Υπάρχει η πολιτική που διαμορφώνει το αθηναϊκό κράτος, η οποία δεν μπορεί να εκφράζει το σύνολο του ελληνισμού διότι τον θεωρεί αποικία του, και υπάρχει και η πολιτική την οποία θα πρέπει να διαμορφώσουν σκεπτόμενες δυνάμεις απέναντι στην Τουρκία. Οι σοβαροί διαμορφωτές της εξωτερικής του πολιτικής.
Παντελής Σαββίδης
Η Τουρκία αυτήν την στιγμή διέρχεται μια περίοδο μετάβασης στην μεταερντογανική εποχή.
Λόγω της φύσης της και των πολλών εθνοτήτων που κατέλαβε κι ενσωμάτωσε ο τουρκισμός, η Τουρκία δεν εκφράζεται από μια πολιτική αντίληψη, αν και στην επικράτησή της στην περιοχή ως περιφερειακής δύναμης πρέπει να συμφωνούν όλοι.
Στα επί μέρους, όμως, υπάρχουν διαφορές. Κυρίως, στην φύση του καθεστώτος και στις δυνάμεις που θα κυριαρχούν στην διακυβέρνησή του.
Στην Τουρκία υπάρχει βαθύ κράτος. Και η αντίληψη που έχει είναι η κεμαλική. Αλλά η μαφιόζικη κεμαλική. Οτιδήποτε αποκλίνει απο τον κεμαλικό τουρκισμό, εξαφανίζεται.
Αυτό το κεμαλικό κράτος το ήλεγξε ο Ερντογάν αλλά τώρα, καθώς πέφτει, το βαθύ κράτος ανασυστήνεται.
Το ερώτημα που αγνοεί το αθηναϊκό κράτος- για μην πω κρατίδιο και παρεξηγηθούν- είναι ποιών τουρκικών δυνάμεων η ανάδυση ευνοεί την συνύπαρξη με την Ελλάδα. Και αν δεν είναι εμφανείς να εντοπιστούν και να υποστηριχθούν. Όχι πως οι αθηναϊκές κυβερνήσεις έχουν την δυνατότητα να στηρίξουν τουρκικές δυνάμεις οι οποίες τις ευνοούν. Αλλά μπορεί να τις προβάλλουν στα διεθνή φόρα όταν ερωτώνται.
Για παράδειγμα, η αμερικανική παρουσία στην Ελλάδα και η ανάπτυξη της πολιτικής της Ουάσιγκτον στην περιοχή με ελληνική παράμετρο. δεν ήταν πολιτική επιλογή της Αθήνας. Της επιβλήθηκε από τις ΗΠΑ. Είναι αυτή η επιλογή προσωρινή μέχρι να ξεκαθαρίσουν τις σχέσεις τους με τον Ερντογάν ή έχει μονιμότερα χαρακτηριστικά; Διότι αν είναι προσωρινή, τότε η υπαγωγή της Ελλάδας στην σφαίρα επιρροής της Τουρκίας ως περιφερειακής δύναμης είναι θέμα χρόνου. Αν έχει μονιμότερα χαρακτηριστικά μιας συνύπαρξης και συνεργασίας με την Τουρκία ως πυλώνα ασφαλείας της Δύσης στην περιοχή (για την μετα Ερντογάν εποχή μιλάμε), τότε στο αθηναϊκό κράτος πρέπει να αναζητήσουν τις δυνάμεις που είναι ευνοϊκές προς μια τέτοια συνεργασία.
Για να γίνουν πιο αντιληπτά τα παραπάνω, η Δύση έχει τρείς επιλογές:
-Η πρώτη είναι η απομάκρυνση της Τουρκίας από την επιρροή της Δύσης Σ αυτήν την περίπτωση θα πρέπει να αναζητήσουν οι δυτικές ηγεσίες αντικαταστάτη. Και ο αντικαταστάτης αυτός μπορεί να είναι μια συλλογική δύναμη. Σαν και τις συνεργασίες που διαμορφώνονται με κύριο άξονα Ελλάδα, Κύπρο, Ισραήλ. Στην περίπτωση αυτή ο ρόλος της Ελλάδας είναι αναβαθμισμένος.
- Η δεύτερη είναι η επιστροφή της Τουρκίας στο δυτικό μαντρί. Στην περίπτωση αυτή θα ήταν τραγικό σφάλμα η επανάληψη της προηγούμενης πολιτικής της δύσης. Να εναποθέσουν όλες τις ελπίδες τους στην Τουρκία. Κάτι άλλο πρέπει να εφεύρουν.
-Η τρίτη επιλογή, είναι η επιστροφή της Τουρκίας στη δύση και η ένταξή της στο σύστημα συμμαχιών που έχει, ήδη, διαμορφωθεί. Στην περίπτωση αυτή, με ποιες δυνάμεις συνομιλεί στην Τουρκία η κυβέρνηση της Αθήνας;
Επειδή θεωρώ πως η τρίτη αυτή περίπτωση είναι η πιθανότερη, (επιστροφή, δηλαδή, της Τουρκίας στη δύση και ένταξή της στο σύστημα συμμαχιών που έχει ήδη διαμορφωθεί), καλόν είναι οι διαμορφωτές της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής να αρχίσουν να σχεδιάζουν πως η Τουρκία θα ενταχθεί στις ήδη διαμορφούμενες συνεργασίες χωρίς να βλαφθούν τα ελληνικά (όχι αθηναϊκά) συμφέροντα και με ποιες δυνάμεις πρέπει να αρχίσουν να συνομιλούν ώστε να ενισχυθούν και να επικρατήσουν στο εσωτερικό της γειτονικής χώρας. Υπάρχουν τέτοιες δυνάμεις και η Ελληνική Περιφερειακή Αμφικτυονία θα τις αναδείξει.
ΥΓ: Το κείμενο αυτό δεν απευθύνεται σε όσους πιστεύουν πως η Ελλάδα είναι το κέντρο του κόσμου, αποτελεί κυρίαρχο κράτος και επειδή εκφράζουν οι ίδιοι την αποφασιστικότητά τους στο καφενείο, μπορεί η Ελλάδα να επιβάλλει τη βούλησή της στην περιοχή. Έτσι, απλώς, διότι είναι Έλληνες. Για να μην περάσουμε σε μια νέα, ύπουλη και soft τουρκική επικυριαρχία χρειάζεται πολιτική. Η οποία θα διαμορφωθεί με πολύ μεγάλη μελέτη, λαμβάνοντας υπόψη πολλές παραμέτρους και αδιαφορώντας για όσους εκτονώνονται στο διαδίκτυο, νομίζοντας πως η επιθυμία τους θα γίνει πραγματικότητα επειδή οι φίλοι τους τους το ευχήθηκαν στις γιορτές.
Παντελής Σαββίδης
Η Τουρκία αυτήν την στιγμή διέρχεται μια περίοδο μετάβασης στην μεταερντογανική εποχή.
Λόγω της φύσης της και των πολλών εθνοτήτων που κατέλαβε κι ενσωμάτωσε ο τουρκισμός, η Τουρκία δεν εκφράζεται από μια πολιτική αντίληψη, αν και στην επικράτησή της στην περιοχή ως περιφερειακής δύναμης πρέπει να συμφωνούν όλοι.
Στα επί μέρους, όμως, υπάρχουν διαφορές. Κυρίως, στην φύση του καθεστώτος και στις δυνάμεις που θα κυριαρχούν στην διακυβέρνησή του.
Στην Τουρκία υπάρχει βαθύ κράτος. Και η αντίληψη που έχει είναι η κεμαλική. Αλλά η μαφιόζικη κεμαλική. Οτιδήποτε αποκλίνει απο τον κεμαλικό τουρκισμό, εξαφανίζεται.
Αυτό το κεμαλικό κράτος το ήλεγξε ο Ερντογάν αλλά τώρα, καθώς πέφτει, το βαθύ κράτος ανασυστήνεται.
Το ερώτημα που αγνοεί το αθηναϊκό κράτος- για μην πω κρατίδιο και παρεξηγηθούν- είναι ποιών τουρκικών δυνάμεων η ανάδυση ευνοεί την συνύπαρξη με την Ελλάδα. Και αν δεν είναι εμφανείς να εντοπιστούν και να υποστηριχθούν. Όχι πως οι αθηναϊκές κυβερνήσεις έχουν την δυνατότητα να στηρίξουν τουρκικές δυνάμεις οι οποίες τις ευνοούν. Αλλά μπορεί να τις προβάλλουν στα διεθνή φόρα όταν ερωτώνται.
Για παράδειγμα, η αμερικανική παρουσία στην Ελλάδα και η ανάπτυξη της πολιτικής της Ουάσιγκτον στην περιοχή με ελληνική παράμετρο. δεν ήταν πολιτική επιλογή της Αθήνας. Της επιβλήθηκε από τις ΗΠΑ. Είναι αυτή η επιλογή προσωρινή μέχρι να ξεκαθαρίσουν τις σχέσεις τους με τον Ερντογάν ή έχει μονιμότερα χαρακτηριστικά; Διότι αν είναι προσωρινή, τότε η υπαγωγή της Ελλάδας στην σφαίρα επιρροής της Τουρκίας ως περιφερειακής δύναμης είναι θέμα χρόνου. Αν έχει μονιμότερα χαρακτηριστικά μιας συνύπαρξης και συνεργασίας με την Τουρκία ως πυλώνα ασφαλείας της Δύσης στην περιοχή (για την μετα Ερντογάν εποχή μιλάμε), τότε στο αθηναϊκό κράτος πρέπει να αναζητήσουν τις δυνάμεις που είναι ευνοϊκές προς μια τέτοια συνεργασία.
Για να γίνουν πιο αντιληπτά τα παραπάνω, η Δύση έχει τρείς επιλογές:
-Η πρώτη είναι η απομάκρυνση της Τουρκίας από την επιρροή της Δύσης Σ αυτήν την περίπτωση θα πρέπει να αναζητήσουν οι δυτικές ηγεσίες αντικαταστάτη. Και ο αντικαταστάτης αυτός μπορεί να είναι μια συλλογική δύναμη. Σαν και τις συνεργασίες που διαμορφώνονται με κύριο άξονα Ελλάδα, Κύπρο, Ισραήλ. Στην περίπτωση αυτή ο ρόλος της Ελλάδας είναι αναβαθμισμένος.
- Η δεύτερη είναι η επιστροφή της Τουρκίας στο δυτικό μαντρί. Στην περίπτωση αυτή θα ήταν τραγικό σφάλμα η επανάληψη της προηγούμενης πολιτικής της δύσης. Να εναποθέσουν όλες τις ελπίδες τους στην Τουρκία. Κάτι άλλο πρέπει να εφεύρουν.
-Η τρίτη επιλογή, είναι η επιστροφή της Τουρκίας στη δύση και η ένταξή της στο σύστημα συμμαχιών που έχει, ήδη, διαμορφωθεί. Στην περίπτωση αυτή, με ποιες δυνάμεις συνομιλεί στην Τουρκία η κυβέρνηση της Αθήνας;
Επειδή θεωρώ πως η τρίτη αυτή περίπτωση είναι η πιθανότερη, (επιστροφή, δηλαδή, της Τουρκίας στη δύση και ένταξή της στο σύστημα συμμαχιών που έχει ήδη διαμορφωθεί), καλόν είναι οι διαμορφωτές της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής να αρχίσουν να σχεδιάζουν πως η Τουρκία θα ενταχθεί στις ήδη διαμορφούμενες συνεργασίες χωρίς να βλαφθούν τα ελληνικά (όχι αθηναϊκά) συμφέροντα και με ποιες δυνάμεις πρέπει να αρχίσουν να συνομιλούν ώστε να ενισχυθούν και να επικρατήσουν στο εσωτερικό της γειτονικής χώρας. Υπάρχουν τέτοιες δυνάμεις και η Ελληνική Περιφερειακή Αμφικτυονία θα τις αναδείξει.
ΥΓ: Το κείμενο αυτό δεν απευθύνεται σε όσους πιστεύουν πως η Ελλάδα είναι το κέντρο του κόσμου, αποτελεί κυρίαρχο κράτος και επειδή εκφράζουν οι ίδιοι την αποφασιστικότητά τους στο καφενείο, μπορεί η Ελλάδα να επιβάλλει τη βούλησή της στην περιοχή. Έτσι, απλώς, διότι είναι Έλληνες. Για να μην περάσουμε σε μια νέα, ύπουλη και soft τουρκική επικυριαρχία χρειάζεται πολιτική. Η οποία θα διαμορφωθεί με πολύ μεγάλη μελέτη, λαμβάνοντας υπόψη πολλές παραμέτρους και αδιαφορώντας για όσους εκτονώνονται στο διαδίκτυο, νομίζοντας πως η επιθυμία τους θα γίνει πραγματικότητα επειδή οι φίλοι τους τους το ευχήθηκαν στις γιορτές.