Του Ζαχαρία Μυτιληνιού
Όμως σήμερα η κοινωνία είτε την βλέπουμε τοπικά, είτε κρατικά, είτε παγκόσμια έχει γεμίσει με λύκους, έτοιμους να κατασπαράξουν τη λεία τους στην επόμενη στροφή.
Από Έθνος πολεμιστών γίναμε κράτος ωχαδελφιστών ανίκανων να υπερασπιστούν ακόμα και τον ίδιο τους τον εαυτό. Σήμερα εάν γυρίσεις λίγο το κεφάλι "πολεμιστές" (δεν μπήκε τυχαία σε αποσιωπητικά) θα δεις μόνον σε οικογένειες παλιννοστούντων, Αλβανών και εν γένει αλλοδαπών ή γκετοποιημένων φτωχών Ελλήνων που αναγκαστικά καταφεύγουν στη εκμάθηση της βίας ως τρόπο βασικής επιβίωσης.
Ήταν λάθος που ρίξαμε όλο το βάρος στη μόρφωση; Θα φανεί βαρύ αυτό που θα διαβάσετε αλλά τα αποτελέσματα αυτό δείχνουν. Ναι ήταν τραγικό λάθος γιατί μόνιμα δημιουργούμε παιδιά πρόβατα, που τα γαλουχούμε μέσα σε γυάλες, που όταν καλούνται να αντιμετωπίσουν το θηρίο χάνουν την μπάλα κάτω από τα πόδια τους. Ανίκανα να αντιδράσουν, ανίκανα να υπερασπιστούν τον διπλανό τους, ανίκανα να σηκώσουν ανάστημα, ανίκανα να διατυπώσουν την άποψη τους, άβουλα όντα.
ΤΕΛΕΙΟΙ ΔΟΥΛΟΙ...
Η λύση είναι να γυρίσουμε το ρολόι μερικές δεκαετίες πίσω. Όσο αυτό και αν ακούγεται παλαβό και οπισθοδρομικό. Η λύση είναι να πάμε στη δεκαετία του 50 και του 70 ώστε να αρχίσουμε να δημιουργούμε πάλι πολεμιστές. Όχι τραμπούκους, όχι φυλακόβιους, αλλά πολεμιστές που υπερασπίζονται το δίκαιο, το αυτονόητο, τις αξίες.
Μόνον οι πολεμιστές μπορούν να τα βάλουν με τους λύκους με σοβαρές πιθανότητες επιτυχίας.
Ας ξεκινήσουν λοιπόν όσοι έχουν παιδιά να μεγαλώνουν πολεμιστές γιατί όσο υπάρχουν πρόβατα οι λύκοι θα είναι πάντα χορτάτοι.