Του Andrew Korybko - oneworld.press / Παρουσίαση Freepen.gr
Η απάντηση της Μόσχας επανέλαβε επίσης ορισμένα από τα συγκεκριμένα αιτήματα που πρέπει να συμμορφωθεί η υπό την ηγεσία των ΗΠΑ Δύση προκειμένου να σεβαστεί τις κόκκινες γραμμές εθνικής ασφάλειας του Κρεμλίνου. Αυτά περιλαμβάνουν την επιστροφή στη Συνθήκη για τις Συμβατικές Δυνάμεις στην Ευρώπη (CFE) του 1990 και την Ιδρυτική Πράξη Ρωσίας-ΝΑΤΟ του 1997, που θα αποκαταστήσουν την στρατηγική σταθερότητα στην ήπειρο. Ένα άλλο αίτημα περιλαμβάνει νομικές εγγυήσεις ότι το ΝΑΤΟ δε θα επεκταθεί περαιτέρω ανατολικά καθώς και πως οι ΗΠΑ θα αφαιρέσουν τα πυρηνικά όπλα και τις σχετικές υποδομές από την Ευρώπη. Όσον αφορά το θέμα της Ουκρανίας, το Κρεμλίνο επιμένει ότι δεν έχει λεγόμενα σχέδια «εισβολής», θεωρεί την Κριμαία τελειωμένη υπόθεση και απαιτεί από το Κίεβο να εφαρμόσει τις συμφωνίες του Μινσκ που υποστηρίζονται από το ΣΑΗΕ.
Αν και μένει να δούμε τι θα κάνουν οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, είναι ωστόσο ένα θετικό μήνυμα ότι ο υπουργός Εξωτερικών Antony Blinken ζήτησε συνάντηση με τον Ρώσο ομόλογό του Sergey Lavrov κάποια στιγμή την επόμενη εβδομάδα. Η Δύση, πρέπει να θυμόμαστε, πράγματι ανοιγοκλείνοντας τα μάτια της την τελευταία στιγμή, ακυρώνοντας την πρόκληση ψευδούς σημαίας που σχεδίαζε επιτακτικά στο Donbass. Οι υπολογισμοί πίσω από αυτήν την απόφαση παραμένουν ασαφείς, αλλά μπορεί να είχαν να κάνουν με τη συνειδητοποίηση μετά τις συναντήσεις του Προέδρου Πούτιν τη Δευτέρα με τον Λαβρόφ και τον υπουργό Άμυνας Σεργκέι Σόιγκου ότι παραμένει προσηλωμένος στη διπλωματία, η επιβολή κυρώσεων στη Ρωσία θα την ωθούσε πιο κοντά στην Κίνα και η ΕΕ δεν υποστηρίζει περισσότερες κυρώσεις.
Όποια και αν ήταν η διαδικασία σκέψης, είναι σαφές πως καμία αποκαλούμενη «ρωσική εισβολή στην Ουκρανία» δεν ξεκίνησε την Τετάρτη σε αντίθεση με ό,τι είχαν προβλέψει δημοσίως οι ΗΠΑ. Αυτό σημαίνει ότι οι ΗΠΑ αποφάσισαν να μην προκαλέσουν τη Ρωσία να υπερασπιστεί στρατιωτικά τις κόκκινες γραμμές της εθνικής ασφάλειας που θα είχαν ξεπεραστεί σε ένα τέτοιο σενάριο. Προς το παρόν, τουλάχιστον, η διπλωματία παραμένει ένα βιώσιμο μέσο για την επίλυση της αδήλωτης πυραυλικής κρίσης που προκαλείται από τις ΗΠΑ στην Ευρώπη. Δηλώσεις από Ουκρανούς αξιωματούχους όπως ο Πρόεδρος Volodymyr Zelensky, ο πρεσβευτής του στο Ηνωμένο Βασίλειο Vadim Pristaiko και ο αρχηγός της κοινοβουλευτικής παράταξης του κυβερνώντος κόμματος David Arakhamia υποδηλώνουν επίσης πως το Κίεβο γίνεται πιο ρεαλιστικό.
Ο πρώτος εξέφρασε τη λύπη του ότι ο στόχος της ένταξης στο ΝΑΤΟ δεν εγκρίθηκε με δημοψήφισμα πριν από την είσοδο στο σύνταγμα της χώρας του και είπε ότι δεν χρειάζεται ξένες δυνάμεις στην επικράτειά του, ο δεύτερος είπε ότι η Ουκρανία μπορεί επιτέλους να δώσει κάποιο επίπεδο αυτονομίας στο Ντονμπάς σύμφωνα με τις Συμφωνίες του Μινσκ (για την οποία ο Γερμανός Καγκελάριος Όλαφ Σολτς αποκάλυψε νωρίτερα πως ο Ζελένσκι τον διαβεβαίωσε ότι θα το έκανε) και ο τρίτος επέκρινε τα δυτικά μέσα ενημέρωσης για αυτό που περιέγραψε ως «υβριδικό πόλεμο» στη χώρα του (ή αυτό που ο Λαβρόφ ανέφερε ως «Πληροφοριακή τρομοκρατία») που κόστισε αρκετά δισεκατομμύρια δολάρια το μήνα μέχρι στιγμής. Αυτές οι τρεις δημόσιες δηλώσεις υπονοούν ότι η Ουκρανία προσπαθεί να αποκλιμακώσει την κρίση σε κάποιο βαθμό.
Τούτου λεχθέντος, δυστυχώς είδαμε επίσης το Κίεβο να βομβαρδίζει το Ντονμπάς και να ανησυχεί τον κόσμο πως η Ουκρανία μπορεί πράγματι να καταλήξει να προκαλέσει έναν τρίτο γύρο εχθροπραξιών εμφυλίου πολέμου, που θα μπορούσε τελικά να οδηγήσει στην στρατιωτική υπεράσπιση της Ρωσίας στις κόκκινες γραμμές της εθνικής ασφάλειας, αν διασταυρωθούν καθ' όλη τη διάρκεια αυτής της πιθανής σύγκρουσης. Λαμβάνοντας υπόψη τις δηλώσεις που αναφέρονται στην προηγούμενη παράγραφο, θα μπορούσε κάλλιστα να ισχύει ότι ο Ζελένσκι δεν έχει τον πλήρη έλεγχο του στρατού του και πως κορυφαίοι αξιωματούχοι μέσα σε αυτόν έχουν χάσει τα ηνία, είτε με δική τους απόφαση είτε με αίτημα από τους Αμερικανούς προστάτες τους. Σε κάθε περίπτωση, αυτές οι τελευταίες εξελίξεις είναι πολύ ανησυχητικές.
Όπως και να έχει, η διπλωματία είναι ακόμη σε εξέλιξη και είναι πιθανό οι ΗΠΑ να καταλήξουν σε κάποιου είδους ρεαλιστικές σειρές αμοιβαίων συμβιβασμών με τη Ρωσία για την αποκατάσταση της στρατηγικής σταθερότητας στην Ευρώπη. Η ευαισθησία της κατάστασης σημαίνει ότι δεν θα δημοσιοποιηθούν όλα όσα μπορεί να συμφωνήσουν και πως ο ένας, ο άλλος ή και οι δύο μπορεί ακόμη και να στείλουν σκόπιμα παραπλανητικά μηνύματα στα μέσα ενημέρωσης σχετικά με το ένα ή το άλλο θέμα σε μια προσπάθεια να «σώσουν τα προσχήματα» εάν καταλήξουν να συμβιβάζονται σε κάτι σοβαρό, όποιο κι αν είναι αυτό. Ομολογουμένως οι εικασίες αφθονούν σε τέτοιες συνθήκες, έτσι ώστε το κοινό να μη γνωρίζει ποτέ τι ακριβώς συμβαίνει πίσω από κλειστές πόρτες, αλλά ελπίζουμε ότι θα υπάρξει μια επίλυση αυτής της κρίσης.