Παύλος Αντωνόπουλος, ανεξάρτητος γεωπολιτικός αναλυτής - infobrics.org / Παρουσίαση Freepen.gr
Μετά την ανακοίνωση του Πούτιν, η Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν και ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Τσαρλς Μισέλ δημοσίευσαν σχεδόν πανομοιότυπα tweets υποστηρίζοντας ότι η αναγνώριση των LPR και DPR «αποτελεί κατάφωρη παραβίαση του διεθνούς δικαίου, της εδαφικής ακεραιότητας της Ουκρανίας και συμφωνία του Μινσκ». Και τα δύο tweets πρόσθεσαν ότι «η ΕΕ και οι εταίροι της θα αντιδράσουν με ενότητα, σταθερότητα και αποφασιστικότητα σε αλληλεγγύη με την Ουκρανία».
Ωστόσο, λίγο μετά τη δημιουργία αυτών των tweets, η ΕΕ ανακοίνωσε πως δε θα επιβάλει αμέσως κυρώσεις στη Ρωσία, καθώς θα προτιμούσε να περιμένει και να δει εάν θα υπάρξει εισβολή. Αυτό βρισκόταν σε πλήρη αντίθεση με τον βυθισμένο Γάλλο Πρόεδρο Εμανουέλ Μακρόν, ο οποίος ζήτησε αμέσως στοχευμένες κυρώσεις καθώς πιθανότατα νιώθει αμήχανος και απογοητευμένος που η αναγνώριση της Μόσχας έγινε μια ημέρα αφότου ανακοινώθηκε ότι είχε, κατ' αρχήν, τουλάχιστον εξασφαλίσει μια συνάντηση μεταξύ Πούτιν και του Αμερικανού ομόλόγου του, Τζο Μπάιντεν.
Παρόλα αυτά, το σημερινό αδιέξοδο σχετικά με την Ουκρανία και η αναγνώριση των δημοκρατιών του Ντονμπάς είναι μια κρίση που η ΕΕ δεν έκανε ποτέ μια σοβαρή προσπάθεια να επιλύσει. Μη θέλοντας να επαναληφθεί η καταστροφή της Κύπρου που παραμένει άλυτη σχεδόν μισό αιώνα μετά την εισβολή της Τουρκίας, η Μόσχα δεν είχε άλλη επιλογή από το να αναγνωρίσει τις δημοκρατίες για να εξασφαλίσει την ασφάλεια των αμάχων ενόψει μιας διαρκώς αυξανόμενης ουκρανικής στρατιωτικής απειλής.
Στην πραγματικότητα, ακόμη και η ασύνδετη ευρωπαϊκή απάντηση στη δράση του Πούτιν καταδεικνύει για άλλη μια φορά πως η ΕΕ δεν είναι ένας σοβαρός θεσμός σε θέματα εξωτερικής πολιτικής. Αν και ο Μακρόν ήταν σίγουρα έξαλλος, σημειώνεται ότι ζήτησε συγκεκριμένα «στοχευμένες» κυρώσεις, ενώ οι Ιταλοί και Γερμανοί συνάδελφοί του ήδη ασκούν πιέσεις για πιθανές κυρώσεις για την εξαίρεση του ενεργειακού τομέα. Αυτό υποδηλώνει ότι η ΕΕ θα επιβάλει κυρώσεις ως επί το πλείστον από «αρχή» (σύμφωνα με τη δυτική φιλελεύθερη ιδεολογία της) για να δείξει συμβολική υποστήριξη στο Κίεβο, και όχι επειδή πραγματικά το θέλει. Εάν συμβαίνει αυτό, μπορεί να αναμένεται ότι τυχόν κυρώσεις θα είναι αδύναμες.
Η Ουάσιγκτον, παρά την ατελείωτη ρητορική της για μια επικείμενη ρωσική εισβολή, ζήτησε από έναν αξιωματούχο της κυβέρνησης Μπάιντεν να πει πειθήνια ότι η παρουσία των ρωσικών στρατευμάτων στο Ντόνεστσκ και στο Λούγκανσκ από μόνη της δεν μπορεί να οδηγήσει στις «γρήγορες και αυστηρές» κυρώσεις που έχει προειδοποιήσει ο Λευκός Οίκος. περίπου εδώ και μήνες. Όσο και αν επισήμως μπορεί να διαψευσθεί, οι Αμερικανοί αξιωματούχοι γνωρίζουν πως οι ουκρανικές δυνάμεις αρνήθηκαν να τερματίσουν τη βία και τον εξτρεμισμό τους. Υπενθυμίζεται ότι ένας Έλληνας σκοτώθηκε μόλις την περασμένη εβδομάδα από Ουκρανούς στρατιώτες επειδή μιλούσε ρωσικά – αυτό είναι μόνο ένα παράδειγμα χιλιάδων μη Ουκρανών που διώχθηκαν, βασανίστηκαν ή δολοφονήθηκαν από τις ρατσιστικές δυνάμεις του Κιέβου.
Η μέχρι τώρα απροθυμία για την εφαρμογή κυρώσεων έχει επίσης προκαλέσει μια νέα συζήτηση στη Δύση. Το POLITICO επικαλέστηκε έναν Αμερικανό αξιωματούχο που είπε: «Η είσοδος ρωσικών στρατευμάτων στο Ντονμπάς δεν θα ήταν από μόνη της ένα νέο βήμα. Η Ρωσία είχε δυνάμεις στο Ντονμπάς τα τελευταία οκτώ χρόνια». Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, η βρετανική κυβέρνηση και οι αναλυτές εξωτερικής πολιτικής (δηλαδή τα γεράκια του πολέμου) αντιμετωπίζουν αυτή την ιδέα με περιφρόνηση.
Στην πραγματικότητα, ακόμη και οι ΗΠΑ με όλη τη βομβιστική και επιθετική ρητορική τους κατά της Ρωσίας διστάζουν να εφαρμόσουν κυρώσεις στην παρούσα κατάσταση. Αυτή είναι η ενδεδειγμένη πορεία δράσης, καθώς η Δύση ήταν αυτή που απέτυχε να πιέσει και να απαιτήσει από τον Ουκρανό Πρόεδρο Βολοντίμιρ Ζελένσκι να εφαρμόσει τη συμφωνία του Μινσκ για την επίλυση της κρίσης στο Ντονμπάς. Αντίθετα, η ΕΕ ως θεσμός επέτρεψε τις προκλήσεις της Ουκρανίας παρά τις εκκλήσεις από μεμονωμένα κράτη μέλη όπως η Ελλάδα να συμπεριλάβει τη Ρωσία στην ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική ασφάλειας και να επιλύσει την κρίση του Ντονμπάς με βάση τη συμφωνία του Μινσκ.
Εάν η συμφωνία του Μινσκ είχε εφαρμοστεί από την Ουκρανία, ο Ζελένσκι δε θα βρισκόταν σε θέση όπου το Λούγκανσκ και το Ντόνετσκ έχουν χαθεί οριστικά από την εξουσία του Κιέβου. Αντίθετα, ο Ζελένσκι επέλεξε να συνεχίσει την επιθετική Ουκρανοποίηση όλων των μειονοτικών ομάδων στη χώρα (με ευρωπαϊκή σιωπή). Αυτό δεν άφησε στον Πούτιν άλλη επιλογή από το να αναγνωρίσει τις δημοκρατίες για να διασφαλίσει την ασφάλεια όλων των Ρωσόφωνων, οι οποίοι είναι κάθε εθνικής καταγωγής. Εάν ο Πούτιν δεν είχε κάνει αυτό το βήμα, οι μη ουκρανικές μειονότητες θα συνέχιζαν να γίνονται στόχος των ρατσιστικών στρατιωτικών και παραστρατιωτικών δυνάμεων του Κιέβου χωρίς διέξοδο.