 |
| Proulain / pixabay |
Η Οικονομική Επιτροπή των Ηνωμένων Εθνών για τη Λατινική Αμερική και την Καραϊβική (CEPAL) δημοσίευσε την ετήσια έκθεσή της αυτόν τον μήνα - και έδειξε ρόδινες οικονομικές προβλέψεις για χώρες όπως η Κούβα, η Βενεζουέλα και η Νικαράγουα.
Bradley Blankenship - rt.com - Παρουσίαση Freepen.gr
Προέβλεψε πως η κουβανική οικονομία θα αναπτυχθεί κατά 3,5% το 2022, ενώ η οικονομία της Βενεζουέλας και της Νικαράγουας θα σημειώσει αύξηση 3%. Αυτά τα στοιχεία είναι όλα πάνω από τον περιφερειακό μέσο όρο του 2,1% για τη Λατινική Αμερική και την Καραϊβική, και μπροστά από μεγάλες οικονομίες όπως η Βραζιλία και η Χιλή.
Ξεχωριστά, η ελβετική τράπεζα Credit Suisse προβλέπει ότι η οικονομία της Βενεζουέλας θα μπορούσε να αναπτυχθεί έως και 4,5% το 2022 και λέει πως η ανάπτυξη το 2021 θα μπορούσε να φτάσει ακόμη και το 8,5%. Από την πλευρά του, ο Πρόεδρος Νικολάς Μαδούρο ανέφερε στο Κογκρέσο της χώρας ότι η οικονομία αναπτύχθηκε κατά 7,6% το τρίτο τρίμηνο του 2021 και πιθανώς αυξήθηκε « πάνω από τέσσερα τοις εκατό» σε ολόκληρο το έτος λόγω των εξαγωγών.
Αυτό που είναι αξιοσημείωτο σχετικά με αυτά τα στοιχεία –και, ειδικότερα, ότι η οικονομία της Βενεζουέλας ευδοκιμεί μετά από άνοδο του πληθωρισμού– είναι πως η ανάπτυξη συμβαίνει παρά τις μονομερείς κυρώσεις από τις Ηνωμένες Πολιτείες, τη μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο.
Τίθεται το ερώτημα εάν αυτές οι κυρώσεις είναι τόσο αποτελεσματικές όσο ήταν παλιά – και η απάντηση φαίνεται να είναι αρνητική.
Πρώτα απ 'όλα, είναι σημαντικό να ορίσουμε τι είναι στην πραγματικότητα ένα αποτελεσματικό καθεστώς κυρώσεων. Οι ΗΠΑ συχνά ισχυρίζονται ότι οι κυρώσεις τους αποσκοπούν στην προώθηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τιμωρώντας τα κράτη που τα παραβιάζουν. Ωστόσο, θα ήταν αφελές να δεχτούμε τα λόγια της Ουάσιγκτον, καθώς διατηρεί στενούς δεσμούς με μερικούς από τους χειρότερους παραβάτες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στον κόσμο.
Ο πραγματικός στόχος των κυρώσεων είναι να αποσταθεροποιήσουν τις χώρες και να προκαλέσουν δυνητικά εμφύλιες αναταραχές σε σημείο που να υποκινήσουν την αλλαγή καθεστώτος. Τουλάχιστον, προορίζονται να εκτροχιάσουν την επιτυχία των κοινωνικών προγραμμάτων που έχουν ξεκινήσει από τα κράτη-στόχους (για παράδειγμα, η δημόσια ιδιοκτησία επί των φυσικών πόρων).
Όσον αφορά την προώθηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που η Ουάσιγκτον ισχυρίζεται πως είναι ο στόχος της, ή η αποσταθεροποίηση των κυβερνήσεων –όπως είναι ο πραγματικός στόχος– οι μονομερείς κυρώσεις δεν είναι συχνά απόλυτα επιτυχημένες. Αλλά υπάρχει σίγουρα ένα επιχείρημα ότι έχουν επιβραδύνει τον ρυθμό κοινωνικής προόδου που σημειώθηκε από ορισμένες κυβερνήσεις, όπως αυτές στην Κούβα ή τη Βενεζουέλα, αν και ακόμη και αυτή είναι μια τάση που φαίνεται να είναι σε ύφεση.
Ένας από τους σημαντικότερους λόγους για τους οποίους οι κυρώσεις δεν είναι πλέον τόσο αποτελεσματικές είναι επειδή οι αντιφάσεις είναι τόσο προφανείς. Το αμερικανικό κοινό δεν πιστεύει πως έχουν σκοπό να αντιμετωπίσουν τα ανθρώπινα δικαιώματα και βλέπει όλο και περισσότερο πώς μπορούν να λιμοκτονήσουν τον μέσο άνθρωπο. Χώρες σε όλο τον κόσμο το βλέπουν επίσης – και συνειδητοποιούν επιπλέον πώς αυτή η διεστραμμένη λογική (ή η έλλειψή της) τις βλάπτει.
Σε μια πρόσφατη ανάλυση για το RT, συζήτησα την εγγραφή της Συρίας στην Πρωτοβουλία Belt and Road της Κίνας (BRI) και πώς θα μπορούσε να αλλάξει το παιχνίδι επιτρέποντας στην μεταπολεμική οικονομία της χώρας να ανθίσει. Ωστόσο, πρέπει να σημειωθεί ότι οι γείτονες της Συρίας είχαν ήδη ασκήσει πιέσεις για εξαιρέσεις από το καθεστώς βάναυσων κυρώσεων της Ουάσιγκτον, επειδή επηρέαζε την περιφερειακή οικονομία.
Οι ΗΠΑ φέρονται να σταθμίζουν εξαιρέσεις που θα επέτρεπαν στα αιγυπτιακά καύσιμα να περάσουν από την Ιορδανία και τη Συρία για να φτάσουν στον Λίβανο – ο οποίος βιώνει μια οικονομική κατάρρευση σε μεγάλο βαθμό ως συνέπεια των αμερικανικών κυρώσεων στη Συρία.
Ομοίως, η Ιορδανία – στενός σύμμαχος των ΗΠΑ στην περιοχή που άνοιξε ξανά τα σύνορά της με τη Συρία και είναι πιθανό να ξαναρχίσει το εμπόριο κάποια στιγμή – εκφράζει ήδη δυσαρέσκεια λόγω των ζοφερών οικονομικών προβλέψεων που θα επιδεινωθούν από το καθεστώς κυρώσεων στη Συρία.
Εκτός από τις εξαιρέσεις, ένας άλλος σημαντικός λόγος που οι κυρώσεις δεν είναι πλέον τόσο αποτελεσματικές είναι πως οι πληγείσες χώρες απλώς ενισχύουν τους εμπορικούς δεσμούς μεταξύ τους. Η Κούβα και η Βενεζουέλα , καθώς και η Νικαράγουα, έχουν στενούς δεσμούς εδώ και αρκετό καιρό. Αυτά βοηθούν στην ανάκαμψη της χαλάρωσης που επιφέρει ο οικονομικός καταναγκασμός στις αντίστοιχες οικονομίες τους – και ένας αυξανόμενος κατάλογος χωρών που υπόκεινται σε κυρώσεις από τις ΗΠΑ σε όλο τον κόσμο σημαίνει απλώς περισσότερες ευκαιρίες για στρατηγική εταιρική σχέση.
Για παράδειγμα, ένα σημαντικό κλειδί για την επιτυχία της Βενεζουέλας ήταν οι αυξανόμενοι εμπορικοί της δεσμοί με το Ιράν , μια άλλη χώρα στο στόχαστρο της Ουάσιγκτον, καθώς και η εμβάθυνση των δεσμών με τη Ρωσία και την Κίνα. Επιπλέον, η Κούβα υπέγραψε πρόσφατα το BRI της Κίνας και το ίδιο έκανε και η Νικαράγουα, η οποία επίσης αποκατέστησε πλήρως τους διπλωματικούς δεσμούς με το Πεκίνο.
Όπως συμβαίνει με τη Συρία, η οικονομική συνεργασία με την Κίνα –τη δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο σε ονομαστικό ΑΕΠ και επικριτή - αποδέκτη των κυρώσεων των ΗΠΑ– είναι εξαιρετικά σημαντική. Η Βενεζουέλα και το Ιράν επωφελούνται από την αυξανόμενη τιμή του πετρελαίου, αλλά αυτό δεν θα είχε νόημα χωρίς μια αγορά – όπου έρχεται η Κίνα.
Το Bloomberg News ανέφερε αυτόν το μήνα ότι η Κίνα κατέγραψε υψηλό τριετίας σε εισαγωγές πετρελαίου από τη Βενεζουέλα και το Ιράν, παρέχοντας και στις δύο αυτές χώρες μια κρίσιμη αγορά και δίνοντας στο Πεκίνο πρόσβαση στις εξαιρετικά φθηνές πρώτες ύλες που είναι απαραίτητες για τη συνεχιζόμενη οικονομική του ανάπτυξη. Αυτό είναι που οι Κινέζοι διπλωμάτες θα αποκαλούσαν το εγχειρίδιο «συνεργασίας win-win».
Τέλος, ένας άλλος σημαντικός λόγος για τον οποίο οι κυρώσεις και άλλες μονομερείς οικονομικές πιέσεις δεν είναι πλέον αποτελεσματικές, αφορά τις ίδιες τις ΗΠΑ. Οι κυρώσεις είναι συχνά απλώς ένας πολιτικά βολικός τρόπος για τους πολιτικούς στην Ουάσιγκτον να φαίνονται σκληροί σε θέματα εξωτερικής πολιτικής χωρίς να ασχολούνται ουσιαστικά με αυτά.
Ωστόσο, οι συνέπειες δεν φαίνεται ποτέ να είναι ιδιαίτερα καλά μελετημένες. Σκεφτείτε ότι, ιδιαίτερα στην περίπτωση της Κίνας, οι κυρώσεις επικεντρώνονται κυρίως στην ανάσχεση της ανταγωνιστικότητας των αντιπάλων σε τομείς στους οποίους οι ΗΠΑ αγωνίζονται να ανταγωνιστούν, όπως η τεχνητή νοημοσύνη, οι τηλεπικοινωνίες και η μηχανική. Σημαίνει απλώς πως οι ΗΠΑ αναπόφευκτα θα αποξενωθούν στο δρόμο.
Όταν οι πολιτικοί θεσπίζουν αυτοκαταστροφικές πολιτικές που, μακροπρόθεσμα, χρησιμεύουν μόνο στη σφυρηλάτηση των ίδιων των συμμαχιών που μια μέρα θα αντισταθούν στην Αμερική, αυτό δείχνει την μη αναστρέψιμη παρακμή της αυτοκρατορίας των ΗΠΑ. Και το γεγονός ότι χώρες στη Λατινική Αμερική και την Καραϊβική, οι οποίες πολιορκούνται από την Ουάσιγκτον για δεκαετίες, βλέπουν τώρα την τύχη τους να αλλάζει είναι ένα σίγουρο σημάδι ότι η κατάρρευσή της είναι αναπόφευκτη.
Bradley Blankenship - rt.com - Παρουσίαση Freepen.gr
Προέβλεψε πως η κουβανική οικονομία θα αναπτυχθεί κατά 3,5% το 2022, ενώ η οικονομία της Βενεζουέλας και της Νικαράγουας θα σημειώσει αύξηση 3%. Αυτά τα στοιχεία είναι όλα πάνω από τον περιφερειακό μέσο όρο του 2,1% για τη Λατινική Αμερική και την Καραϊβική, και μπροστά από μεγάλες οικονομίες όπως η Βραζιλία και η Χιλή.
Ξεχωριστά, η ελβετική τράπεζα Credit Suisse προβλέπει ότι η οικονομία της Βενεζουέλας θα μπορούσε να αναπτυχθεί έως και 4,5% το 2022 και λέει πως η ανάπτυξη το 2021 θα μπορούσε να φτάσει ακόμη και το 8,5%. Από την πλευρά του, ο Πρόεδρος Νικολάς Μαδούρο ανέφερε στο Κογκρέσο της χώρας ότι η οικονομία αναπτύχθηκε κατά 7,6% το τρίτο τρίμηνο του 2021 και πιθανώς αυξήθηκε « πάνω από τέσσερα τοις εκατό» σε ολόκληρο το έτος λόγω των εξαγωγών.
Αυτό που είναι αξιοσημείωτο σχετικά με αυτά τα στοιχεία –και, ειδικότερα, ότι η οικονομία της Βενεζουέλας ευδοκιμεί μετά από άνοδο του πληθωρισμού– είναι πως η ανάπτυξη συμβαίνει παρά τις μονομερείς κυρώσεις από τις Ηνωμένες Πολιτείες, τη μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο.
Τίθεται το ερώτημα εάν αυτές οι κυρώσεις είναι τόσο αποτελεσματικές όσο ήταν παλιά – και η απάντηση φαίνεται να είναι αρνητική.
Πρώτα απ 'όλα, είναι σημαντικό να ορίσουμε τι είναι στην πραγματικότητα ένα αποτελεσματικό καθεστώς κυρώσεων. Οι ΗΠΑ συχνά ισχυρίζονται ότι οι κυρώσεις τους αποσκοπούν στην προώθηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τιμωρώντας τα κράτη που τα παραβιάζουν. Ωστόσο, θα ήταν αφελές να δεχτούμε τα λόγια της Ουάσιγκτον, καθώς διατηρεί στενούς δεσμούς με μερικούς από τους χειρότερους παραβάτες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στον κόσμο.
Ο πραγματικός στόχος των κυρώσεων είναι να αποσταθεροποιήσουν τις χώρες και να προκαλέσουν δυνητικά εμφύλιες αναταραχές σε σημείο που να υποκινήσουν την αλλαγή καθεστώτος. Τουλάχιστον, προορίζονται να εκτροχιάσουν την επιτυχία των κοινωνικών προγραμμάτων που έχουν ξεκινήσει από τα κράτη-στόχους (για παράδειγμα, η δημόσια ιδιοκτησία επί των φυσικών πόρων).
Όσον αφορά την προώθηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που η Ουάσιγκτον ισχυρίζεται πως είναι ο στόχος της, ή η αποσταθεροποίηση των κυβερνήσεων –όπως είναι ο πραγματικός στόχος– οι μονομερείς κυρώσεις δεν είναι συχνά απόλυτα επιτυχημένες. Αλλά υπάρχει σίγουρα ένα επιχείρημα ότι έχουν επιβραδύνει τον ρυθμό κοινωνικής προόδου που σημειώθηκε από ορισμένες κυβερνήσεις, όπως αυτές στην Κούβα ή τη Βενεζουέλα, αν και ακόμη και αυτή είναι μια τάση που φαίνεται να είναι σε ύφεση.
Ένας από τους σημαντικότερους λόγους για τους οποίους οι κυρώσεις δεν είναι πλέον τόσο αποτελεσματικές είναι επειδή οι αντιφάσεις είναι τόσο προφανείς. Το αμερικανικό κοινό δεν πιστεύει πως έχουν σκοπό να αντιμετωπίσουν τα ανθρώπινα δικαιώματα και βλέπει όλο και περισσότερο πώς μπορούν να λιμοκτονήσουν τον μέσο άνθρωπο. Χώρες σε όλο τον κόσμο το βλέπουν επίσης – και συνειδητοποιούν επιπλέον πώς αυτή η διεστραμμένη λογική (ή η έλλειψή της) τις βλάπτει.
Σε μια πρόσφατη ανάλυση για το RT, συζήτησα την εγγραφή της Συρίας στην Πρωτοβουλία Belt and Road της Κίνας (BRI) και πώς θα μπορούσε να αλλάξει το παιχνίδι επιτρέποντας στην μεταπολεμική οικονομία της χώρας να ανθίσει. Ωστόσο, πρέπει να σημειωθεί ότι οι γείτονες της Συρίας είχαν ήδη ασκήσει πιέσεις για εξαιρέσεις από το καθεστώς βάναυσων κυρώσεων της Ουάσιγκτον, επειδή επηρέαζε την περιφερειακή οικονομία.
Οι ΗΠΑ φέρονται να σταθμίζουν εξαιρέσεις που θα επέτρεπαν στα αιγυπτιακά καύσιμα να περάσουν από την Ιορδανία και τη Συρία για να φτάσουν στον Λίβανο – ο οποίος βιώνει μια οικονομική κατάρρευση σε μεγάλο βαθμό ως συνέπεια των αμερικανικών κυρώσεων στη Συρία.
Ομοίως, η Ιορδανία – στενός σύμμαχος των ΗΠΑ στην περιοχή που άνοιξε ξανά τα σύνορά της με τη Συρία και είναι πιθανό να ξαναρχίσει το εμπόριο κάποια στιγμή – εκφράζει ήδη δυσαρέσκεια λόγω των ζοφερών οικονομικών προβλέψεων που θα επιδεινωθούν από το καθεστώς κυρώσεων στη Συρία.
Εκτός από τις εξαιρέσεις, ένας άλλος σημαντικός λόγος που οι κυρώσεις δεν είναι πλέον τόσο αποτελεσματικές είναι πως οι πληγείσες χώρες απλώς ενισχύουν τους εμπορικούς δεσμούς μεταξύ τους. Η Κούβα και η Βενεζουέλα , καθώς και η Νικαράγουα, έχουν στενούς δεσμούς εδώ και αρκετό καιρό. Αυτά βοηθούν στην ανάκαμψη της χαλάρωσης που επιφέρει ο οικονομικός καταναγκασμός στις αντίστοιχες οικονομίες τους – και ένας αυξανόμενος κατάλογος χωρών που υπόκεινται σε κυρώσεις από τις ΗΠΑ σε όλο τον κόσμο σημαίνει απλώς περισσότερες ευκαιρίες για στρατηγική εταιρική σχέση.
Για παράδειγμα, ένα σημαντικό κλειδί για την επιτυχία της Βενεζουέλας ήταν οι αυξανόμενοι εμπορικοί της δεσμοί με το Ιράν , μια άλλη χώρα στο στόχαστρο της Ουάσιγκτον, καθώς και η εμβάθυνση των δεσμών με τη Ρωσία και την Κίνα. Επιπλέον, η Κούβα υπέγραψε πρόσφατα το BRI της Κίνας και το ίδιο έκανε και η Νικαράγουα, η οποία επίσης αποκατέστησε πλήρως τους διπλωματικούς δεσμούς με το Πεκίνο.
Όπως συμβαίνει με τη Συρία, η οικονομική συνεργασία με την Κίνα –τη δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο σε ονομαστικό ΑΕΠ και επικριτή - αποδέκτη των κυρώσεων των ΗΠΑ– είναι εξαιρετικά σημαντική. Η Βενεζουέλα και το Ιράν επωφελούνται από την αυξανόμενη τιμή του πετρελαίου, αλλά αυτό δεν θα είχε νόημα χωρίς μια αγορά – όπου έρχεται η Κίνα.
Το Bloomberg News ανέφερε αυτόν το μήνα ότι η Κίνα κατέγραψε υψηλό τριετίας σε εισαγωγές πετρελαίου από τη Βενεζουέλα και το Ιράν, παρέχοντας και στις δύο αυτές χώρες μια κρίσιμη αγορά και δίνοντας στο Πεκίνο πρόσβαση στις εξαιρετικά φθηνές πρώτες ύλες που είναι απαραίτητες για τη συνεχιζόμενη οικονομική του ανάπτυξη. Αυτό είναι που οι Κινέζοι διπλωμάτες θα αποκαλούσαν το εγχειρίδιο «συνεργασίας win-win».
Τέλος, ένας άλλος σημαντικός λόγος για τον οποίο οι κυρώσεις και άλλες μονομερείς οικονομικές πιέσεις δεν είναι πλέον αποτελεσματικές, αφορά τις ίδιες τις ΗΠΑ. Οι κυρώσεις είναι συχνά απλώς ένας πολιτικά βολικός τρόπος για τους πολιτικούς στην Ουάσιγκτον να φαίνονται σκληροί σε θέματα εξωτερικής πολιτικής χωρίς να ασχολούνται ουσιαστικά με αυτά.
Ωστόσο, οι συνέπειες δεν φαίνεται ποτέ να είναι ιδιαίτερα καλά μελετημένες. Σκεφτείτε ότι, ιδιαίτερα στην περίπτωση της Κίνας, οι κυρώσεις επικεντρώνονται κυρίως στην ανάσχεση της ανταγωνιστικότητας των αντιπάλων σε τομείς στους οποίους οι ΗΠΑ αγωνίζονται να ανταγωνιστούν, όπως η τεχνητή νοημοσύνη, οι τηλεπικοινωνίες και η μηχανική. Σημαίνει απλώς πως οι ΗΠΑ αναπόφευκτα θα αποξενωθούν στο δρόμο.
Όταν οι πολιτικοί θεσπίζουν αυτοκαταστροφικές πολιτικές που, μακροπρόθεσμα, χρησιμεύουν μόνο στη σφυρηλάτηση των ίδιων των συμμαχιών που μια μέρα θα αντισταθούν στην Αμερική, αυτό δείχνει την μη αναστρέψιμη παρακμή της αυτοκρατορίας των ΗΠΑ. Και το γεγονός ότι χώρες στη Λατινική Αμερική και την Καραϊβική, οι οποίες πολιορκούνται από την Ουάσιγκτον για δεκαετίες, βλέπουν τώρα την τύχη τους να αλλάζει είναι ένα σίγουρο σημάδι ότι η κατάρρευσή της είναι αναπόφευκτη.