Του Eric Zuesse - oneworld.press / Παρουσίαση Freepen.gr
Όλοι οι ηγέτες της κυβέρνησης της Ουκρανίας, αφού ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα διέπραξε στην Ουκρανία ένα βίαιο πραξικόπημα που ανέτρεψε τον δημοκρατικά εκλεγμένο Πρόεδρο της Ουκρανίας και εγκατέστησε μια ελεγχόμενη από τις Η.Π.Α. κυβέρνηση το Φεβρουάριο του 2014, δήλωσαν ότι η Ουκρανία δε θα θεωρήσει ποτέ το καθεστώς αυτών των δύο πρώην περιοχών της Ουκρανίας ως διαπραγματεύσιμο.
Άρα: Ο Ζελένσκι λέει τώρα πως «μετά από μια κατάπαυση του πυρός και βήματα προς την παροχή εγγυήσεων ασφαλείας», θα διαπραγματευθεί «το καθεστώς της Κριμαίας και της ανατολικής περιοχής του Ντονμπάς που κατέχονται από αυτονομιστές που υποστηρίζονται από τη Ρωσία». Αυτή είναι η πρώτη σημαντική αλλαγή θέσης από ΚΑΘΕ πλευρά στην παρούσα σύγκρουση και το γεγονός ότι γίνεται από την Ουκρανία είναι αδιαμφισβήτητη απόδειξη πως η Ρωσία κερδίζει στρατιωτικά τον πόλεμο.
Με άλλα λόγια: μετά από μια «κατάπαυση του πυρός», η Ουκρανία θα βρισκόταν στην πιο αδύναμη θέση και, σε αυτή τη θέση, θα βρισκόταν τότε υποχρεωμένη (με αυτό που μόλις τώρα είπε ο Ζελένσκι για αυτό το θέμα) να διαπραγματευτεί την αποδοχή της ότι καμία από τις δύο αυτές οι δύο περιοχές δεν αποτελούν πλέον τμήμα της ουκρανικής επικράτειας. Η κυβέρνηση της Ουκρανίας θα απαιτούσε τότε από τη ρωσική κυβέρνηση «εγγυήσεις ασφαλείας». Η κυβέρνηση της Ουκρανίας θα απαιτούσε αυτές τις «εγγυήσεις ασφαλείας» όχι πλέον από την κυβέρνηση των ΗΠΑ (ΝΑΤΟ), αλλά από τη ρωσική κυβέρνηση.
Η κυβέρνηση της Ρωσίας είχε εισβάλει στην Ουκρανία στις 24 Φεβρουαρίου για δύο λόγους: (1) για να μπλοκάρει οριστικά την ένταξη της Ουκρανίας στην αντιρωσική στρατιωτική συμμαχία του ΝΑΤΟ. και, (2) για να «αποναζοποιήσει» την Ουκρανία. Το τρέχον σημαντικό ορόσημο ("Ο Ζελένσκι είπε ότι το Κίεβο θα είναι έτοιμο να συζητήσει το καθεστώς της Κριμαίας και της ανατολικής περιοχής Ντονμπάς που κατέχουν οι υποστηριζόμενοι από τη Ρωσία αυτονομιστές μετά από κατάπαυση του πυρός και βήματα προς την παροχή εγγυήσεων ασφαλείας") ανοίγει την πόρτα για την επίτευξη συμφωνίας.
Ωστόσο, το βαθύτερο και συνεχιζόμενο αδιέξοδο είναι η αποναζοποίηση της Ουκρανίας. Στην αναφορά μου στις 21 Μαρτίου, «Γιατί το ερώτημα ποιας πλευράς είναι «ναζί» μπλοκάρει κάθε διευθέτηση ειρήνης», εξηγήθηκε ΓΙΑΤΙ αυτό το θέμα είναι τόσο απίθανο να μπορέσει να συμφωνηθεί μεταξύ του Ζελένσκι και του Πούτιν — και, ως εκ τούτου, γιατί η Ρωσία θα πρέπει είτε να δεχτεί την ήττα σε αυτόν τον πόλεμο ή αλλιώς να νικήσει την Ουκρανία 100% στρατιωτικά πριν υπάρξει οποιαδήποτε συνθηκολόγηση της Ουκρανίας σε αυτήν τη σύγκρουση.
Δεδομένου ότι τώρα γνωρίζουμε πως η Ρωσία κερδίζει, επί του παρόντος, τον πόλεμο, η ΜΟΝΗ πιθανότητα με την οποία η Ουκρανία θα μπορέσει να επιβάλει τη συνθηκολόγηση στη Ρωσία είναι η αντιστροφή της τρέχουσας στρατιωτικής πραγματικότητας.
Σε κάθε περίπτωση, όμως, πρόκειται για μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα κατάσταση. Εάν η Ρωσία κερδίσει αυτήν τη σύγκρουση, τότε η κυριαρχία των Ηνωμένων Πολιτειών στον κόσμο μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο θα έχει οριστικά λήξει. Ωστόσο, εάν την κερδίσει η Ουκρανία, τότε η Ρωσία θα πρέπει να αποδεχθεί πως, τελικά, θα κατακτηθεί από τις ΗΠΑ και ότι η μόνη υπηρεσία που θα απομένει για τη ρωσική κυβέρνηση θα είναι να αποφασίσει εάν αυτή η ήττα θα έρθει με μια ειρηνική συνθηκολόγηση ή αντ 'αυτού, από έναν εξοντωτικό τον Γ' Παγκόσμιο Πόλεμο.