 |
| REUTERS/Pavel Mikheyev |
Tim Kirby - strategic-culture.org / Παρουσίαση Freepen.gr
Γιατί το χάος στο Καζακστάν μοιάζει με Έγχρωμη Επανάσταση;
Συνήθως, είναι οι εκλογές ή μια νέα αντιλαϊκή πολιτική που βγάζει τον κόσμο στους δρόμους. Το αποτυχημένο κίνημα της Λευκής Κορδέλας του 2010-2011 στη Ρωσία ήταν ως απάντηση στην «εκλογική παραχάραξη» που φαίνεται να παραποιήθηκε η ίδια. Οι διαμαρτυρίες στο τουρκικό πάρκο Gezi του 2013 ξεπέρασαν σε μεγάλο βαθμό ζητήματα που σχετίζονται με διαδηλώσεις για το εν λόγω καλό πάρκο.
Στιγμιότυπο: Το βίντεο ενός ντόπιου Καζακστάν που λέει ότι οι άνθρωποι θέλουν να ζήσουν όπως στη «Σουηδία ή τη Νορβηγία» έχει γίνει viral στα ρωσικά μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Τα ασαφή σχέδια με μεγάλες υποσχέσεις και ισχυρισμούς περί ανωτερότητας της Δύσης είναι στρατηγικές για την Έγχρωμη Επανάσταση.
Στην περίπτωση του Καζακστάν, είναι η τιμή του φυσικού αερίου που έχει (ειρωνικά) πυροδοτήσει μαζικές άκρως οργανωμένες διαμαρτυρίες που φαίνεται να προέρχονται από το πουθενά. Οι απαιτήσεις των δυσαρεστημένων κατά τη διάρκεια μιας Έγχρωμης Επανάστασης είναι πάντα είτε αφηρημένες είτε αδύνατες. Τα αφηρημένα αιτήματα είναι πράγματα όπως «θέλουμε Δημοκρατία ακόμα κι αν δεν μπορούμε να την ορίσουμε» και τα αδύνατα του τύπου «όλη η κυβέρνηση πρέπει να παραιτηθεί λόγω συναισθημάτων» είναι τέλεια παραδείγματα. Στο Καζακστάν αυτή τη στιγμή οι διαδηλωτές απαιτούν το δεύτερο, ότι η κυβέρνηση θα πρέπει απλώς να πάει ήσυχα σε παραίτηση με δική της βούληση.
Δεδομένου ότι καμία κυβέρνηση στην ιστορία δεν παραιτήθηκε μονομερώς λόγω των φανταχτερών πινακίδων και σημαδιών των διαδηλωτών ενώ ψιθυρίζουν, γνωρίζουμε ότι αυτό το αίτημα δεν μπορεί να ικανοποιηθεί και επομένως χρησιμοποιείται ως δικαιολογία για επανάσταση και περαιτέρω δράση.
Τα Mainstream Media είναι επίσης κρίσιμα για κάθε Έγχρωμη Επανάσταση, επειδή είναι αυτά που μπορούν να πείσουν το κοινό πως η πραγματική ανατροπή της κυβέρνησης έχει ολοκληρωθεί. Εάν κάθε δημοσίευση στα MSM αύριο έλεγε μονομερώς ότι το δολάριο είναι άχρηστο, θα ήταν. Έτσι, αν όλα τα μέσα ενημέρωσης κραυγάζουν ότι έγινε επανάσταση, τότε ουσιαστικά έγινε. Το CNN ασχολείται ήδη με την υπόθεση που υφαίνει την αφήγησή του, αλλά τουλάχιστον ήταν αρκετά δίκαιοι για να επισημάνουν ότι η κυβέρνηση έχει ήδη λυγίσει στο ζήτημα της τιμής του φυσικού αερίου, δίνοντας θεωρητικά στους διαδηλωτές αυτό που αρχικά ήθελαν, αλλά αυτό δεν πρόκειται να σταματήσει τους διοργανωτές τους που έχουν μια ολόκληρη λίστα αδύνατων αιτημάτων να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις.
Θα μετατραπεί το σενάριο στο Καζακστάν σε Ukraine 2.0;
Από πολλές απόψεις η Ουκρανία και το Καζακστάν μοιάζουν, αλλά απέχουν πολύ από το να είναι το ίδιο. Αν και η επικράτεια του Καζακστάν αποτελεί μέρος της Ρωσίας για εκατοντάδες χρόνια και η πλειοψηφία του πληθυσμού εξακολουθεί να προτιμά να μιλά ρωσικά, η Ουκρανία είναι το αναφαίρετο λίκνο του Ρωσικού Πολιτισμού, ενώ το Καζακστάν είναι μια υπέροχη μεταγενέστερη προσθήκη. Απλώς δεν μπορείτε να εντοπίσετε τους Τσάρους μέχρι το αρχαίο Αλμάτι. Αν και ο ρωσόφωνος πληθυσμός της Ανατολικής Στέπας είναι μεγάλος, είναι ως επί το πλείστον μη Ρώσοι που μπορούν να διχάσουν τα συναισθήματα σε αντίθεση με τους Ρωσόφωνους στην Ουκρανία, οι οποίοι θεωρούν τους εαυτούς τους Ρώσους.
Στιγμιότυπο οθόνης: Οι έγχρωμες επαναστάσεις επηρεάζουν τα μνημεία – η ιστορία και η πραγματικότητα είναι ο εχθρός.
Ως κάποιος που έζησε στο Καζακστάν για δύο χρόνια, θα μπορούσατε πραγματικά να αισθανθείτε το παράδοξο του Καζακστάν να είναι πρόσφατα εθνικιστικό αλλά ευνοϊκό για τη ρωσική γλώσσα. Η ερμηνεία ιστορικών γεγονότων όπως η Ρωσική Επανάσταση και ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος ξαναγράφτηκαν γρήγορα. Εκείνη την εποχή, ακόμη και πολύ τότε, μπορούσες επίσης να δεις (όπως ακριβώς στην Ουκρανία) πως το Καζακστάν προσπαθούσε σκληρά να αποσπαστεί από τη ρωσική κουλτούρα, φροντίζοντας ταυτόχρονα να μάθει αγγλικά υψηλού επιπέδου με τις ταινίες του Χόλιγουντ στην τηλεόραση. Τόσο το Κίεβο όσο και η Αστάνα/Νουρ-Σουλτάν προσπαθούσαν για χρόνια (ακόμα και πριν από το Μαϊντάν) να ασκήσουν κυβερνητική πίεση στη ρωσική γλώσσα. Αυτό είναι ένα πραγματικό παράδειγμα του «θεσμικού ρατσισμού» για τον οποίο μιλούν πάντα οι φίλοι μας με τα ουράνιο τόξο, αλλά επειδή συμβαίνει στους Κακούς Ρώσους δε μετράει ποτέ.
Το Καζακστάν κατάφερε να διώξει περίπου το ήμισυ του ρωσικού πληθυσμού του μέσω διαφόρων μορφών εκφοβισμού και ρατσιστικών πρακτικών προσλήψεων στην κυβέρνηση και τις μεγάλες επιχειρήσεις. Οι μη Καζάκοι, ιδιαίτερα οι Ρώσοι, μου έχουν παραπονεθεί ότι απλώς δεν είχαν άλλη επιλογή από το να φύγουν ή να βρεθούν για πάντα στο χαμηλότερο οικονομικό σκαλί της κοινωνίας.
Αυτή η έξοδος σημαίνει ότι μόνο ένας στους τέσσερις πολίτες του Καζακστάν είναι πλέον Ρώσοι και είναι κυρίως στο βορρά. Υπήρχαν πολλές φήμες ότι στις αρχές της δεκαετίας του '90 το βόρειο τμήμα θα μπορούσε να είχε αποσχιστεί καθώς είναι πολύ πιο βιομηχανικό, σοβιετικής κατασκευής, εθνοτικά ποικιλόμορφο, ρωσόφωνο και πιο κοσμικό από το νότο. Με πολύ λιγότερους Ρώσους να απομένουν και να μετακινούν την πρωτεύουσα από την ακραία μακρινή νοτιοανατολική πλευρά στο Αλμάτι, αυτό το δυνητικά εκρηκτικό ζήτημα φαίνεται να έχει επιλυθεί, αλλά αν οι εθνικιστές του Καζακστάν αρχίσουν να συγκροτούν τα δικά τους αντίστοιχα ουκρανικά τάγματα Αζόφ, τότε είναι βέβαιο πως θα σχηματιστεί μια αποσχισμένη λαϊκή δημοκρατία στα βόρεια κάπου.
Στιγμιότυπο οθόνης: Διαδηλωτές επιτίθενται σε ασθενοφόρο. Τι περίεργος στόχος.
Εν ολίγοις, η κυβέρνηση του Καζακστάν ενήργησε σε μεγάλο βαθμό όπως αυτή στην Ουκρανία πριν από το Μαϊντάν και υπάρχουν παρόμοια δημογραφικά, γλωσσικά και πολιτιστικά ζητήματα μεταξύ των δύο, ωστόσο είναι λιγότερο ακραία όπως η κατάσταση στην Ουκρανία, η οποία μοιάζει σχεδόν με ένα έθνος σχεδιασμένο να αποτύχει καθώς από την αρχή θα έπρεπε να σπάσει σε δύο ακόμη λογικά κομμάτια. Το Καζακστάν είναι δυνητικά μια αποδυναμωμένη εκδοχή της ουκρανικής κρίσης.
Ο ρωσοαμερικανικός παράγοντας παίζει πάντα
Οι συμπτώσεις δεν αποτελούν απόδειξη συνωμοσίας, αλλά είναι σίγουρα ενδιαφέρον ότι μια νέα Έγχρωμη Επανάσταση στην πρώην επικράτεια της Ρωσίας που θα μπορούσε να οδηγήσει σε ένα σενάριο Μαϊντάν έχει φουντώσει λίγες μέρες πριν από την δυνητικά ιστορική μεγάλη διαπραγματευτική συνάντηση μεταξύ Πούτιν και Μπάιντεν.
Στιγμιότυπο οθόνης: Κυβερνητικά κτίρια φλέγονται – πολύ παρόμοια με την Επανάσταση του Μαϊντάν.
Αν και δεν είναι σαφές ποιες ακριβώς θέσεις έχουν συμφωνηθεί ανεπίσημα για τη συμμετοχή στη συνάντηση, η έναρξη μιας Έγχρωμης Επανάστασης στο Καζακστάν δεν θα συμφέρει τη Μόσχα. Ωστόσο, η αναγκαιότητα επίλυσης της ουκρανικής κρίσης και η τελική συμφωνία για το πώς θα διανεμηθούν τα στρατεύματα του ΝΑΤΟ και τα πυρηνικά της Ουάσιγκτον στην Ευρώπη έχει τόσο μεγάλη σημασία για τους Ρώσους που η αναρχία στο Καζακστάν μπορεί να αγνοηθεί τουλάχιστον προς το παρόν και οι διαπραγματεύσεις να προχωρήσουν προς τα εμπρός ως επί το πλείστον ανεπηρέαστες.
Δεν μπορούμε να ξεχνάμε ότι οι ΗΠΑ και η Ρωσία βρέθηκαν στα πρόθυρα πυρηνικού πολέμου τουλάχιστον δύο φορές λόγω της επανάστασης του Μαϊντάν: μία για την απορρόφηση της Κριμαίας και μία λόγω της πιθανής «μεγάλης» επίθεσης που υποτίθεται ότι θα εξαπέλυε ένα τολμηρό Κίεβο όταν ο Μπάιντεν ανέλαβε τα καθήκοντά του. Μπορείτε να ρίξετε τα ζάρια τόσες πολλές φορές προτού τελικά εμφανιστούν τα μάτια του φιδιού και οτιδήποτε συμβαίνει στην καρδιά της Κεντρικής Ασίας δεν μπορεί να επιτραπεί να αναγκάσει τις μεγάλες δυνάμεις να τα ξαναρίξουν.
Θα μετατραπεί λοιπόν το Καζακστάν σε Ουκρανία μετά το Μαϊντάν;
Αυτό είναι απλώς ένα θέμα αναμονής ενός έτους για να δούμε αν οι Ρώσοι έχουν επιτέλους κατακτήσει τη διαδικασία του ξεφουσκώματος των Έγχρωμων Επαναστάσεων. Έχασαν στην Ουκρανία, κέρδισαν στη Λευκορωσία και το Καζακστάν θα είναι το αποφασιστικό «καλύτερο από τα τρία» για τις ελπίδες τους να αποκαταστήσουν την παλιά τους δόξα και την κυρίαρχη εξωτερική πολιτική τους.