Γράφει ο Πιέρο Μεσίνα - southfront.org / Παρουσίαση Freepen.gr
Στην Ανατολική Ευρώπη, η κρίση πυροδοτήθηκε από τη συνεχή πίεση της Ατλαντικής Συμμαχίας προς τα σύνορα της Ρωσίας. Από το 1990 έως σήμερα, μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ, το ΝΑΤΟ έχει ροκανίσει εδάφη πάνω σε εδάφη και η Ουκρανία, της οποίας η Μόσχα πάντα διεκδικούσε την «ουδέτερη» θέση, βρίσκεται ένα βήμα μακριά από την υιοθέτηση του Ατλαντικού Συμφώνου. Από το 2014, η κρίση του Ντονμπάς επιδεινώθηκε από τη ρωσοφοβική πολιτική που εφαρμόζει το Κίεβο.
Η Λιβύη, από την άλλη πλευρά, είναι λεία των διεθνών συμφερόντων από το 2011. Μετά την ανατροπή του καθεστώτος Καντάφι, η ιστορία της Λιβύης σημαδεύεται από εμφύλιους πολέμους και πολέμους με αντιπροσώπους. Η Λιβύη ήταν ουσιαστικά χωρισμένη σε τρεις περιοχές (Τριπολιτανία, Φεζάν και Κυρηναϊκή) και σε μια σειρά θυλάκων (Μισράτα και Σύρτη) που ελέγχονταν από παραστρατιωτικούς σχηματισμούς.
Πέρυσι, με το Φόρουμ της Γενεύης, σχεδιάστηκε ένας οδικός χάρτης για τη Λιβύη και ελεύθερες εκλογές. Η μεταβατική κυβέρνηση, υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών, ανατέθηκε στον Dbeibah, έναν επιχειρηματία με καταγωγή από τη Misrata, συνδεδεμένο με την οικογένεια Καντάφι και για μεγάλο χρονικό διάστημα επικεφαλής του λιβυκού ταμείου που διαχειριζόταν το λιβυκό ταμείο στο εξωτερικό.
Η προσπάθεια να ψηφίσει η Λιβύη στα τέλη του περασμένου έτους αποδείχθηκε πλήρης αποτυχία. Μόνο η μεσολάβηση μεταξύ της Άγκυρας (της οποίας οι στρατιωτικές δυνάμεις ελέγχουν την πρωτεύουσα της Λιβύης) και της Ρωσίας (η οποία πάντα υποστήριζε τον στρατηγό Χάφταρ, έναν πραγματικό deus ex machina της Κυρηναϊκής και μέρος του Φεζάν) φαινόταν ικανή να επαναφέρει τη Λιβύη στην κανονικότητα. Έτσι γεννήθηκε η κυβέρνηση με επικεφαλής τον Φάθι Μπασάγκα (πρώην Υπουργό Εσωτερικών με φιλοτουρκικό προσανατολισμό), με την υποστήριξη του Εθνικού Στρατού της Λιβύης του Χάφταρ και του κοινοβουλίου του Τομπρούκ. Ο Μπασάγκα ανακηρύχθηκε πρωθυπουργός με τη χθεσινοβραδινή συνεδρίαση. Αλλά από την Τρίπολη, ο Dbeibah αμφισβητεί τη νομιμότητα αυτής της κυβέρνησης και ισχυρίζεται ότι εξακολουθεί να είναι επικεφαλής της προσωρινής εκτελεστικής εξουσίας.
Ο Dbeibah έκλεισε τον εναέριο χώρο της Λιβύης για να αποτρέψει την ανακήρυξη της κυβέρνησης Bashaga. Και χθες το πρωί, παραστρατιωτικές δυνάμεις της Μισράτα, που συνδέονται με τον πρωθυπουργό που ορίστηκε από τα Ηνωμένα Έθνη, απήγαγαν δύο νεογέννητους εκτελεστικούς υπουργούς στο Τομπρούκ. Είναι αδιανόητο, πράγματι είναι αδύνατο, ο Dbeibah να αποφάσισε τα πάντα μόνος του. Ο Dbeibah είναι υπόλογος για τις ενέργειές του στην αποστολή του ΟΗΕ στη Λιβύη, με επικεφαλής την Αμερικανίδα διπλωμάτη Stephanie Williams. Η Λιβύη αντιμετωπίζει και πάλι τον κίνδυνο ενός εμφυλίου πολέμου, με δύο κυβερνήσεις να διεκδικούν την εξουσία.
Σε ποια πλευρά βρίσκονται οι παγκόσμιες δυνάμεις; Ο Dbeibah είναι ο άνθρωπος που τοποθετήθηκε στην Τρίπολη από τα Ηνωμένα Έθνη. Έκφραση της συναίνεσης της Ουάσιγκτον, για να είμαι σαφής. Η κυβέρνηση Μπασάγκα, από την άλλη, υποστηρίζεται από την Τουρκία και τη Ρωσία.
Την παραμονή της ψηφοφορίας του Τομπρούκ, το ρωσικό υπουργείο Εξωτερικών εξέδωσε δήλωση υποστήριξης προς τον Μπασάγκα: «Η Ρωσία καλωσόρισε την ψήφο εμπιστοσύνης του λιβυκού κοινοβουλίου στη νέα κυβέρνηση με επικεφαλής τον Φάθι Μπασάγκα. Τόνισε ότι είναι έτοιμη να συνεργαστεί και να προχωρήσει σε μια συνολική πολιτική διευθέτηση στη Λιβύη». «Βλέπουμε την απόφαση του λιβυκού κοινοβουλίου ως ένα σημαντικό βήμα για να ξεπεραστεί η παρατεταμένη κρίση στη Λιβύη» προκειμένου να επιτευχθεί μια «εθνική συμφωνία μέσω συνολικού διαλόγου», ανέφερε το ρωσικό υπουργείο Εξωτερικών.
Η παράδοση της Λιβύης στη ρωσική επιρροή θα ήταν μια απίστευτη οπισθοδρόμηση από γεωπολιτική άποψη για τις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Γαλλία και τη Μεγάλη Βρετανία, που πάντα προσπαθούσαν να καθοδηγήσουν τη μοίρα της βορειοαφρικανικής χώρας.
Επομένως, σίγουρα δεν είναι τυχαίο ότι η νέα κρίση στη Λιβύη ξέσπασε συμπίπτοντας με τη σύγκρουση στην Ουκρανία. Το 2009, ο τότε ηγέτης της Λιβύης Καντάφι έκανε μια προφητεία για το τι θα μπορούσε να συμβεί στην Ανατολική Ευρώπη. Σε συνέντευξη από τη ρωσική τηλεόραση στις 14 Αυγούστου 2009, ο Μουαμάρ Καντάφι έδωσε ιδιαίτερη προσοχή στην κρίση μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας. Προειδοποίησε ότι τα σχέδια επέκτασης του ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά θα αποτελούσαν άμεση απειλή για τα συμφέροντα και την ασφάλεια της Ρωσίας. «Το ΝΑΤΟ προσπαθεί σήμερα να σύρει τις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες υπό τον έλεγχό του, αυτό μπορεί να περιγραφεί μόνο ως πραγματική απειλή για τη Ρωσία», είπε. Ο Καντάφι εξέφρασε επίσης την ανησυχία του για τις τεταμένες σχέσεις μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας, λέγοντας, «κατά την επίσκεψή μου στην Ουκρανία, ήμουν πεπεισμένος πως υπάρχουν σοβαρά προβλήματα μεταξύ των δύο χωρών. Ένα από αυτά τα προβλήματα είναι οι προσπάθειες της ουκρανικής ηγεσίας να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ».
Ο Καντάφι πρόσθεσε ότι η επέκταση του ΝΑΤΟ και η προσπάθειά του να καλωσορίσει τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης ως μέλη είναι μια «επικίνδυνη πρόκληση και μια προσπάθεια να περικυκλώσει και να υποτάξει τη Ρωσία. Αυτή είναι μια χώρα που δεν μπορεί εύκολα να πολιορκηθεί και να ηττηθεί, όπως έχει αποδειχθεί σε όλη την ιστορία». Δώδεκα χρόνια αργότερα, η ιστορία απέδειξε πως ο καθαιρεμένος Λίβυος ηγέτης είχε δίκιο.