Η τρέχουσα σύγκρουση για την Ουκρανία είναι βασικά η συνέχεια του ΝΑΤΟϊκού βομβαρδισμού του 1999 στη Γιουγκοσλαβία, δήλωσε στο RT ο διάσημος Σέρβος σκηνοθέτης Emir Kusturica την Τρίτη, επισημαίνοντας τη συνέχεια της ρωσοφοβίας και την περιφρόνηση της Δύσης για το διεθνές δίκαιο.
Στις 24 Μαρτίου 1999, το ΝΑΤΟ ξεκίνησε τον αεροπορικό του πόλεμο εναντίον της τότε Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας. Ο βομβαρδισμός συνεχίστηκε για 78 ημέρες και έληξε με μια ανακωχή κατόπιν διαπραγματεύσεων, επιτρέποντας στις ειρηνευτικές δυνάμεις του ΟΗΕ να εισέλθουν στην ανταρτική επαρχία του Κοσσυφοπεδίου.
Επειδή η Ρωσία ήταν αδύναμη και κυβερνιόταν από τη «δυτική ολιγαρχία» που υποστήριζε τον Πρόεδρο Μπόρις Γέλτσιν, η Σερβία ήταν «απολύτως μόνη» στον αγώνα για την ελευθερία, τα σύνορα και την επιβίωσή της, είπε ο Κουστουρίτσα στο RT από το σπίτι του στο Μετσάβνικ.
Αυτό ήταν «όταν το διεθνές δίκαιο άλλαξε σε αυτό που αποκαλώ ανθρωπιστικό δίκαιο», είπε ο σκηνοθέτης, αναφερόμενος στο επίσημο σκεπτικό του ΝΑΤΟ ότι προσπαθούσε να σταματήσει μια ανθρωπιστική καταστροφή στο Κοσσυφοπέδιο και δημιουργήθηκε το επακόλουθο δόγμα της «ευθύνης προστασίας» για να δικαιολογήσει τον πόλεμο.
«Αυτός ο πόλεμος δεν ήρθε από το πουθενά. Αυτό είναι μια συνέχεια σε κάτι που είχε δημιουργηθεί πολύ νωρίτερα», είπε ο σκηνοθέτης, αναφερόμενος στην τρέχουσα σύγκρουση για την Ουκρανία. Ο Κουστουρίτσα βλέπει μια συνέχεια της ρωσοφοβίας στη Δύση, η οποία απέρριψε την πρόταση συνεργασίας της Ρωσίας μετά τον Ψυχρό Πόλεμο.
Το ΝΑΤΟ ισχυρίστηκε πως ο βομβαρδισμός έφερε ειρήνη, αλλά το μόνο πράγμα που πέτυχε ήταν να επιτρέψει την έγχρωμη επανάσταση του Οκτωβρίου 2000, σημείωσε ο Κουστουρίτσα. Ο Γιουγκοσλάβος πρόεδρος Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς ανατράπηκε σε αυτό που θα γινόταν πρότυπο για δύο τέτοιες εξεγέρσεις στην Ουκρανία, πρώτα το 2004 και στη συνέχεια το 2014.
Ο βομβαρδισμός της Σερβίας ήταν μόνο η πρώτη πράξη, τώρα γινόμαστε μάρτυρες της δεύτερης πράξης της ίδιας ιστορίας.
Οι Σέρβοι δεν είναι υπέρ του πολέμου, απλώς θυμούνται το 1999 και κατανοούν τα αίτια της τρέχουσας σύγκρουσης στην Ουκρανία, δήλωσε ο Κουστουρίτσα στο RT.
«Σε έναν μονοπολικό κόσμο, κανείς δεν πληρώνει το τίμημα για τις κινήσεις [του]», επεσήμανε. «Τώρα βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την αποδόμηση της εξουσίας σε όλο τον κόσμο και αυτό που έχει σημασία νομίζω τελικά είναι τι είδους όπλα έχετε».
Το 1999, η Σερβία δε διέθετε τα πιο σύγχρονα όπλα – ο Γέλτσιν εμπόδισε την παράδοση συστημάτων αεράμυνας που θα μπορούσαν να είχαν κάνει μεγαλύτερη διαφορά, είπε ο Κουστουρίτσα. Ακόμα κι έτσι, οι Σέρβοι κατάφεραν να καταρρίψουν ένα αμερικανικό βομβαρδιστικό «stealth». Θυμούνται ακόμη και σήμερα τις «ανθρωπιστικές» βόμβες του ΝΑΤΟ, πρόσθεσε.
«Δεν ήρθαν ποτέ στο έδαφος, γιατί ξέρουν πώς πολεμάει ο σερβικός λαός», επεσήμανε ο Κουστουρίτσα.
Η Γιουγκοσλαβία τελείωσε το 2006, όταν το Μαυροβούνιο κήρυξε την ανεξαρτησία του. Η αλβανική προσωρινή κυβέρνηση στο Κοσσυφοπέδιο – με την υποστήριξη του ΝΑΤΟ – το έκανε το 2008, αν και χωρίς αναγνώριση από το Βελιγράδι. Η Σερβία είναι πλέον ένα «νησί» σε μια θάλασσα κρατών του ΝΑΤΟ σχεδόν από όλες τις πλευρές. Ωστόσο, εξακολουθεί να είναι ένα μέρος όπου δεν βρίσκονται όλα τα μέσα ενημέρωσης υπό τον έλεγχο της Δύσης, και όπου μπορεί κανείς να υψώσει φωνή ενάντια στην αδικία και τη λογοκρισία, είπε ο Κουστουρίτσα.
Καταδίκασε αυτό που περιέγραψε ως «σχεδόν απίστευτα σατανική εκδοχή της κουλτούρας ακύρωσης» που πλέον απαγορεύει Ρώσους μαέστρους, συνθέτες και συγγραφείς, σταματώντας λίγο πριν να καίνε βιβλία στις πλατείες των πόλεων, όπως έκαναν οι Ναζί.
Ρώσοι συγγραφείς όπως «ο Τσέχοφ, ο Πούσκιν, ο Ντοστογιέφσκι, ο Τολστόι είναι αχώριστοι από αυτό που ονομάζουμε ευρωπαϊκή κουλτούρα», είπε ο Κουστουρίτσα, υποστηρίζοντας πως η Δύση προσπαθεί τώρα να τους κόψει, αλλά ο κόσμος «θα δει τελικά αυτά τα κομμάτια να ενώνονται ξανά».
Γεννημένος στη σημερινή Βοσνία-Ερζεγοβίνη, ο Κουστουρίτσα έκανε την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία το 1981, σκηνοθετώντας μια σειρά από βραβευμένες ταινίες και δοκίμασε τις δυνάμεις του στην υποκριτική, τη μουσική και το γράψιμο. Διαμένει σε ένα χωριό στη δυτική Σερβία, που αρχικά χτίστηκε ως σκηνικό για την ταινία του 2003 «Η ζωή είναι ένα θαύμα».