραδείγματα (συμπεριλαμβανομένου του Καζακστάν που περιγράφηκε στην εισαγωγή), μπορεί κανείς να αποκτήσει καλύτερη εικόνα για την εξελισσόμενη στάση της Ρωσίας έναντι των απειλών περιφερειακής αλλαγής καθεστώτος:
Αξιολογήστε με ακρίβεια την κατάσταση:
Το τελευταίο πράγμα που θέλει η Ρωσία είναι να ποντάρει στο λάθος άλογο, πόσο μάλλον να μπει all in πίσω τους, γι' αυτό αξιολογεί με ακρίβεια τέτοιες καταστάσεις πριν αντιδράσει. Εάν τα νόμιμα παράπονα προκάλεσαν γνήσια λαϊκή και ειρηνική μαζική αντιπολίτευση σε έναν Ρώσο σύμμαχο, τότε το Κρεμλίνο είναι πιο πιθανό είτε να ακολουθήσει μια ισορροπημένη προσέγγιση είτε να αποδεχτεί ρεαλιστικά την αλλαγή κυβέρνησης που θα ακολουθήσει λίγο αργότερα, όπως αυτό που συνέβη στην Αρμενία και την Κιργιζία. Ωστόσο, εάν είναι προφανές ότι υπάρχει μια εκστρατεία αλλαγής καθεστώτος που υποστηρίζεται από ξένους, τότε θα υποστηρίξει σταθερά τον σύμμαχό της όπως στη Λευκορωσία και το Καζακστάν.
Κλιμακώστε την υποστήριξη όταν απαιτείται:
Η μελέτη περίπτωσης της Λευκορωσίας δείχνει πως η Ρωσία θα κλιμακώσει την υποστήριξη προς τους πολιορκημένους από τον Υβριδικό Πόλεμο συμμάχους της όποτε χρειαστεί, όπως η οικονομική και οικονομική βοήθεια που παρείχε η Μόσχα στο Μινσκ μετά την επιβολή κυρώσεων από τη Δύση εναντίον της. Η Ρωσία θα κάνει επίσης το ίδιο μετά τις αλλαγές καθεστώτος που ανατρέπουν μια πραγματικά αντιδημοφιλή κυβέρνηση όπως αυτό που συνέβη στην Αρμενία και το Κιργιστάν, προκειμένου να σταθεροποιήσει τη μετα-«επαναστατική» κατάσταση εκεί και να ευχαριστεί τις νέες ηγεσίες αυτών των χωρών.
Επέμβετε αμέσως όταν είναι απαραίτητο:
Η περιορισμένη ειρηνευτική αποστολή του CSTO υπό τη Ρωσία στο Καζακστάν δείχνει ότι η Μόσχα θα επέμβει επίσης αμέσως όταν χρειαστεί. Ειδικότερα, αυτό ακολουθεί επίσημο αίτημα της διεθνώς αναγνωρισμένης κυβέρνησής της ενόψει αξιόπιστων απειλών για την ασφάλεια, την κυριαρχία και την εδαφική ακεραιότητα του συμμάχου της. Αυτό δείχνει πως η Ρωσία δεν ντρέπεται να λάβει αποφασιστικά μέτρα όταν αισθάνεται ότι είναι δικαιολογημένη προκειμένου να διασφαλίσει τα συμφέροντά της εθνικής ασφάλειας. Η κατάληψη του κράτους του Καζακστάν από τρομοκρατικές δυνάμεις που υποστηρίζονται από ξένες δυνάμεις θα έθετε αμέσως σε κίνδυνο ολόκληρη την περιοχή εάν δεν είχε αποτραπεί.
Ελλείψεις
Έχοντας εξηγήσει όλα αυτά, μπορούν επίσης να γίνουν αρκετές εποικοδομητικές κριτικές σχετικά με την απάντηση της Ρωσίας στις απειλές αλλαγής περιφερειακού καθεστώτος:
Η ρωσική Intel απέτυχε να προβλέψει και να αποτρέψει αυτά τα σενάρια:
Ξανά και ξανά, οι υπηρεσίες πληροφοριών της Ρωσίας αποτυγχάνουν σταθερά να προβλέψουν και να αποτρέψουν αυτές τις περιφερειακές απειλές αλλαγής καθεστώτος. Φαίνεται ότι έχουν συνειδητοποιήσει τι συμβαίνει πολύ αργά μόλις τα γεγονότα έχουν ήδη δρομολογηθεί. Από τη μία πλευρά, αυτό επιβεβαιώνει πως η Ρωσία δεν «κυβερνά» την περιοχή της ως αποκαλούμενος «ηγεμόνας» όπως την κατηγορούν πάντα τα δυτικά κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, αλλά δείχνει επίσης ότι υπάρχουν σοβαρές ελλείψεις στην περιοχή της σχετικά με τη συλλογή πληροφοριών και τις επιχειρησιακές δραστηριότητες. Αυτά πρέπει να διορθωθούν το συντομότερο δυνατό, προκειμένου να προβλεφθεί και να αποτραπεί η επόμενη απειλή αλλαγής περιφερειακού καθεστώτος.
Η Ρωσία εξακολουθεί να αγωνίζεται να διατυπώσει τις πολιτικές της για τη «δημοκρατική ασφάλεια»:
Οι πολιτικές «δημοκρατικής ασφάλειας» της Ρωσίας ή οι τακτικές και στρατηγικές κατά του υβριδικού πολέμου για την ενίσχυση των εθνικών μοντέλων δημοκρατίας, δεν έχουν ακόμη διατυπωθεί με σαφήνεια. Αυτό οδηγεί σε σύγχυση σχετικά με την στάση της απέναντι στις απειλές αλλαγής του περιφερειακού καθεστώτος και δίνει τη δυνατότητα στις αντίπαλες δυνάμεις να χειραγωγήσουν το αφηγηματικό κενό που η Μόσχα ακόμα δεν έχει καλύψει. Αυτή η αδυναμία μπορεί να αντιμετωπιστεί με συγκριτικά ευκολότερο τρόπο από τον προηγούμενο, αναγνωρίζοντας απλώς την ύπαρξη της πολιτικής της «δημοκρατικής ασφάλειας» και στη συνέχεια διατυπώνοντάς την στον ακαδημαϊκό κύκλο, τα μέσα ενημέρωσης, την πολιτική, την κοινωνική, τη σφαίρα των δεξαμενών σκέψης.
Συμπερασματικές Σκέψεις
Συνολικά, η απάντηση της Ρωσίας στις απειλές αλλαγής περιφερειακού καθεστώτος είναι ενδιαφέρουσα για μελέτη. Η έρευνα σε αυτό το θέμα αποκαλύπτει ότι συγκαταλέγεται στις κορυφαίες προτεραιότητες εξωτερικής πολιτικής της χώρας, παρόλο που η πολιτική της «δημοκρατικής ασφάλειας» δεν έχει ακόμη διατυπωθεί, πόσο μάλλον να αναγνωριστεί. Οι πέντε μελέτες περιπτώσεων που εξετάστηκαν δείχνουν πως η στάση της Ρωσίας έχει εξελιχθεί με τον καιρό και ευθυγραμμίζεται με τις ιδιαίτερες συνθήκες υπό τις οποίες εκτυλίσσεται κάθε σενάριο. Καθώς η φύση αυτών των απειλών εντείνεται όπως στο Καζακστάν, το ίδιο θα εντείνεται και η απάντηση της Ρωσίας, η οποία θα χαρακτηρίζεται από αποφασιστικότητα καθώς μαθαίνει περισσότερα για την αντιμετώπιση των Υβριδικών Πολέμων.