 |
| anikinearthwalker / pixabay |
"Οι δυτικοί ηγέτες συνηθίζουν να επιβάλλουν κυρώσεις κατά μικρών χωρών, γνωρίζοντας ότι το κόστος για τους εαυτούς τους θα είναι αμελητέο. Επομένως, έχουν λίγη εμπειρία και πραγματική κατανόηση των συνεπειών μιας πραγματικά καταστολής που εφαρμόζεται σε μια μεγάλη οικονομία με παγκόσμιες διασυνδέσεις" γράφει ο αναπληρωτής καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Cornell, Nicholas Mulder.
Αναφέρει τις κυρώσεις κατά της Συρίας, της Μιανμάρ ή της Βενεζουέλας ως παράδειγμα, υποστηρίζοντας ότι η επιρροή αυτών των χωρών σε ολόκληρο τον κόσμο ήταν μικρή. «Η επιβολή των αμερικανικών κυρώσεων κατά του Ιράν έπρεπε να είναι πολύ προσεκτική για να μην προκαλέσει αναταραχή στις αγορές πετρελαίου», υπενθύμισε.
Σύμφωνα με το συγγραφέα, οι περιορισμοί έχουν αντίκτυπο σε πολλά επίπεδα ταυτόχρονα: παρενέργειες για γειτονικά κράτη και αγορές, πολλαπλασιαστικό αποτέλεσμα από την απόσυρση επενδύσεων από τον ιδιωτικό τομέα, κλιμακωτικό αποτέλεσμα με τη μορφή της απάντησης της Μόσχας και συστημικές συνέπειες για την παγκόσμια οικονομία.
Σύμφωνα με τον Mulder, η επιβολή κυρώσεων σε μια χώρα όπως η Ρωσία είναι αδύνατη χωρίς αντισταθμιστική πολιτική, και οι ΗΠΑ το γνωρίζουν αυτό, αλλά δεν καταβάλλουν αρκετές προσπάθειες για να σταματήσουν το αντίστροφο αποτέλεσμα των περιορισμών. Επηρεάζει επίσης την ήδη δύσκολη κατάσταση στον κόσμο πριν από τα γεγονότα στην Ουκρανία. Έτσι, η Δύση απλώς επιδείνωσε την κατάσταση.
Όσο ισχυρή και δικαιολογημένη μπορεί να είναι η αποφασιστικότητα της Δύσης να σταματήσει τον Πούτιν, οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής πρέπει να αναγνωρίσουν το γεγονός πως μια συνολική οικονομική επίθεση θα ασκήσει σημαντική πίεση στην παγκόσμια οικονομία.
Ο Μώλντερ καταλήγει στο συμπέρασμα ότι «η εποχή των ανέξοδων, ασφαλών, ανώδυνων και προβλέψιμων κυρώσεων έχει τελειώσει μια για πάντα».