Andrew Korybko - oneworld.press / Παρουσίαση Freepen.gr
Ο υβριδικός πόλεμος του τρόμου στο Καζακστάν είναι πολύπλευρος και τα αμέτρητα εγκλήματα που διαπράχθηκαν τις τελευταίες σκοτεινές μέρες της ιστορίας αυτής της χώρας δεν έχουν ακόμη τεκμηριωθεί πλήρως. Ωστόσο, έχουν εμφανιστεί ανησυχητικές αναφορές, όπως αυτές που αναφέρθηκαν λεπτομερώς από την Ζαχάροβα, που δείχνουν πως τα μέσα ενημέρωσης και οι εκπρόσωποι είχαν στοχοποιηθεί ειδικά από τους τρομοκράτες. Αυτό επιβεβαιώνει περαιτέρω το συμπέρασμα του Προέδρου Τοκάγιεφ ότι όλα αυτά ήταν προσχεδιασμένα.
Η στόχευση των μέσων ενημέρωσης είναι αναπόσπαστη κατά τη διάρκεια οποιουδήποτε Υβριδικού Πολέμου. Οι δράστες στοχεύουν στον έλεγχο των αντιλήψεων του πληθυσμού, για τον οποίο προσπαθούν να εκφοβίσουν τους δημοσιογράφους να σιωπήσουν, αν όχι να τους σφάξουν. Οι τρομοκράτες ήθελαν επίσης να καταστρέψουν την υποδομή των μέσων ενημέρωσης της χώρας, κάτι που σε μεγάλο βαθμό κατάφεραν. Αυτό φανερώνει τα αντιδημοκρατικά τους κίνητρα που δυσφημούν το ψευδές αφήγημα πληροφοριακού πολέμου των Δυτικών Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης υπό την ηγεσία των ΗΠΑ ότι είναι «ειρηνικοί διαδηλωτές υπέρ της δημοκρατίας».
Η εισβολή σε γραφεία μέσων ενημέρωσης και η επίθεση σε δημοσιογράφους είναι ακριβώς το αντίθετο από αυτό που υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύει μια «δημοκρατία». Αντίθετα, αποδεικνύει πως το εθνικό μοντέλο δημοκρατίας του Καζακστάν θεωρήθηκε απειλή για τους αυταρχικούς τρομοκράτες που προσπάθησαν να φιμώσουν τα μέσα ενημέρωσης του κατά τη διάρκεια του Υβριδικού Πολέμου του Τρόμου. Δεν παλεύουν για τη δημοκρατία, αλλά για να τη διαλύσουν βίαια. Η έλλειψη ενδιαφέροντος του ΟΑΣΕ για οποιοδήποτε από αυτά δημιουργεί υποψίες για τα κίνητρά του.
Οι δήθεν αμερόληπτοι διεθνείς οργανισμοί συχνά υφίστανται πειρατεία από πολιτικές δυνάμεις για να τους οπλοποιήσουν εναντίον των αντιπάλων τους. Αυτό ακριβώς φαίνεται να συμβαίνει με τον ΟΑΣΕ, ο οποίος βρίσκεται σε μεγάλο βαθμό υπό την αμερικανική επιρροή. Για αυτόν το λόγο, είναι απρόθυμο να πούμε οτιδήποτε για τις τρομοκρατικές επιθέσεις εναντίον των ΜΜΕ του Καζακστάν από φόβο πως αυτά τα γεγονότα θα δυσφημήσουν την ψεύτικη «δημοκρατική» υπόθεση των εγκληματιών που ευθύνονται για αυτήν την πανεθνική τραγωδία.
Το αποφασιστικό στοιχείο είναι ότι οι λεγόμενες «διεθνείς αρχές» για οποιοδήποτε δεδομένο ζήτημα, όπως η ελευθερία των μέσων ενημέρωσης και άλλα παρόμοια, δε θα πρέπει να έχουν τη δύναμη που έχουν να διαμορφώσουν τις αντιλήψεις της κοινωνίας. Είναι άλλο πράγμα να σεβόμαστε γενικά τον έναν ή τον άλλον οργανισμό και άλλο να τον θεωρούμε ως την ανώτατη αρχή σε οποιοδήποτε δεδομένο ζήτημα, όπως πολλοί θεωρούν ότι είναι ο ΟΑΣΕ. Αυτό αντικειμενικά δεν ισχύει, όπως αποδεικνύεται από τη σιωπή του απέναντι στις πολλές τρομοκρατικές επιθέσεις που στόχευσαν πρόσφατα τα μέσα ενημέρωσης του Καζακστάν.
Οι αντιλήψεις της δυτικής κοινωνίας για αυτούς τους οργανισμούς μπορεί να μην αλλάξουν, αλλά άλλες είναι πολύ πιο εύπλαστες, καθώς οι μη δυτικές κοινωνίες όπως αυτή του Καζακστάν είναι που φέρουν το κύριο βάρος της έλλειψης αμεροληψίας του ΟΑΣΕ. Η αύξηση της ευαισθητοποίησης σχετικά με τα υποκριτικά διπλά μέτρα και σταθμά που αποδίδονται στην αμερικανική ανάμειξη σε αυτόν τον οργανισμό μπορεί τελικά να βοηθήσει πολύ τους ανθρώπους να αναθεωρήσουν την τυφλή εμπιστοσύνη που πολλοί από αυτούς έδιναν στο παρελθόν στον ΟΑΣΕ.
Ο υποτιθέμενος ρόλος αυτής της οντότητας ως φαινομενικά αμερόληπτης αρχής για την ελευθερία των μέσων ενημέρωσης και άλλα θέματα θα πρέπει να αντικατασταθεί στις καρδιές και στο μυαλό πολλών μη δυτικών ανθρώπων με άλλες πιο αντικειμενικά αμερόληπτες οργανώσεις. Η SCO, για παράδειγμα, μπορεί να εκπληρώσει έναν τέτοιο ρόλο εάν τα μέλη της έχουν την πολιτική βούληση να το πράξουν. Θα πρέπει να το εξετάσουν σοβαρά, καθώς η έλλειψη προόδου στη διαφοροποίηση των «διεθνών αρχών» σε οποιοδήποτε δεδομένο ζήτημα επιτρέπει στη Δύση να διατηρήσει την επιρροή της.
Η σιωπή του ΟΑΣΕ έναντι του εξεταζόμενου θέματος δεν είναι η πρώτη τέτοια περίπτωση μιας δήθεν αμερόληπτης οργάνωσης που επιδεικνύει υποκριτικά διπλά μέτρα και σταθμά για πολιτικούς λόγους και δεν θα είναι επίσης η τελευταία. Ωστόσο, αυτό το τελευταίο παράδειγμα θα πρέπει να εμπνεύσει, ελπίζουμε, τις μη δυτικές χώρες να δώσουν προτεραιότητα στην αντικατάσταση του ρόλου τους που αυτοαναλαμβάνουν από αυτή την άποψη με την SCO ή κάποιον άλλο οργανισμό. Όσο περισσότερο χρειάζεται για να συμβεί αυτό, τόσο πιο δύσκολο θα είναι να απελευθερωθούν οι καρδιές και τα μυαλά από την καταστροφική επιρροή του ΟΑΣΕ.