 |
| RΕUΤΕRS/Carlοs Garcia Rawlins |
strategic-culture.org - Eamon McKinney / Παρουσίαση Freepen.gr
Το 1956 ο Άλεν Ντάλες, ο τότε Διευθυντής της CIA μιλούσε σε μια συνάντηση στην Ασία των νεοσύστατων Αδεσμεύτων Εθνών (Non-Aligned Nations). Το NAN αποτελείτο σχεδόν εξ ολοκλήρου από χώρες που προηγουμένως ήταν αποικίες των δυτικών δυνάμεων. Μετά από αυτό που σε πολλές περιπτώσεις ήταν αιώνες δυτικής καταπίεσης, είχαν σκοπό να επιτύχουν ανεξαρτησία και εθνική κυριαρχία. Την εποχή που χαράσσονταν οι γραμμές στον Ψυχρό Πόλεμο που εμπνεύστηκαν από την Αμερική εναντίον της Ρωσίας, κανένα από τα μέλη του NAN δεν ήθελε πια να εμπλέξει τις χώρες του στις δυτικές εχθροπραξίες, και δήλωσαν, ουδέτεροι. Ο Dulles εξήγησε την κατάσταση ξεκάθαρα, «η ουδετερότητα είναι μια ξεπερασμένη έννοια». Στην αμερικανική ασπρόμαυρη άποψη του κόσμου, έπρεπε να διαλέξεις μια πλευρά. Και αυτή η επιλογή θα ήταν καλύτερα η σωστή.
Γρήγορα στο 2001 και αμέσως μετά την 11η Σεπτεμβρίου, ο Τζορτζ Μπους είπε στον κόσμο, «ή είσαι μαζί μας ή είσαι με τους τρομοκράτες». Το δίλημμα μπορεί να οδήγησε σε παύση για σκέψη μεταξύ των ηγετών πολλών εθνών, αλλά πολλοί επέλεξαν να ακολουθήσουν τις ΗΠΑ. Αυτό το έκανε για να δικαιολογήσει τους επτά προγραμματισμένους πολέμους στη Μέση Ανατολή. Αυτή δεν ήταν μια ηθική απόφαση, ήταν για την επιβίωση των δικών τους εθνών. Πριν από είκοσι χρόνια, κανένα έθνος δεν μπορούσε να αντισταθεί στην αμερικανική πίεση.
Από τις 4 Ιουλίου 1976, η Αμερική έχει εισβάλει σε 70 χώρες, έχει παρέμβει στις εκλογές σε περισσότερες από 70 χώρες και έχει εξαπολύσει πολλές ακόμη έγχρωμες επαναστάσεις. Αυτά είναι γεγονότα καλά γνωστά σε όλα τα έθνη. Πριν από 120 χρόνια, ο τότε Πρόεδρος Τέντι Ρούσβελτ εξήγησε την προσέγγισή του στην εξωτερική πολιτική, «μίλα σιγά και κουβαλά ένα μεγάλο ραβδί». Η Αμερική εξακολουθεί να κουβαλά ένα μεγάλο ραβδί, αλλά έχει σταματήσει εδώ και καιρό να μιλάει σιγά. Ακόμη και ο ιμπεριαλιστής πολεμοχαρής Τέντι θα κοκκίνιζε σήμερα με το πρόσωπο που δείχνει η Αμερική στον κόσμο. Ο Τραμπ, ο Μάικ Πομπέο, ο Τζον Μπόλτον είναι όλα τα ακραία στερεότυπα του «Άσχημου Αμερικανού». Αυτοί οι πολεμοχαρείς ψεύτες που εκφοβίζουν είναι το πρόσωπο της Αμερικής. Πρέπει να συμπεράνει κανείς πως η Αμερική δεν ενδιαφέρεται πλέον για το τι πιστεύει ο κόσμος γι' αυτήν. Η πολεμική ρητορική τους απευθύνεται αποκλειστικά στο εγχώριο αμερικανικό κοινό.
Από την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, η Αμερική ήταν η μόνη υπερδύναμη. Ευτυχώς για την ανθρωπότητα αυτό δεν ισχύει πλέον. Η Κίνα, η Ρωσία και το Ιράν, μεμονωμένα, αποτελούν ισχυρή αντίθεση στην Αμερική. Και οι τρεις υφίστανται ανελέητη επίθεση από την Αυτοκρατορία εδώ και χρόνια. Αυτό τους ανάγκασε όλους να αναπτύξουν ισχυρές στρατιωτικές δυνατότητες, πολύ πιο προηγμένες από ό,τι μπορεί να συγκεντρώσει η Αμερική. Η Αμερική έχει τρέξει σενάρια πολέμου εναντίον και των τριών εθνών, τα χάνει όλα, γρήγορα. Ελλείψει πυρηνικής σύγκρουσης, ο στρατός της Αμερικής δεν είναι πλέον η παντοδύναμη απειλή που θεωρούσαν κάποτε. Η Κίνα, η Ρωσία και το Ιράν συνεργάζονται σε πολλούς τομείς, ιδίως σε τεχνολογία και εμπόριο. Δεν υπάρχει επίσημη στρατιωτική συμμαχία μεταξύ τους, ωστόσο, μια δυτική επίθεση σε έναν, μπορεί κάλλιστα να θεωρηθεί ως η έναρξη του Γ' Παγκοσμίου Πολέμου. Σε αυτό το αδιανόητο γεγονός, να περιμένετε η ενωμένη απάντηση να είναι δραματική.
Σε μια νοσταλγική αναδρομή στο παρελθόν των καουμπόηδων της Αμερικής, οι Αμερικανοί εκπρόσωποι γυρίζουν σε όλο τον κόσμο συγκεντρώνοντας κόσμο για να κυνηγήσουν τον Bad Guy, και ο Bad Guy de jour είναι η Κίνα. Οι χώρες για άλλη μια φορά αναγκάζονται να επιλέξουν, αλλά αυτή τη φορά είναι διαφορετικά. Ο Τόνι Μπλίνκεν και η Καμάλα Χάρις έχουν επιβληθεί σε αρκετές ασιατικές χώρες που αναζητούν συμμάχους για να συστρατευθούν ενάντια στην Κίνα. Δεν πήγε καλά, το Βιετνάμ, έδειξε ευγενικά στη Χάρις την πόρτα και η Μαλαισία και η Σιγκαπούρη είπαν στον Μπλίνκεν να μην μπει στον κόπο να έρθει. Όλοι οι γείτονες της Κίνας έχουν ωφεληθεί πάρα πολύ από την άνοδό της και εκτιμούν την πολιτική της για μη παρέμβαση. Αυτό έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τις συναλλαγές τους με τις ΗΠΑ που περιμένουν να είναι σε θέση να υπαγορεύουν τα πάντα. Η πρόσφατη εμπορική συμφωνία RCEP ενώνει 15 ασιατικά έθνη στο μεγαλύτερο εμπορικό μπλοκ στον κόσμο. Δεν περιλαμβάνει την Αμερική προς θλίψη της. Αυτό θα ήταν αδιανόητο πριν από λίγα χρόνια.
Περισσότερες από 140 χώρες έχουν ήδη κάνει την επιλογή και έχουν ενταχθεί στην πρωτοβουλία Belt and Road της Κίνας. Η προσέλκυση επενδύσεων και η ανάπτυξη με αυστηρή πολιτική μη παρέμβασης είναι μια ελκυστική εναλλακτική στο ύπουλο δυτικό μοντέλο του ΔΝΤ. Ήδη περισσότερα από 11 τρισεκατομμύρια δολάρια σε εμπόριο έχουν περάσει κατά μήκος του BRI καθώς επεκτείνει την εμβέλειά του μέσω της Ασίας, της Ευρασίας και της Αφρικής. Αυτό έχει προκαλέσει μεγάλη ανησυχία στην Ουάσιγκτον και οι προσπάθειες να το διαταράξουν ήταν εμφανείς στα σημεία πνιγμού του BRI στο Xinjiang και πιο πρόσφατα στο Καζακστάν. Ωστόσο, το BRI συνεχίζει και ο αριθμός των χωρών που συμμετέχουν συνεχίζει να αυξάνεται. Η κάθεμια αποτελεί ένα χαστούκι στην Ουάσιγκτον.
Περισσότερο ανησυχητικό είναι η αυξανόμενη επιρροή της Κίνας σε περιοχές που η Αμερική θεωρούσε αποκλειστικούς τομείς της. Σε μια πρόσφατη σύνοδο κορυφής Κίνας-Αραβίας υπογράφηκαν περισσότερες από 270 μεγάλες συμφωνίες με αραβικές χώρες στα κράτη του Κόλπου, πολλές από τις οποίες συνδέονται με το BRI. Ιδιαίτερη ανησυχία προκαλεί η ολοένα και πιο στενή σχέση της Κίνας με τη Σαουδική Αραβία. Οι σχέσεις Αμερικής-Σαουδικής Αραβίας ήταν διχασμένες από τότε που ο MBS ανέλαβε την εξουσία. Είναι το πετρέλαιο της Σαουδικής Αραβίας και η κυριαρχία της στον ΟΠΕΚ που αναλαμβάνει το πετροδολάριο. Είναι γνωστό ότι ο MBS είναι θυμωμένος με την Αμερική για το ανελέητο τύπωμα χρήματος και την υποτίμηση που έχει ως αποτέλεσμα στα δολάρια της Σαουδικής Αραβίας. Η διατήρηση του πετροδολαρίου είναι η Νο. 1 προτεραιότητα της Αμερικής, επιτρέπει τις στρατιωτικές της περιπέτειες και στηρίζει την οικονομία των ΗΠΑ παρά το γεγονός ότι είναι λειτουργικά χρεοκοπημένη για περισσότερα από πενήντα χρόνια. Οποιεσδήποτε προσπάθειες αμφισβήτησης ή απομάκρυνσης από το δολάριο αντιμετωπίζονται με ακραία μέτρα, όπως ανακάλυψαν ο Σαντάμ Χουσεΐν και ο Γκαντάφι σε βάρος τους. Αυτή η κατάσταση μπορεί να γίνει ενδιαφέρουσα.
Ακόμα πιο κοντά στο σπίτι, η πρόσφατη εμπλοκή της Κίνας στη Λατινική Αμερική, μια περιοχή που η Αμερική αντιμετωπίζει ως τη δική της ιδιωτική φυτεία για περισσότερα από 150 χρόνια. Κυριαρχούμενη από φιλικούς προς τη Δύση ολιγάρχες που χρονολογούνται από την ισπανική κατάκτηση, η Λατινική Αμερική παρέμεινε σχετικά υπανάπτυκτη και κατά περιόδους λεηλατήθηκε από το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα. Η Κίνα έχει πλέον συμφωνίες με πολλές χώρες, μεταξύ των οποίων η Βενεζουέλα και η Νικαράγουα. Άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής έχουν εκφράσει σοβαρό ενδιαφέρον για το BRI, ιδίως η Βραζιλία. Η ιδέα της «κομμουνιστικής Κίνας» να βρίσκεται στην πίσω αυλή της Αμερικής πρέπει να είναι αιτία πανικού στην Ουάσιγκτον.
Η Αμερική δεν έχει συμμάχους, και ακόμη και αυτοί που αποκαλεί φίλους δεν την εμπιστεύονται. Οι Γερμανοί μπορούν να δουν την αξία αυτής της φιλίας καθώς αφήνονται να παγώσουν αυτό το χειμώνα, επειδή η Αμερική δε θέλει να αγοράσουν το τόσο απαραίτητο ρωσικό αέριο. Η Αυστραλία αναγκάστηκε να διαπράξει οικονομική αυτοκτονία δημιουργώντας μίσος κατά της Κίνας και αποξενώνοντας τον μεγαλύτερο πελάτη της. Το Ηνωμένο Βασίλειο και ο Καναδάς αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν το 5G της Huawei, αφήνοντας πίσω τα χρόνια τεχνολογικής ανάπτυξης και σπαταλώντας τις σημαντικές επενδύσεις που είχαν ήδη πραγματοποιήσει. Η Αμερική εξακολουθεί να ασκεί σημαντικό έλεγχο στο δυτικό νεοφιλελεύθερο κόσμο, ενώ όλα τα στοιχεία δείχνουν ότι θα συμπαρασύρει και τους φίλους της στην αναπόφευκτη παρακμή της.
Η Κίνα και σε ένα βαθμό η Ρωσία έχουν αποδείξει ότι η Αμερική μπορεί να αντικρουστεί, το παράδειγμά τους ενθάρρυνε άλλες χώρες να κάνουν επιλογές που δεν μπορούσαν πριν. Επιλέγουν χωρίς περιορισμούς επενδύσεις, ανάπτυξη και μη παρεμβάσεις. Για πρώτη φορά οι χώρες είναι σε θέση να κάνουν επιλογές που ωφελούν τους λαούς τους, όχι τη γενοκτονική δυτική κεφαλαιουχική τάξη.