 |
| "Rocky IV" του Sylvester Stallone, 1985. - United Artists |
Απλώς έφτασε στο επίπεδο της υστερίας αφού η Μόσχα ξεκίνησε την επίθεσή της εναντίον του Κιέβου
Οι ενέργειες της Μόσχας στην Ουκρανία έχουν αποκαλύψει έναν βαθιά ριζωμένο λανθάνοντα ρατσισμό προς το ρωσικό λαό που πολλοί δυτικοί θεσμοί - ιδίως το Χόλιγουντ και τα κληρονομικά κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης - καλλιεργούσαν για πάρα πολύ καιρό.
rt.com - Ρόμπερτ Μπριτζ, Αμερικανός συγγραφέας και δημοσιογράφος / Παρουσίαση Freepen.gr
Από όλες τις μεγάλες στρατιωτικές επιχειρήσεις που έχουν αναληφθεί από την αρχή της χιλιετίας –στο Αφγανιστάν, το Ιράκ, τη Λιβύη και την Υεμένη, για να αναφέρουμε μόνο μερικά από τα παραδείγματα – η «ειδική επιχείρηση» της Ρωσίας στην Ουκρανία ξεχωρίζει ήδη για έναν πολύ περίεργη λόγο, και αυτός είναι η άσχημη αντίδραση που έχει προκαλέσει εναντίον των απλών Ρώσων πολιτών.
Μέχρι τώρα, πολλοί άνθρωποι θα έχουν ακούσει τις ιστορίες που κυκλοφορούν στο Διαδίκτυο για Ρώσους που υπομένουν διακρίσεις στις δυτικές πρωτεύουσες – από τον διάσημο μαέστρο Valery Gergiev που έχασε τη δουλειά του στη Φιλαρμονική του Μονάχου, παιδιά που πέφτουν θύματα εκφοβισμού στο σχολείο, μέχρι οικογένειες που στερήθηκαν την υπηρεσία σε καφετέριες και εστιατόρια. Ούτε καν οι ιατρικές εγκαταστάσεις δεν είναι απρόσβλητες από την τρέλα. Την περασμένη εβδομάδα, η κλινική Iatros στο Μόναχο της Γερμανίας ανακοίνωσε ότι δε θα περιθάλπει πλέον Ρώσους και Λευκορώσους και υποθέτω πως αυτή η ανείπωτη πράξη σκληρότητας θα περιλάμβανε και παιδιατρικούς ασθενείς. Μόνο αφού βίωσε ένα κύμα διαδικτυακής κριτικής, που αποδεικνύει ότι δεν έχουν χάσει όλοι τα μυαλά τους, η κλινική ανακάλεσε τη ρατσιστική της απόφαση.
Εξίσου εκπληκτικό ήταν το βάναυσο καθεστώς κυρώσεων της Δύσης, το οποίο είναι τόσο μοχθηρό και υπερβολικό που θα μπορούσε πραγματικά να επιτύχει να προκαλέσει σοβαρό οικονομικό πόνο ακόμη και στους Δυτικούς. Αυτή η συναισθηματικά φορτισμένη αντίδραση στα γεγονότα στην Ουκρανία μοιάζει να έχει τρελαθεί – μια ιδιαίτερα ανησυχητική εξέλιξη, δεδομένου ότι ο όχλος φαίνεται ανίκανος να διαφοροποιήσει τις ενέργειες της ρωσικής κυβέρνησης και εκείνων των πολιτών της, οι οποίοι, όπως συμβαίνει με κάθε χώρα που βρίσκεται σε τέτοιες συνθήκες, έχει πολύ λίγο λόγο σε θέματα που σχετίζονται με τον πόλεμο και την ειρήνη.
Και ενώ είναι απολύτως φυσικό να μισούμε τον πόλεμο και να μιλάμε εναντίον του, λίγη συνέπεια θα ήταν ωραία. Εφόσον έχω ήδη εξερευνήσει το ζήτημα της δυτικής υποκρισίας σε προηγούμενη στήλη, θα το αγγίξω μόνο εδώ: Γιατί οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους στο ΝΑΤΟ δεν υπέφεραν ποτέ τόσο πολύ για τις παράνομες στρατιωτικές τους περιπέτειες στη Μέση Ανατολική και Βόρεια Αφρική;
Και αυτό μας φέρνει σε ένα άλλο ερώτημα: γιατί έχει γίνει τόσο αποδεκτό, ακόμη και της μόδας, οι άνθρωποι να αγκαλιάζουν τον εσωτερικό τους Klansman όποτε το θέμα είναι η Ρωσία, το παγκόσμιο αγόρι μαστιγώματος; Πιστεύω ότι μιλώ για την πλειοψηφία των Αμερικανών όταν λέω ότι είμαστε μεθοδικά ρυθμισμένοι από τη γέννησή μας να πιστεύουμε πως οι Ρώσοι είναι εγγενώς αδίστακτοι και ανήθικοι. Μεγάλο μέρος αυτής της προετοιμασίας εμφανίζεται στην οθόνη της τηλεόρασης και στον κινηματογράφο κατά τη διάρκεια μιας ζωής. Οι Ρώσοι βρίσκουν τα κλισέ τόσο γελοία που είναι διασκεδαστικά.
Για να δώσουμε μόνο μερικά διάσημα παραδείγματα, στην ταινία του 1985 «Rocky IV», ο Dolph Lundgren παίζει τον ρόλο του Ivan Drago, του παγωμένου, ανέκφραστου Σοβιετο-Ρώσου πυγμάχου που κυριολεκτικά κερδίζει τον αντίπαλό του, Apollo Creed (Carl Weathers) μέχρι θανάτου στο ρινγκ χωρίς να επιδείξει ούτε μια ουγγιά τύψεις. Σε μια πιο ανάλαφρη αλλά όχι λιγότερο αποτελεσματική νότα, τα παιδιά της Αμερικής διασκέδαζαν κατά τα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου με την τηλεοπτική σειρά «The Adventures of Rocky and Bullwinkle and Friends», στην οποία οι κύριοι ανταγωνιστές είναι οι Ρώσοι κατάσκοποι Boris Badenov και Natasha Fatale. Τέτοια παραδείγματα Ρώσων που παίζουν τον ρόλο των κακών κακοποιών στο Χόλιγουντ θα μπορούσαν να αναφερθούν εκατοντάδες αν όχι χιλιάδες φορές.
Αυτά τα ρατσιστικά στερεότυπα έχουν ριζώσει τόσο βαθιά στον δυτικό εγκέφαλο που οι περισσότεροι άνθρωποι τα αποδέχονται στην ονομαστική τους αξία χωρίς σκέψη – κάτι που, παρεμπιπτόντως, είναι πρακτικά ο ορισμός της «πλύση εγκεφάλου». Είναι ενδιαφέρον να σημειωθεί πως οι Αμερικανοί – τουλάχιστον από ό,τι πολλοί οι Ρώσοι μου είπαν - σπάνια παίζονται ως ο κακός στις ρωσικές ταινίες.
Εκτός από τη συστηματική κατακραυγή από τους σεναριογράφους του Χόλιγουντ, η Ρωσία έχει υποβληθεί για πολλά χρόνια σε μια συνεχή καμπάνια συκοφαντίας στα μέσα ενημέρωσης. Από τη διαιώνιση των απομυθοποιημένων ειδήσεων ότι το Κρεμλίνο ενεπλάκη υπόγεια εγκαθιστώντας τον Ντόναλντ Τραμπ στον Λευκό Οίκο, μέχρι την ψευδή κατηγορία της Ρωσίας ότι παραβίασε το ηλεκτρικό δίκτυο των ΗΠΑ στην κορύφωση της τρομερής σεζόν εναλλασσόμενου ρεύματος, δεν θα πρέπει να αποτελεί έκπληξη το γεγονός πως πολλοί Αμερικανοί – εκτός από νιώθοντας τίποτα άλλο από την περιφρόνηση που δημιουργείται από τα μέσα ενημέρωσης για τους Ρώσους – δεν έχουν απολύτως καμία ιδέα τι παρακίνησε τη Μόσχα να ξεκινήσει τις επιθετικές της ενέργειες στην Ουκρανία εξαρχής.
Ένα άτομο δε χρειάζεται να συμφωνεί με αυτά τα κίνητρα, φυσικά, αλλά θα πρέπει τουλάχιστον να τα γνωρίζει. Αντί να συμπεριφέρεται προς το συμφέρον της πραγματικής δημοσιογραφίας, ωστόσο, το YouTube της Google, για παράδειγμα, απαγόρευσε όλα τα κανάλια που συνδέονται με τα ρωσικά κρατικά μέσα ενημέρωσης και ακόμη και η υποτιθέμενη αμερόληπτη μηχανή αναζήτησης DuckDuckGo είπε ότι θα υποβαθμίσει σκόπιμα τους ρωσικούς ειδησεογραφικούς ιστότοπους.
Όσον αφορά τα απατηλά δυτικά μέσα ενημέρωσης, η Ρωσία ξύπνησε στις 24 Φεβρουαρίου, χασμουρήθηκε, τεντώθηκε και γρατζουνίστηκε, πριν αποφασίσει εκεί και πέρα ότι ήταν μια υπέροχη μέρα για να ταρακουνήσει τον γείτονά της. Μια τέτοια μυωπική αφήγηση αποκλείει δεκαετίες προειδοποιήσεων στο Κρεμλίνο, με πιο αξιοσημείωτη τη διάσημη πλέον ομιλία του Πούτιν στη Διάσκεψη Ασφαλείας του Μονάχου το 2007, στην οποία είπε στη γεμάτη συνέλευση: «Η επέκταση του ΝΑΤΟ… αντιπροσωπεύει μια σοβαρή πρόκληση που μειώνει το επίπεδο αμοιβαίας εμπιστοσύνης. Και έχουμε το δικαίωμα να αναρωτηθούμε: εναντίον ποιου στοχεύει αυτή η επέκταση;».
Μακριά από τα κληρονομικά μέσα και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που χρησιμοποιούν τα τεράστια εργαλεία που έχουν στη διάθεσή τους για να ενημερώνουν τους αναγνώστες τους, ίσως ακόμη και να απαιτούν κάποιες απαντήσεις από το ΝΑΤΟ σχετικά με το γιατί ήταν τόσο απαραίτητο να σπάσουν τα σύνορα της Ρωσίας, συνέβαλαν στη χειρότερη πολιτική αλλαγή του κλίματος το χειρότερο δυνατό χρόνο. Η Meta Platforms ανακοίνωσε ότι, στο πλαίσιο της στρατιωτικής επίθεσης της Μόσχας στην Ουκρανία, θα συγχωρούσε τη ρητορική μίσους στο Facebook και το Instagram που ζητούσε βία κατά των «εισβολέων Ρώσων». Ως πείραμα σκέψης, αυτές οι εταιρείες που εδρεύουν στις ΗΠΑ θα είχαν κάνει τέτοιες δραματικές παραχωρήσεις αν οι Αμερικανοί ή οι σύμμαχοι του ΝΑΤΟ ήταν στο όριο; Φαίνεται αμφίβολο.
Έτσι, καθώς οι Ρώσοι υφίστανται ολοένα και περισσότερες διακρίσεις στη Δύση, πρέπει να τεθεί ένα άλλο σημαντικό ερώτημα: Πού ήταν αυτό το επίπεδο υστερίας όταν η Αμερική και οι σύμμαχοί της εξαφάνιζαν διάφορα έθνη της Μέσης Ανατολής με τις επιδόσεις «σοκ και δέος» που προκάλεσαν ολόκληρο το νέο είδος ευφημισμών εγκεκριμένων από το Merriam-Webster – πετράδια όπως «παράπλευρες ζημιές» (νεκροί πολίτες), «βελτιωμένες τεχνικές ανάκρισης» (βασανιστήρια) και «έκτακτη απόδοση» (απαγωγές με έγκριση του κράτους σε τοποθεσίες «μαύρης τρύπας»).
Παραμερίζοντας το δύσκολο θέμα του αν μια στρατιωτική απάντηση είναι ποτέ η σωστή απάντηση, θα έπρεπε ποτέ ένας λαός να κριθεί με βάση τις ενέργειες του ηγέτη του; Σύμφωνα με πρόσφατη δημοσκόπηση του κρατικού Ρωσικού Κέντρου Έρευνας Κοινής Γνώμης, το 70% του ρωσικού πληθυσμού υποστηρίζει την επίθεση στην Ουκρανία. Ωστόσο, οι στρατιωτικές αποφάσεις σε κάθε χώρα λαμβάνονται συνήθως χωρίς τη συγκατάθεση των κυβερνώμενων. Ιστορικά, η πλειονότητα των θεατών είναι αρκετά ανεκτική και έξυπνη ώστε να διαχωρίζει τις ενέργειες μιας κυβέρνησης από αυτές των πολιτών της. Αλλά κατά κάποιον τρόπο αυτό το είδος ορθολογικής σκέψης εκτινάχθηκε στην ουκρανική σύγκρουση και αυτό μετατρέπεται σε τραγωδία όχι μόνο για τους Ρώσους, αλλά και για την ανθρωπότητα.