Την ώρα που το κατοχικό καθεστώς κτίζει ασταμάτητα τις συνθήκες του οριστικού διαμελισμού με πολιτικές που αγγίζουν ακόμα και την παρουσία της ΟΥΝΦΙΚΥΠ, εμείς πελαγοδρομούμε. Όλη η συνέντευξη του Ερσίν Τατάρ, σήμερα στον Φιλελεύθερο, είναι εστιασμένη με δική του επιμονή στην επιχειρηματολογία των δυο γειτονικών κρατών και της αναγνώρισης της κυριαρχικής ισότητας. Ακόμα και η τουρκική αντίδραση στο ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας για την ανανέωση της θητείας της ειρηνευτικής δύναμης, δεν έχει να κάνει με οτιδήποτε άλλο παρά με αυτό τον στόχο.
Από: philenews.com
Το λεγόμενο «υπουργείο Εξωτερικών» του κατοχικού καθεστώτος ανακοίνωσε ότι το ψήφισμα εκδόθηκε χωρίς τη συγκατάθεση της «τδβκ» και επειδή υπάρχει «παραγνώριση από τα ίδια τα ΗΕ της καθοδηγητικής αρχής σε σχέση με το ότι ζητείται η συγκατάθεση όλων των πλευρών», το κατοχικό καθεστώς θα λάβει μέτρα. Εννοεί προφανώς ότι θα πάρει περισσότερα μέτρα κατά των δραστηριοτήτων της ΟΥΝΦΙΚΥΠ, αφού ήδη σε διάφορες περιπτώσεις εμποδίζει τους Ειρηνευτές. Διότι, λέει, «για τη συνέχιση της παρουσίας και των επιχειρήσεων της Ειρηνευτικής Δύναμης των Ηνωμένων Εθνών στη χώρα μας χρειάζεται μια νομική ρύθμιση στην οποία θα συμφωνήσουν η “τδβκ” και τα ΗΕ». Δεν θέλουν στην πραγματικότητα να εμποδίζουν τους Ειρηνευτές στη δουλειά τους, θέλουν να επιβάλουν ξεχωριστή συμφωνία των Ηνωμένων Εθνών με την «τδβκ». Κι αυτό γιατί οτιδήποτε κάνουν έχει ως κεντρικό άξονα την αναγνώριση κυριαρχίας του καθεστώτος στα εδάφη που κατέχει.
Δεν τα λέω για να αποκαλύψω κάτι καινούργιο. Αλλά, επειδή μπροστά σε αυτή την πολιτική του καθεστώτος, που εφαρμόζεται εδώ και πάρα πολλά χρόνια -και πριν από τον Τατάρ, και με διαλλακτικότερους ηγέτες της τ/κ κοινότητας, η οποία τώρα κορυφώνεται- θέλω να ρωτήσω ποια είναι η δική μας πολιτική. Ολοφάνερα έχουμε πολιτική που ενισχύει αντί να αποτρέπει αυτήν την τουρκική πολιτική. Και αν υπήρχε κάποια δικαιολογία για τα χρόνια που επί Ακιντζί ή Ταλάτ ελπίζαμε ότι υπάρχει περιθώριο να καταλήξουμε σε μια κάποια λύση, σήμερα δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία.
Τι κάνουμε σήμερα; Προτείνουμε Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης. Η πρώτη ενέργεια του υπουργού Εξωτερικών, Ιωάννη Κασουλίδη, που εκλήθη από την εφεδρεία, ήταν να πάει στις Βρυξέλλες για να προωθήσει τα ΜΟΕ. Και όχι για την οικοδόμηση εμπιστοσύνης μεταξύ των κοινοτήτων, αλλά τα ΜΟΕ που στηρίζουν χωρίς να το λένε, τις σχέσεις μεταξύ δυο γειτονικών κρατιδίων. Την ώρα που το Συμβούλιο Ασφαλείας μας ζητά να βρούμε «κοινό έδαφος» με τις θέσεις της τουρκικής πλευράς, που όλη η διεθνής κοινότητα (και ο ΟΗΕ και η ΕΕ) υποτίθεται απορρίπτουν. Και την ώρα που ο εκπρόσωπος του ΟΗΕ, Κόλιν Στιούαρτ, επειδή συνάντησε τον κ. Κασουλίδη, εθιμοτυπικά με την ανάληψη των καθηκόντων του, σπεύδει να συναντήσει και τον υπό παραίτηση «υπουργό εξωτερικών» του κατοχικού καθεστώτος, Ταχσίν Ερτουγρούλογλου, για να υπάρχει… ισορροπία. Ισοπέδωση του νόμιμου κράτους με το παράνομο υπάρχει, τίποτε άλλο, κι εμείς κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε.
Το λεγόμενο «υπουργείο Εξωτερικών» του κατοχικού καθεστώτος ανακοίνωσε ότι το ψήφισμα εκδόθηκε χωρίς τη συγκατάθεση της «τδβκ» και επειδή υπάρχει «παραγνώριση από τα ίδια τα ΗΕ της καθοδηγητικής αρχής σε σχέση με το ότι ζητείται η συγκατάθεση όλων των πλευρών», το κατοχικό καθεστώς θα λάβει μέτρα. Εννοεί προφανώς ότι θα πάρει περισσότερα μέτρα κατά των δραστηριοτήτων της ΟΥΝΦΙΚΥΠ, αφού ήδη σε διάφορες περιπτώσεις εμποδίζει τους Ειρηνευτές. Διότι, λέει, «για τη συνέχιση της παρουσίας και των επιχειρήσεων της Ειρηνευτικής Δύναμης των Ηνωμένων Εθνών στη χώρα μας χρειάζεται μια νομική ρύθμιση στην οποία θα συμφωνήσουν η “τδβκ” και τα ΗΕ». Δεν θέλουν στην πραγματικότητα να εμποδίζουν τους Ειρηνευτές στη δουλειά τους, θέλουν να επιβάλουν ξεχωριστή συμφωνία των Ηνωμένων Εθνών με την «τδβκ». Κι αυτό γιατί οτιδήποτε κάνουν έχει ως κεντρικό άξονα την αναγνώριση κυριαρχίας του καθεστώτος στα εδάφη που κατέχει.
Δεν τα λέω για να αποκαλύψω κάτι καινούργιο. Αλλά, επειδή μπροστά σε αυτή την πολιτική του καθεστώτος, που εφαρμόζεται εδώ και πάρα πολλά χρόνια -και πριν από τον Τατάρ, και με διαλλακτικότερους ηγέτες της τ/κ κοινότητας, η οποία τώρα κορυφώνεται- θέλω να ρωτήσω ποια είναι η δική μας πολιτική. Ολοφάνερα έχουμε πολιτική που ενισχύει αντί να αποτρέπει αυτήν την τουρκική πολιτική. Και αν υπήρχε κάποια δικαιολογία για τα χρόνια που επί Ακιντζί ή Ταλάτ ελπίζαμε ότι υπάρχει περιθώριο να καταλήξουμε σε μια κάποια λύση, σήμερα δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία.
Τι κάνουμε σήμερα; Προτείνουμε Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης. Η πρώτη ενέργεια του υπουργού Εξωτερικών, Ιωάννη Κασουλίδη, που εκλήθη από την εφεδρεία, ήταν να πάει στις Βρυξέλλες για να προωθήσει τα ΜΟΕ. Και όχι για την οικοδόμηση εμπιστοσύνης μεταξύ των κοινοτήτων, αλλά τα ΜΟΕ που στηρίζουν χωρίς να το λένε, τις σχέσεις μεταξύ δυο γειτονικών κρατιδίων. Την ώρα που το Συμβούλιο Ασφαλείας μας ζητά να βρούμε «κοινό έδαφος» με τις θέσεις της τουρκικής πλευράς, που όλη η διεθνής κοινότητα (και ο ΟΗΕ και η ΕΕ) υποτίθεται απορρίπτουν. Και την ώρα που ο εκπρόσωπος του ΟΗΕ, Κόλιν Στιούαρτ, επειδή συνάντησε τον κ. Κασουλίδη, εθιμοτυπικά με την ανάληψη των καθηκόντων του, σπεύδει να συναντήσει και τον υπό παραίτηση «υπουργό εξωτερικών» του κατοχικού καθεστώτος, Ταχσίν Ερτουγρούλογλου, για να υπάρχει… ισορροπία. Ισοπέδωση του νόμιμου κράτους με το παράνομο υπάρχει, τίποτε άλλο, κι εμείς κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε.