Μετά το τηλεφώνημα της 31ης Δεκεμβρίου μεταξύ των Προέδρων Μπάιντεν και Πούτιν, δύο πολύ διαφορετικές αντιλήψεις για την πραγματικότητα ήρθαν σε σύγκρουση, οι οποίες δεν μπορούμε παρά να προσευχηθούμε να επιλυθούν τις επόμενες ημέρες και εβδομάδες συναντήσεων μεταξύ των δύο πλευρών.
Γράφτηκε από τον Matthew Ehret - southfront.org / Παρουσίαση Freepen.gr
Όπου η μία πλευρά θεωρεί ότι έχει δεσμευτεί να υποστηρίξει το ανεξάρτητο δικαίωμα της Ουκρανίας να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ προκειμένου να βοηθήσει στην ενδυνάμωση της τάξης που βασίζεται σε διατλαντικούς κανόνες, η άλλη πλευρά βλέπει μια καταπατητική στρατιωτική περικύκλωση της τεράστιας επικράτειάς της υπό ένα στρατιωτικό δόγμα που ονομάζεται «κυριαρχία πλήρους φάσματος». Αυτό το τελευταίο δόγμα, που γεννήθηκε στα σπλάχνα του δόγματος «Ευέλικτης Απόκρισης» του Μπρεζίνσκι το 1980, υποθέτει πως είναι δυνατό να πραγματοποιηθεί ένα πρώτο πυρηνικό χτύπημα στη Ρωσία (και την Κίνα) με ελάχιστα «αποδεκτά» ποσοστά παράπλευρης ζημίας ως συνέπεια.
Ο πρώην πρεσβευτής των ΗΠΑ στη Ρωσία Μάικλ ΜακΦόλ εντόπισε σωστά τους φόβους του Προέδρου Πούτιν για τη συνεχιζόμενη καταπάτηση του ΝΑΤΟ σε ένα tweet της 21ης Δεκεμβρίου, αλλά είχε δίκιο ο ΜακΦολ που απέρριψε αυτές τις ανησυχίες ως τις τρελές κραυγές ενός παρανοϊκού Ρώσου δικτάτορα που δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα; Ή μήπως υπάρχει κάτι στους φόβους του Πούτιν;
Λαμβάνοντας υπόψη την ταχεία ανάπτυξη του ΝΑΤΟ από 16 σε 29 έθνη μέσα σε 24 χρόνια και την εμμονική προσπάθεια που έκαναν οι κυβερνήσεις του Κιέβου μετά το Μαϊντάν για να συνάψουν το στρατιωτικό σύμφωνο, οι φόβοι του Πούτιν δεν πρέπει να απορριφθούν πολύ γρήγορα.
Αν σκεφτείτε επίσης 1) την τεράστια γκάμα στρατιωτικών ασκήσεων που έχουν λάβει χώρα στη Μαύρη Θάλασσα τα τελευταία χρόνια, 2) την επέκταση της αντιβαλλιστικής ασπίδας πυραύλων που οι ειδικοί των όπλων έχουν αποδείξει ότι μπορεί να μετατραπεί σε επιθετικά συστήματα με σχετική ευκολία, 3) την κατάργηση από την Αμερική πολλών συνθηκών οικοδόμησης εμπιστοσύνης από το 2002, 4) την τεράστια αύξηση των πωλήσεων όπλων στην Ουκρανία τον περασμένο χρόνο και 5) την προώθηση πυρηνικών βομβών πρώτης χρήσης από κορυφαίους δυτικούς αξιωματούχους τις τελευταίες εβδομάδες του 2021, καθίσταται σαφές πως οι φόβοι της Ρωσίας δεν είναι αβάσιμοι, όπως θα έλεγε ο ΜακΦόλ ή άλλα γεράκια που περικυκλώνουν τον Μπάιντεν.
Λαμβάνοντας υπόψη ότι ο ΜακΦόλ είναι ένας διάσημος «ειδικός της έγχρωμης επανάστασης» που πιάστηκε να προσπαθεί να οργανώσει μια αποτυχημένη «λευκή επανάσταση» στη Ρωσία το 2011, πρέπει να υποθέσουμε πως η προοπτική του είναι κάτι παραπάνω από λίγο μολυσμένη.
Ακόμη και η Κίνα έχει αισθανθεί το κάψιμο της κυριαρχίας πλήρους φάσματος και των επιχειρήσεων αλλαγής του δυτικού καθεστώτος τα τελευταία χρόνια, με μια τεράστια αρμάδα στρατιωτικών βάσεων, συσσώρευσης στρατευμάτων, πολεμικών παιχνιδιών και αντιβαλλιστικών πυραύλων όπως το THAAD που έχει αναπτυχθεί στη Νότια Κορέα όπου σταθμεύουν 20 χιλιάδες Αμερικανοί στρατιώτες όντας έτοιμοι για μάχη. Σε αυτά τα στρατεύματα συμμετέχουν 50 χιλιάδες στρατιώτες στην Ιαπωνία, ενώ οι συνομιλίες για τη δημιουργία ενός ΝΑΤΟ του Ειρηνικού (γνωστό και ως: QUAD) έχουν απασχολήσει τις συνομιλίες στρατιωτικών αξιωματούχων στην Ουάσιγκτον, την Ιαπωνία, την Ινδία και την Αυστραλία από το 2020.
Ουκρανία και Ταϊβάν: Μπουζί για τον 3ο Παγκόσμιο Πόλεμο;
Όσο κι αν ο Μπάιντεν, ο ΜακΦόλ, ο Κάρτερ ή η Νούλαντ μπορεί να ουρλιάζουν και να φωνάζουν ότι «η Κριμαία θα ανήκει πάντα στην Ουκρανία», το γεγονός είναι πως ένα δημοκρατικό δημοψήφισμα έλαβε χώρα το 2014 που οδήγησε σε πλειοψηφία για την επιστροφή της χερσονήσου στη Ρωσία. Είτε σας αρέσει είτε όχι, αυτό συνέβη.
Όσο κι αν τα γεράκια του πολέμου μπορεί επίσης να ουρλιάζουν πως το νησί της Ταϊβάν είναι ένα ανεξάρτητο έθνος που αξίζει την στρατιωτική υποστήριξη των ΗΠΑ, σύμφωνα με τα Ηνωμένα Έθνη και το σύνταγμα της ίδιας της Ταϊβάν, το νησί εξακολουθεί να είναι νομικά μέρος της Κίνας. Αυτό είναι απλώς ένα βασικό γεγονός της ζωής που καμία περιστροφή των μέσων δεν μπορεί να αλλάξει.
Πρέπει να αντιμετωπίζουμε σοβαρά τα λόγια κορυφαίων νατοκρατών όπως ο Γενς Στόλτενμπεργκ όταν απειλεί να μετακινήσει τα αμερικανικά πυρηνικά στη Γερμανία πιο κοντά στα σύνορα της Ρωσίας; Πρέπει να απορρίψουμε τους ισχυρισμούς του πρώην υπουργού Άμυνας Ash Carter ότι οι ΗΠΑ πρέπει να υποστηρίξουν μια έγχρωμη επανάσταση στη Ρωσία; Πρέπει να αγνοήσουμε τα λόγια του γερουσιαστή Roger Wicker όταν ζήτησε ένα πρώτο πυρηνικό χτύπημα στη Ρωσία στις 8 Δεκεμβρίου;
Είτε οι Αμερικανοί πολίτες παίρνουν στα σοβαρά τέτοια λόγια είτε όχι, το γεγονός είναι πως ο Βλαντιμίρ Πούτιν και οι στρατιωτικοί του σύμβουλοι σίγουρα το κάνουν.
Οι ΗΠΑ πρέπει να συμφωνήσουν με τα αιτήματα του Πούτιν
Λαμβάνοντας υπόψη τα παραπάνω γεγονότα, οι απαιτήσεις του Πούτιν για γραπτές συμφωνίες για το πάγωμα της ανάπτυξης της επέκτασης του ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά θα πρέπει να θεωρηθούν εξαιρετικά λογικές για κάθε Αμερικανό πατριώτη.
Τελικά, ποιον ωφελεί πραγματικά η ανάπτυξη του ΝΑΤΟ; Θα ωφελήσει τον ουκρανικό λαό εάν εγκατασταθούν αμερικανικοί πύραυλοι στο Κίεβο, κάτι που θα έβλεπε το έθνος να υφίσταται τον κίνδυνο μιας ρωσικής επίθεσης αντιποίνων; Και ποιος στο καλό θα κερδίσει εάν ο κόσμος ωθηθεί στον πυρηνικό πόλεμο;
Γιατί λοιπόν να μη γίνουν οι προφορικές υποσχέσεις του 1990 μεταξύ του Τζέιμς Μπέικερ, του Μπους πρεσβύτερος και του Γκορμπατσόφ (ότι το ΝΑΤΟ δε θα επεκταθεί ούτε μια ίντσα προς τα ανατολικά) νομικά δεσμευτικές τώρα μια για πάντα;
Εάν ο Πούτιν ζητήσει τη διακοπή των πολεμικών ασκήσεων στα σύνορα της Ρωσίας (τα οποία θα ανταποδώσει με τη σειρά του) και ζητήσει να μην τοποθετηθούν πύραυλοι μικρού ή μεσαίου βεληνεκούς στο ουκρανικό έδαφος (το οποίο θα ανταποδώσει με τη σειρά του) ενώ θα εξουσιοδοτήσει εκ νέου το συμβούλιο Ρωσίας-ΝΑΤΟ, τότε τι κακό κάνει αυτό στα συμφέροντα των ΗΠΑ; Η Μόσχα είναι, τελικά, μόλις 300 μίλια μακριά από τα σύνορα της Ουκρανίας, επομένως αυτού του είδους η εγγύηση ασφάλειας είναι απολύτως λογική.
Απλώς για να το θέσουμε σε μια προοπτική, αμφιβάλλω ότι ένας μόνο Αμερικανός θα αισθανόταν ασφαλής εάν είτε η Ρωσία είτε η Κίνα πραγματοποιούσαν στρατιωτικά πολεμικά παιχνίδια στον Κόλπο του Μεξικού ενώ τοποθετούσαν πυραύλους που ελέγχονται από τη Ρωσία στην Οτάβα. Και πόσο ασφαλείς θα ένιωθαν οι Αμερικανοί αν οι υπηρεσίες πληροφοριών της Μόσχας υποστήριζαν ανοιχτά τους λυσσαλέους αντιαμερικανούς Μεξικανούς που επιθυμούσαν να γίνουν μέρος ενός Οργανισμού Συνεργασίας της Σαγκάης της Αμερικής;
Αντί, λοιπόν, να διακινδυνεύσουμε να βάλουμε φωτιά στον κόσμο με πυρηνικά πυρά σε μια προσπάθεια για παγκόσμια ηγεμονία, γιατί να μη συμφωνήσουμε απλώς με τις κόκκινες γραμμές του Πούτιν, ενώ ταυτόχρονα μειώνουμε τους κροταλισμούς στον Ειρηνικό ενώ βρισκόμαστε σε αυτόν;
Κάνοντας αυτά τα απλά πράγματα θα πρέπει να επιστρέψουμε στις δοκιμασμένες και αληθινές μεθόδους διπλωματικής δέσμευσης και να ενεργήσουμε όπως ο Χάρτης των Ηνωμένων Εθνών έχει πραγματικά σημασία στις διεθνείς υποθέσεις. Θα περιλαμβάνει επίσης τη μεταχείριση άλλων εθνών ως εταίρων με κοινά συμφέροντα, αντί να υποθέτουμε πως όλοι όσοι δε βρίσκονται υπό την ηγεμονία μας είναι εχθροί που συναγωνίζονται για κυριαρχία σε έναν κόσμο με φθίνουσες αποδόσεις.
Μπορεί να είναι πολύ να ρωτήσετε τους ΝΑΤΟκράτες που τρέχουν αχαλίνωτοι στην Ουάσιγκτον, αλλά σας εγγυώμαι ότι η πλειοψηφία των Αμερικανών από όλες τις πλευρές του πολιτικού διαδρόμου θα είναι πανευτυχείς που θα αποφύγουν ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα.
---
* Ο Matthew Ehret είναι ο αρχισυντάκτης του Canadian Patriot Review και ανώτερος συνεργάτης στο Αμερικανικό Πανεπιστήμιο της Μόσχας. Είναι συγγραφέας της σειράς βιβλίων «Untold History of Canada» και του Clash of the Two Americas . Το 2019 ίδρυσε το Rising Tide Foundation με έδρα το Μόντρεαλ.