Του Στρατή Μαζίδη
Καταρχήν το "γ..." οι Ελληνες το έχουν στο στόμα τους για πλάκα. Πόσες φορές πχ δεν στολίζουν την Παναγία; Εκεί δεν πέφτει το ανύπαρκτο επίπεδό μας; Δεν στολίζονται για δεκαετίες μανάδες οπαδών άλλων ομάδων; Θυμάμαι παλιά τα συνθήματα που λέγαμε στα γήπεδα και ήδη τότε αναρωτιόμουν γιατί φωνάζαμε αυτές τις μπούρδες αφού οι φίλοι μας κι οι παρέες μας ήταν αυτοί που βρίζαμε κι εμείς αυτοί που έκεινοι ομοίως έβριζαν.
Επανέρχομαι όμως στην απορία του Χατζηνικολάου.
Όταν μια κοινωνία περιγράφει σε ενεστώτα χρόνο μέσης ή παθητικής φωνής να επιδίδεται σε ερωτική πράξη ο άνθρωπος που αποφασίζει για τη χώρα, αυτό κάτι σημαίνει. Τι; Πώς είμαστε σε οριακό σημείο. Δεν είναι θέμα πολιτικής παιδείας, αλλά σκέτης Παιδείας από την οποία πηγάζουν κι οι υπόλοιπες. Αν ο λαός μας είχε Παιδεία δε θα ψήφιζε με βάση τους διορισμούς, την πρόωρη σύνταξη και τη βολική νομοθετική ρύθμιση. Δε θα εξέλεγε άκαπνους κι ευμετάβλητους στις απόψεις αντιπροσώπους. Δε θα έδινε ποτέ 50% στον Καραμανλή που έχει ευθύνες για την Κύπρο, δε θα ξαναψήφιζε Ανδρέα όπως κατάντησε το δημόσιο, ούτε Σημίτη που μας εξευτέλισε στα Ιμια, ούτε Καραμανλή που πέρασε και δεν ακούμπησε, ούτε Τσίπρα που έκανε το ΟΧΙ...ναι, ούτε θα επέτρεπε όσα γίνονται σήμερα.
Αν είχε Παιδεία ο λαός μας, θα γεννούσε και σωστούς πολιτικούς.
Αλλά για ποια Παιδεία μιλάμε; Αυτή που μεταρυθμίζεται κάθε δύο χρόνια προς το χειρότερο; Αυτή που παράγει πια μαθητές του 20 που όμως αρκετοί εξ αυτών δε γνωρίζουν ιστορία, γεωγραφία και ελληνικά, δίχως φυσικά να ευθύνονται;
Και που ήταν οι δημοσιογράφοι και ο κ. Χατζηνικολάου να φωνάξουν για την Παιδεία; Πού ήταν γενικά ως προς την άσκηση σκληρής πίεσης στους πολιτικούς; Ακόμη θυμόμαστε πόσο στρίμωξε μια άλλη φορά τον Μητσοτάκη με ερώτηση για τα...ντολμαδάκια; Πού ήταν οι δημοσιογράφοι με τα μνημόνια; Πού ήταν στο Δημοψήφισμα; Θυμούνται τι έλεγαν; Τι πράττουν σήμερα με διάφορους ειδικούς που λένε στον αέρα ό,τι πιο ρατσιστικό, διχαστικό και φασιστικό μπορεί να φανταστεί κανείς;
Ο γνωστός δημοσιογράφος ξεκίνησε την καριέρα του σε μια εποχή όπου ακόμη υπήρχαν παραδοσιακοί εκδότες, δηλαδή άνθρωποι του τύπου που δεν είχαν άλλες επιχειρηματικές ενασχολήσεις, ώστε τα μέσα να καταστούν μοχλοί.
Ας κάνει λοιπόν μια σύγκριση του τότε με το σήμερα. Ας συγκρίνει συνεντεύξεις παλαιών δημοσιογράφων με πολιτικούς. Ας δει τις εξαιρετικές αντιπαραθέσεις πχ Ανδρέα Παπανδρέου - Παύλου Καμβίση.
Αν υπήρχαν δημοσιογράφοι ανεξάρτητοι, που θα έκαναν τους πολιτικούς να τρέμουν με τι τίτλο, κομμάτι και περιεχόμενο θα βγει αύριο η εφημερίδα [ή έστω το σάιτ, ο σταθμός κτλ] ούτε η κοινωνία θα γηπεδοποιούσε την πολιτική ζωή αλλά το σοβαρότερο, η χώρα μας δε θα έφτανε εδώ που έφτασε, διότι οι δημοσιογράφοι είναι διαμορφωτές γνώμης, καλώς ή κακώς [κατ' εμέ κακώς διότι ο καθένας πρέπει μόνος του να μορφώνει άποψη] και όταν οι δημοσιογράφοι έπρεπε να πατήσουν φρένο και να τραβήξουν αυτιά, δεν το έκαναν. Τώρα λοιπόν, αρχίζει το ματς, όπως θα έλεγε κι ο Κηλαηδόνης.