 |
| djedj / pixabay |
Περκλής Νεάρχου,
Πρέσβυς ε.τ.
Η πλατεία Ομονοίας έχει ήδη από χρόνια απαξιωθεί ως χώρος παρουσίας και δραστηριότητας του Ελληνικού πληθυσμού της πρωτεύουσας. Οι επανειλημμένες προσπάθειες αναβαθμίσεως της, με τεχνικά και, υποτίθεται, αισθητικά έργα, έπεσαν στο κενό, γιατί αυτά δεν μπορούν να αντισταθμίσουν μια βασική αλλαγή που έχει συντελεσθεί στο δημογραφικό και πολιτιστικό υπόβαθρο της περιοχής, με αποτέλεσμα την αλλοτρίωσή της.
Οι πρωταγωνιστές των παρανομιών αυτών, υπό την επήρεια διαφόρων θολών ιδεολογημάτων και υπό διάφορες επωνυμίες αναρχικών ή "αλληλέγγυων" οργανώσεων, επιδιώκουν την προσέγγιση και τη συνεργασία με παράνομους αλλοδαπούς, στους οποίους βλέπουν ένα νέο δυναμικό και μια στρατηγική εφεδρεία για την υποτιθέμενη "παγκόσμια επανάσταση". Η συνεργασία αυτή οδηγεί στην κατάρτιση αλλοδαπών πάνω στις μορφές και στις μεθόδους πολιτικών κινητοποιήσεων στην Ελλάδα και τους ενθαρρύνει να δρουν και να συμπεριφέρονται κατά τον ίδιο τρόπο που το κάνουν οι ομάδες και οι οργανώσεις τύπου ΚΕΕΡΦΑ των "αλληλέγγυων".
Προφανώς, οι Πακιστανοί και οι άλλοι αλλοδαποί που κινητοποιούνται στο Σύνταγμα για να εορτάσουν τα γενέθλια του Προφήτη Μωάμεθ ή για να διαμαρτυρηθούν κατά των Ινδιών για το Κασμίρ, ενώνονται κάτω από τη σημαία του Πακιστάν και του Ισλάμ και όχι, βεβαίως, κάτω από τη σημαία της "παγκόσμιας επανάστασης" των αφελών Ελλήνων "αλληλέγγυων" και δήθεν ακροαριστερών συντρόφων τους.
Η παράμετρος όμως αυτή της συνεργασίας μεταξύ παρανόμων αλλοδαπών και δήθεν "αντιφασιστικών" και "αντιρατσιστικών" Ελληνικών ομάδων και οργανώσεων, που υποκινούνται, χειραγωγούνται και στηρίζονται από την παγκοσμιοποίηση και τους διάφορους Σορός, είναι δευτερογενής δράση και στηρίζεται πάνω στην πρωτογενή πολιτική των υψηλά ιστάμενων, που καθορίζουν τη μεταναστευτική πολιτική και το άσυλο στις Βρυξέλλες και στην Αθήνα.
Έχουμε γράψει επανειλημμένα για την πολιτική των Βρυξελλών, που υποκρίνεται ότι ενεργεί δήθεν στο πνεύμα των Ευρωπαϊκών αρχών και αξιών, που έχουν στον πυρήνα τους τα ανθρώπινα δικαιώματα. Στην πραγματικότητα, ενεργούν με το πνεύμα της παγκοσμιοποίησης, που επιδιώκει τη δημιουργία μιας ενιαίας παγκόσμιας αγοράς. Αντί δηλαδή να επιδιώκουμε τη δημιουργία μιας ενιαίας Ευρωπαϊκής αγοράς, όπως ήταν αρχικά ο διακηρυγμένος στόχος, έγινε, σιωπηρά, μετάβαση στην παγκοσμιοποίηση, η οποία χρησιμοποιεί την Ευρωπαϊκή Ένωση ως εργαλείο για τη δική της προαγωγή και επιβολή, Οποιαδήποτε αγορά προσδιορίζεται από τρία βασικά στοιχεία: το κεφάλαιο, το εργατικό δυναμικό, περιλαμβανομένων των υπηρεσιών, και τα προϊόντα. Η ισορροπία μεταξύ κεφαλαίου και εργατικού δυναμικού συνδέεται, προφανώς, με το ύψος των μισθών και το βιοτικό επίπεδο. Το άνοιγμα των συνόρων και η εισβολή παράνομου εργατικού δυναμικού αλλάζει άρδην τους συσχετισμούς μεταξύ εργατικού δυναμικού και κεφαλαίου.
Οι επιπτώσεις όμως της εισβολής αυτής, στην περίπτωση που η διάστασή της είναι μαζική, δεν περιορίζονται μόνο στον οικονομικό τομέα. Επηρεάζουν άμεσα και καταλυτικά την εθνική, κοινωνική και πολιτιστική συνοχή και ταυτότητα κάθε χώρας και της Ευρώπης συνολικά. Για να συγκαλυφθούν οι οδυνηρές συνέπειες και να γίνει αποδεκτή από τους Ευρωπαϊκούς λαούς η αυθαίρετη δημογραφική μεταβολή, επιστρατεύονται διάφορα ιδεολογήματα, όπως, π. χ., μια καταχρηστική εκδοχή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που είναι δήθεν πάνω από εθνικές κυριαρχίες, και η περιβόητη "πολυπολιτισμική" κοινωνία. Η τελευταία παρουσιάζεται ως αναπόφευκτη δήθεν ιστορική εξέλιξη. Στην πραγματικότητα, αυτή αποτελεί επιδίωξη της παγκοσμιοποίησης, η οποία βλέπει σ' αυτήν το εργαλείο για την εθνική αποδόμηση των Ευρωπαϊκών κοινωνιών και τη μετάλλαξη τους, ως απαραίτητο στάδιο και προϋπόθεση για την επίτευξη της επιδιωκόμενης "παγκόσμιας διακυβερνήσεως.
Επιστρατεύονται επίσης πολιτικές παραπλανήσεως, όπως, π. χ., η διαβεβαίωση ότι γίνονται τελικά δεκτοί στη χώρα μόνο οι πραγματικοί πρόσφυγες, ενώ όλοι οι άλλοι, που δεν πληρούν τα κριτήρια, με βάση το διεθνές δίκαιο, υπόκεινται σε απέλαση, η οποία όμως δεν πραγματοποιείται ποτέ. Συσκοτίζονται επίσης τα πραγματικά στοιχεία, που αφορούν την παράνομη μετανάστευση, μέχρι που οι πολίτες, ιδίοις όμμασι, να διαπιστώσουν τη μετάλλαξη του πληθυσμού και να μη έχουν άλλη επιλογή από το να αποδεχθούν το τετελεσμένο γεγονός.
Η παράνομη μετανάστευση έχει, δυστυχώς, εκ των πραγμάτων, και μια άλλη διάσταση, η οποία είναι σαφώς στρατηγική και γεωπολιτική. Πρωταγωνιστής σ' αυτήν ανεδείχθη η Άγκυρα του Ερντογάν, που είδε στην παγκοσμιοποίηση και στην παράνομη μετανάστευση στην Ευρώπη ένα νέο όπλο. Για ν' αποσπάσει, πρώτον, χρήματα και διπλωματικά ανταλλάγματα και πλεονεκτήματα. Για να προωθήσει, δεύτερον, στρατηγικούς και γεωπολιτικούς στόχους. Η Ελλάδα έγινε, από τη θέση της, αλλά και από τις ανερμάτιστες, ιδεοληπτικές και αυτοκαταστροφικές πολιτικές της, το πρώτο θύμα της εργαλειοποιήσεως από την Άγκυρα της παράνομης μεταναστεύσεως. Η Άγκυρα επιδιώκει, προφανώς, τη διάσπαση της εθνικής συνοχής της Ελλάδος και την εγκατάσταση σ' αυτήν φιλικών προς την Άγκυρα Μουσουλμανικών πληθυσμών, οι οποίοι θα λειτουργούν ταυτόχρονα και ως γεωπολιτική γέφυρα για την Τουρκική παρουσία στα Βαλκάνια. Η Άγκυρα χρησιμοποιεί το όπλο της παράνομης μεταναστεύσεως για να προωθήσει και τα σχέδια της στην Κύπρο. Το νησί, κατά την πρόσφατη ιδίως περίοδο, έγινε στόχος μαζικής αποστολής παρανόμων μεταναστών, μέσω της κατεχόμενης Κύπρου. Η Κυβέρνηση, κατά το παράδειγμα των εδώ ιθυνόντων, αντί να πάρει αποφασιστικά μέτρα ελέγχου, κάνει εκκλήσεις στην ΕΕ, η οποία προτάσσει, ως γνωστόν, ως κύρια πολιτική, τη μη απώθηση και το γνωστό γαϊτανάκι των ατελείωτων και ατελέσφορων διαδικασιών για τη διακρίβωση των πραγματικών προσφύγων. Η ημικατεχόμενη Κύπρος έχει ήδη το υψηλότερο ποσοστό αιτήσεων για την παροχή πολιτικού ασύλου.
Η στρατηγική μυωπία, η ανεδαφικότητα και η αβελτηρία, με την οποίαν αντιμετώπισε η Ελλάδα και κατά δεύτερο λόγο και η Κύπρος ένα πρόβλημα στρατηγικών και γεωπολιτικών διαστάσεων, επέτρεψε τη δημουργία, εκ του μη όντος, ενός νέου εθνικού προβλήματος και στην Άγκυρα να καταφέρει στην Ελλάδα ένα πλήγμα γεωπολιτικής φύσεως, με την εγκατάσταση σ' αυτήν μεγάλου αριθμού φανατικών Μουσουλμάνων, φίλων μάλιστα της Αγκύρας.
Η Ευρωπαϊκή πολιτική για τη Μετανάστευση και το Άσυλο παραμένει ουσιαστικά η ίδια, σε επίπεδο Βρυξελλών, παρά τις έντονες αντιδράσεις που έχει προκαλέσει σε πολλές χώρες - μέλη. Οι χώρες του λεγόμενου Βίζενγκραντ, με πρωταγωνιστές την Ουγγαρία και την Πολωνία, απορρίπτουν, χωρίς καμιά συζήτηση, την πολιτική των Βρυξελλών και αρνούνται να δεχθούν στο έδαφός τους έστω και έναν παράνομο μετανάστη. Θεωρούν ολέθρια την πολιτική αυτή και καταγγέλλουν ότι ανοίγει το δρόμο για την αλλοτρίωση των Ευρωπαϊκών κοινωνιών και την επέλαση του Ισλάμ στην Ευρώπη.
Όλες σχεδόν οι άλλες χώρες - μέλη έχουν εισαγάγει στη νομοθεσία τους αυστηρά μέτρα για τον έλεγχο της παράνομης μεταναστεύσεως, με πρώτη τη Δανία. Η τελευταία έκανε αποφασιστική στροφή στη μεταναστευτική της πολιτική και υιοθέτησε πολιτική μηδενικής αποδοχής αιτήσεων παροχής πολιτικού ασύλου. Απεφάσισε επίσης να παραπέμπει τις υποβαλλόμενες αιτήσεις σε συνεργαζόμενες με τη Δανία Αφρικανικές χώρες.
Μεγάλες χώρες, όπως, κατά πρώτο λόγο, η Γερμανία, που λειτουργούν ως μαγνήτες μεταναστεύσεως, παραμένουν εφεκτικές απέναντι στη σημερινή Ευρωπαϊκή πολιτική, εφόσον αυτή προνοεί το κύριο βάρος του προβλήματος να το επωμίζονται οι χώρες της πρώτης υποδοχής και η Ευρωπαϊκή Ένωση να τις συντρέχει μόνο με χρήματα.
Ποια είναι η θέση κι η πολιτική της Ελλάδος απέναντι σ' αυτή την κατάσταση; Η απάντηση φαίνεται στις νέες δομές φιλοξενίας παρανόμων μεταναστών, που απεφάσισε να κατασκευάσει η Κυβέρνηση, με Ευρωπαϊκή χρηματοδότηση, στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, που δέχονται καθημερινά τον υβριδικό και ανορθόδοξο πόλεμο των Τούρκων δουλεμπόρων. Φαίνεται στη συγκυριακή επίσκεψη στη Λέσβο του Αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολιτεύσεως Τσίπρα για να στηρίξει τη φιλομεταναστευτική πολιτική του κόμματος του. Φαίνεται στις Ισλαμοπόλεις, που ανεγείρονται σ' όλη τη χώρα, με τη μορφή συνοικισμών και υποτιθεμένων Κέντρων Κρατήσεως. Φαίνεται στην ασύδοτη πολιτική εποικισμού της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, με ολοκληρωμένα προγράμματα μόνιμης εγκαταστάσεως μέχρι και σε απομονωμένα χωριά της Ελληνικής υπαίθρου.
Φαίνεται ακόμη στις πρόσφατες δηλώσεις του Πρωθυπουργού και της Προέδρου της Δημοκρατίας για επίλυση δήθεν του δημογραφικού προβλήματος της χώρας με τη μόνιμη εγκατάσταση αλλοφύλων και αλλοθρήσκων παρανόμων μεταναστών, προερχομένων μάλιστα από χώρες που είναι στρατηγικοί σύμμαχοι της Αγκύρας. Φαίνεται επίσης στην ευχετήρια κάρτα του Δημάρχου Αθηναίων για το Νέο Έτος, με την οποίαν καλεί τους Αθηναίους ' να δώσουν χώρο σε όλους ", υπονοώντας, προφανώς, τους παράνομους μετανάστες. Όταν βλέπει κανείς τι έχει γίνει η Αθήνα, είναι τραγικό ο Δήμαρχος της να μην έχει συνείδηση η να μην τον ενδιαφέρει για το που πάει η πόλη και η χώρα και να πλειοδοτεί ακόμη σε πολιτικές παράνομης και ακατάσχετης εισβολής μεταναστών στη χώρα.
Υπό τις συνθήκες αυτές, αντιλαμβάνεται κανείς τους κινδύνους που διατρέχει η χώρα από ένα πρόβλημα που δημιούργησαν οι ίδιοι οι ηγέτες της, με άφθαστη ακρισία, που προσεγγίζει την αφροσύνη. Με ιδεοληπτική επίσης πολιτική και την παραγνώριση του γεγονότος ότι η χειραγωγούμενη και εργαλειοποιημένη μαζική παράνομη μετανάστευσή δεν είναι ανθρωπιστικό θέμα. Είναι στρατηγικό και γεωπολιτικό θέμα για την Ελλάδα και θέμα εθνικής συνοχής, ταυτότητας και ασφάλειας. Με τη συνέχιση της πολιτικής αυτής και τη μη λήψη αποτελεσματικών μέτρων για τον έλεγχο της παράνομης μεταναστεύσεως και την επαναπροώθηση όσων δεν είναι πραγματικοί πρόσφυγες, αφήνεται μια νάρκη στα θεμέλια της χώρας, που παραπέμπει σ' ενός είδους Λιβανοποίηση.
Ο Ελληνικός λαός πρέπει, δυστυχώς, να γίνει πάλι πρωταγωνιστής για την αντιμετώπιση και αυτού του προβλήματος. Οι πολίτες πρέπει ν' αναλάβουν πρωτοβουλία για τη δημιουργία σ' όλη τη χώρα Συντονιστικών Επιτρόπων Αγώνα. Η χώρα έχει ανάγκη από μια συγκεκριμένη εθνική πολιτική και στρατηγική, που θα εκφράζει τη θέληση των πολιτών της και του Ελληνικού λαού και όχι να υποτάσσει τη χώρα σε ξένες στρατηγικές εθνικής αποδομήσεως και μουσουλμανικού εποικισμού με Ευρωπαϊκή χρηματοδότηση.