Ο «παπούλης»
Ο Κωνσταντίνος Αντωνιάδης. Ψηλός, αδύνατος, με σκόρπιες κάποιες τρίχες στο πηγούνι του, σα μια διαμαρτυρία κατά της ακαλαίσθητης συνήθειας των κληρικών να πυκνοδασώσουν το πηγούνι τους.
Από: Βαγγέλης Στεργιόπουλος - in.gr
Το 5/42 Ευζωνικό Σύνταγμα του Πλαστήρα τον βρήκε στο Παπαζλή της Μαγνησιάς, αφοσιωμένο στην εκκλησίτσα του και τους χριστιανούς του. Μα μέσα στην ψυχή του άκουε κάποιες άλλες πιο έντονες φωνές. Και χωρίς να αφήση το Ευχολόγιο πήρε και το τουφέκι.
Στις 8, στις 11 και στις 29 Ιουλίου του 1919 ο παπάς μας επεβλήθη στην εκτίμησι των ευζώνων. Οι Τούρκοι μυρμηγκικά ξεκίνησαν τότε από τ’ Αξάρι για να κτυπήσουν το μικρό απόσπασμα των ευζώνων που κρατούσε το Παπαζλή. Ο Αντωνιάδης κάλεσεν όλο το χωριό στην εκκλησιά, διάβασε την νεκρώσιμη Ακολουθία, κοινώνησεν όλους τους χωριανούς άνδρες, γυναίκες, παιδιά και τους είπε:
– Και τώρα εμπρός, στα χαρακώματα.
Και κράτησε τη μάχη ώσπου αργά έφτασεν ένας ευζωνικός λόχος σ’ ενίσχυσι. Στη μάχη αυτή, δίπλα στον παπά θαυματούργησε κι η Γαρούφω, μια ηρωική Παπαζλιώτισσα.
Το Σύνταγμα ετοιμάζεται για τις επιχειρήσεις του Μπέλεν νταγ. Ο παπάς παρουσιάζεται στον Πλαστήρα και του ζητά την άδεια ν’ ακολουθήση τους τσολιάδες με το τουφέκι του και το πολύτιμο δοχείο με την Θεία Κοινωνία.
Ακολούθησε. Στη μάχη του Μπέλεν νταγ ο Αντωνιάδης πολεμούσε στην πρώτη γραμμή στο πλευρό των τσολιάδων του. Ο αξιωματικός Παπαϊωάννου σκοτώνεται δίπλα του. Προφταίνει ο Αντωνιάδης και κάτω από τη βροχή των σφαιρών τον κοινωνεί και ξαναπαίρνει το τουφέκι του με πιότερη ορμή, να εκδικήση τον τιμημένο νεκρό φίλο του.
Έτσι ακολουθούσε το Σύνταγμα σ’ όλες τις επιχειρήσεις άμισθος εθελοντής. Η μετανοεμβριανή Κυβέρνησις τον απομάκρυνεν από το στρατό, γιατί δεν είχε… δίπλωμα!
Κι έχασαν έτσι οι τσολιάδες τον «παπούλη» τους όπως τον έλεγαν και τον λάτρευαν με τη λατρεία που ένοιωθαν και για το Διοικητή τους.
Τον αντάμωσα μια μέρα στη Σμύρνη, στα 1921, μαραζωμένο, αδύνατο, μελαγχολικό.
– Τι έπαθες; τον ρωτώ.
– Δεν μπορώ να υποφέρω τον χωρισμό των τσολιάδων μου.
Ύστερα από την Καταστροφή του Αυγούστου 1922 πουθενά δε βρέθηκεν ο Αντωνιάδης. Ποιος ξέρει σε ποιο πολυέλαιο ποιας εκκλησιάς της Ανατολής να τον κρέμασαν οι Τούρκοι, χωρίς να εξετάσουν αν έχη δίπλωμα…
*Το ανωτέρω κείμενο προέρχεται από το βιβλίο του πολεμικού ανταποκριτή Κώστα Μισαηλίδη «Πολεμικά φύλλα από την Μικρασιατικήν Εκστρατεία», τυπ. Απ. Ι. Μουστόπουλου, Αθήναι, Μάιος 1923.
Ο Κωνσταντίνος Αντωνιάδης, εφημέριος Αϊδινίου, συγκαταλέγεται στις εκατοντάδες των μικρασιατών κληρικών που μαρτύρησαν κατά τη Μικρασιατική Καταστροφή.
*Στη φωτογραφία που συνοδεύει το παρόν άρθρο (πηγή της, το προαναφερθέν βιβλίο του Κώστα Μισαηλίδη), ο Κωνσταντίνος Αντωνιάδης, δεύτερος από αριστερά μεταξύ των καθημένων (δεξιά από το θρυλικό Μαύρο Καβαλάρη), στο αποκαλούμενο Στρατόπεδο των Αετών, το στρατόπεδο του 5/42 Ευζωνικού Συντάγματος του Πλαστήρα (Καρκίν, 16 Απριλίου 1920).