 |
| A U.S. Marine with 1st Battalion, 3rd Marines, fires a shoulder-fired Javelin missile during exercise Bougainville II at Pohakuloa Training Area, Hawaii, April 18, 2021. Bougainville II is the second phase of pre-deployment training conducted by the battalion designed to increase combat readiness through complex and realistic live-fire training. (U.S. Marine Corps photo by Cpl. Jacob Wilson) |
Σε μια προσπάθεια να αποτρέψει τον Ρώσο Πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν από το να επιτεθεί στην Ουκρανία, ο Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ Άντερς Φογκ Ράσμουσεν έγραψε τη Δευτέρα ότι ήταν καιρός να ακυρωθεί η «μπλόφα του Πούτιν», παρουσιάζοντας «ένα σχέδιο δράσης για την υλοποίηση της υπόσχεσής μας» να προσφέρουμε ένταξη στο ΝΑΤΟ στο Ουκρανία και Γεωργία.
Daniel Davis - 19fortyfive.com / Παρουσίαση Freepen.gr
Αντί να αποθαρρύνει τον Ρώσο ηγέτη, μια τέτοια ενέργεια είναι πιο πιθανό να ωθήσει τον Πούτιν να δράσει.
Αν και κανείς στη Δύση δεν πρέπει να παραδώσει τη λήψη αποφάσεων στη Μόσχα, υπάρχουν ορισμένα πρακτικά μέτρα που θα μπορούσε να λάβει η Ουάσιγκτον για να αποκλιμακώσει την κατάσταση – και ταυτόχρονα να αυξήσει την εθνική ασφάλεια των ΗΠΑ.
Επιστρέφοντας καλά στον Ψυχρό Πόλεμο, η πιο δημοφιλής –αν όχι αντανακλαστική– απάντηση της Ουάσιγκτον σε οτιδήποτε σχετίζεται με τη Μόσχα είναι να «δείξει δύναμη» και να ηγηθεί είτε με την απειλή είτε με την επιβολή κυρώσεων είτε με στρατιωτική στάση με ασκήσεις κοντά στα ρωσικά σύνορα και μιλάμε για επέκταση του ΝΑΤΟ στα σύνορα της Ρωσίας. Ενώ αυτές οι ιδέες παίζουν καλά με τη σκέψη του κατεστημένου και τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης, ήταν καταστροφικά ανεπιτυχείς στην επίτευξη των στρατηγικών στόχων των ΗΠΑ.
Ανεξάρτητα από το ποιος κάθεται στον Λευκό Οίκο, οι κορυφαίοι στόχοι εξωτερικής πολιτικής του προέδρου πρέπει πάντα να είναι η προστασία της αμερικανικής πατρίδας και η διατήρηση της ικανότητάς μας να ευημερούμε. Μερικές φορές το καλύτερο μέσο για την επίτευξη αυτών των στόχων είναι η απειλή ή η χρήση βίας.
Το Κογκρέσο κήρυξε τον πόλεμο το 1941 όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες δέχθηκαν εσκεμμένη επίθεση από την Ιαπωνία. Η Αμερική πολέμησε αυτόν τον πόλεμο για να ολοκληρώσει τη νίκη. Η δύναμη και η αποφασιστικότητα διατήρησαν την ασφάλειά μας και απέτρεψαν έναν πυρηνικό πόλεμο με τη Ρωσία το 1962, όταν ο Πρόεδρος Τζον Φ. Κένεντι κοίταξε κατάματα έναν Σοβιετικό δικτάτορα. Αλλά υπάρχει μια πολύ μεγαλύτερη, πιο επαίσχυντη σειρά αποτυχιών πολιτικής που εν μέρει ή πλήρως προέκυψαν από τη χρήση ή την απειλή βίας.
Σκεφτείτε τον καταστροφικό και περιττό πόλεμο επιλογής της Αμερικής στο Βιετνάμ που ούτε βελτίωσε την ασφάλειά μας ούτε εμπόδισε την πτώση του μυθικού ντόμινο (με κόστος 58.000+ στρατιώτες νεκρούς). Ομοίως, ο 20ετής πόλεμος στο Αφγανιστάν στον οποίο μια παρέλαση προέδρων και στρατηγών είπε ψέματα στον αμερικανικό λαό, ότι «λίγη περισσότερη δύναμη» θα κέρδιζε (προφανώς, δεν το έκανε ποτέ και με κόστος πάνω από 22.000 συνολικά απώλειες για τις ΗΠΑ και 2 τρισεκατομμύρια δολάρια που μουδιάζουν το μυαλό, χάσαμε εντελώς τον πόλεμο).
Και ίσως το πιο κραυγαλέο, επιλέξαμε να πολεμήσουμε έναν εντελώς περιττό πόλεμο εναντίον του Ιράκ του Σαντάμ Χουσεΐν το 2003 (το οποίο παραμένει ανοιχτό τραύμα για περιοδικές απώλειες μάχης των ΗΠΑ – και του οποίου η κυβέρνηση είναι πλέον πιο στενά ευθυγραμμισμένη με την Τεχεράνη παρά την Ουάσιγκτον).
Θα μπορούσα επίσης να αναφέρω τις τεράστιες αποτυχίες των πολιτικών μας για να εμποδίσουμε τη Βόρεια Κορέα να αποκτήσει πυρηνικά όπλα, την ουσιαστικά αποκλειστική μας εξάρτηση από τη «μέγιστη πίεση» εναντίον του Ιράν (που κάνει περισσότερα για να ωθήσει την Τεχεράνη να αποκτήσει πυρηνικά όπλα παρά να την αποθαρρύνει) και αυτό που μπορεί να αποδειχτεί το πιο επιζήμιο από όλα: η μακρόχρονη ακατάπαυστη προσπάθεια των δεκαετιών να ωθήσει το ΝΑΤΟ μέχρι τα σύνορα της Ρωσίας, πιστεύοντας κατά κάποιο τρόπο ότι θα μας κρατούσε ασφαλείς, όταν το μόνο φρούτο που έχει παράγει είναι να αυξήσει τον κίνδυνο πολέμου με τη Μόσχα.
Υπό το πρίσμα τόσων αποτυχιών της πολιτικής τις τελευταίες δεκαετίες, στις οποίες ο εξαναγκασμός και η απειλή ή η χρήση στρατιωτικής βίας έπαιξαν τον πρωταρχικό ρόλο, θα πρέπει να αναγνωρίσουμε πως βρισκόμαστε επικίνδυνα πέρα από την εποχή που πρέπει να εφαρμοστούν νέες μέθοδοι. Αυτή η επιδεινούμενη κατάσταση στην Ουκρανία είναι το τέλειο μέρος για να αλλάξετε πορεία προς κάτι που έχει πιθανότητες να έχει θετικό αποτέλεσμα για την Αμερική.
Κανείς στη Δύση δεν επιθυμεί να δει την Ουκρανία να χάνει την ελευθερία της ή να δέχεται εισβολή από τη Ρωσία. Το ερώτημα είναι ποιες στρατηγικές δίνουν στο Κίεβο τις καλύτερες πιθανότητες να αποφύγει αυτή τη μοίρα; Εάν συνεχίσουμε να απειλούμε μόνο με αυστηρές κυρώσεις κατά της Μόσχας, υποσχεθούμε να στείλουμε περισσότερα όπλα στην Ουκρανία και αναπτύξουμε περισσότερη στρατιωτική δύναμη του ΝΑΤΟ κατά μήκος των συνόρων της Ρωσίας, το πιο πιθανό αποτέλεσμα είναι να επισπεύσουμε το αποτέλεσμα που ισχυριζόμαστε ότι θέλουμε να αποτρέψουμε: την απώλεια της εδαφικής ακεραιότητας της Ουκρανίας και το ενδεχόμενο πολέμου μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας. Υπάρχουν, ωστόσο, ανώτερες επιλογές στη διάθεση της Ουάσιγκτον και του ΝΑΤΟ.
Πρώτον, η δυτική συμμαχία θα πρέπει να δώσει μεγαλύτερη προσοχή στα δικά της πρότυπα και να χαλαρώσει στις συζητήσεις για προσφορά ένταξης στην Ουκρανία. Το ΝΑΤΟ έχει σωστά αυστηρά πρότυπα για κάθε υποψήφια χώρα. Κανένα έθνος δεν πρέπει να προσκληθεί να συμμετάσχει στη συμμαχία, διευκρινίζουν τα έγγραφα του ΝΑΤΟ, «που έχουν εθνοτικές ή εξωτερικές εδαφικές διαφορές, συμπεριλαμβανομένων των αλυτρωτιστικών αξιώσεων ή εσωτερικών διαφορών δικαιοδοσίας». Η Ουκρανία έχει δραματικές εσωτερικές εθνοτικές διαμάχες μεταξύ των ανατολικών και δυτικών τμημάτων της χώρας της και έχει μεγάλες εδαφικές διαφορές με τη Ρωσία.
Δεύτερον, οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να επικεντρωθούν περισσότερο στην αμερικανική εθνική ασφάλεια παρά σε μια χώρα που δεν έχει υπογράψει συνθήκη με τη γείτονά της που διαθέτει πυρηνικά όπλα κι έχει σημαντικές διαφορές. Δεν έχει καμία αξία για τις ΗΠΑ να διακινδυνεύουν τον πόλεμο με τη Ρωσία ή να επιδεινώνουν ουσιαστικά τις σχέσεις μαζί τους, λόγω μιας μακροχρόνιας συνοριακής διαμάχης μεταξύ δύο εθνών.
Τρίτον, η πολιτική που έχει τις καλύτερες πιθανότητες να διατηρήσει την ουκρανική κυριαρχία και να αυξήσει την ασφάλεια του ΝΑΤΟ θα ήταν να κηρύξει το Κίεβο στρατιωτική ουδετερότητα. Ο πρωταρχικός φόβος του Πούτιν είναι η στρατιωτική συμμαχία του ΝΑΤΟ να προελαύνει στα σύνορά του. Η άρση αυτής της πιθανότητας μειώνει σημαντικά κάθε κίνητρο που μπορεί να έχει ο Πούτιν να εισβάλει και θα ενισχύσει την ασφάλεια του ΝΑΤΟ διατηρώντας ένα ρυθμιστικό διαχωρισμό μεταξύ της Ρωσίας και της συμμαχίας.
Πολλοί στις Βρυξέλλες και στην Ουάσιγκτον αμφισβητούν μια τέτοια σκέψη, υποδηλώνοντας ότι μια τέτοια πολιτική θα ήταν υποχώρηση απέναντι στη Ρωσία. Αντίθετα, πολλοί θα συνεχίσουν να υποστηρίζουν τις απειλές με κυρώσεις, την ανάπτυξη περαιτέρω στρατιωτικής ισχύος κοντά στη Ρωσία και την παροχή ολοένα και πιο θανατηφόρων όπλων στο Κίεβο για να πολεμήσει τη Μόσχα. Η καταστροφή των τελευταίων δεκαετιών λόγω των αποτυχημένων πολιτικών με στρατιωτική προτεραιότητα θα πρέπει να αποτρέψει οριστικά τους δυτικούς πολιτικούς από το να πιστέψουν πως, αυτή τη φορά, οι απειλές και η στρατιωτική ισχύς θα λειτουργήσουν.
Η παρατήρηση ότι ο Πούτιν έχει ήδη χρησιμοποιήσει στρατιωτική ισχύ για να επιτύχει περιορισμένους στόχους εναντίον γειτονικών κρατών το 2008 και το 2014 θα πρέπει επίσης να καταδείξει στους ηγέτες του ΝΑΤΟ ότι περισσότερες απειλές πιθανότατα θα ωθήσουν τον Πούτιν να διατάξει πρόσθετη ρωσική δράση στην Ουκρανία, όχι να τον αποτρέψουν από αυτήν.
Είναι καιρός να αναγνωρίσουμε τις πολλαπλές, δεκαετίες περιπτώσεων αποτυχίας μέσω της εφαρμογής πολιτικών στρατιωτικής προτεραιότητας, και αντ' αυτού, να αλλάξουμε πορεία προς κάτι που αναγνωρίζει την επιτόπια πραγματικότητα και έχει την ευκαιρία να επιτύχει ένα θετικό αποτέλεσμα για την εθνική ασφάλεια των ΗΠΑ. Η επίμονη προσκόλληση σε αποτυχημένες πολιτικές του παρελθόντος, επειδή οι δυναμικές, καταναγκαστικές τακτικές έχουν γίνει ο κανόνας, θα μπορούσαν να μας κάνουν να ανακαλύψουμε ότι το κόστος για τη χώρα μας είναι περισσότερο από ό,τι μπορούμε να αντέξουμε οικονομικά.
Daniel Davis - 19fortyfive.com / Παρουσίαση Freepen.gr
Αντί να αποθαρρύνει τον Ρώσο ηγέτη, μια τέτοια ενέργεια είναι πιο πιθανό να ωθήσει τον Πούτιν να δράσει.
Αν και κανείς στη Δύση δεν πρέπει να παραδώσει τη λήψη αποφάσεων στη Μόσχα, υπάρχουν ορισμένα πρακτικά μέτρα που θα μπορούσε να λάβει η Ουάσιγκτον για να αποκλιμακώσει την κατάσταση – και ταυτόχρονα να αυξήσει την εθνική ασφάλεια των ΗΠΑ.
Επιστρέφοντας καλά στον Ψυχρό Πόλεμο, η πιο δημοφιλής –αν όχι αντανακλαστική– απάντηση της Ουάσιγκτον σε οτιδήποτε σχετίζεται με τη Μόσχα είναι να «δείξει δύναμη» και να ηγηθεί είτε με την απειλή είτε με την επιβολή κυρώσεων είτε με στρατιωτική στάση με ασκήσεις κοντά στα ρωσικά σύνορα και μιλάμε για επέκταση του ΝΑΤΟ στα σύνορα της Ρωσίας. Ενώ αυτές οι ιδέες παίζουν καλά με τη σκέψη του κατεστημένου και τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης, ήταν καταστροφικά ανεπιτυχείς στην επίτευξη των στρατηγικών στόχων των ΗΠΑ.
Ανεξάρτητα από το ποιος κάθεται στον Λευκό Οίκο, οι κορυφαίοι στόχοι εξωτερικής πολιτικής του προέδρου πρέπει πάντα να είναι η προστασία της αμερικανικής πατρίδας και η διατήρηση της ικανότητάς μας να ευημερούμε. Μερικές φορές το καλύτερο μέσο για την επίτευξη αυτών των στόχων είναι η απειλή ή η χρήση βίας.
Το Κογκρέσο κήρυξε τον πόλεμο το 1941 όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες δέχθηκαν εσκεμμένη επίθεση από την Ιαπωνία. Η Αμερική πολέμησε αυτόν τον πόλεμο για να ολοκληρώσει τη νίκη. Η δύναμη και η αποφασιστικότητα διατήρησαν την ασφάλειά μας και απέτρεψαν έναν πυρηνικό πόλεμο με τη Ρωσία το 1962, όταν ο Πρόεδρος Τζον Φ. Κένεντι κοίταξε κατάματα έναν Σοβιετικό δικτάτορα. Αλλά υπάρχει μια πολύ μεγαλύτερη, πιο επαίσχυντη σειρά αποτυχιών πολιτικής που εν μέρει ή πλήρως προέκυψαν από τη χρήση ή την απειλή βίας.
Σκεφτείτε τον καταστροφικό και περιττό πόλεμο επιλογής της Αμερικής στο Βιετνάμ που ούτε βελτίωσε την ασφάλειά μας ούτε εμπόδισε την πτώση του μυθικού ντόμινο (με κόστος 58.000+ στρατιώτες νεκρούς). Ομοίως, ο 20ετής πόλεμος στο Αφγανιστάν στον οποίο μια παρέλαση προέδρων και στρατηγών είπε ψέματα στον αμερικανικό λαό, ότι «λίγη περισσότερη δύναμη» θα κέρδιζε (προφανώς, δεν το έκανε ποτέ και με κόστος πάνω από 22.000 συνολικά απώλειες για τις ΗΠΑ και 2 τρισεκατομμύρια δολάρια που μουδιάζουν το μυαλό, χάσαμε εντελώς τον πόλεμο).
Και ίσως το πιο κραυγαλέο, επιλέξαμε να πολεμήσουμε έναν εντελώς περιττό πόλεμο εναντίον του Ιράκ του Σαντάμ Χουσεΐν το 2003 (το οποίο παραμένει ανοιχτό τραύμα για περιοδικές απώλειες μάχης των ΗΠΑ – και του οποίου η κυβέρνηση είναι πλέον πιο στενά ευθυγραμμισμένη με την Τεχεράνη παρά την Ουάσιγκτον).
Θα μπορούσα επίσης να αναφέρω τις τεράστιες αποτυχίες των πολιτικών μας για να εμποδίσουμε τη Βόρεια Κορέα να αποκτήσει πυρηνικά όπλα, την ουσιαστικά αποκλειστική μας εξάρτηση από τη «μέγιστη πίεση» εναντίον του Ιράν (που κάνει περισσότερα για να ωθήσει την Τεχεράνη να αποκτήσει πυρηνικά όπλα παρά να την αποθαρρύνει) και αυτό που μπορεί να αποδειχτεί το πιο επιζήμιο από όλα: η μακρόχρονη ακατάπαυστη προσπάθεια των δεκαετιών να ωθήσει το ΝΑΤΟ μέχρι τα σύνορα της Ρωσίας, πιστεύοντας κατά κάποιο τρόπο ότι θα μας κρατούσε ασφαλείς, όταν το μόνο φρούτο που έχει παράγει είναι να αυξήσει τον κίνδυνο πολέμου με τη Μόσχα.
Υπό το πρίσμα τόσων αποτυχιών της πολιτικής τις τελευταίες δεκαετίες, στις οποίες ο εξαναγκασμός και η απειλή ή η χρήση στρατιωτικής βίας έπαιξαν τον πρωταρχικό ρόλο, θα πρέπει να αναγνωρίσουμε πως βρισκόμαστε επικίνδυνα πέρα από την εποχή που πρέπει να εφαρμοστούν νέες μέθοδοι. Αυτή η επιδεινούμενη κατάσταση στην Ουκρανία είναι το τέλειο μέρος για να αλλάξετε πορεία προς κάτι που έχει πιθανότητες να έχει θετικό αποτέλεσμα για την Αμερική.
Κανείς στη Δύση δεν επιθυμεί να δει την Ουκρανία να χάνει την ελευθερία της ή να δέχεται εισβολή από τη Ρωσία. Το ερώτημα είναι ποιες στρατηγικές δίνουν στο Κίεβο τις καλύτερες πιθανότητες να αποφύγει αυτή τη μοίρα; Εάν συνεχίσουμε να απειλούμε μόνο με αυστηρές κυρώσεις κατά της Μόσχας, υποσχεθούμε να στείλουμε περισσότερα όπλα στην Ουκρανία και αναπτύξουμε περισσότερη στρατιωτική δύναμη του ΝΑΤΟ κατά μήκος των συνόρων της Ρωσίας, το πιο πιθανό αποτέλεσμα είναι να επισπεύσουμε το αποτέλεσμα που ισχυριζόμαστε ότι θέλουμε να αποτρέψουμε: την απώλεια της εδαφικής ακεραιότητας της Ουκρανίας και το ενδεχόμενο πολέμου μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας. Υπάρχουν, ωστόσο, ανώτερες επιλογές στη διάθεση της Ουάσιγκτον και του ΝΑΤΟ.
Πρώτον, η δυτική συμμαχία θα πρέπει να δώσει μεγαλύτερη προσοχή στα δικά της πρότυπα και να χαλαρώσει στις συζητήσεις για προσφορά ένταξης στην Ουκρανία. Το ΝΑΤΟ έχει σωστά αυστηρά πρότυπα για κάθε υποψήφια χώρα. Κανένα έθνος δεν πρέπει να προσκληθεί να συμμετάσχει στη συμμαχία, διευκρινίζουν τα έγγραφα του ΝΑΤΟ, «που έχουν εθνοτικές ή εξωτερικές εδαφικές διαφορές, συμπεριλαμβανομένων των αλυτρωτιστικών αξιώσεων ή εσωτερικών διαφορών δικαιοδοσίας». Η Ουκρανία έχει δραματικές εσωτερικές εθνοτικές διαμάχες μεταξύ των ανατολικών και δυτικών τμημάτων της χώρας της και έχει μεγάλες εδαφικές διαφορές με τη Ρωσία.
Δεύτερον, οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να επικεντρωθούν περισσότερο στην αμερικανική εθνική ασφάλεια παρά σε μια χώρα που δεν έχει υπογράψει συνθήκη με τη γείτονά της που διαθέτει πυρηνικά όπλα κι έχει σημαντικές διαφορές. Δεν έχει καμία αξία για τις ΗΠΑ να διακινδυνεύουν τον πόλεμο με τη Ρωσία ή να επιδεινώνουν ουσιαστικά τις σχέσεις μαζί τους, λόγω μιας μακροχρόνιας συνοριακής διαμάχης μεταξύ δύο εθνών.
Τρίτον, η πολιτική που έχει τις καλύτερες πιθανότητες να διατηρήσει την ουκρανική κυριαρχία και να αυξήσει την ασφάλεια του ΝΑΤΟ θα ήταν να κηρύξει το Κίεβο στρατιωτική ουδετερότητα. Ο πρωταρχικός φόβος του Πούτιν είναι η στρατιωτική συμμαχία του ΝΑΤΟ να προελαύνει στα σύνορά του. Η άρση αυτής της πιθανότητας μειώνει σημαντικά κάθε κίνητρο που μπορεί να έχει ο Πούτιν να εισβάλει και θα ενισχύσει την ασφάλεια του ΝΑΤΟ διατηρώντας ένα ρυθμιστικό διαχωρισμό μεταξύ της Ρωσίας και της συμμαχίας.
Πολλοί στις Βρυξέλλες και στην Ουάσιγκτον αμφισβητούν μια τέτοια σκέψη, υποδηλώνοντας ότι μια τέτοια πολιτική θα ήταν υποχώρηση απέναντι στη Ρωσία. Αντίθετα, πολλοί θα συνεχίσουν να υποστηρίζουν τις απειλές με κυρώσεις, την ανάπτυξη περαιτέρω στρατιωτικής ισχύος κοντά στη Ρωσία και την παροχή ολοένα και πιο θανατηφόρων όπλων στο Κίεβο για να πολεμήσει τη Μόσχα. Η καταστροφή των τελευταίων δεκαετιών λόγω των αποτυχημένων πολιτικών με στρατιωτική προτεραιότητα θα πρέπει να αποτρέψει οριστικά τους δυτικούς πολιτικούς από το να πιστέψουν πως, αυτή τη φορά, οι απειλές και η στρατιωτική ισχύς θα λειτουργήσουν.
Η παρατήρηση ότι ο Πούτιν έχει ήδη χρησιμοποιήσει στρατιωτική ισχύ για να επιτύχει περιορισμένους στόχους εναντίον γειτονικών κρατών το 2008 και το 2014 θα πρέπει επίσης να καταδείξει στους ηγέτες του ΝΑΤΟ ότι περισσότερες απειλές πιθανότατα θα ωθήσουν τον Πούτιν να διατάξει πρόσθετη ρωσική δράση στην Ουκρανία, όχι να τον αποτρέψουν από αυτήν.
Είναι καιρός να αναγνωρίσουμε τις πολλαπλές, δεκαετίες περιπτώσεων αποτυχίας μέσω της εφαρμογής πολιτικών στρατιωτικής προτεραιότητας, και αντ' αυτού, να αλλάξουμε πορεία προς κάτι που αναγνωρίζει την επιτόπια πραγματικότητα και έχει την ευκαιρία να επιτύχει ένα θετικό αποτέλεσμα για την εθνική ασφάλεια των ΗΠΑ. Η επίμονη προσκόλληση σε αποτυχημένες πολιτικές του παρελθόντος, επειδή οι δυναμικές, καταναγκαστικές τακτικές έχουν γίνει ο κανόνας, θα μπορούσαν να μας κάνουν να ανακαλύψουμε ότι το κόστος για τη χώρα μας είναι περισσότερο από ό,τι μπορούμε να αντέξουμε οικονομικά.