Η Τουρκία εισπράττει ευχαριστήρια από παντού, τη στιγμή που η Ελλάδα ακούει ρωσικά μπινελίκια και κάποια χλιαρά ευχαριστώ για τα όπλα που έστειλε στην Ουκρανία. Η Ολένα Ζελένσκι δεν παραλείπει να πει ότι: "Η Τουρκία αγωνίζεται μαζί μας για την ελευθερία", ενώ και οι Ρώσοι ευχαριστούν την Τουρκία για την αποχή από τις κυρώσεις εναντίον τους! Κυρώσεις που θα καταστρέψουν την ελληνική οικονομία, συν τοις άλλοις.
Στον Β' Π.Π η Ελλάδα μάτωσε υπέρ του δικαίου και την "φιλοδώρησαν" με έναν εμφύλιο, ενώ η ουδέτερη Τουρκία απόλαυσε όλα τα κεκτημένα της νίκης, χωρίς να ρίξει τουφεκιά. Το ίδιο κάνει και τώρα σε αντίθεση με την Ελλάδα που άγεται από ξένες βουλές. Η ευελιξία και η προσαρμοστικότητα των Τούρκων στις επικρατούσες συνθήκες, είναι άγνωστες στο μονοδιάστατο εγκλωβισμό των Ελλήνων. Τώρα η Τουρκία με τη μεσολάβηση για διαπραγματεύσεις Ουκρανών-Ρώσων στην Αττάλεια, εμφανίζεται ως μια δήθεν "ειρηνοποιός" δύναμη.
Η Ελλάδα αντίθετα δείχνει την εικόνα μιας "πολεμοχαρούς" αντιρωσικής χώρας, που στέλνει όπλα για να σκοτωθούν Ρώσοι. Αυτή η εικόνα μένει ως τουρκική "παρακαταθήκη" για μελλοντικές σε βάρος μας ενέργειες. Συν το γεγονός, ότι οι εκδικητικοί Ρώσοι θα μας την έχουν στημένη, όπως έχει αποδείξει η ιστορία!
Γιατί, όμως, οι Ρώσοι, δεν εμφανίζονται τόσο τσαντισμένοι με τους δυτικούς, που στέλνουν επίσης όπλα, αλλά είναι ειδικά με την Ελλάδα; Η απάντηση είναι αυτονόητη και θα μπορούσε ταυτόχρονα να αποτελέσει τη βάση για μια εκ μέρους της Ελλάδας άσκηση υψηλής διπλωματίας, αν υπήρχε η βούληση. Η Ρωσία, αν και κατανοεί τις υποχρεώσεις της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ, ποτέ όμως δεν την θεώρησε αφομοιωμένο τμήμα της Δύσης, τουλάχιστον πολιτισμικά. Ο αντιρωσισμός των Πολωνών, των Ολλανδών κλπ, της είναι κατανοητός και αναμενόμενος. Ο αντιρωσισμός των Ελλήνων, όμως, όχι, αν και για να πούμε όλη την αλήθεια, μας έχουν δώσει αρκετές δυσάρεστες αφορμές.
Η απάντηση, λοιπόν, στα παραπάνω είναι η πολιτισμική και ιστορική μας συνάφεια. Αυτά δηλαδή που θα μπορούσαν να είναι οι βάσεις της άσκησης μιας υψηλής διπλωματίας ειρήνευσης, ανάμεσα σε δύο ορθόδοξες χώρες με τις οποίες η επίσης ορθόδοξη Ελλάδα έχει ιστορικές και μητροπνευματικές σχέσεις και πανάρχαιες εθνικές μειονότητες και στις δύο χώρες και τις οποίες πρέπει να προστατεύσει. Είχαμε όλα τα προσόντα να γίνουμε η λύση του προβλήματος, αλλά καταφέραμε να γίνουμε μέρος του. Αντί να προσφερθούμε ως ορθόδοξοι μεσολαβητές ειρήνης στη σύγκρουση δύο ορθόδοξων χωρών, επιλέξαμε να στείλουμε όπλα στον ένα εξ αυτών και αφήσαμε τον ισλαμιστή Τούρκο να παίζει τον ρόλο του «γεφυροποιού». Δεν το λες και επιτυχία αυτό!
Δεν περίμενα φυσικά, ότι ο πρωθυπουργός θα διάβαζε ποτέ αυτά που είχα γράψει προ δύο εβδομάδων στο ΦΒ https://www.facebook.com/ger.gerolymatos/posts/2211286372355412
φαίνεται όμως, ότι επιλέξαμε να παίξουμε τον ρόλο του πρόθυμου ηλίθιου. Ενώ θα μπορούσαμε, να καταδικάσουμε την εισβολή όπως έκαναν και άλλες χώρες μέλη και ταυτόχρονα να εκπληρώνουμε τις όποιες υποχρεώσεις μας στη συμμαχία, εμείς γίναμε μέρος των 11 χωρών που έστειλαν όπλα στην Ουκρανία, από τις 30 που είναι στο ΝΑΤΟ! Αντί να κρατούμε χαμηλούς τόνους αποκλιμάκωσης, το ελληνικό ΥΠΕΞ διαπληκτίζεται μέσω μηνυμάτων με την ρωσική πρεσβεία! Αυτό εννοούν ως υψηλή «διπλωματία»;; Μα αυτό είναι αποτυχία!
Η μεγάλη διαφορά της τουρκικής και της ελληνικής πολιτικής αποδεικνύεται, λοιπόν, στα αποτελέσματα. Η εξωτερική πολιτική της Τουρκίας βασίζεται μόνο στα εθνικά της συμφέροντα, ενώ η εξωτερική πολιτική της Ελλάδας βάζει ως προτεραιότητα την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των "συμμάχων" της. Η τουρκική διπλωματία είναι αυτόφωτη, η ελληνική, πλην εξαιρέσεων, ετερόφωτη. Και αυτό ισχύει για όλες τις κυβερνήσεις, κάθε χρώματος και ιδεολογίας…