Με ανάπτυξη σαντουϊτσάδικου και λεμόνια Αργεντινής, χλωμό το μέλλον στο Βασίλειο της Δανιμαρκίας

stevepb / pixabay

Η κατάσταση πλέον γίνεται αρκετά δύσκολη. Με το πέρασμα στο ευρώ, απλά διαγράψαμε δραστηριότητες που χαιρόμασταν επί δραχμής σαν είδαμε την εκτόξευση του κόστους τους. Με τα μνημόνια μάθαμε να ζούμε μετρημένα και να είμαστε νοικάρηδες στα σπίτια μας. Τώρα όμως;

Του Στρατή Μαζίδη

Τώρα δεν ξέρουμε αν θα μπορέσουμε να πληρώσουμε το ρεύμα. Αν θα καταφέρουμε να ζεσταθούμε. Αν θα είμαστε σε θέση να αγοράσουμε ψωμί ή το αλεύρι να το ζυμώσουμε μόνοι μας. Το αυτοκίνητο προσπαθούμε να μην το χρησιμοποιούμε γιατί και "ένα 20αρικο έβαζα και βάζω" δεν φτουράει πια.

Και τι θα κάνουμε; Τώρα πια τίποτε. Μέσα στον ευρωπαράδεισο και δίχως δική μας στρατηγική αλλά όντας παρακολούθημα της ΕΕ, τα ψωμιά μας είναι κυριολεκτικά λίγα.

Τι να περιμένεις σε μια χώρα που ανάπτυξη σημαίνει ανοίγω σαντουϊτσάδικο και νυχάδικο, εισάγω λεμόνια από την Αργεντινή, πατάτες από την Αίγυπτο και παραγγέλνω μέχρι και τον καφέ από delivery;

Δεν πρόκειται να επιβιώσουμε με smartphones ή ακριβά αυτοκίνητα. Το στομάχι γεμίζει με φαγητό και το σπίτι ζεσταίνεται με συγκεκριμένους τρόπους. 

Γράφαμε λοιπόν από το ξεκίνημα του μνημονίου ότι η χώρα πρέπει να πάει στη δραχμή με αυστηρό μοντέλο παραγωγικής ανασυγκρότησης. Προτιμώ το φτηνό γάλα και κασέρι, όπως πριν 25 χρόνια, από το προσιτό laptop. Laptop θα αγοράσω ένα, τυρί και γάλα τα θέλω καθημερινά.

Επίσης, αν η Ελλάδα είχε φροντίσει να αποκτήσει - ξανά - παραγωγή και δικό της νόμισμα, θα είχε κάπου να ακουμπήσει. Θα κρατούσε την τύχη της στα χέρια της, όπως κάνει η Σερβία. Το νόμισμα αντανακλά μια οικονομία. Έχεις δυνατή οικονομία; Έχεις όπλα στα χέρια σου; Τότε έχεις και νόμισμα. Αν όχι, τότε το νόμισμα ίσως αποδειχθεί φυλακή. Όπως κι έγινε.

Αν εδώ και είκοσι χρόνια αξιοποιούσαμε την ΑΟΖ, δε θα μας καιγόταν καρφάκι για την τιμή του φυσικού αερίου και του πετρελαίου, απεναντίας τώρα θα βγάζαμε υπερκέρδη αλλά εμείς δε θέλαμε να προκαλέσουμε την Τουρκία. Γεμίσαμε ανεμογεννήτριες που εκ των πραγμάτων φαίνεται ότι δεν προσφέρουν τίποτε το ιδιαίτερο και κλείσαμε βλακωδώς τους λιγνίτες.

Και τι κάναμε γενικά ως χώρα; Αυτό που ξέρουμε καλά. Αρχίσαμε να διορίζουμε ξανά κόσμο στο δημόσιο από το 2015 και μετά. Μυαλό δε βάζουμε. Για αυτό και τώρα δε θα έχουμε ούτε και υλικά να βάλουμε στην κατσαρόλα να μαγειρέψουμε να φάμε.