Άραγε μια υποκριτική «συγγνώμη» μόνο και μόνο για ν’ αμβλυνθεί η δικαιολογημένη οργή των πολιτών και να δοθεί η ελπίδα πως την άλλη φορά όλα θα πάνε καλύτερα;
Το επιτακτικό ερώτημα είναι όμως γιατί αυτή η διαρκής επανάληψη της διαχειριστικής αποτυχίας. Μήπως οφείλεται και στο μόνιμο «σαράκι» της νεοελληνικής κοινωνίας, τη λήθη; Μήπως γιατί δίπλα στη λήθη συνυπάρχουν και άλλα κοινωνικά «μελανώματα» όπως ο εξατομικισμός - φιλοτομαρισμός και οι οικονομίστικες αντιλήψεις της ιδιοτέλειας, τα διχαστικά διλήμματα ιδεολογικής φύσης, ο οπορτουνισμός και η αδιαφορία, η ελλειμματική παιδεία και η απουσία γνήσιου δημοκρατικού πατριωτισμού;
Όπως και να είναι, κάποιος θα έλεγε πως για να ξεφύγουμε από το τέλμα της εθνικής μας κατήφειας που προκαλείται και από τέτοια επαναλαμβανόμενα δυσάρεστα γεγονότα χρειαζόμαστε επειγόντως νέα σικελιανά «Πνευματικά Εμβατήρια» και οράματα, σε όλους τους τομείς του πολιτικού και κοινωνικού μας βίου. Διαφορετικά, αργά ή γρήγορα, «Finis Graeciae»!