Η ανάλυση του συγγραφέα την περασμένη εβδομάδα σχετικά με τα «Στρατηγικά περιγράμματα του αιτήματος της Δούμας για τον Πούτιν να αναγνωρίσει τις δημοκρατίες του Ντονμπάς» προέβλεψε πως μπορεί να καταλήξει να λάβει μια τόσο δραματική απόφαση σε περίπτωση που το Κίεβο ξεκινήσει έναν τρίτο γύρο εχθροπραξιών εμφυλίου πολέμου στην περιοχή αυτή, το οποίο ακριβώς συνέβη στις τρεις ημέρες από τη δημοσίευσή του. Η ανθρωπιστική κρίση που προκάλεσε ήταν αρκετά σοβαρή ώστε η Ρωσία να καταφύγει γρήγορα σε μια σιωπηρή εφαρμογή της έννοιας «Υπευθυνότητα για προστασία» (R2P) προκειμένου να διασφαλίσει την ασφάλεια των ανθρώπων αυτών των νεοαναγνωρισμένων δημοκρατιών, ιδίως των άνω των 700.000 που έλαβαν τη ρωσική υπηκοότητα κατά την υποβολή της αίτησης. Επιπλέον, ο Ουκρανός πρόεδρος Volodymyr Zelensky προειδοποίησε το Σαββατοκύριακο πως η χώρα του μπορεί να αρχίσει να αναπτύσσει πυρηνικά όπλα μιλώντας στη Διάσκεψη για την Ασφάλεια του Μονάχου, που αποτελεί πιεστική απειλή για τη Ρωσία.
Του Andrew Korybko - oneworld.press / Παρουσίαση Freepen.gr
Το μεγαλύτερο πλαίσιο στο οποίο εκτυλίσσονται αυτά τα γρήγορα εξελισσόμενα γεγονότα είναι η αδήλωτη πυραυλική κρίση που προκλήθηκε από τις ΗΠΑ στην Ευρώπη προέκυψε από την αποχώρηση της Αμερικής από τη Συνθήκη κατά των βαλλιστικών πυραύλων (ABM), τη συνθήκη για τις πυρηνικές δυνάμεις μέσου βεληνεκούς (INF) και τη συνθήκη ανοιχτών ουρανών. Αυτές οι εξελίξεις συνέβησαν παράλληλα με τη συνεχή επέκταση του ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά, μια ρητά αντιρωσική στρατιωτική συμμαχία που η Μόσχα θεωρεί ως υπαρξιακή απειλή και την ανάπτυξη «αντιπυραυλικών συστημάτων» και όπλων κρούσης πιο κοντά στα σύνορα της Ρωσίας. Το σωρευτικό αποτέλεσμα είναι πως οι δυνατότητες πυρηνικής δεύτερης επίθεσης της Ρωσίας κινδύνευαν να διαβρωθούν, γεγονός που θα έθετε τελικά τη χώρα σε μια διαρκή θέση πυρηνικού εκβιασμού έναντι των ΗΠΑ. Σε απάντηση, η Ρωσία υπέβαλε επειγόντως τα αιτήματά της για την εγγύηση της ασφάλειας σε μια προσπάθεια να καταλήξει σε διπλωματική λύση σε αυτήν την άνευ προηγουμένου κρίση του Νέου Ψυχρού Πολέμου.
Αυτά δημοσιεύθηκαν στα τέλη Δεκεμβρίου και είχαν ως στόχο να αναθεωρήσουν την ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική ασφάλειας που μέχρι τώρα έτρεχε κατά της εύνοιας της Ρωσίας κατά παράβαση των αρχών του Οργανισμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ) περί αδιαίρετης ασφάλειας και όχι ενίσχυση της ασφάλειάς του ενός στην επιφάνεια κανενός αλλού. Η μη ικανοποιητική απάντηση των ΗΠΑ, αυτά τα πολύ ευαίσθητα αιτήματα αποκάλυψαν στη Μόσχα ότι η Ουάσιγκτον δεν έπαιρνε στα σοβαρά τις κόκκινες γραμμές της για την εθνική ασφάλεια. Ο Πρόεδρος Πούτιν εξήγησε μάλιστα εκτενώς στην τηλεοπτική του ομιλία προς τον ρωσικό λαό το απόγευμα της Δευτέρας πώς οι ΗΠΑ κατάφεραν να συλλάβουν τον έλεγχο ολόκληρου του ουκρανικού κρατικού μηχανισμού προκειμένου να τον μετατρέψουν σε αντιρωσικό όπλο πληρεξουσίου υβριδικού πολέμου πλήρους φάσματος εναντίον της χώρας του. Υποστήριξε επίσης ότι το ΝΑΤΟ υπό την ηγεσία των ΗΠΑ έχει ήδη λάβει την απόφαση να εκμεταλλευτεί την Ουκρανία ως εθνική πλατφόρμα για τον «περιορισμό» της Ρωσίας.
Του Andrew Korybko - oneworld.press / Παρουσίαση Freepen.gr
Το μεγαλύτερο πλαίσιο στο οποίο εκτυλίσσονται αυτά τα γρήγορα εξελισσόμενα γεγονότα είναι η αδήλωτη πυραυλική κρίση που προκλήθηκε από τις ΗΠΑ στην Ευρώπη προέκυψε από την αποχώρηση της Αμερικής από τη Συνθήκη κατά των βαλλιστικών πυραύλων (ABM), τη συνθήκη για τις πυρηνικές δυνάμεις μέσου βεληνεκούς (INF) και τη συνθήκη ανοιχτών ουρανών. Αυτές οι εξελίξεις συνέβησαν παράλληλα με τη συνεχή επέκταση του ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά, μια ρητά αντιρωσική στρατιωτική συμμαχία που η Μόσχα θεωρεί ως υπαρξιακή απειλή και την ανάπτυξη «αντιπυραυλικών συστημάτων» και όπλων κρούσης πιο κοντά στα σύνορα της Ρωσίας. Το σωρευτικό αποτέλεσμα είναι πως οι δυνατότητες πυρηνικής δεύτερης επίθεσης της Ρωσίας κινδύνευαν να διαβρωθούν, γεγονός που θα έθετε τελικά τη χώρα σε μια διαρκή θέση πυρηνικού εκβιασμού έναντι των ΗΠΑ. Σε απάντηση, η Ρωσία υπέβαλε επειγόντως τα αιτήματά της για την εγγύηση της ασφάλειας σε μια προσπάθεια να καταλήξει σε διπλωματική λύση σε αυτήν την άνευ προηγουμένου κρίση του Νέου Ψυχρού Πολέμου.
Αυτά δημοσιεύθηκαν στα τέλη Δεκεμβρίου και είχαν ως στόχο να αναθεωρήσουν την ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική ασφάλειας που μέχρι τώρα έτρεχε κατά της εύνοιας της Ρωσίας κατά παράβαση των αρχών του Οργανισμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ) περί αδιαίρετης ασφάλειας και όχι ενίσχυση της ασφάλειάς του ενός στην επιφάνεια κανενός αλλού. Η μη ικανοποιητική απάντηση των ΗΠΑ, αυτά τα πολύ ευαίσθητα αιτήματα αποκάλυψαν στη Μόσχα ότι η Ουάσιγκτον δεν έπαιρνε στα σοβαρά τις κόκκινες γραμμές της για την εθνική ασφάλεια. Ο Πρόεδρος Πούτιν εξήγησε μάλιστα εκτενώς στην τηλεοπτική του ομιλία προς τον ρωσικό λαό το απόγευμα της Δευτέρας πώς οι ΗΠΑ κατάφεραν να συλλάβουν τον έλεγχο ολόκληρου του ουκρανικού κρατικού μηχανισμού προκειμένου να τον μετατρέψουν σε αντιρωσικό όπλο πληρεξουσίου υβριδικού πολέμου πλήρους φάσματος εναντίον της χώρας του. Υποστήριξε επίσης ότι το ΝΑΤΟ υπό την ηγεσία των ΗΠΑ έχει ήδη λάβει την απόφαση να εκμεταλλευτεί την Ουκρανία ως εθνική πλατφόρμα για τον «περιορισμό» της Ρωσίας.
Στηρίξτε την προσπάθειά μας στο Youtube με μια εγγραφή στο κανάλι μας (Μέση Γραμμή).
Οι Δημοκρατίες του Ντονμπάς κατέχουν εξέχουσα θέση σε αυτούς τους μεγάλους στρατηγικούς υπολογισμούς, δεδομένου ότι η υποστηριζόμενη από τις ΗΠΑ έναρξη ενός τρίτου γύρου εχθροπραξιών εμφυλίου πολέμου –καθυστέρησε όπως ανεξήγητα καθυστέρησε λίγες μέρες από την αρχικά προγραμματισμένη αφετηρία τους στις 16 Φεβρουαρίου– είχαν προηγηθεί υποψίες από τη ρωσική υπηρεσία πληροφοριών για να χρησιμεύσουν ως πρόσχημα για την κλιμάκωση της ανάπτυξης όπλων κρούσης από την Αμερική στην περιοχή. Αυτά θα μπορούσαν τελικά να περιλαμβάνουν υπερηχητικούς πυραύλους και θα μπορούσαν ενδεχομένως να σταλούν και στην Ουκρανία μια μέρα. Ακόμη χειρότερα, ο Πρόεδρος Πούτιν προειδοποίησε ότι το νεοανακαλυφθέν φλερτ της Ουκρανίας με την απόκτηση πυρηνικού όπλου αντιπροσωπεύει μια πολύ αξιόπιστη απειλή που θα μπορούσε να υλοποιηθεί πολύ νωρίτερα παρά αργότερα σε περίπτωση που λάβει ξένη υποστήριξη για αυτό το έργο που πιθανώς θα προερχόταν από τη Δύση υπό την ηγεσία των ΗΠΑ. Κάτω από αυτές τις εξαιρετικά τεταμένες συνθήκες ασφαλείας, ο Πρόεδρος Πούτιν αποφάσισε να αναγνωρίσει τις Δημοκρατίες του Ντονμπάς.
Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να θεωρηθεί μια λεγόμενη «κλιμάκωση» μεταξύ ορισμένων ξένων παρατηρητών που δεν έχουν σωστή κατανόηση της μεγάλης στρατηγικής δυναμικής που διαδραματίζεται όπως εξηγήθηκε προηγουμένως, αλλά στην πραγματικότητα είναι μια έξυπνη προσπάθεια αλλαγής των τοπικών στρατιωτικών-πολιτικών υπολογισμών. Αυτό έχει σκοπό να ενθαρρύνει τη Δύση υπό την ηγεσία των ΗΠΑ και ιδιαίτερα τους ολοένα και πιο ανεξάρτητους Γάλλους να συνάψουν μια σειρά συμφωνιών για την επίλυση αυτών των δύο αλληλένδετων κρίσεων ασφαλείας. Το πιο γνωστό από αυτά στη Δύση είναι ο Ουκρανικός Εμφύλιος Πόλεμος, του οποίου η οκταετής απουσία επίλυσης, για την οποία ο Πρόεδρος Πούτιν κατηγόρησε αποκλειστικά την υποστηριζόμενη από τις ΗΠΑ άρνηση του Κιέβου να εφαρμόσει τις συμφωνίες του Μινσκ που υποστηρίζονται από το ΣΑΗΕ. Αν και είναι πρακτικά άσχετες μετά την απόφασή του, ελπίζεται ότι θα επινοηθεί επειγόντως μια αντικατάσταση από όλους τους σχετικούς ενδιαφερόμενους, αν και σίγουρα δεν μπορεί να εξασφαλιστεί ένα τέτοιο αποτέλεσμα εάν οι ΗΠΑ αποφασίσουν να κλιμακώσουν περαιτέρω αυτήν την κρίση.
Η δεύτερη και πολύ πιο σημαντική πτυχή αυτής της ευρωπαϊκής κρίσης είναι η αδήλωτη προκληθείσα από τις ΗΠΑ πυραυλική κρίση στην Ευρώπη, για την οποία ο Πρόεδρος Πούτιν είπε στην ομιλία του πως μπορεί να επιλυθεί μόνο μέσω μιας δέσμης συμφωνιών που περιλαμβάνει νομικά δεσμευτικές εγγυήσεις για την ανάσχεση της περαιτέρω επέκτασης του ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά, μια συμφωνία να μην αναπτύξουν όπλα κρούσης κοντά στα σύνορα της Ρωσίας και την επιστροφή στο ηπειρωτικό στρατιωτικό status quo από τον ιδρυτικό νόμο Ρωσίας-ΝΑΤΟ του 1997. Η μη τήρηση των τριών πιο πιεστικών κόκκινων γραμμών εθνικής ασφάλειας της Ρωσίας θα επιδεινώσει την τρέχουσα κρίση σε δυνητικά καταστροφικές διαστάσεις.
Θα πρέπει επίσης να φανεί για αυτό που προφανώς είναι, μια ανθρωπιστική χειρονομία που υποκινείται από την επιθυμία να διασφαλιστεί η ασφάλεια αυτών των αμάχων –και ιδιαίτερα των 700.000 και πλέον Ρώσων πολιτών ανάμεσά τους– σε αυτές τις δύο πρόσφατα αναγνωρισμένες δημοκρατίες που ο Πρόεδρος Πούτιν δήλωσε πως υφίστανται γενοκτονία από τις δυνάμεις του Κιέβου που υποστηρίζονται από τις ΗΠΑ. Εάν η Ουάσιγκτον δεν διατάξει τους Ουκρανούς πληρεξούσιους της να αποχωρήσουν, μπορεί κάλλιστα να καταλήξουν σε άμεσες συγκρούσεις με τον ρωσικό στρατό, κάτι που θα μπορούσε με τη σειρά του να οδηγήσει στην εξουδετέρωση από την πλευρά της Μόσχας σε όλες τις επικείμενες και καυτές απειλές που προέρχονται από τη δυτική κατεύθυνση αυτής της χώρας. Εάν αυτό το σενάριο εκδηλωθεί, δεν είναι σαφές εάν η Ρωσία θα καταφύγει στην επιτόπια δράση την οποία φοβόταν η Δύση (μια «εισβολή», ακόμα κι αν είναι απλώς μια «μικρή εισβολή» στην πραγματικότητα) ή αν θα βασιστεί στον αέρα, πυροβολικό ή/και πυραυλικά μέσα για την εκτέλεση τέτοιων επιχειρήσεων.
Δεδομένου ότι ο Πρόεδρος Πούτιν διατύπωσε πολύ ξεκάθαρα τη φύση της υφέρπουσας υπαρξιακής απειλής που θέτει το αντιρωσικό σχέδιο του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία για το κράτος του πολιτισμού του, υπάρχει επίσης η δυνατότητα να υποστηρίξει τη λεγόμενη «αλλαγή καθεστώτος» έστω και μόνο με την επέκταση της πολιτικής υποστήριξης σε μέλη της αντιπολίτευσης που θα μπορούσαν ενδεχομένως να καταλάβουν την εξουσία μέσω μιας γνήσιας έγχρωμης επανάστασης από τη βάση για να αναγκάσει τη φασιστική κυβέρνηση που υποστηρίζεται από το εξωτερικό σε ειρήνη με τον αδελφικό γείτονά της. Ανεξάρτητα από το αν εκτυλίσσεται ή όχι το συγκεκριμένο σενάριο, δεν μπορεί να παραβλεφθεί ότι η Ρωσία μπορεί να είχε αποφασίσει να προστατεύσει βιώσιμα τις κόκκινες γραμμές της εθνικής ασφάλειας με διάφορα μέσα πολύ πέρα από την απλή αναγνώριση των Δημοκρατιών του Ντονμπάς αφού ο αρχηγός του κράτους της εξήγησε με πάθος στον κόσμο τις πολυδιάστατες απειλές – συμπεριλαμβανομένων των πυρηνικών και των τρομοκρατικών – που προέρχονται από την Ουκρανία.
Τώρα το βάρος βαρύνει μόνο τις ΗΠΑ εάν θα κλιμακώσουν αυτές τις αλληλένδετες κρίσεις ή θα διερευνήσουν ειλικρινά την επείγουσα αποκλιμάκωσή τους, ακόμα κι αν η τελευταία περιλαμβάνει μεθόδους για να σωθούν τα προσχήματα, όπως η πρώτη επιβολή των αποκαλούμενων «άνευ προηγουμένου κυρώσεων» που είχαν προηγουμένως απειλήσει με εφαρμογή τους παρά το γεγονός ότι πιθανώς έδωσαν εντολή στους Ουκρανούς πληρεξούσιους να αποχωρήσουν προς το παρόν αμέσως μετά από απλή αυτοσυντήρηση για να διατηρήσουν κάποιο στοιχείο ελέγχου σε αυτήν τη χώρα όταν όλα έχουν ειπωθεί και ολοκληρωθεί.
Δεν είναι σαφές τη στιγμή που γράφεται το άρθρο τι θα κάνουν οι ΗΠΑ και ποιοι παράγοντες μπορεί να περιληφθούν στους υπολογισμούς τους, αλλά το μόνο που είναι σίγουρο είναι ότι όλα άλλαξαν μετά την αναγνώριση των Δημοκρατιών του Ντονμπάς από τον Πρόεδρο Πούτιν. Η κατάσταση σύντομα είτε θα γίνει πολύ χειρότερη είτε ελπίζουμε ελαφρώς καλύτερη ανάλογα με τις επιλογές της Αμερικής στο άμεσο μέλλον, αλλά το γεγονός παραμένει ότι για άλλη μια φορά θα είναι η απόφασή της που θα κρίνει αν θα κλιμακωθεί ή όχι.