 |
| REUΤΕRS/Κim Ηοng-Ji |
Σε κάθε Σέρβο που δεν έχει χάσει τα μυαλά του ή έχει μόλις μουδιάσει από τρεις δεκαετίες αδυσώπητης αντισερβικής προπαγάνδας και ψεμάτων που προέρχονται από τα κέντρα εξουσίας και τα μέσα ενημέρωσης της «ελεύθερης και δημοκρατικής» Δύσης – η ταχύτητα και το ολοκληρωτικό εύρος των αντιρωσικών μέτρων και η ένταση της λογοκρισίας της αντιρωσικής προπαγάνδας που έχει καταλάβει τη Δύση δεν μπορεί να αποτελεί έκπληξη. Όπως δήλωσε ο πρόεδρος της Σερβίας Αλεξάνταρ Βούτσιτς λίγες μέρες πριν από την έναρξη της εκστρατείας αποναζιστοποίησης και αποστρατιωτικοποίησης της Ρωσίας στην Ουκρανία, περίπου το 85% των Σέρβων είναι «πάντα» στο πλευρό της Ρωσίας. Παρόλο που η Σερβία έχει, τις τελευταίες μέρες, δεχτεί τεράστια δυτική πίεση ως ο μόνος ανεξάρτητος θύλακας στην Ευρώπη, ένα είδος Δυτικού Βερολίνου του νέου πολυπολικού κόσμου που διαμορφώνεται, που περιβάλλεται από χώρες του ΝΑΤΟ και/ή της ΕΕ που έχουν, με ποικίλους βαθμούς εθελοντισμού, ρουφηχτεί από τη συνεχιζόμενη αντιρωσική υστερία και τις συνοδευτικές κυρώσεις, το κλείσιμο του εναέριου χώρου στα ρωσικά αεροπλάνα κ.λπ.
Aleksandar Pavic - strategic-culture.org / Παρουσίαση Freepen.gr
Ο λόγος είναι απλός, έστω κι αν παραμερίσει κανείς τους αιωνόβιους πνευματικούς, εθνικούς και απλά αδελφικούς δεσμούς των δύο λαών. Γιατί οι Σέρβοι ήταν, θα λέγαμε, τα καναρίνια στο ανθρακωρυχείο τα χρόνια που ακολούθησαν τη διακήρυξη μιας «νέας παγκόσμιας τάξης» από τον Τζορτζ Μπους τον πρεσβύτερο. Νωρίς μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, στις αρχές της δεκαετίας του 1990, ενώ αθώοι και απλοί άνθρωποι καλής θέλησης ήταν ακόμα ερωτευμένοι με το ανακοινωθέν «τέλος της ιστορίας» και τον ένδοξο θρίαμβο της «φιλελεύθερης δημοκρατίας», στα σερβικά μέρη της Γιουγκοσλαβίας, βιώναμε, από πρώτο χέρι, κάτι εντελώς διαφορετικό, σκοτεινό και δυσοίωνο. Γίναμε μάρτυρες της σταδιακής επιστροφής της καθαρής, κυνικής πολιτικής εξουσίας, μόνο αυτή τη φορά στρωμένη με πολιτικά ορθές, ζαχαρωμένες ομιλίες που επικαλούνταν «ανθρώπινα δικαιώματα», «δημοκρατία», «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση» και «ειρήνη», η οποία, αποδείχτηκε αρκετά σύντομα, χρησίμευσε ως μια απλή «φιλελεύθερη» ομίχλη πολέμου, ως προπαρασκευαστική ρητορική, διπλωματική και πυροβολαρχία των μέσων ενημέρωσης για τη νομιμοποίηση του αυτοχρισμένου δικαιώματος της Δύσης να ορίζει τι είναι καλό και τι όχι και, με βάση το ορίζουν οι νέοι ορισμοί, να παρεμβαίνει και επεκτείνει τα αμιγώς ρεαλιστικά, βασικά συμφέροντά της όπου μπορούσε. Ο κόσμος ήταν το στρείδι της νικηφόρας Δύσης, «επέκταση της δημοκρατίας» η νέα οιονεί θρησκεία του, που βάζει ένα ηθικό κάλυμμα στη νεότερη γεωπολιτική του εμβέλεια, μια εκσυγχρονισμένη εκδοχή του «φορτίου του λευκού ανθρώπου» που διατυπώνεται στη νέα ορολογία μιας υποτιθέμενης μετα-ιδεολογικής εποχής.
Έτσι, κατά τη διάρκεια του βίαιου διαμελισμού της Γιουγκοσλαβίας, οι κύριοι εξωτερικοί υποκινητές και διευκολυντές της –με επικεφαλής τη Γερμανία και την Αυστρία, με ουσιαστική βοήθεια από τον πρέσβη των ΗΠΑ στη Γιουγκοσλαβία– μπορούσαν, χάρη στην τεράστια κυριαρχία τους στον χώρο των μέσων ενημέρωσης, να παρουσιάζονται ως «μεσίτες της ειρήνης» και, ακόμη πιο αρρωστημένο, ως ηθικοί διαιτητές. Η νέα-παλιά επεκτατική Δύση θα μπορούσε να απεικονιστεί στους ανενημέρωτους και στους ευκολόπιστους ως κάποιου είδους δύναμη για το καλό, ενώ ζωγραφίζει τον εχθρό –τους Σέρβους τότε, τους Ρώσους σήμερα– ως ενσαρκωμένο κακό. Πάνω στις στάχτες της καταστροφής της Γιουγκοσλαβίας που υποκινήθηκε από τη Δύση ο μύθος του «απαραίτητου ΝΑΤΟ», της «καλοπροαίρετης ΕΕ» και της «καλής Δύσης» έλαβε μεγάλο μέρος της μετέπειτα επιβεβαίωσής τους και της ήπιας δύναμης μετά τον Ψυχρό Πόλεμο. Και εκεί βρίσκεται ο μεγάλος λόγος για τον οποίο τα ατελείωτα ευγενικά αιτήματα και εκκλήσεις της Ρωσίας –και όχι μόνο της Ρωσίας– να σταματήσει την σταθερή επέκταση του στρατιωτικού συμφώνου του Βορείου Ατλαντικού προς τα ανατολικά, δεν ελήφθησαν σοβαρά, ή τουλάχιστον αρκετά σοβαρά, από μια κρίσιμη μάζα από αυτούς που δεν είχαν άμεση επαφή με τους δυτικούς λύκους με όψη προβάτου, όπως έκαναν οι Σέρβοι (και οι Σύροι, Λίβυοι, Ιρακινοί, Αφγανοί, Υεμενίτες, Σομαλοί, Βενεζουελάνοι κ.λπ.). Με απλά λόγια, η Δύση μόλις άρχιζε να ξοδεύει την τεράστια πλεονάζουσα ηθική αξία που είχε συγκεντρώσει ως νικητής ενός παγκόσμιου αγώνα με ένα «Ιρακινοί, Αφγανοί, Υεμενίτες, Σομαλοί, Βενεζουελάνοι κ.λπ.) το έκαναν. Με απλά λόγια, η Δύση μόλις άρχιζε να ξοδεύει την τεράστια πλεονάζουσα ηθική αξία που είχε συγκεντρώσει ως νικητής ενός παγκόσμιου αγώνα με ένα « Ιρακινοί, Αφγανοί, Υεμενίτες, Σομαλοί, Βενεζουελάνοι κ.λπ.) το έκαναν. Με απλά λόγια, η Δύση μόλις άρχιζε να ξοδεύει την τεράστια πλεονάζουσα ηθική αξία που είχε συγκεντρώσει ως νικητής μιας παγκόσμιας πάλης με μια «αυτοκρατορία του κακού», τα κομμάτια στην (τεχνητά κατασκευασμένη) πανοπλία ήταν ακόμα πολύ μικροσκοπικά για να τα εντοπίσει ένα συνηθισμένο, άπειρο, καλοπροαίρετο μάτι.
Ακόμη και ο παράνομος βομβαρδισμός της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας από το ΝΑΤΟ την άνοιξη του 1999, στο όνομα της «πρόληψης της γενοκτονίας» στην ιστορική και ιερή επαρχία του Κοσσυφοπεδίου της Σερβίας –για την οποία δεν παρουσιάστηκαν ποτέ στοιχεία τα επόμενα 23 χρόνια– δεν αφύπνισε την κρίσιμη μάζα της δυτικής κοινής γνώμης και ιθυνόντων που είναι απαραίτητοι για να επανεξετάσουν τη σοφία και την αναγκαιότητα της συνέχισης του μονοπατιού, ουσιαστικά, ενός νέου Drang nach Osten (ωστόσο, βλέποντας τι συνέβη με τον Τραμπ, πολύ αργότερα στο παιχνίδι, είναι ξεκάθαρο ότι τα εκλογικά αποτελέσματα και η λήψη αποφάσεων στη Δύση έχουν συλληφθεί από το στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα ακόμη και τότε, ακριβώς όπως είχε προειδοποιήσει ο Αϊζενχάουερ το 1961).
Ωστόσο, αφύπνισε τελικά τη Μόσχα, ανοίγοντας το δρόμο για την άνοδο του Βλαντιμίρ Πούτιν στο ανώτατο αξίωμα της Ρωσίας την τελευταία ημέρα εκείνης της μοιραίας χρονιάς. Όπως οι Σέρβοι, οι Ρώσοι εξακολουθούσαν να θυμούνται την αληθινή φρίκη του τελευταίου παγκόσμιου πολέμου και μπορούσαν να αναγνωρίσουν τα πολύ γνωστά πρότυπα πολύ πιο εύκολα από τους περισσότερους στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Δυστυχώς, η Μόσχα δεν μπορούσε να κάνει πολλά για αυτά αρχικά, εκτός από το να προειδοποιεί αδιάκοπα, ξεκινώντας από το Μόναχο στις αρχές του 2007, να ζητήσει μια γενική επανεκτίμηση και επαναδιαπραγμάτευση της κοινής ευρωπαϊκής ασφάλειας και – έχοντας επίγνωση πως οι διακριτικές προειδοποιήσεις, υποδείξεις και προτάσεις της αγνοούνταν ευθαρσώς στις βασικές δυτικές πρωτεύουσες – επανεξοπλίστηκε και προετοιμάστηκε για το αναπόφευκτο. Το οποίο τελικά ήρθε με την άρνηση της συλλογικής Δύσης να μιλήσει για την ουδετερότητα της Ουκρανίας και την ανάσχεση της περαιτέρω επέκτασης του ΝΑΤΟ κι αύξηση του κινδύνου να γίνει η Ουκρανία πυρηνικό κράτος.
Γιατί να συμφωνήσει η Μόσχα στην πολύ πραγματική πιθανότητα ανάπτυξης πυρηνικών πυραύλων στα σύνορά της, οι οποίοι θα μπορούσαν να φτάσουν σε αυτήν σε 7-8 λεπτά (και, στην περίπτωση μελλοντικών υπερηχητικών πυραύλων, σε 5-6 λεπτά); Γιατί να εμπιστευόταν τα (αληθινά) κέντρα ισχύος του ΝΑΤΟ, των οποίων οι ηγετικές φυσιογνωμίες την είχαν διαβεβαιώσει ότι ούτε μια ίντσα παραπάνω δεν θα μεταφερόταν προς τα ανατολικά καθώς αυτοδιαλυόταν το σύμφωνο της Βαρσοβίας – και στη συνέχεια προχώρησε στο ακριβώς αντίθετο;
Οπότε, όχι, οι ατελείωτες προφορικές διαβεβαιώσεις και οι ατελείωτες κενές κουβέντες των τελευταίων τριών δεκαετιών δεν θα λειτουργούσαν πλέον, καθώς το μόνο που είχε βγει από τη Ρωσία ήταν μια εχθρική συμμαχία σαν άξονας στα σύνορά της και μια εκστρατεία σταθερά αυξανόμενης δαιμονοποίησης που είχε, τελευταία, σε πολλές πτυχές ξεπεράσει αυτό που γνώρισε η ΕΣΣΔ στο απόγειο του Ψυχρού Πολέμου. Όταν απειλήθηκαν με πυρηνικούς πυραύλους κάτω από τη μύτη τους στην Κούβα, οι ΗΠΑ ήταν πρόθυμες να ξεκινήσουν πυρηνικό πόλεμο για να τον αποτρέψουν. Η Ρωσία δεν έχει απειλήσει με κάτι τέτοιο.
Μια μέρα μετά την έναρξη της ρωσικής εκστρατείας αποστρατιωτικοποίησης και αποναζιστοποίησης, ο πρόεδρος της Σερβίας ανακοίνωσε την επίσημη θέση της Σερβίας σχετικά με την κατάσταση στην Ουκρανία, όπως περιγράφεται στα συμπεράσματα του Σερβικού Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας. Ουσιαστικά, η θέση της Σερβίας είναι ότι σέβεται την εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας όπως σέβεται την εδαφική ακεραιότητα όλων των κρατών σύμφωνα με τον Χάρτη του ΟΗΕ και την Πράξη του Ελσίνκι του 1975, πως θεωρεί παραβίαση της εδαφικής ακεραιότητας οποιουδήποτε κράτους, συμπεριλαμβανομένης της Ουκρανίας, πολύ λάθος», αλλά ότι δε θα επιβάλει κυρώσεις κατά της Ρωσικής Ομοσπονδίας.
Αρκεί απλώς να κοιτάξουμε έναν σημερινό πολιτικό χάρτη της Ευρώπης για να δούμε τη σημασία, το θάρρος και τη δυσκολία της απόφασης της Σερβίας. Η Σερβία και η γειτονική Βοσνία και Ερζεγοβίνη (Β-Ε) είναι νησιά στη θάλασσα του ΝΑΤΟ που τις περιβάλλει – και η Β-Ε δεν είναι μέλος του ΝΑΤΟ μόνο λόγω της αντίθεσης των Σέρβων σε αυτή τη χώρα, με επικεφαλής τον Σέρβο μέλος της Προεδρίας της Β-Ε, Μίλοραντ Ντόντικ. Επιπλέον, όλα τα γύρω κράτη συμμετείχαν στις καταδίκες της Δύσης για την επέμβαση της Ρωσίας στην Ουκρανία και συμφώνησαν ή υποστήριξαν τις πιο πρόσφατες κυρώσεις που επιβλήθηκαν στη Ρωσία, συμπεριλαμβανομένου του κλεισίματος του εναέριου χώρου της ΕΕ στα ρωσικά αεροπλάνα.
Όπως ήταν αναμενόμενο, τις τελευταίες ημέρες, όπως κατέθεσε ο ίδιος ο Βούτσιτς, η Σερβία δέχτηκε «έντονες» δυτικές πιέσεις να ενταχθεί στο μέτωπο κυρώσεων και καταδίκης κατά της Ρωσίας. Ο εισηγητής του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για τη Σερβία, Vladimir Bilchik, έχει ήδη δηλώσει πως η απόφαση της Σερβίας να μην ενταχθεί στις κυρώσεις της ΕΕ κατά της Ρωσίας είναι μια «καθοριστική απόφαση εξωτερικής πολιτικής για πολύ ευρύτερες σχέσεις μεταξύ ΕΕ και Σερβίας». Ο πρώην Σουηδός υπουργός Εξωτερικών και πρωθυπουργός και ο πρώτος Ύπατος Εκπρόσωπος για τη Β-Ε, Καρλ Μπιλντ, έγραψε στο Twitter ότι η Σερβία «αποβάλλεται εκ των πραγμάτων από τη διαδικασία ένταξης στην ΕΕ», καθώς τα νέα μέλη αναμένεται να συμμετάσχουν στις «θεμελιώδεις αξίες και συμφέροντα» της ΕΕ. Οι εκπρόσωποι της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ana Pisonero και Eric Mamer, εξέφρασαν επίσης προσδοκίες πως η Σερβία θα ενταχθεί στην πολιτική κυρώσεων της ΕΕ.
Όλα αυτά είναι μάλλον δυσοίωνα λόγια – και όχι επειδή οποιοσδήποτε στη Σερβία, εκτός από μια χούφτα καλοπληρωμένων σκληροπυρηνικών και απελπιστικών περιπτώσεων, πιστεύει πραγματικά ότι η χώρα θα γίνει ποτέ αποδεκτή στο αυτοαποκαλούμενο «πιο επιτυχημένο έργο ειρήνης στην ανθρώπινη ιστορία». (από το οποίο εγκρίθηκε ρητά η αποστολή μαχητικών αεροσκαφών στους νεοναζί «δημοκράτες» στην Ουκρανία), αλλά επειδή η νοοτροπία «ή είσαι μαζί μας ή εναντίον μας» των ανεξέλεγκτων δυτικών ελίτ είναι βέβαιο πως θα βρει τρόπους να κάνει γνωστή τη δυσαρέσκειά της σε όλους τους αντιφρονούντες. Ειδικά σε έναν περικυκλωμένο, φιλικό προς τη Ρωσία θύλακα που αρνείται πεισματικά να ενταχθεί στην αντιρωσική υστερία που φουντώνει σε όλο το δυτικό «φιλελεύθερο» τοπίο. Σε τελική ανάλυση, η Σερβία βομβαρδίστηκε άγρια και παράνομα από το ΝΑΤΟ το 1999 επειδή δε συμφώνησε οικειοθελώς στη δική της κατοχή από τη συμμαχία «δημοκρατικών αξιών». Από τότε, η συμμαχία έχει αποκτήσει 11 ακόμη μέλη και περίπου χίλια χιλιόμετρα ανατολικά. Επομένως, θα περιμένουμε να δούμε τις επόμενες ημέρες και εβδομάδες ποια πρακτικά μέτρα τιμωρίας ή μομφής θα εφαρμόσει η ΕΕ (και το ΝΑΤΟ) κατά της Σερβίας, η οποία είναι επίσημα υποψήφια για ένταξη στην ΕΕ από το 2012 και, ως εκ τούτου, είναι υποχρεωμένη να εναρμονίσει σταδιακά τις πολιτικές της, συμπεριλαμβανομένης της εξωτερικής πολιτικής με την «ειρηνόφιλη» ένωση.
Η Ρωσία έχει δείξει εκτίμηση και κατανόηση για τη θέση της Σερβίας. Στην αντίδρασή του στην επίσημη στάση της Σερβίας, ο Ρώσος πρεσβευτής στο Βελιγράδι δήλωσε ότι η Ρωσία «καταλαβαίνει πως η Σερβία πιέζεται και δε ζητά τίποτα από τη Σερβία», γνωρίζοντας καλά τον αμοιβαίο σεβασμό και την εμπιστοσύνη που υπάρχει μεταξύ του Προέδρου Βούτσιτς και του Ρώσου Προέδρου Πούτιν, ότι η Σερβία «σέβεται το εθνικό συμφέρον της Ρωσίας» και πως η Ρωσία είναι «σε ειρήνη» με τη θέση της Σερβίας και την εξωτερική της πολιτική.
Επιπλέον, όπως αναφέρεται στα συμπεράσματα του Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας, η Σερβία ήταν η ίδια θύμα δυτικών κυρώσεων κατά τη δεκαετία του 1990 και, ακόμη πιο σημαντικό, επιθετικότητας από την πλευρά 19 κρατών του ΝΑΤΟ το 1999 ακριβώς για την υπεράσπιση της εδαφικής της ακεραιότητας. Με άλλα λόγια, η Σερβία όχι μόνο αρνείται να συμμετάσχει στις δυτικές κυρώσεις εναντίον ενός παραδοσιακού φίλου και συμμάχου, αλλά και να ενταχθεί στα παραδοσιακά δυτικά διπλά μέτρα και σταθμά, τα οποία έχει αισθανθεί στο πετσί της τόσο στο παρελθόν όσο και στο παρόν. Προς το σκοπό αυτό, ο πρόεδρος του σερβικού κοινοβουλίου, Ίβιτσα Ντάτσιτς, δήλωσε ξεκάθαρα πως, σε αντίθεση με την υπόλοιπη «δημοκρατική» Ευρώπη, η Σερβία δε θα ενταχθεί στις «ολοκληρωτικές μεθόδους» και να κλείσει ή λογοκρίνει είτε το Sputnik είτε το RT. Έτσι, όπως έχουν τα πράγματα, το τελευταίο μη ρωσικό ευρωπαϊκό φυλάκιο του Sputnik βρίσκεται τώρα στο Βελιγράδι, το οποίο, ωστόσο, δεν είναι ακόμα αρκετά «δημοκρατικό» για να συνεννοηθεί με τους ελεύθερα σκεπτόμενους γραφειοκράτες στις Βρυξέλλες
Στην ίδια εφαπτομένη, επειδή δεν μπορείς ποτέ να έχεις υπερβολική υπερατλαντική υποκρισία, η πρεσβεία των ΗΠΑ στο Βελιγράδι αντέδρασε επίσης στη θέση της Σερβίας σχετικά με τη ρωσική επέμβαση στην Ουκρανία γράφοντας στο Twitter ότι οι ΗΠΑ «χαιρετίζουν την επανειλημμένη θέση υποστήριξης της Σερβίας και του Προέδρου Αλεξάνταρ Βούτσιτς sthn εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας, η οποία παραβιάστηκε από τις παράνομες και εντελώς απρόκλητες επιθέσεις της Ρωσίας».
Εκτός από την αναιδή και καθαρή εφεύρεση στην οποία επιδόθηκε η πρεσβεία των ΗΠΑ –καθώς κανένας Σέρβος αξιωματούχος δεν χρησιμοποίησε καθόλου σκληρές λέξεις για να περιγράψει την επέμβαση της Ρωσίας– οι Αμερικανοί διπλωμάτες αγνοούν εύκολα το γεγονός pvw η χώρα τους παραβιάζει σταθερά και επιθετικά την εδαφική ακεραιότητα της Σερβίας από τον Φεβρουάριο του 2008, όταν οι ΗΠΑ αναγνώρισαν την ανεξαρτησία της ιστορικής και ιερής επαρχίας της Σερβίας, του Κοσσυφοπεδίου (Κόσοβο και Μετόχια είναι το πλήρες όνομα της επαρχίας, σύμφωνα με το σερβικό σύνταγμα). Και, φυσικά, εκτός από τα 5 κράτη της ΕΕ που αρνήθηκαν να αναγνωρίσουν την απόσχιση του λεγόμενου Κοσσυφοπεδίου από τη Σερβία (Ελλάδα, Κύπρος, Ρουμανία, Ισπανία και Σλοβακία) – η υπόλοιπη ΕΕ, με επικεφαλής τα πιο ισχυρά μέλη της (Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία και χώρες Μπενελούξ), είναι επίσης ο συνήθης υποκριτικός εαυτός της περιμένοντας από τη Σερβία να καταδικάσει τις παραβιάσεις των εδαφών των άλλων, όταν η πλειοψηφία των δικών της κρατών μελών έχει επίσης αναγνωρίσει την παραβίαση της εδαφικής ακεραιότητας της Σερβίας αναγνωρίζοντας το «Κόσοβο» και, πράγματι, προωθώντας ενεργά την «ανεξαρτησία» του, η οποία, στην πράξη, είναι ανύπαρκτη, καθώς η περιοχή είναι μια μαύρη τρύπα διακίνησης ναρκωτικών και ανθρώπων, της οποίας οι πολιτικοί λαμβάνουν εντολές από στο εξωτερικό, καθώς και έδρα μιας μεγάλης στρατιωτικής βάσης των ΗΠΑ που χτίστηκε σε γη που κλάπηκε από Σέρβους.
Η αρχική απόφαση της σερβικής ηγεσίας είχε την υποστήριξη της μεγάλης πλειοψηφίας του σερβικού κοινού, το οποίο, ωστόσο, γνωρίζει καλά τη δύσκολη θέση της Σερβίας. Ωστόσο, στις 2 Μαρτίου, η Σερβία εντάχθηκε στην πλειοψηφία στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ και καταδίκασε τη ρωσική «επιθετικότητα κατά της Ουκρανίας». Σε μια μάλλον θλιβερή επίδειξη δημόσιας αυτολύπησης, ο Βούτσιτς προσπάθησε να δικαιολογήσει την ψηφοφορία σε συνέντευξη Τύπου εξηγώντας ότι η Σερβία εξακολουθεί να αρνείται τις εκκλήσεις να συμμετάσχει στις αντιρωσικές κυρώσεις, καθώς και να αντιστέκεται στις νέες δυτικές πιέσεις για εθνικοποίηση περιουσιακών στοιχείων ρωσικής ιδιοκτησίας. Σερβία. Ωστόσο, η δημοτικότητά του θα υποφέρει ως αποτέλεσμα, επομένως εξακολουθεί να είναι win-win για τα δυτικά συμφέροντα στο Βελιγράδι, επειδή προτιμούν πάντα τις αδύναμες (αδυνατισμένες) ηγεσίες, καθώς είναι πιο εύκαμπτες και, επομένως, ευαίσθητες στην εξωτερική πίεση.
Η σημερινή θέση της Σερβίας θυμίζει παράξενα τη θέση της χώρας την άνοιξη του 1941. Εκείνη την εποχή επίσης, η σερβική ελίτ στο Βασίλειο της Γιουγκοσλαβίας ήταν η μόνη φωνή της αντίθεσης στη χώρα ενάντια στην ένταξη στις δυνάμεις του Άξονα, παρόλο που η ίδια η Γιουγκοσλαβία ήταν, μαζί με την Ελλάδα, περικυκλωμένη από χώρες που είχαν περιέλθει στην κατοχή ή την πολιτική κυριαρχία των δυνάμεων του Άξονα. Ως αποτέλεσμα του πραξικοπήματος της 27ης Μαρτίου 1941, που οργανώθηκε από Σέρβους αξιωματικούς που ήταν αντίθετοι στη συμφωνία με τον Άξονα, η Γιουγκοσλαβία δέχτηκε επίθεση από τη Γερμανία και τους συμμάχους της στις 6 Απριλίου 1941, η ίδια η χώρα διαμελίστηκε και κατελήφθη και ο σερβικός πληθυσμός υποβλήθηκε στην πολιτική καταστολή και τον γενοκτονικό αφανισμό τα επόμενα τέσσερα χρόνια. Αν και οι Σέρβοι οργάνωσαν δύο μεγάλα αντάρτικα απελευθερωτικά μέτωπα, μόνο με τη βοήθεια του Σοβιετικού Κόκκινου Στρατού απελευθερώθηκε πλήρως το έδαφος της Γιουγκοσλαβίας το φθινόπωρο του 1944. Οι Σλοβένοι και οι Σλάβοι Μουσουλμάνοι, μαζί με σημαντικές αλβανικές και ουγγρικές μειονότητες), οι Σέρβοι εξακολουθούν να θυμούνται
αυτό, όπως πολλοί Ρώσοι θυμούνται ότι μόνο οι Σέρβοι αρνήθηκαν να ενωθούν με τα γερμανικά στρατεύματα των Ναζί στο Ανατολικό Μέτωπο εναντίον της ΕΣΣΔ
Μπορεί αυτό, με τα αθάνατα λόγια του Γιόγκι Μπέρα, να είναι déjà vu ξανά;
Ο λόγος είναι απλός, έστω κι αν παραμερίσει κανείς τους αιωνόβιους πνευματικούς, εθνικούς και απλά αδελφικούς δεσμούς των δύο λαών. Γιατί οι Σέρβοι ήταν, θα λέγαμε, τα καναρίνια στο ανθρακωρυχείο τα χρόνια που ακολούθησαν τη διακήρυξη μιας «νέας παγκόσμιας τάξης» από τον Τζορτζ Μπους τον πρεσβύτερο. Νωρίς μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, στις αρχές της δεκαετίας του 1990, ενώ αθώοι και απλοί άνθρωποι καλής θέλησης ήταν ακόμα ερωτευμένοι με το ανακοινωθέν «τέλος της ιστορίας» και τον ένδοξο θρίαμβο της «φιλελεύθερης δημοκρατίας», στα σερβικά μέρη της Γιουγκοσλαβίας, βιώναμε, από πρώτο χέρι, κάτι εντελώς διαφορετικό, σκοτεινό και δυσοίωνο. Γίναμε μάρτυρες της σταδιακής επιστροφής της καθαρής, κυνικής πολιτικής εξουσίας, μόνο αυτή τη φορά στρωμένη με πολιτικά ορθές, ζαχαρωμένες ομιλίες που επικαλούνταν «ανθρώπινα δικαιώματα», «δημοκρατία», «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση» και «ειρήνη», η οποία, αποδείχτηκε αρκετά σύντομα, χρησίμευσε ως μια απλή «φιλελεύθερη» ομίχλη πολέμου, ως προπαρασκευαστική ρητορική, διπλωματική και πυροβολαρχία των μέσων ενημέρωσης για τη νομιμοποίηση του αυτοχρισμένου δικαιώματος της Δύσης να ορίζει τι είναι καλό και τι όχι και, με βάση το ορίζουν οι νέοι ορισμοί, να παρεμβαίνει και επεκτείνει τα αμιγώς ρεαλιστικά, βασικά συμφέροντά της όπου μπορούσε. Ο κόσμος ήταν το στρείδι της νικηφόρας Δύσης, «επέκταση της δημοκρατίας» η νέα οιονεί θρησκεία του, που βάζει ένα ηθικό κάλυμμα στη νεότερη γεωπολιτική του εμβέλεια, μια εκσυγχρονισμένη εκδοχή του «φορτίου του λευκού ανθρώπου» που διατυπώνεται στη νέα ορολογία μιας υποτιθέμενης μετα-ιδεολογικής εποχής.
Έτσι, κατά τη διάρκεια του βίαιου διαμελισμού της Γιουγκοσλαβίας, οι κύριοι εξωτερικοί υποκινητές και διευκολυντές της –με επικεφαλής τη Γερμανία και την Αυστρία, με ουσιαστική βοήθεια από τον πρέσβη των ΗΠΑ στη Γιουγκοσλαβία– μπορούσαν, χάρη στην τεράστια κυριαρχία τους στον χώρο των μέσων ενημέρωσης, να παρουσιάζονται ως «μεσίτες της ειρήνης» και, ακόμη πιο αρρωστημένο, ως ηθικοί διαιτητές. Η νέα-παλιά επεκτατική Δύση θα μπορούσε να απεικονιστεί στους ανενημέρωτους και στους ευκολόπιστους ως κάποιου είδους δύναμη για το καλό, ενώ ζωγραφίζει τον εχθρό –τους Σέρβους τότε, τους Ρώσους σήμερα– ως ενσαρκωμένο κακό. Πάνω στις στάχτες της καταστροφής της Γιουγκοσλαβίας που υποκινήθηκε από τη Δύση ο μύθος του «απαραίτητου ΝΑΤΟ», της «καλοπροαίρετης ΕΕ» και της «καλής Δύσης» έλαβε μεγάλο μέρος της μετέπειτα επιβεβαίωσής τους και της ήπιας δύναμης μετά τον Ψυχρό Πόλεμο. Και εκεί βρίσκεται ο μεγάλος λόγος για τον οποίο τα ατελείωτα ευγενικά αιτήματα και εκκλήσεις της Ρωσίας –και όχι μόνο της Ρωσίας– να σταματήσει την σταθερή επέκταση του στρατιωτικού συμφώνου του Βορείου Ατλαντικού προς τα ανατολικά, δεν ελήφθησαν σοβαρά, ή τουλάχιστον αρκετά σοβαρά, από μια κρίσιμη μάζα από αυτούς που δεν είχαν άμεση επαφή με τους δυτικούς λύκους με όψη προβάτου, όπως έκαναν οι Σέρβοι (και οι Σύροι, Λίβυοι, Ιρακινοί, Αφγανοί, Υεμενίτες, Σομαλοί, Βενεζουελάνοι κ.λπ.). Με απλά λόγια, η Δύση μόλις άρχιζε να ξοδεύει την τεράστια πλεονάζουσα ηθική αξία που είχε συγκεντρώσει ως νικητής ενός παγκόσμιου αγώνα με ένα «Ιρακινοί, Αφγανοί, Υεμενίτες, Σομαλοί, Βενεζουελάνοι κ.λπ.) το έκαναν. Με απλά λόγια, η Δύση μόλις άρχιζε να ξοδεύει την τεράστια πλεονάζουσα ηθική αξία που είχε συγκεντρώσει ως νικητής ενός παγκόσμιου αγώνα με ένα « Ιρακινοί, Αφγανοί, Υεμενίτες, Σομαλοί, Βενεζουελάνοι κ.λπ.) το έκαναν. Με απλά λόγια, η Δύση μόλις άρχιζε να ξοδεύει την τεράστια πλεονάζουσα ηθική αξία που είχε συγκεντρώσει ως νικητής μιας παγκόσμιας πάλης με μια «αυτοκρατορία του κακού», τα κομμάτια στην (τεχνητά κατασκευασμένη) πανοπλία ήταν ακόμα πολύ μικροσκοπικά για να τα εντοπίσει ένα συνηθισμένο, άπειρο, καλοπροαίρετο μάτι.
Ακόμη και ο παράνομος βομβαρδισμός της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας από το ΝΑΤΟ την άνοιξη του 1999, στο όνομα της «πρόληψης της γενοκτονίας» στην ιστορική και ιερή επαρχία του Κοσσυφοπεδίου της Σερβίας –για την οποία δεν παρουσιάστηκαν ποτέ στοιχεία τα επόμενα 23 χρόνια– δεν αφύπνισε την κρίσιμη μάζα της δυτικής κοινής γνώμης και ιθυνόντων που είναι απαραίτητοι για να επανεξετάσουν τη σοφία και την αναγκαιότητα της συνέχισης του μονοπατιού, ουσιαστικά, ενός νέου Drang nach Osten (ωστόσο, βλέποντας τι συνέβη με τον Τραμπ, πολύ αργότερα στο παιχνίδι, είναι ξεκάθαρο ότι τα εκλογικά αποτελέσματα και η λήψη αποφάσεων στη Δύση έχουν συλληφθεί από το στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα ακόμη και τότε, ακριβώς όπως είχε προειδοποιήσει ο Αϊζενχάουερ το 1961).
Ωστόσο, αφύπνισε τελικά τη Μόσχα, ανοίγοντας το δρόμο για την άνοδο του Βλαντιμίρ Πούτιν στο ανώτατο αξίωμα της Ρωσίας την τελευταία ημέρα εκείνης της μοιραίας χρονιάς. Όπως οι Σέρβοι, οι Ρώσοι εξακολουθούσαν να θυμούνται την αληθινή φρίκη του τελευταίου παγκόσμιου πολέμου και μπορούσαν να αναγνωρίσουν τα πολύ γνωστά πρότυπα πολύ πιο εύκολα από τους περισσότερους στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Δυστυχώς, η Μόσχα δεν μπορούσε να κάνει πολλά για αυτά αρχικά, εκτός από το να προειδοποιεί αδιάκοπα, ξεκινώντας από το Μόναχο στις αρχές του 2007, να ζητήσει μια γενική επανεκτίμηση και επαναδιαπραγμάτευση της κοινής ευρωπαϊκής ασφάλειας και – έχοντας επίγνωση πως οι διακριτικές προειδοποιήσεις, υποδείξεις και προτάσεις της αγνοούνταν ευθαρσώς στις βασικές δυτικές πρωτεύουσες – επανεξοπλίστηκε και προετοιμάστηκε για το αναπόφευκτο. Το οποίο τελικά ήρθε με την άρνηση της συλλογικής Δύσης να μιλήσει για την ουδετερότητα της Ουκρανίας και την ανάσχεση της περαιτέρω επέκτασης του ΝΑΤΟ κι αύξηση του κινδύνου να γίνει η Ουκρανία πυρηνικό κράτος.
Γιατί να συμφωνήσει η Μόσχα στην πολύ πραγματική πιθανότητα ανάπτυξης πυρηνικών πυραύλων στα σύνορά της, οι οποίοι θα μπορούσαν να φτάσουν σε αυτήν σε 7-8 λεπτά (και, στην περίπτωση μελλοντικών υπερηχητικών πυραύλων, σε 5-6 λεπτά); Γιατί να εμπιστευόταν τα (αληθινά) κέντρα ισχύος του ΝΑΤΟ, των οποίων οι ηγετικές φυσιογνωμίες την είχαν διαβεβαιώσει ότι ούτε μια ίντσα παραπάνω δεν θα μεταφερόταν προς τα ανατολικά καθώς αυτοδιαλυόταν το σύμφωνο της Βαρσοβίας – και στη συνέχεια προχώρησε στο ακριβώς αντίθετο;
Οπότε, όχι, οι ατελείωτες προφορικές διαβεβαιώσεις και οι ατελείωτες κενές κουβέντες των τελευταίων τριών δεκαετιών δεν θα λειτουργούσαν πλέον, καθώς το μόνο που είχε βγει από τη Ρωσία ήταν μια εχθρική συμμαχία σαν άξονας στα σύνορά της και μια εκστρατεία σταθερά αυξανόμενης δαιμονοποίησης που είχε, τελευταία, σε πολλές πτυχές ξεπεράσει αυτό που γνώρισε η ΕΣΣΔ στο απόγειο του Ψυχρού Πολέμου. Όταν απειλήθηκαν με πυρηνικούς πυραύλους κάτω από τη μύτη τους στην Κούβα, οι ΗΠΑ ήταν πρόθυμες να ξεκινήσουν πυρηνικό πόλεμο για να τον αποτρέψουν. Η Ρωσία δεν έχει απειλήσει με κάτι τέτοιο.
Μια μέρα μετά την έναρξη της ρωσικής εκστρατείας αποστρατιωτικοποίησης και αποναζιστοποίησης, ο πρόεδρος της Σερβίας ανακοίνωσε την επίσημη θέση της Σερβίας σχετικά με την κατάσταση στην Ουκρανία, όπως περιγράφεται στα συμπεράσματα του Σερβικού Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας. Ουσιαστικά, η θέση της Σερβίας είναι ότι σέβεται την εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας όπως σέβεται την εδαφική ακεραιότητα όλων των κρατών σύμφωνα με τον Χάρτη του ΟΗΕ και την Πράξη του Ελσίνκι του 1975, πως θεωρεί παραβίαση της εδαφικής ακεραιότητας οποιουδήποτε κράτους, συμπεριλαμβανομένης της Ουκρανίας, πολύ λάθος», αλλά ότι δε θα επιβάλει κυρώσεις κατά της Ρωσικής Ομοσπονδίας.
Αρκεί απλώς να κοιτάξουμε έναν σημερινό πολιτικό χάρτη της Ευρώπης για να δούμε τη σημασία, το θάρρος και τη δυσκολία της απόφασης της Σερβίας. Η Σερβία και η γειτονική Βοσνία και Ερζεγοβίνη (Β-Ε) είναι νησιά στη θάλασσα του ΝΑΤΟ που τις περιβάλλει – και η Β-Ε δεν είναι μέλος του ΝΑΤΟ μόνο λόγω της αντίθεσης των Σέρβων σε αυτή τη χώρα, με επικεφαλής τον Σέρβο μέλος της Προεδρίας της Β-Ε, Μίλοραντ Ντόντικ. Επιπλέον, όλα τα γύρω κράτη συμμετείχαν στις καταδίκες της Δύσης για την επέμβαση της Ρωσίας στην Ουκρανία και συμφώνησαν ή υποστήριξαν τις πιο πρόσφατες κυρώσεις που επιβλήθηκαν στη Ρωσία, συμπεριλαμβανομένου του κλεισίματος του εναέριου χώρου της ΕΕ στα ρωσικά αεροπλάνα.
Όπως ήταν αναμενόμενο, τις τελευταίες ημέρες, όπως κατέθεσε ο ίδιος ο Βούτσιτς, η Σερβία δέχτηκε «έντονες» δυτικές πιέσεις να ενταχθεί στο μέτωπο κυρώσεων και καταδίκης κατά της Ρωσίας. Ο εισηγητής του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για τη Σερβία, Vladimir Bilchik, έχει ήδη δηλώσει πως η απόφαση της Σερβίας να μην ενταχθεί στις κυρώσεις της ΕΕ κατά της Ρωσίας είναι μια «καθοριστική απόφαση εξωτερικής πολιτικής για πολύ ευρύτερες σχέσεις μεταξύ ΕΕ και Σερβίας». Ο πρώην Σουηδός υπουργός Εξωτερικών και πρωθυπουργός και ο πρώτος Ύπατος Εκπρόσωπος για τη Β-Ε, Καρλ Μπιλντ, έγραψε στο Twitter ότι η Σερβία «αποβάλλεται εκ των πραγμάτων από τη διαδικασία ένταξης στην ΕΕ», καθώς τα νέα μέλη αναμένεται να συμμετάσχουν στις «θεμελιώδεις αξίες και συμφέροντα» της ΕΕ. Οι εκπρόσωποι της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ana Pisonero και Eric Mamer, εξέφρασαν επίσης προσδοκίες πως η Σερβία θα ενταχθεί στην πολιτική κυρώσεων της ΕΕ.
Όλα αυτά είναι μάλλον δυσοίωνα λόγια – και όχι επειδή οποιοσδήποτε στη Σερβία, εκτός από μια χούφτα καλοπληρωμένων σκληροπυρηνικών και απελπιστικών περιπτώσεων, πιστεύει πραγματικά ότι η χώρα θα γίνει ποτέ αποδεκτή στο αυτοαποκαλούμενο «πιο επιτυχημένο έργο ειρήνης στην ανθρώπινη ιστορία». (από το οποίο εγκρίθηκε ρητά η αποστολή μαχητικών αεροσκαφών στους νεοναζί «δημοκράτες» στην Ουκρανία), αλλά επειδή η νοοτροπία «ή είσαι μαζί μας ή εναντίον μας» των ανεξέλεγκτων δυτικών ελίτ είναι βέβαιο πως θα βρει τρόπους να κάνει γνωστή τη δυσαρέσκειά της σε όλους τους αντιφρονούντες. Ειδικά σε έναν περικυκλωμένο, φιλικό προς τη Ρωσία θύλακα που αρνείται πεισματικά να ενταχθεί στην αντιρωσική υστερία που φουντώνει σε όλο το δυτικό «φιλελεύθερο» τοπίο. Σε τελική ανάλυση, η Σερβία βομβαρδίστηκε άγρια και παράνομα από το ΝΑΤΟ το 1999 επειδή δε συμφώνησε οικειοθελώς στη δική της κατοχή από τη συμμαχία «δημοκρατικών αξιών». Από τότε, η συμμαχία έχει αποκτήσει 11 ακόμη μέλη και περίπου χίλια χιλιόμετρα ανατολικά. Επομένως, θα περιμένουμε να δούμε τις επόμενες ημέρες και εβδομάδες ποια πρακτικά μέτρα τιμωρίας ή μομφής θα εφαρμόσει η ΕΕ (και το ΝΑΤΟ) κατά της Σερβίας, η οποία είναι επίσημα υποψήφια για ένταξη στην ΕΕ από το 2012 και, ως εκ τούτου, είναι υποχρεωμένη να εναρμονίσει σταδιακά τις πολιτικές της, συμπεριλαμβανομένης της εξωτερικής πολιτικής με την «ειρηνόφιλη» ένωση.
Η Ρωσία έχει δείξει εκτίμηση και κατανόηση για τη θέση της Σερβίας. Στην αντίδρασή του στην επίσημη στάση της Σερβίας, ο Ρώσος πρεσβευτής στο Βελιγράδι δήλωσε ότι η Ρωσία «καταλαβαίνει πως η Σερβία πιέζεται και δε ζητά τίποτα από τη Σερβία», γνωρίζοντας καλά τον αμοιβαίο σεβασμό και την εμπιστοσύνη που υπάρχει μεταξύ του Προέδρου Βούτσιτς και του Ρώσου Προέδρου Πούτιν, ότι η Σερβία «σέβεται το εθνικό συμφέρον της Ρωσίας» και πως η Ρωσία είναι «σε ειρήνη» με τη θέση της Σερβίας και την εξωτερική της πολιτική.
Επιπλέον, όπως αναφέρεται στα συμπεράσματα του Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας, η Σερβία ήταν η ίδια θύμα δυτικών κυρώσεων κατά τη δεκαετία του 1990 και, ακόμη πιο σημαντικό, επιθετικότητας από την πλευρά 19 κρατών του ΝΑΤΟ το 1999 ακριβώς για την υπεράσπιση της εδαφικής της ακεραιότητας. Με άλλα λόγια, η Σερβία όχι μόνο αρνείται να συμμετάσχει στις δυτικές κυρώσεις εναντίον ενός παραδοσιακού φίλου και συμμάχου, αλλά και να ενταχθεί στα παραδοσιακά δυτικά διπλά μέτρα και σταθμά, τα οποία έχει αισθανθεί στο πετσί της τόσο στο παρελθόν όσο και στο παρόν. Προς το σκοπό αυτό, ο πρόεδρος του σερβικού κοινοβουλίου, Ίβιτσα Ντάτσιτς, δήλωσε ξεκάθαρα πως, σε αντίθεση με την υπόλοιπη «δημοκρατική» Ευρώπη, η Σερβία δε θα ενταχθεί στις «ολοκληρωτικές μεθόδους» και να κλείσει ή λογοκρίνει είτε το Sputnik είτε το RT. Έτσι, όπως έχουν τα πράγματα, το τελευταίο μη ρωσικό ευρωπαϊκό φυλάκιο του Sputnik βρίσκεται τώρα στο Βελιγράδι, το οποίο, ωστόσο, δεν είναι ακόμα αρκετά «δημοκρατικό» για να συνεννοηθεί με τους ελεύθερα σκεπτόμενους γραφειοκράτες στις Βρυξέλλες
Στην ίδια εφαπτομένη, επειδή δεν μπορείς ποτέ να έχεις υπερβολική υπερατλαντική υποκρισία, η πρεσβεία των ΗΠΑ στο Βελιγράδι αντέδρασε επίσης στη θέση της Σερβίας σχετικά με τη ρωσική επέμβαση στην Ουκρανία γράφοντας στο Twitter ότι οι ΗΠΑ «χαιρετίζουν την επανειλημμένη θέση υποστήριξης της Σερβίας και του Προέδρου Αλεξάνταρ Βούτσιτς sthn εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας, η οποία παραβιάστηκε από τις παράνομες και εντελώς απρόκλητες επιθέσεις της Ρωσίας».
Εκτός από την αναιδή και καθαρή εφεύρεση στην οποία επιδόθηκε η πρεσβεία των ΗΠΑ –καθώς κανένας Σέρβος αξιωματούχος δεν χρησιμοποίησε καθόλου σκληρές λέξεις για να περιγράψει την επέμβαση της Ρωσίας– οι Αμερικανοί διπλωμάτες αγνοούν εύκολα το γεγονός pvw η χώρα τους παραβιάζει σταθερά και επιθετικά την εδαφική ακεραιότητα της Σερβίας από τον Φεβρουάριο του 2008, όταν οι ΗΠΑ αναγνώρισαν την ανεξαρτησία της ιστορικής και ιερής επαρχίας της Σερβίας, του Κοσσυφοπεδίου (Κόσοβο και Μετόχια είναι το πλήρες όνομα της επαρχίας, σύμφωνα με το σερβικό σύνταγμα). Και, φυσικά, εκτός από τα 5 κράτη της ΕΕ που αρνήθηκαν να αναγνωρίσουν την απόσχιση του λεγόμενου Κοσσυφοπεδίου από τη Σερβία (Ελλάδα, Κύπρος, Ρουμανία, Ισπανία και Σλοβακία) – η υπόλοιπη ΕΕ, με επικεφαλής τα πιο ισχυρά μέλη της (Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία και χώρες Μπενελούξ), είναι επίσης ο συνήθης υποκριτικός εαυτός της περιμένοντας από τη Σερβία να καταδικάσει τις παραβιάσεις των εδαφών των άλλων, όταν η πλειοψηφία των δικών της κρατών μελών έχει επίσης αναγνωρίσει την παραβίαση της εδαφικής ακεραιότητας της Σερβίας αναγνωρίζοντας το «Κόσοβο» και, πράγματι, προωθώντας ενεργά την «ανεξαρτησία» του, η οποία, στην πράξη, είναι ανύπαρκτη, καθώς η περιοχή είναι μια μαύρη τρύπα διακίνησης ναρκωτικών και ανθρώπων, της οποίας οι πολιτικοί λαμβάνουν εντολές από στο εξωτερικό, καθώς και έδρα μιας μεγάλης στρατιωτικής βάσης των ΗΠΑ που χτίστηκε σε γη που κλάπηκε από Σέρβους.
Η αρχική απόφαση της σερβικής ηγεσίας είχε την υποστήριξη της μεγάλης πλειοψηφίας του σερβικού κοινού, το οποίο, ωστόσο, γνωρίζει καλά τη δύσκολη θέση της Σερβίας. Ωστόσο, στις 2 Μαρτίου, η Σερβία εντάχθηκε στην πλειοψηφία στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ και καταδίκασε τη ρωσική «επιθετικότητα κατά της Ουκρανίας». Σε μια μάλλον θλιβερή επίδειξη δημόσιας αυτολύπησης, ο Βούτσιτς προσπάθησε να δικαιολογήσει την ψηφοφορία σε συνέντευξη Τύπου εξηγώντας ότι η Σερβία εξακολουθεί να αρνείται τις εκκλήσεις να συμμετάσχει στις αντιρωσικές κυρώσεις, καθώς και να αντιστέκεται στις νέες δυτικές πιέσεις για εθνικοποίηση περιουσιακών στοιχείων ρωσικής ιδιοκτησίας. Σερβία. Ωστόσο, η δημοτικότητά του θα υποφέρει ως αποτέλεσμα, επομένως εξακολουθεί να είναι win-win για τα δυτικά συμφέροντα στο Βελιγράδι, επειδή προτιμούν πάντα τις αδύναμες (αδυνατισμένες) ηγεσίες, καθώς είναι πιο εύκαμπτες και, επομένως, ευαίσθητες στην εξωτερική πίεση.
Η σημερινή θέση της Σερβίας θυμίζει παράξενα τη θέση της χώρας την άνοιξη του 1941. Εκείνη την εποχή επίσης, η σερβική ελίτ στο Βασίλειο της Γιουγκοσλαβίας ήταν η μόνη φωνή της αντίθεσης στη χώρα ενάντια στην ένταξη στις δυνάμεις του Άξονα, παρόλο που η ίδια η Γιουγκοσλαβία ήταν, μαζί με την Ελλάδα, περικυκλωμένη από χώρες που είχαν περιέλθει στην κατοχή ή την πολιτική κυριαρχία των δυνάμεων του Άξονα. Ως αποτέλεσμα του πραξικοπήματος της 27ης Μαρτίου 1941, που οργανώθηκε από Σέρβους αξιωματικούς που ήταν αντίθετοι στη συμφωνία με τον Άξονα, η Γιουγκοσλαβία δέχτηκε επίθεση από τη Γερμανία και τους συμμάχους της στις 6 Απριλίου 1941, η ίδια η χώρα διαμελίστηκε και κατελήφθη και ο σερβικός πληθυσμός υποβλήθηκε στην πολιτική καταστολή και τον γενοκτονικό αφανισμό τα επόμενα τέσσερα χρόνια. Αν και οι Σέρβοι οργάνωσαν δύο μεγάλα αντάρτικα απελευθερωτικά μέτωπα, μόνο με τη βοήθεια του Σοβιετικού Κόκκινου Στρατού απελευθερώθηκε πλήρως το έδαφος της Γιουγκοσλαβίας το φθινόπωρο του 1944. Οι Σλοβένοι και οι Σλάβοι Μουσουλμάνοι, μαζί με σημαντικές αλβανικές και ουγγρικές μειονότητες), οι Σέρβοι εξακολουθούν να θυμούνται
αυτό, όπως πολλοί Ρώσοι θυμούνται ότι μόνο οι Σέρβοι αρνήθηκαν να ενωθούν με τα γερμανικά στρατεύματα των Ναζί στο Ανατολικό Μέτωπο εναντίον της ΕΣΣΔ
Μπορεί αυτό, με τα αθάνατα λόγια του Γιόγκι Μπέρα, να είναι déjà vu ξανά;