 |
| twitter.com/UkrainReporters |
Ως Έλληνες με μακραίωνα ιστορία έχουμε γαλουχηθεί με το ηρωικό πρότυπο να πολεμάμε υπέρτερους αριθμητικά και εξοπλιστικά πολλές φορές αντίπαλους και να μην αποδεχόμαστε την ήττα, γοητευόμαστε με την αντίσταση των Ουκρανών και θα θέλαμε να φύγει η Ρωσία ηττημένη με την ουρά κάτω από τα σκέλια. Όμως το έχω αναλύσει και θα το ξαναπώ.
Του Στέλιου Φενέκου
υποναυάρχου ε.α. - προέδρου Κοινωνίας Αξιών
Η νίκη και η ήττα προσδιορίζονται από τους πολιτικούς σκοπούς που επιδιώκει η κάθε πλευρά σε μία αντιπαράθεση, εάν δηλαδή αυτοί έχουν επιτευχθεί από την στρατιωτική αντιπαράθεση.
Μπορεί δηλαδή σε μία στρατιωτική αντιπαράθεση η μία πλευρά να μην έχει επιτύχει στρατιωτική νίκη και να έχουν επιτευχθεί οι πολιτικοί σκοποί.
Ακόμη και ηττημένη μπορεί μία πλευρά να έχει επιτύχει τον υπέρτερο πολιτικό σκοπό που επιθυμούσε.
Τέτοια παραδείγματα χαρακτηριστικά είναι η θυσία των 300 του Λεωνίδα, χαρακτηριστικό παράδειγμα στην Ιστορία για την κυριαρχία των πολιτικών σκοπών που υπηρετούνται από τους στρατιωτικούς, πολλές μάχες στην Ελληνική επανάσταση του 1821 που ενώ ήταν φανερό ότι θα χαθούν εν τούτοις έγιναν γιατί υπηρετούσαν τον υπέρτερο πολιτικό σκοπό της διατήρησης εντονότερης της φλόγας της επανάστασης, λόγω της φθοράς του εχθρού, και της πατριωτικής έμπνευσης και του παραδείγματος από τις θυσίες των μαχητών, αλλά και η επιλογή του Μεταξά να συμπαραταχθούμε με τους συμμάχους και όχι με την νικήτρια μέχρι τότε υπέρτερη Γερμανία έστω και αν γνώριζε ότι θα χάσουμε τον πόλεμο μαζί της και θα μας καταλάβει.
Οι Πολιτικοί σκοποί της Ουκρανίας όχι μόνο δεν έχουν επιτευχθεί, αλλά ούτε και έχουν ελπίδα να επιτευχθούν όπως εξελίσσονται οι επιχειρήσεις χωρίς μάλιστα σημαντική εξωτερική βοήθεια, παρά τις υποσχέσεις που είχαν δοθεί πριν την έναρξη της Ρωσικής επίθεσης.
Το ΝΑΤΟ δεν ανταποκρίθηκε στο αίτημα για βοήθεια, η ΕΕ ξεκαθάρισε ότι δεν υπάρχουν οι συνθήκες για την ένταξη της Ουκρανίας στην ΕΕ (αν και διακηρύσσει δια στόματος Μακρόν ότι η ΕΕ θα μείνει στο πλευρό της Ουκρανίας καθ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου), μεγάλες και μικρές πόλεις έχουν καταληφθεί, ο στρατός της έχει αποκοπεί και αποδυναμωθεί, αντιμετωπίζει σημαντικά προβλήματα διοίκησης και ελέγχου καθώς και εφοδιασμού, πόλεις έχουν καταστραφεί, σημαντικές υποδομές της επίσης, χιλιάδες έχουν πεθάνει, εκατομμύρια άμαχοι την έχουν εγκαταλείψει. Και δεν είναι σίγουρο ότι μετά την οιαδήποτε κατάσταση λήξης του πολέμου θα επιτραπεί από τους Ρώσους σε όλους τους άμαχους να επιστρέψουν όλοι στα σπίτια τους, με μεγάλη πιθανότητα να επιχειρήσουν να διαχωρίσουν τους πληθυσμούς.
Εάν δε συνεχιστεί ο πόλεμος με τις παρούσες συνθήκες, τότε η φθορά θα είναι ακόμη χειρότερη.
Αλλά ακόμη και αν τελειώσει σύντομα ο πόλεμος με κάποια διαπραγμάτευση μεταξύ κυβέρνησης της Ουκρανίας και Ρωσίας, ο οιοσδήποτε συμβιβασμός θα περιέχει αποκοπή τμημάτων από την Ουκρανία, μετακινήσεις πληθυσμών, επιβολή ουδετερότητας και άμεσο έλεγχο της ουκρανικής κυβέρνησης για τις μελλοντικές επιλογές της.
Εάν δε η Ρωσία επικρατήσει πλήρως και μπει στο Κίεβο και αποκαθηλώσει το διοικητικό κέντρο της χώρας και την κυβέρνηση, τότε η Ουκρανία δεν θα έχει προστατεύει κανένα πολιτικό σκοπό τον οποίο προσπάθησε να υποστηρίξει με τις στρατιωτικές επιχειρήσεις.
Αντιθέτως η Ρωσία θα έχει επιτύχει πολύ περισσότερους σκοπούς από αυτούς που είχε θέσει ευθύς εξ αρχής.
Βέβαια και η Ρωσία που το βλέπει στενόμυαλα, θα έχει κερδίσει μερικές επαρχίες της Ουκρανίας, την τιμωρία των ναζιστικών τμημάτων, την ουδετεροποίησή της και τον πολιτικό έλεγχό των μελλοντικών επιλογών της, αλλά θα έχει χάσει πολύ περισσότερα για πολλά χρόνια σε ότι αφορά την θέση της στο Διεθνές παγκοσμιοποιημένο σύστημα.
Η περιχαράκωση και η αντιπαλότητα δεν έκανε καλό σε καμία χώρα στην σύγχρονη εποχή.
Αντιθέτως μία τέτοια περιχαράκωση και τα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα που θα επέλθουν, θα δημιουργήσουν τεράστιες εσωτερικές αντιδράσεις με σοβαρό κίνδυνο κυβερνητικής εσωτερικής σταθερότητας.
ΠΟΙΟΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΥΟ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΚΕΡΔΙΣΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ;
Συνεπώς ποίος από τους δύο είναι κερδισμένος από αυτόν τον πόλεμο;
Επιχειρησιακά μέχρι τώρα η Ρωσία. Εάν όμως μετατρέψει τον επιχειρησιακό σκοπό σε κατοχή θα εγκλωβιστεί σε μία φθοροποιό κατάσταση γνωστή σε όλους μας όπως είδαμε να συμβαίνει με όλες τις δυνάμεις κατοχής.
Όπως αποδείχθηκε οι Ουκρανοί έχουν εθνικό φρόνημα και αυτός είναι ο κίνδυνος για τους Ρώσους. Βέβαια η γεωγραφία της Ουκρανίας ευνοεί περισσότερο σε διχοτόμηση και ελάχιστα το αντάρτικο στην Ανατολική πλευρά της χώρας και ενδεχομένως αυτός να είναι ο επιχειρησιακός και πολιτικός στόχος των Ρώσων.
Η κατάληψη όλου αυτού του τμήματος και η εθνοκάθαρση με μετακίνηση πληθυσμών, ώστε να αποφύγει την δημιουργία και δράση αντάρτικων.
Τότε ενδεχομένως να δώσει πλήρη αυτονομία στο Ανατολικό τμήμα με Ρωσικό πληθυσμό κατά στην πλειονότητα τους (ενδεχομένως να μετοικίσουν και γηγενείς πληθυσμοί από Ρωσία στα πλούσια και εύφορα εδάφη και παραθαλάσσιες περιοχές και λιμάνια της Ανατολικής Ουκρανίας.
Τότε η Ουκρανία θα τα έχει χάσει όλα, και έδαφος και την αδυναμία ένταξης στο ΝΑΤΟ και θα έχει συμφωνήσει σε μη εξοπλισμούς και ουδετερότητα και θα βρίσκεται πάντα υπό τον φόβο νέας εμπλοκής.
Βέβαια ο Δυτικός κόσμος θα προστρέξει να ανοικοδομήσει το Δυτικό τμήμα και να βελτιώσει τις οικονομικές σχέσεις μαζί του, αλλά η Ρωσία θα τα έχει επιτύχει όλα στην Ουκρανία και θα έχει χάσει στο διεθνές πεδίο που επηρεάζει καθοριστικά και το εσωτερικό της οικονομικά και κοινωνικά.
ΚΑΤΑΛΗΓΟΝΤΑΣ
Ευθύς εξ αρχής είχα τοποθετηθεί στην σχέση πολιτικού και στρατιωτικού σκοπού. Η εισβολή στην Ουκρανία με 150 χιλιάδες άνδρες και με τις δυνάμεις που έχουν αναπτυχθεί μέχρι τώρα (λιγότερες από ότι χρειάζονται για γρήγορη επικράτηση και κατοχή), μπορεί να έχουν εξασφαλίσει την κυριαρχία στο Ανατολικό τμήμα (για να επιτεθεί και στο Δυτικό χρειάζεται πολύ περισσότερες δυνάμεις).
Όμως η επίτευξη των πολιτικών σκοπών έχουν διευρυνθεί τώρα (θυμίζω ότι αρχικά ο Πούτιν μιλούσε μόνο για αυτονομία στο Ντόνμπας, αναγνώριση της Κριμαίας και μη ένταξη στο ΝΑΤΟ) και ο Πούτιν στην ουσία με τους όρους που θέτει απαιτεί την πλήρη συνθηκολόγηση της κυβέρνησης της Ουκρανίας σε πολλά περισσότερα.
Και αυτό είναι κοντά στο να γίνει εφόσον τελειώσει με την αντίσταση στις πόλεις που εξακολουθούν να ανθίστανται στην Ανατολική Ουκρανία.
Τότε η κυβέρνηση στο Κίεβο θα πρέπει να επιλέξει μεταξύ της εισβολής των Ρωσικών δυνάμεων και καταστροφής του Κιέβου από βομβαρδισμούς (αεροπορικούς και από πυροβολικό και με βλήματα), με εκατόμβες θυμάτων, μία επιλογή που θα οδηγήσει σε χειρότερη κατάσταση από οιανδήποτε σημερινή είτε να συνθηκολογήσει μόλις δει ότι οι εισβολείς κερδίζουν έδαφος στο Κίεβο και κάθε περαιτέρω αντίσταση θα είναι χωρίς ελπίδα.
Θα μπορούσε κάποιος να πει: Εάν η Ρωσία αρχίσει να βομβαρδίζει το Κίεβο και χιλιάδες άμαχοι πεθαίνουν ηρωικά τότε ο Δυτικός κόσμος οφείλει να δράσει υποκινούμενος από την ηρωική θυσία των αμυνομένων.
ΟΜΩΣ
Αφενός ο Δυτικός κόσμος, που φέρει σημαντική ευθύνη για την κατάσταση που έχει περιέλθει η Ουκρανία, έχει αποδειχθεί εξαιρετικά ορθολογιστής στην υποστήριξη των συμφερόντων των μεγάλων χωρών που ηγούνται.
Η ΕΕ μόνη της δεν μπορεί να πάρει απόφαση πλήρους υποστήριξης και συνεπώς η απόφαση της οιασδήποτε υποστήριξης στο πεδίο λαμβάνεται στην ουσία από τις ΗΠΑ και εντός του ΝΑΤΟ.
Όμως οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ θα έχουν να επιλέξουν μεταξύ κλιμάκωσης του πολέμου με την Ρωσία και απειλών ένθεν και ένθεν είτε απλής βοήθειας στην Ουκρανία με όπλα, πληροφορίες, κυρώσεις και υποστηρικτικές αποφάσεις διεθνών οργάνων. Ταυτόχρονα να επιδιώξουν να εκθέσουν περισσότερο την Ρωσία λόγω των εγκλημάτων πολέμου που δεν μπορούν να αποφευχθούν από την Ρωσία σε περίπτωση που εισβάλλει στο Κίεβο για κατάληψή του.
Και εξακολουθώ να τονίζω:
Η εξωτερική πολιτική και οι επιχειρήσεις που την υπηρετούν, βασίζονται εν πολλοίς στην ικανότητα να θέτουν προτεραιότητες.
1. Η πρώτη προτεραιότητα του Δυτικού κόσμου εκτός του ζητήματος των αμάχων και της εκκένωσης τους από τις περιοχές των μαχών, είναι ένα ειρηνευτικό σχέδιο λίγων σημείων που να επιβεβαιώνει την απροθυμία του ΝΑΤΟ να εντάξει την Ουκρανία και την Γεωργία στο ΝΑΤΟ
2. Ότι θα σεβαστεί το καθεστώς ουδετερότητας της Σουηδίας και της Φιλανδίας.
3. Ότι συγκεκριμένες κυρώσεις προς την Ρωσία θα αρθούν προοδευτικά εάν σταματήσει τις στρατιωτικές δράσεις στο πεδίο και ξεκινήσει ουσιαστικές διαπραγματεύσεις κορυφής με την Ουκρανική κυβέρνηση.
4. Ότι οι κυρώσεις θα επανεξετασθούν εάν δεν σεβαστεί την Ενότητα της Ουκρανίας και ότι δεν θα αναγνωρισθεί η προσάρτηση στην Ρωσία κανενός τμήματος που προήλθε μετά από την εισβολή στην Ουκρανία.
Μόνο έτσι μπορεί να στηριχθεί η κυβέρνηση της Ουκρανίας για να διεξάγει διαπραγματεύσεις με την Ρωσία πριν φθάσουμε στο τραγικό, να δούμε το Κίεβο να ισοπεδώνεται, χιλιάδες άμαχους να πεθαίνουν, η ανθρωπιστική κρίση να αυξάνεται και η Ουκρανία να διχοτομείται.
Του Στέλιου Φενέκου
υποναυάρχου ε.α. - προέδρου Κοινωνίας Αξιών
Η νίκη και η ήττα προσδιορίζονται από τους πολιτικούς σκοπούς που επιδιώκει η κάθε πλευρά σε μία αντιπαράθεση, εάν δηλαδή αυτοί έχουν επιτευχθεί από την στρατιωτική αντιπαράθεση.
Μπορεί δηλαδή σε μία στρατιωτική αντιπαράθεση η μία πλευρά να μην έχει επιτύχει στρατιωτική νίκη και να έχουν επιτευχθεί οι πολιτικοί σκοποί.
Ακόμη και ηττημένη μπορεί μία πλευρά να έχει επιτύχει τον υπέρτερο πολιτικό σκοπό που επιθυμούσε.
Τέτοια παραδείγματα χαρακτηριστικά είναι η θυσία των 300 του Λεωνίδα, χαρακτηριστικό παράδειγμα στην Ιστορία για την κυριαρχία των πολιτικών σκοπών που υπηρετούνται από τους στρατιωτικούς, πολλές μάχες στην Ελληνική επανάσταση του 1821 που ενώ ήταν φανερό ότι θα χαθούν εν τούτοις έγιναν γιατί υπηρετούσαν τον υπέρτερο πολιτικό σκοπό της διατήρησης εντονότερης της φλόγας της επανάστασης, λόγω της φθοράς του εχθρού, και της πατριωτικής έμπνευσης και του παραδείγματος από τις θυσίες των μαχητών, αλλά και η επιλογή του Μεταξά να συμπαραταχθούμε με τους συμμάχους και όχι με την νικήτρια μέχρι τότε υπέρτερη Γερμανία έστω και αν γνώριζε ότι θα χάσουμε τον πόλεμο μαζί της και θα μας καταλάβει.
Οι Πολιτικοί σκοποί της Ουκρανίας όχι μόνο δεν έχουν επιτευχθεί, αλλά ούτε και έχουν ελπίδα να επιτευχθούν όπως εξελίσσονται οι επιχειρήσεις χωρίς μάλιστα σημαντική εξωτερική βοήθεια, παρά τις υποσχέσεις που είχαν δοθεί πριν την έναρξη της Ρωσικής επίθεσης.
Το ΝΑΤΟ δεν ανταποκρίθηκε στο αίτημα για βοήθεια, η ΕΕ ξεκαθάρισε ότι δεν υπάρχουν οι συνθήκες για την ένταξη της Ουκρανίας στην ΕΕ (αν και διακηρύσσει δια στόματος Μακρόν ότι η ΕΕ θα μείνει στο πλευρό της Ουκρανίας καθ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου), μεγάλες και μικρές πόλεις έχουν καταληφθεί, ο στρατός της έχει αποκοπεί και αποδυναμωθεί, αντιμετωπίζει σημαντικά προβλήματα διοίκησης και ελέγχου καθώς και εφοδιασμού, πόλεις έχουν καταστραφεί, σημαντικές υποδομές της επίσης, χιλιάδες έχουν πεθάνει, εκατομμύρια άμαχοι την έχουν εγκαταλείψει. Και δεν είναι σίγουρο ότι μετά την οιαδήποτε κατάσταση λήξης του πολέμου θα επιτραπεί από τους Ρώσους σε όλους τους άμαχους να επιστρέψουν όλοι στα σπίτια τους, με μεγάλη πιθανότητα να επιχειρήσουν να διαχωρίσουν τους πληθυσμούς.
Εάν δε συνεχιστεί ο πόλεμος με τις παρούσες συνθήκες, τότε η φθορά θα είναι ακόμη χειρότερη.
Αλλά ακόμη και αν τελειώσει σύντομα ο πόλεμος με κάποια διαπραγμάτευση μεταξύ κυβέρνησης της Ουκρανίας και Ρωσίας, ο οιοσδήποτε συμβιβασμός θα περιέχει αποκοπή τμημάτων από την Ουκρανία, μετακινήσεις πληθυσμών, επιβολή ουδετερότητας και άμεσο έλεγχο της ουκρανικής κυβέρνησης για τις μελλοντικές επιλογές της.
Εάν δε η Ρωσία επικρατήσει πλήρως και μπει στο Κίεβο και αποκαθηλώσει το διοικητικό κέντρο της χώρας και την κυβέρνηση, τότε η Ουκρανία δεν θα έχει προστατεύει κανένα πολιτικό σκοπό τον οποίο προσπάθησε να υποστηρίξει με τις στρατιωτικές επιχειρήσεις.
Αντιθέτως η Ρωσία θα έχει επιτύχει πολύ περισσότερους σκοπούς από αυτούς που είχε θέσει ευθύς εξ αρχής.
Βέβαια και η Ρωσία που το βλέπει στενόμυαλα, θα έχει κερδίσει μερικές επαρχίες της Ουκρανίας, την τιμωρία των ναζιστικών τμημάτων, την ουδετεροποίησή της και τον πολιτικό έλεγχό των μελλοντικών επιλογών της, αλλά θα έχει χάσει πολύ περισσότερα για πολλά χρόνια σε ότι αφορά την θέση της στο Διεθνές παγκοσμιοποιημένο σύστημα.
Η περιχαράκωση και η αντιπαλότητα δεν έκανε καλό σε καμία χώρα στην σύγχρονη εποχή.
Αντιθέτως μία τέτοια περιχαράκωση και τα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα που θα επέλθουν, θα δημιουργήσουν τεράστιες εσωτερικές αντιδράσεις με σοβαρό κίνδυνο κυβερνητικής εσωτερικής σταθερότητας.
ΠΟΙΟΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΥΟ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΚΕΡΔΙΣΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ;Συνεπώς ποίος από τους δύο είναι κερδισμένος από αυτόν τον πόλεμο;
Επιχειρησιακά μέχρι τώρα η Ρωσία. Εάν όμως μετατρέψει τον επιχειρησιακό σκοπό σε κατοχή θα εγκλωβιστεί σε μία φθοροποιό κατάσταση γνωστή σε όλους μας όπως είδαμε να συμβαίνει με όλες τις δυνάμεις κατοχής.
Όπως αποδείχθηκε οι Ουκρανοί έχουν εθνικό φρόνημα και αυτός είναι ο κίνδυνος για τους Ρώσους. Βέβαια η γεωγραφία της Ουκρανίας ευνοεί περισσότερο σε διχοτόμηση και ελάχιστα το αντάρτικο στην Ανατολική πλευρά της χώρας και ενδεχομένως αυτός να είναι ο επιχειρησιακός και πολιτικός στόχος των Ρώσων.
Η κατάληψη όλου αυτού του τμήματος και η εθνοκάθαρση με μετακίνηση πληθυσμών, ώστε να αποφύγει την δημιουργία και δράση αντάρτικων.
Τότε ενδεχομένως να δώσει πλήρη αυτονομία στο Ανατολικό τμήμα με Ρωσικό πληθυσμό κατά στην πλειονότητα τους (ενδεχομένως να μετοικίσουν και γηγενείς πληθυσμοί από Ρωσία στα πλούσια και εύφορα εδάφη και παραθαλάσσιες περιοχές και λιμάνια της Ανατολικής Ουκρανίας.
Τότε η Ουκρανία θα τα έχει χάσει όλα, και έδαφος και την αδυναμία ένταξης στο ΝΑΤΟ και θα έχει συμφωνήσει σε μη εξοπλισμούς και ουδετερότητα και θα βρίσκεται πάντα υπό τον φόβο νέας εμπλοκής.
Βέβαια ο Δυτικός κόσμος θα προστρέξει να ανοικοδομήσει το Δυτικό τμήμα και να βελτιώσει τις οικονομικές σχέσεις μαζί του, αλλά η Ρωσία θα τα έχει επιτύχει όλα στην Ουκρανία και θα έχει χάσει στο διεθνές πεδίο που επηρεάζει καθοριστικά και το εσωτερικό της οικονομικά και κοινωνικά.
ΚΑΤΑΛΗΓΟΝΤΑΣ
Ευθύς εξ αρχής είχα τοποθετηθεί στην σχέση πολιτικού και στρατιωτικού σκοπού. Η εισβολή στην Ουκρανία με 150 χιλιάδες άνδρες και με τις δυνάμεις που έχουν αναπτυχθεί μέχρι τώρα (λιγότερες από ότι χρειάζονται για γρήγορη επικράτηση και κατοχή), μπορεί να έχουν εξασφαλίσει την κυριαρχία στο Ανατολικό τμήμα (για να επιτεθεί και στο Δυτικό χρειάζεται πολύ περισσότερες δυνάμεις).
Όμως η επίτευξη των πολιτικών σκοπών έχουν διευρυνθεί τώρα (θυμίζω ότι αρχικά ο Πούτιν μιλούσε μόνο για αυτονομία στο Ντόνμπας, αναγνώριση της Κριμαίας και μη ένταξη στο ΝΑΤΟ) και ο Πούτιν στην ουσία με τους όρους που θέτει απαιτεί την πλήρη συνθηκολόγηση της κυβέρνησης της Ουκρανίας σε πολλά περισσότερα.
Και αυτό είναι κοντά στο να γίνει εφόσον τελειώσει με την αντίσταση στις πόλεις που εξακολουθούν να ανθίστανται στην Ανατολική Ουκρανία.
Τότε η κυβέρνηση στο Κίεβο θα πρέπει να επιλέξει μεταξύ της εισβολής των Ρωσικών δυνάμεων και καταστροφής του Κιέβου από βομβαρδισμούς (αεροπορικούς και από πυροβολικό και με βλήματα), με εκατόμβες θυμάτων, μία επιλογή που θα οδηγήσει σε χειρότερη κατάσταση από οιανδήποτε σημερινή είτε να συνθηκολογήσει μόλις δει ότι οι εισβολείς κερδίζουν έδαφος στο Κίεβο και κάθε περαιτέρω αντίσταση θα είναι χωρίς ελπίδα.
Θα μπορούσε κάποιος να πει: Εάν η Ρωσία αρχίσει να βομβαρδίζει το Κίεβο και χιλιάδες άμαχοι πεθαίνουν ηρωικά τότε ο Δυτικός κόσμος οφείλει να δράσει υποκινούμενος από την ηρωική θυσία των αμυνομένων.
ΟΜΩΣ
Αφενός ο Δυτικός κόσμος, που φέρει σημαντική ευθύνη για την κατάσταση που έχει περιέλθει η Ουκρανία, έχει αποδειχθεί εξαιρετικά ορθολογιστής στην υποστήριξη των συμφερόντων των μεγάλων χωρών που ηγούνται.
Η ΕΕ μόνη της δεν μπορεί να πάρει απόφαση πλήρους υποστήριξης και συνεπώς η απόφαση της οιασδήποτε υποστήριξης στο πεδίο λαμβάνεται στην ουσία από τις ΗΠΑ και εντός του ΝΑΤΟ.
Όμως οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ θα έχουν να επιλέξουν μεταξύ κλιμάκωσης του πολέμου με την Ρωσία και απειλών ένθεν και ένθεν είτε απλής βοήθειας στην Ουκρανία με όπλα, πληροφορίες, κυρώσεις και υποστηρικτικές αποφάσεις διεθνών οργάνων. Ταυτόχρονα να επιδιώξουν να εκθέσουν περισσότερο την Ρωσία λόγω των εγκλημάτων πολέμου που δεν μπορούν να αποφευχθούν από την Ρωσία σε περίπτωση που εισβάλλει στο Κίεβο για κατάληψή του.
Και εξακολουθώ να τονίζω:
Η εξωτερική πολιτική και οι επιχειρήσεις που την υπηρετούν, βασίζονται εν πολλοίς στην ικανότητα να θέτουν προτεραιότητες.
1. Η πρώτη προτεραιότητα του Δυτικού κόσμου εκτός του ζητήματος των αμάχων και της εκκένωσης τους από τις περιοχές των μαχών, είναι ένα ειρηνευτικό σχέδιο λίγων σημείων που να επιβεβαιώνει την απροθυμία του ΝΑΤΟ να εντάξει την Ουκρανία και την Γεωργία στο ΝΑΤΟ
2. Ότι θα σεβαστεί το καθεστώς ουδετερότητας της Σουηδίας και της Φιλανδίας.
3. Ότι συγκεκριμένες κυρώσεις προς την Ρωσία θα αρθούν προοδευτικά εάν σταματήσει τις στρατιωτικές δράσεις στο πεδίο και ξεκινήσει ουσιαστικές διαπραγματεύσεις κορυφής με την Ουκρανική κυβέρνηση.
4. Ότι οι κυρώσεις θα επανεξετασθούν εάν δεν σεβαστεί την Ενότητα της Ουκρανίας και ότι δεν θα αναγνωρισθεί η προσάρτηση στην Ρωσία κανενός τμήματος που προήλθε μετά από την εισβολή στην Ουκρανία.
Μόνο έτσι μπορεί να στηριχθεί η κυβέρνηση της Ουκρανίας για να διεξάγει διαπραγματεύσεις με την Ρωσία πριν φθάσουμε στο τραγικό, να δούμε το Κίεβο να ισοπεδώνεται, χιλιάδες άμαχους να πεθαίνουν, η ανθρωπιστική κρίση να αυξάνεται και η Ουκρανία να διχοτομείται.