Του Στρατή Μαζίδη
Ο νεαρός σχετικά δημοσιογράφος μολονότι δεν είχε κλείσει τα τριάντα, μιλούσε με αρκετή δόση σιγουριάς και επιμονής. Μερικά χρόνια αργότερα υπήρξε ένας εκ των πρωταγωνιστών στην κορύφωση της υπόθεσης Σορίν Ματέι. Ήταν το Σεπτέμβριο του 1998. Δεν ξέρω αν ένιωσε για λίγο Ντένζελ Ουάσινγκτον, όπως ο τότε αρχηγός της ΕΛΑΣ αισθάνθηκε Μπρους Γουίλις, γνωρίζω όμως δύο πράγματα. Ο τότε παρουσιαστής του δελτίου ειδήσεων δεν ήταν [και δεν είναι] εγκληματολόγος ή ψυχολόγος ή ειδικός διαπραγματευτής [ρόλο τον οποίο διαδραμάτισε αρκετά μέχρι να εμπλακεί η Αστυνομία] ενώ η νεαρή Αμαλία Γκινάκη βρήκε έναν τραγικό θάνατο ενώ ετοιμαζόταν να ανοίξει το σπίτι της.
Άλλος στη θέση του θα είχε εγκαταλείψει τη δημοσιογραφία μη αντέχοντας ψυχολογικά να συνεχίσει μετά τα όσα συνέβησαν.
Αυτός συνέχισε. Απέκτησε αυστηρό ύφος. Ο Μητσικώστας τον παρουσίαζε στα σατιρικά σκετς του μια ζωή με γουνάκια στους ώμους που ζητά πρώτα από τους καλεσμένους του να...ορκιστούν.
Εξαιρετικός επιχειρηματίας κι επαγγελματίας, έστησε μια ηλεκτρονική πύλη ειδήσεων και εξακολουθεί 30 χρόνια μετά να σταδιοδρομεί στην τηλεόραση. Αλλά αλίμονο αν σε πιάσει στο στόμα του ή αν έχεις άλλη άποψη. Δεν πας να είσαι πχ ο Τζόκοβιτς στο όνομα του οποίου πίνει νερό όλη η Σερβία, η ετυμηγορία πέφτει ως πέλεκυς.
Κι όμως ο άνθρωπος που κρίνει τους πάντες, θα πρέπει να θυμηθεί την Αμαλία Γκινάκη ώστε να επανεξετάσει τα όποια λάθη του από τότε ως σήμερα [πριν κουνήσει το δάκτυλο στον οποιοδήποτε]. Με πρώτο και καλύτερο ότι μολονότι απειρότατος δέχθηκε να μιλήσει με τον Ματέι συμβάλλοντας στο να δοθεί τεράστια δημοσιότητα σε μια υπόθεση με αποτέλεσμα η πίεση προς όλους να αυξάνεται και τις πιθανότητες της αρνητικής τροπής να μεγιστοποιούνται.