Με αφορμή τον θόρυβο που ξέσπασε με ευρύτερες διαστάσεις στο διαδίκτυο, μετά την απόφαση της παγκόσμιας πλατφόρμας του YouΤube να θέσει την εκπομπή των “Αντιθέσεων” σε περιορισμό για τη συγκεκριμένη εκπομπή ως απαγορευτική (!) για ανηλίκους, δηλαδή για κάτω των 18 ετών χρήστες, επιτρέψτε μου να μοιραστώ μαζί σας κάποιες πρώτες σκέψεις.
Από: neakriti.gr - Γράφει ο Γιώργος Σαχίνης
Θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς:
Καλά, γιατί όμως τόση φασαρία για ένα θέμα για το οποίο βρέθηκε τελικά λύση; Δηλαδή, το να παραπέμψουμε τους χρήστες μέσω link σε άλλη πλατφόρμα, αυτή του vimeo.
Μήπως μεγαλοποιούμε τα πράγματα περισσότερο απ’ ό,τι είναι στην πραγματικότητα;
Κι από εδώ λοιπόν πρέπει να αρχίσουμε να ξετυλίγουμε το κουβάρι...
Ένα κουβάρι που δεν είναι τίποτε άλλο από ένας ψηφιακός ιστός που συνθέτει σήμερα μια πραγματικότητα, ακριβώς αυτή για την οποία μιλάμε. Ένας ιστός που είναι τόσο καλά φτιαγμένος που επιπλέον περικλείει, σαν ένα matrix, όλα τα στοιχεία που τη συνθέτουν.
Και για ποια ακριβώς πραγματικότητα μιλάμε; Ή μήπως μιλάμε για περισσότερες από μία πραγματικότητα;
Έχουμε συνηθίσει πλέον να αναφερόμαστε στη περιβόητη “εικονική πραγματικότητα”. Ωστόσο λίγοι αντιλαμβάνονται πραγματικά περί τίνος πρόκειται.
Η διάχυτη αντίληψη είναι ότι πρόκειται για ένα εξελιγμένο φαντασιακό ντεκόρ, ένα πλαίσιο, που χάρη στις δυνατότητες της σύγχρονης τεχνολογίας, και συγκεκριμένα των τεράστιων οπτικοακουστικών-εικονοπλαστικών μέσων, το φαντασιακό καταφέρνει να προσομοιάζει με το πραγματικό, σε βαθμό που να ξεγελάει τις αισθήσεις. Είναι μόνο αυτό ή μήπως τελικά ξεγελάει ακόμη και την ίδια τη σκέψη και την αντίληψη;
Δυστυχώς δεν κάνει μόνο αυτό. Παράγει ακόμη και πραγματικότητα. Η άυλη εικονική πραγματικότητα δίνει τη θέση της σε μια υλική κατασκευασμένη πραγματικότητα, που μπορεί να καταστεί ακόμη και υπαρκτή. Έτσι, τα υλικά μέσα αξιοποιούνται κατάλληλα ώστε να κατευθύνουν, μέχρι και να χειραγωγήσουν συνειδήσεις και συμπεριφορές.
Το ζήτημα λοιπόν είναι ποιος κατέχει τα μέσα. Αυτά που άλλοτε τα λέγαμε μέσα παραγωγής. Αυτά που, όποιος τα κατέχει, κατέχει την εξουσία.
Σήμερα οι πλατφόρμες, ή καλύτερα αυτοί που βρίσκονται πίσω από τις πλατφόρμες είναι αυτοί που κατέχουν τα “κλειδιά” και χειρίζονται τον “αργαλειό” του ψηφιακού ιστού.
Οι πληροφορίες, τα δεδομένα, ό,τι κινείται, ό,τι υπάρχει καταγράφεται, και οι βάσεις της καταγραφής των δεδομένων είναι στα χέρια τους από το ανθρώπινο γονιδίωμα, μέχρι ένα απλό SMS άνευ ουσίας και σημασίας.
Και προφανώς δεν ανήκουν στο κράτος. Είναι ιδιωτικές εταιρείες, επιχειρήσεις, ολόκληρα corporate, μιας και η ίδια η κοινωνία μας έχει πάψει προ πολλού να έχει τον κοινωνικό και παραγωγικό ιστό, που κάποιοι παλαιότεροι θυμόμαστε, κι έχει αποκτήσει καινούργια χαρακτηριστικά που υπακούν σε αυτή την “κορπορατίστικη” λογική που λειτουργεί με αντίστοιχους κανόνες.
Οι μηχανισμοί αυτοί, απρόσωποι, απροσπέλαστοι, άυλοι, πανταχού παρόντες και πουθενά ευρισκόμενοι, με μια στρατιά εξειδικευμένων και εξαρτημένων εργασιακά και συνειδησιακά στελεχών, επιβάλλουν τους δικούς τους νόμους, πάνω από κράτη και κυβερνήσεις που είναι απόλυτα δέσμιες από τις υπηρεσίες τους. Αυτό το τοπίο, που θα τρομοκρατούσε ακόμη και τον Όργουελ και τον Χάξλεϊ, δυστυχώς δε γίνεται άμεσα αντιληπτό από τους περισσότερους.
Ο μέσος σύγχρονος άνθρωπος ζει και κινείται απόλυτα εξαρτημένος από συσκευές, υπηρεσίες, λειτουργίες, κάθε λογής μέσα επικοινωνίας και διαβίωσης ακόμη και της πιο απλής στην καθημερινότητά του, έχοντας μετατραπεί σε εξαρτημένο χρήστη, με εθελουσία συμμετοχή, στην οποία καταβάλλει αγόγγυστα τον οβολό του. Έρχεται σε επαφή με αυτό το υπερ-οργανωμένο παγκόσμιο υπερ-σύστημα, το εξυπηρετεί νομίζοντας ότι εξυπηρετείται, υπακούει, πειθαρχεί, συμμορφώνεται, ανεξάρτητα από κοινωνική, πολιτική, ταξική θέση...
Νέοι που δεν ξέρουν τίποτε άλλο παρά να χρησιμοποιούν τη σύγχρονη τεχνολογία, που εκπαιδεύτηκαν για αυτό από παιδιά με το gameboy και τα videogames, μέχρι και άνθρωποι της τρίτης ηλικίας που μέχρι χθες έβλεπαν τους υπολογιστές σαν “μηχανήματα του διαβόλου” και σήμερα δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς το κινητό τους... ακόμη και οι ιδιωτικές επιχειρήσεις είναι απόλυτα εξαρτημένες από τις υπηρεσίες που αναγκάζονται να αγοράζουν από το σύστημα για τη λειτουργία τους. Για αυτές βέβαια ισχύουν άλλοι κανόνες και δε βρίσκονται στο απυρόβλητο όπως η GAFA!!!
Τι είναι η GAFA; Δεν πρόκειται για Γκάφα, κάθε άλλο. Είναι τα Google, Amazon, Facebook και Apple. Καταλάβατε, λοιπόν, τώρα; Α, να μην ξεχάσω, απλά για να μη χαλάσει η ακροστιχίδα, και την “περίφημη” φυσικά Microsoft, είτε στο σκληρό, είτε - και κυρίως σε αυτό - στο “μαλακό” λογισμικό και τελικά λειτουργικό...
Αυτοί όλοι και προφανώς και κάποιοι άλλοι ακόμη κάνουν σήμερα κουμάντο.
Αλλά, για να μπορείς να κάνεις κουμάντο, πρέπει να μπορείς να διατηρείς την εξουσία σου. Και για να μπορείς να διατηρείς την εξουσία σου, πρέπει να εφαρμόζεις κανόνες πλήρους υποταγής.
Ένας από αυτούς είναι η χειραγώγηση, ο σχεδιασμός των κοινωνικών συμπεριφορών, η κατασκευή αντιλήψεων και η διαχείριση των συνειδήσεων.
Απαραίτητη προϋπόθεση ο έλεγχος της σκέψης, του λόγου, κάθε είδους έκφρασης...
Σήμερα όμως δεν πρόκειται απλώς για εξελιγμένη λογοκρισία.
Πρόκειται για φίμωση.
Κι αυτό γιατί το σύστημα ήδη έχει τον πλήρη έλεγχο των μέσων επικοινωνίας, ακόμη και εκείνων που πιστεύετε ότι μπορείτε να τα χρησιμοποιείτε ως μέσο και χώρο διαμαρτυρίας.
Εάν καταλάβατε καλά, μιλάω για τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Δυστυχώς η αυριανή δυστοπία δε θα αφήσει κανένα περιθώριο αυταπάτης.
Τότε όμως θα είναι πλέον αργά...