Andrew Korybko - oneworld.press / Παρουσίαση Freepen.gr
Για αρχή, η ψήφιση από το ΣΑΗΕ ενός σχετικού ψηφίσματος για την υποστήριξη των Συμφωνιών του Μινσκ τις κατοχύρωσε επίσημα στο διεθνές δίκαιο δυνάμει της εξουσίας αυτού του οργάνου σύμφωνα με τον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ. Ως εκ τούτου, η Ουκρανία είναι νομικά υποχρεωμένη να τις εφαρμόσει, αν και η άρνηση των ΗΠΑ να υποχρεώσουν τον πληρεξούσιό τους να το πράξει σε αντίθεση με τις διεθνείς δεσμεύσεις αυτής της Μεγάλης Δύναμης σημαίνει πως πιθανότατα δεν θα το κάνει εκτός αν τελικά αλλάξει η αμερικανική θέση.
Δεύτερον, η πρώην ουκρανική κυβέρνηση συμφώνησε οικειοθελώς στις Συμφωνίες του Μινσκ και δεν το έκανε υπό πίεση ή «κάτω από τη ρωσική κάννη» όπως ισχυρίστηκε ο Ντανίλοφ. Αυτή η ψευδής απεικόνιση των γεγονότων καταρρίπτεται από το ίδιο το γεγονός πως ο ίδιος ο Αμερικανός προστάτης της χώρας του υποστήριξε αυτές τις συμφωνίες στο ΣΑΗΕ. Η Ουάσιγκτον δε θα το έκανε αν δεν πίστευε εκείνη την εποχή ότι αυτό ήταν ένα ρεαλιστικό μέσο για την επίλυση του εμφυλίου πολέμου των πληρεξουσίων της.
Τρίτον, η υφιστάμενη ουκρανική κυβέρνηση είναι εξαιρετικά αυταρχική και επιβάλλει τη θέλησή της στον πληθυσμό μέσω εξαναγκασμού, βίας και απειλών. Αυτή η αντικειμενική παρατήρηση δυσφημεί τους φόβους του Ντανίλοφ πως η κοινωνία θα επαναστατήσει ουσιαστικά για την πλήρη εφαρμογή των Συμφωνιών του Μινσκ, καθώς το Κίεβο έχει σίγουρα τις δυνατότητες να αντισταθμίσει αυτό το σενάριο. Ακόμα κι αν χάσει τον έλεγχο, τότε θα φταίει η ίδια η κυβέρνηση και όχι η Ρωσία ή οποιοσδήποτε άλλος.
Τέταρτον, η υπάρχουσα ουκρανική ελίτ στην πραγματικότητα φαίνεται να ανησυχεί περισσότερο ότι η ρήτρα των Συμφωνιών του Μινσκ που παρέχει έναν βαθμό αυτονομίας στο Ντονμπάς θα προκαλέσει μια αλυσιδωτή αντίδραση αποκέντρωσης στη χώρα. Εάν εκτελεστεί πλήρως, αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει σε de facto ή de jure ομοσπονδιοποίηση της Ουκρανίας, η οποία στην πράξη θα μπορούσε να καταλήξει στη δημιουργία ενός σεναρίου τύπου Βοσνίας όπου διάφορες περιοχές επιτυγχάνουν σχεδόν ανεξαρτησία. Αυτό μπορεί να οδηγήσει στην εμφάνιση νέων ελίτ που μπορούν να αμφισβητήσουν τις υπάρχουσες.
Και πέμπτον, εκείνες οι ελίτ που θα μπορούσαν να ανέλθουν στην εξουσία στα δυνητικά οιονεί ανεξάρτητα κράτη τους θα μπορούσαν να τεθούν υπό την αιγίδα άλλων ξένων δυνάμεων εκτός από τις σημερινές δυτικές της Ουκρανίας υπό την ηγεσία των ΗΠΑ. Για παράδειγμα, η Ρωσία, η Κίνα, η Τουρκία, ακόμη και οι Χώρες του Κόλπου μπορεί να αρχίσουν να πατρονάρουν τοπικούς εταίρους επιδιώκοντας αμοιβαία οικονομικά ή/και στρατηγικά οφέλη. Δεν υπάρχει τίποτα κακό με αυτό ή εγγενώς αποσταθεροποιητικό για αυτό καθεαυτό, αλλά παρόλα αυτά απειλεί την τρέχουσα επιρροή της Δύσης υπό την ηγεσία των ΗΠΑ στην Ουκρανία.
Αυτά τα πέντε σημεία αποδεικνύουν ότι η Ουκρανία σίγουρα δε θα «κατέρρεε» εάν οι Συμφωνίες του Μινσκ εφαρμόζονταν πλήρως, αλλά μπορεί να καταλήξει σε μια πολύ διαφορετική διοικητική δομή στο πιο ακραίο σενάριο. Αυτό το αποτέλεσμα θα ήταν δυσμενές για τις υπάρχουσες ελίτ της χώρας και τους δυτικούς προστάτες τους υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, αλλά θα ήταν αναμφισβήτητα πιο στρατηγικά σταθεροποιητικό μακροπρόθεσμα, καθώς οι εξαιρετικά βαθιές αντιφάσεις της Ουκρανίας φτάνουν γρήγορα σε οριακό σημείο, όπως αποδεικνύεται από τα πρόσφατα γεγονότα.
Ειδικότερα, η σύλληψη ατόμων που ισχυρίζεται ότι σχεδίαζαν πανεθνικές ταραχές από τις αρχές δείχνει πόσο τεταμένη έχει γίνει η κατάσταση στη χώρα αυτή. Επί του παρόντος παραμένει ασαφές εάν οι κρατούμενοι αντιπροσώπευαν γνήσια αντίσταση από τη βάση στην ολοένα και πιο αυταρχική κυβέρνηση ή/και ήταν μέρος ενός σχεδίου της Έγχρωμης Επανάστασης που υποστηρίχθηκε από τις ΗΠΑ για να τιμωρήσουν την Ουκρανία για τους πολύ στενούς οικονομικούς της δεσμούς με την Κίνα, αλλά αυτή η εξέλιξη επιβεβαιώνει ωστόσο ότι οι εσωτερικές εντάσεις είναι κοντεύουν να βράσουν.
Η πρόβλεψη του Ντανίλοφ για μια «πολύ δύσκολη εσωτερική κατάσταση» έχει ήδη πραγματοποιηθεί και από κανέναν άλλον από το αντιπαραγωγικά αυταρχικό χέρι της δικής του κυβέρνησης και τις απροσδόκητες διαφωνίες της με τον κύριο Αμερικανό προστάτη της. Υπό αυτές τις συνθήκες, η πιο ωφέλιμη πορεία δράσης θα ήταν στην πραγματικότητα η άμεση εφαρμογή των Συμφωνιών του Μινσκ ως ρεαλιστική αποκλιμάκωση των εσωτερικών εντάσεων, προκειμένου η υπάρχουσα ελίτ να διατηρήσει τουλάχιστον ένα μέρος της επιρροής της αντί να κινδυνεύσει να την χάσει εντελώς. επανάσταση.