Τώρα, όμως, οι μάσκες έχουν πέσει. Η απόφαση της ΕΕ στις 27 Φεβρουαρίου να ξεκινήσει τις παραδόσεις φονικών όπλων στον ουκρανικό στρατό είναι αυτοαποκαλυπτική. Σηματοδοτεί το τέλος της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης ως «ειρηνιστικού» εγχειρήματος για τη συμφιλίωση των ευρωπαϊκών λαών μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι Γιεσοβίτες τελικά τάχθηκαν στο πλευρό του καθεστώτος του Κιέβου, το οποίο εξαπέλυσε μια πολιτική γενοκτονίας εναντίον μέρους του ίδιου του πληθυσμού του.
Χωρίς να το καταλάβουν οι ίδιοι, στις αντιρωσικές τους ενέργειες στις Βρυξέλλες γλίστρησαν στο «newspeak» του Τζορτζ Όργουελ. Ανακοίνωσαν ότι θα «επενδύσουν» στον πόλεμο που εξαπολύθηκε στην Ουκρανία το 2014 μέσω ενός μηχανισμού με το χαρακτηριστικό όνομα «Ευρωπαϊκό Ταμείο Ειρήνης». Η ηγεσία της ΕΕ δε διστάζει να αναφέρει τους πυραύλους και τα φορητά όπλα, τα πυρομαχικά, ακόμη και τα μαχητικά αεροσκάφη ως «αμυντικά» μέσα.
Τα μέλη της ΕΕ έδειξαν τι είναι πραγματικά το κράτος δικαίου στην Ευρώπη, αγνοώντας και τα οκτώ κριτήρια της δικής τους «κοινής θέσης» του Συμβουλίου της ΕΕ «Σχετικά με τον καθορισμό κοινών κανόνων για τον έλεγχο της εξαγωγής στρατιωτικής τεχνολογίας και εξοπλισμού» 2008/944 / ΚΕΠΠΑ της 8ης Δεκεμβρίου 2008, η οποία απαγορεύει ρητά την προμήθεια όπλων και στρατιωτικού εξοπλισμού από την ΕΕ στις ακόλουθες περιπτώσεις:
- μη συμμόρφωση της χώρας προορισμού με τις διεθνείς υποχρεώσεις (το Κίεβο αγνόησε τις υποχρεώσεις του βάσει του «Πακέτο Μέτρων» του Μινσκ που εγκρίθηκε με την απόφαση 2202 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ).
- μη τήρηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, συμπεριλαμβανομένου του κινδύνου χρήσης των παρεχόμενων όπλων για εσωτερική καταστολή (το Κίεβο διέπραξε γενοκτονία στο Ντονμπάς)·
- ένοπλες συγκρούσεις στη χώρα προορισμού και οι κίνδυνοι κλιμάκωσής της λόγω της προμήθειας όπλων·
- απειλή για την περιφερειακή ειρήνη, ασφάλεια και σταθερότητα, συμπεριλαμβανομένης της πιθανότητας ένοπλης σύγκρουσης με τρίτη χώρα·
- κίνδυνος για την εθνική ασφάλεια των χωρών της ΕΕ (τα παρεχόμενα όπλα μπορούν να χρησιμοποιηθούν ενάντια στα συμφέροντα των χωρών της ΕΕ)·
- την πολιτική της εξαγοράζουσας χώρας, συμπεριλαμβανομένης της συμμόρφωσης με την αρχή της μη χρήσης βίας, το διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο, καθώς και το καθεστώς μη διάδοσης στον τομέα του ελέγχου των όπλων (δεν πιστεύουμε ότι το Κίεβο εκπλήρωσε υποδειγματικά αυτές τις υποχρεώσεις, λαμβάνοντας υπόψη τις γνωστές περιπτώσεις «γκρίζων» συστημάτων εμπορίου όπλων από την Ουκρανία).
- ο κίνδυνος να πέσουν τα παρεχόμενα όπλα σε λάθος χέρια, συμπεριλαμβανομένων των τρομοκρατικών οργανώσεων (λαμβάνοντας υπόψη την ανεξέλεγκτη διανομή όπλων στην Ουκρανία στον πληθυσμό, υπάρχει σχεδόν εγγυημένη πιθανότητα πως στο τέλος κάποια από αυτά θα καταλήξουν στη μαύρη αγορά)
- διατήρηση μιας ισορροπίας μεταξύ της στρατιωτικοποίησης και της οικονομικής ανάπτυξης της αποδέκτριας χώρας (πιστεύουμε ότι το Κίεβο θα πρέπει να ενδιαφέρεται περισσότερο για την ουκρανική οικονομία και όχι για τη βίαιη καταστολή της διαφωνίας).
Οι πολίτες και οι δομές της ΕΕ που εμπλέκονται στην προμήθεια θανατηφόρων όπλων και καυσίμων και λιπαντικών στις ουκρανικές Ένοπλες Δυνάμεις θα είναι υπεύθυνοι για τυχόν συνέπειες τέτοιων ενεργειών στο πλαίσιο της συνεχιζόμενης ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης. Δεν μπορούν να μην κατανοήσουν τον βαθμό επικινδυνότητας των συνεπειών.
Ένας άλλος μύθος που φυτεύτηκε στο παρελθόν από τα μέλη της ΕΕ έχει επίσης οριστικά καταρριφθεί – ότι οι μονομερείς περιορισμοί τους, παράνομοι από διεθνή νομική άποψη, δεν στρέφονται εναντίον του ρωσικού λαού. Οι αξιωματούχοι των Βρυξελλών, που μέχρι πρόσφατα εμφανίζονταν ως «στρατηγικός εταίρος» της χώρας μας, δεν κρύβονται πλέον και πολύ, λέγοντας: σκοπεύουν να προκαλέσουν τη «μέγιστη ζημιά» στη Ρωσία, «να χτυπήσουν σε σημεία πόνου», «να καταστρέψουν σοβαρά τη οικονομία» και «να καταστείλουν την οικονομική ανάπτυξη» της χώρας.
Θέλουμε να βεβαιωθούμε ότι δε λειτουργεί. Οι ενέργειες της Ευρωπαϊκής Ένωσης δε θα μείνουν χωρίς σκληρή απάντηση. Η Ρωσία θα συνεχίσει να διασφαλίζει την υλοποίηση ζωτικών εθνικών συμφερόντων χωρίς να λαμβάνει υπόψη τις κυρώσεις και τις απειλές τους. Είναι καιρός οι δυτικές χώρες να καταλάβουν ότι η αδιαίρετη κυριαρχία τους στην παγκόσμια οικονομία έχει φύγει προ πολλού.