Και είναι απορίας άξιο πως δεν γίνεται απ΄ όλους αντιληπτό ότι σε μια ανάλογη στιγμή και η Ελλάδα θα είναι μόνη της, ενώ ξεχνάμε και τα αμείλικτα δεδομένα της χώρας μας:
• Η εθνική κυριαρχία δεν απειλείται μόνο με τα μνημόνια, τις υποθηκεύσεις και τα ειδικά καθεστώτα της περασμένης δεκαετίας που υποδηλώνουν εξάρτηση, αλλά και από την αναθεωρητική Τουρκία, που παίζοντας τον ρόλο πότε του «αδικημένου» και πότε του «επιτήδειου ουδέτερου» κερδίζει συνεχώς πόντους στις διεθνείς σχέσεις ως περιζήτητος σύμμαχος των «Μεγάλων Παιχτών», ακόμα και ως «ειρηνοποιός».
• Το Κυπριακό βρίσκεται στην δυσκολότερη φάση από την εποχή του Αττίλα ΙΙ, την ώρα μάλιστα που η κυπριακή πολιτική τάξη έχει απολέσει σχεδόν κάθε διάθεση αντίστασης, έτοιμη να δεχτεί «λύση» υποταγής.
• Η πολιτική τάξη της χώρας απαρτίζεται από ανθρώπους που δεν έχουν την «πάστα» του «Μεγάλου Πολιτικού» για δύσκολες συγκυρίες όπως η σημερινή.
• Η πρόσδεση στο «αμερικανικό άρμα» έχει λάβει τα τελευταία χρόνια πρωτόγνωρες διαστάσεις εξάρτησης (περισσότερες στρατιωτικές βάσεις), ενώ η βούληση των Βρυξελλών αντανακλάται όλο και περισσότερο στην κυβερνητική πολιτική (οικονομία) και μάλιστα συχνά με υπερβάλλοντα ζήλο (πράσινη μετάβαση).
• Η «Συμφωνία των Πρεσπών», που αποδέχεται όλη σχεδόν η πολιτική τάξη της χώρας, αποτελεί γι αυτήν «πρότυπο» για το Αιγαίο με τα νησιά, μόνο που η υλοποίησή του σκοντάφτει στις μαξιμαλιστικές θέσεις της Τουρκίας.
• Η ελληνική κοινωνία βρίσκεται εδώ και χρόνια σε φάση «αποσυγκρότησης» σε όλα τα επίπεδα (δημογραφικό, οικονομία, θεσμοί, πολιτισμός, φρόνημα κ.α.), γεγονός που δυσκολεύει οποιαδήποτε προσπάθεια ανορθωτικής πορείας.
Ψυχραιμία λοιπόν, και χωρίς υπερβολές, οπαδικές συμπεριφορές και αυταπάτες ας δούμε την «Μεγάλη Εικόνα» με οδηγό το εθνικό συμφέρον, όπως κάνουν άλλωστε και όλοι οι άλλοι.
