 |
| RΕUΤΕRS / Ηannibal Ηanschke |
strategic-culture.org - Finian Cunningham / Παρουσίαση Freepen.gr
Αυτό ακριβώς φοβάται περισσότερο η Ουάσιγκτον: εμφανίζονται ρωγμές στην υποτιθέμενη ηγεσία της στους Ευρωπαίους συμμάχους. Η υπό την ηγεσία των ΗΠΑ εκστρατεία πίεσης κατά της Ρωσίας για την Ουκρανία έχει αναζωπυρωθεί επικίνδυνα μέχρι το σημείο που θα μπορούσε να πυροδοτηθεί ένας καταστροφικός πόλεμος στην Ευρώπη.
Και οι Ευρωπαίοι γίνονται νευρικοί με την απερισκεψία του θείου Σαμ. Τα νεύρα ξεφτίζουν και μαζί με αυτό, η αγιασμένη «ενότητα» –που σημαίνει ηγεμονία των ΗΠΑ– καταργείται.
Ο Γερμανός καγκελάριος Όλαφ Σολτς φιλοξένησε τον Γάλλο Πρόεδρο Εμανουέλ Μακρόν στο Βερολίνο αυτή την εβδομάδα, όπου και οι δύο ηγέτες κάλεσαν για ευρωπαϊκό διάλογο με τη Ρωσία για την αποκλιμάκωση της κρίσης στην Ουκρανία. Η ανακοίνωσή τους ήταν μια συγκαλυμμένη άρνηση της συγκρουσιακής στάσης της Ουάσιγκτον απέναντι στη Μόσχα.
Δημοσιεύματα ΜΜΕ αναφέρουν πως η Γαλλία και η Γερμανία ανησυχούν για τον χαρακτηρισμό της Ουάσιγκτον για «επικείμενο» πόλεμο στην Ουκρανία από μια υποτιθέμενη ρωσική στρατιωτική εισβολή. Η Μόσχα έχει επανειλημμένα και κατηγορηματικά αρνηθεί ότι έχει σχέδια εισβολής και γενικά να επιτεθεί σε οποιονδήποτε. Κάποιος λέει ψέματα και καθώς κάθε μέρα περνά χωρίς να υλοποιείται εισβολή από τη Ρωσία, τα ερωτήματα στρέφονται στην Ουάσιγκτον και το ποια είναι η ατζέντα της.
Υπάρχει αυξανόμενη επιφυλακτικότητα ότι οι Αμερικανοί ωθούν τις εντάσεις σε επικίνδυνο βαθμό που είναι δυσανάλογος με τις διπλωματικές προσπάθειες. Ακόμη και οι Αμερικανοί δε φαίνεται να κατανοούν τη δική τους αυτοκτονική τάση.
Ιδιαίτερα, επίσης, το Βερολίνο αρνήθηκε να εξετάσει το ενδεχόμενο να υποστηρίξει την αμερικανική και βρετανική ιδέα για την επιβολή πιο ακραίων οικονομικών κυρώσεων στη Ρωσία, όπως η ακύρωση του αγωγού φυσικού αερίου Nord Stream 2 ή η απομάκρυνση της Ρωσίας από τους διεθνείς τραπεζικούς μηχανισμούς. Η τελευταία αυτή κίνηση θα έβλαπτε την Ευρώπη όσο και τη Ρωσία.
Η κυβέρνηση Scholz έχει επίσης μείνει σταθερή κατά της προμήθειας όπλων του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία.
Εν τω μεταξύ, η κυβέρνηση Μπάιντεν και ο αρχηγός του ΝΑΤΟ Γενς Στόλτενμπεργκ «εργάζονται υπερωρίες» για να προβάλουν μια εικόνα ενότητας μεταξύ των ΗΠΑ και των Ευρωπαίων συμμάχων τους. Αυτή η έντονη προσπάθεια μιλά για τη σιωπηρή ανησυχία ότι η διατλαντική συμμαχία δεν είναι τόσο ισχυρή ή ενοποιημένη όσο προβάλλεται. Το άγχος είναι ιδιαίτερα έντονο για την Ουάσιγκτον επειδή η θέση της κυριαρχίας της έναντι των Ευρωπαίων συμμάχων εξαρτάται από την αδιαμφισβήτητη εξουσία της.
Ο Πρόεδρος Μπάιντεν ισχυρίζεται πως έχει μιλήσει με κάθε σύμμαχο του ΝΑΤΟ και «είμαστε όλοι στην ίδια σελίδα» σχετικά με την κατάσταση στην Ουκρανία και τις εντάσεις με τη Ρωσία. Ο Μπάιντεν βεβαιώνει αυτήν την εβδομάδα πως υπάρχει «απόλυτη ομοφωνία» μεταξύ των ΗΠΑ και των συμμάχων τους. Ο ισχυρισμός του Αμερικανού προέδρου είναι περισσότερο ευσεβής παρά πραγματικότητα. Δεν υπάρχει ομοφωνία, όπως επισημαίνουν οι Γάλλοι και Γερμανοί ηγέτες.
Ένα απίθανο χαστούκι ήρθε από το καθεστώς του Κιέβου στην Ουκρανία. Ο πρόεδρός της, Βλαντιμίρ Ζελένσκι, καθώς και άλλοι ανώτεροι αξιωματούχοι της άμυνας έκαναν μια στροφή αυτήν την εβδομάδα όταν διέψευσαν τους ισχυρισμούς των ΗΠΑ ότι επίκειται ρωσική εισβολή. Το Κίεβο καταδικάστηκε από την απόφαση της Ουάσιγκτον και του Λονδίνου να αποσύρουν το διπλωματικό προσωπικό από τις πρεσβείες τους. Αυτές οι κινήσεις θεωρήθηκαν ανησυχητικές και προκαλούσαν αδικαιολόγητη αστάθεια.
Προφανώς, οι Αμερικάνοι και η πάντα δουλοπρεπής βρετανική πατρίδα τους πάνε πολύ μακριά στο να υποδαυλίσουν εντάσεις για την Ουκρανία. Ακόμη και το συνήθως ρωσοφοβικό καθεστώς του Κιέβου ανησυχεί πως η Ουάσιγκτον και το Λονδίνο επισπεύδουν μια ένοπλη σύγκρουση με τη Ρωσία.
Περισσότερες ρωγμές που υπονομεύουν την ηγεσία των ΗΠΑ προήλθαν από τον Κροάτη Πρόεδρο Ζόραν Μιλάνοβιτς, η χώρα του οποίου είναι μέλος του ΝΑΤΟ. Καταδίκασε την κλιμάκωση των εντάσεων και σχολίασε ότι η Κροατία δε θα συμμετάσχει σε καμία σύγκρουση. Είπε: «Εάν υπάρξει κλιμάκωση, θα αποσύρουμε όλους μέχρι τον τελευταίο στον κροατικό στρατό».
Προληπτικά, ο Κροάτης πρόεδρος σχολίασε το αδιέξοδο: «Δεν έχει να κάνει με την Ουκρανία ή τη Ρωσία, έχει να κάνει με τη δυναμική της εσωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ».
Ένα ακόμη πλήγμα στην καταπονημένη αμερικανική ηγεσία ήταν η παραίτηση του Γερμανού ανώτατου διοικητή του ναυτικού, αντιναυάρχου Kay-Achim Schoenbach, αφού χαρακτήρισε τους ισχυρισμούς των ΗΠΑ για ρωσική εισβολή στην Ουκρανία ως «ανοησίες». Η Ουάσιγκτον ήταν αποπληκτική στο γερμανικό σνομπισμό για την υποτιθέμενη εξουσία της.
Η κρίση για την Ουκρανία έχει πάρει μια τρελή ορμή προς την άβυσσο του ολοκληρωτικού πολέμου κατά της Ρωσίας. Ο Πρόεδρος Μπάιντεν μάλιστα παρατήρησε με θλίψη αυτή την εβδομάδα ότι ένας τέτοιος πόλεμος «θα άλλαζε τον κόσμο». Αυτό είναι μια ανίδεη υποτίμηση [;] που πιθανότατα θα έδινε τέλος στον κόσμο δεδομένων των εμπλεκόμενων πυρηνικών δυνάμεων.
Ωστόσο, υπάρχουν λογικά, αν και κατακριτέα, πολιτικά κίνητρα πίσω από την παράλογη διολίσθηση προς την καταστροφή.
Πρώτα απ' όλα, υπάρχει ο ιστορικός αμερικανικός στρατηγικός στόχος της δολιοφθοράς της ενέργειας και άλλων κανονικών εμπορικών συναλλαγών μεταξύ Ευρώπης και Ρωσίας. Η στρατηγική της Ουάσιγκτον για τον Ψυχρό Πόλεμο για την αποτροπή οποιασδήποτε εξομάλυνσης των σχέσεων μεταξύ της Δυτικής Ευρώπης και της Ρωσίας είναι τόσο ενεργή σήμερα όσο ποτέ κατά τις τελευταίες οκτώ δεκαετίες από το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Ένα ιδιαίτερο έπαθλο για την Ουάσιγκτον είναι να εκτοπίσει τη Ρωσία ως τον κορυφαίο προμηθευτή φυσικού αερίου και πετρελαίου στην Ευρώπη με τους δικούς της υδρογονάνθρακες και με αυτόν τον τρόπο να στηρίξει το σύστημα του πετροδολαρίου που με τη σειρά του είναι κρίσιμο για τη διατήρηση του δολαρίου ΗΠΑ ως παγκόσμιου νομίσματος.
Το να έχει το μπλοκ του ΝΑΤΟ υπό την ηγεσία των ΗΠΑ σε στρατιωτική επιφυλακή είναι επίσης ένα κρίσιμο όφελος για την αμερικανική βιομηχανία όπλων που είναι η καρδιά του δυσλειτουργικού καπιταλισμού των ΗΠΑ.
Υπάρχουν, όμως, και βραχυπρόθεσμοι μικροπολιτικοί λόγοι για τους οποίους η Ουκρανία και η Ρωσία ανατινάχτηκαν σε ένα τέτοιο χωνευτήριο τους τελευταίους μήνες.
Ένα ρεπορτάζ του Associated Press αυτή την εβδομάδα αποκάλυψε περισσότερα από τα προβλεπόμενα με τίτλο: «Η μεγάλη δοκιμασία του Μπάιντεν… Αποδεικνύοντας πως μπορεί να συγκεντρώσει συμμάχους εναντίον του Πούτιν».
Η έκθεση του AP αναφέρει ότι ο πρόεδρος των ΗΠΑ αντιμετωπίζει «μια μεγάλη δοκιμασία των δίδυμων πυλώνων της υποψηφιότητας Μπάιντεν το 2020 ότι θα μπορούσε να τρέξει τα πράγματα με ικανοποίηση στο εσωτερικό και να αποκαταστήσει τη θέση της Αμερικής στον κόσμο μετά την ασταθή τετραετία του Ντόναλντ Τραμπ στο Λευκό Οίκο».
Όταν ο Πρόεδρος Μπάιντεν φώναζε μόλις ανέλαβε «Η Αμερική επέστρεψε», αυτό που λαχταρούσε ήταν να μπορέσει να δείξει στους Αμερικανούς ψηφοφόρους ότι υπό το βλέμμα του ο θείος Σαμ γινόταν και πάλι σεβαστός σε όλο τον κόσμο.
Οι εγχώριες υποσχέσεις του Μπάιντεν έχουν μέχρι στιγμής μετατραπεί σε σχήμα αχλαδιού και οι επιδόσεις του στις δημοσκοπήσεις μαραζώνουν λόγω της αποτυχίας να ανανεώσει την αμερικανική κοινωνία. Πολύ περισσότερο που αυτός ο πολιτικά χωλός πρόεδρος προσπαθεί να διασώσει την εικόνα του ως ισχυρού ηγέτη μεταξύ των συμμάχων απέναντι σε ξένους εχθρούς όπως η Ρωσία.
Η κρίση στην Ουκρανία καθοδηγείται από τη συστηματική αποτυχία στην πολιτική των ΗΠΑ και την χρεοκοπημένη ολιγαρχική καπιταλιστική οικονομία της. Κάποια από αυτά είναι στρατηγικά όπως στους στόχους τύπου Ψυχρού Πολέμου. Κάποια από αυτά οφείλονται στη μικρομεσαία εσωτερική πολιτική. Ο κόσμος ωθείται σε επικίνδυνο γκρεμό για να ικανοποιήσει τις αμερικανικές πολιτικές ανάγκες.
Μοιραία για την αμερικανική αυτοκρατορία, ωστόσο, υπάρχει μια απτή αίσθηση ότι ο κόσμος συνειδητοποιεί πως το τίμημα για την αμερικανική ηγεμονία και η ματαιοδοξία είναι εγκληματικά τρελό, όπως αποδεικνύει άφθονα η καταστροφή της Ουκρανίας. Ως εκ τούτου, οι ρωγμές ανοίγουν κάτω από την εύθραυστη λαβή του θείου Σαμ τόσο στην ηγεσία όσο και στην πραγματικότητα.
Οι Αμερικανοί ιμπεριαλιστές προπαγανδιστές θα υποστηρίξουν ότι η διάσπαση στη διατλαντική ενότητα είναι ακριβώς αυτό που επιδιώκει η Μόσχα. Ίσως είναι έτσι. Αλλά η κύρια αιτία οφείλεται στην εγγενή αποτυχημένη δύναμη της ίδιας της Ουάσιγκτον και στην ηγεμονική της μανία.