Του Στρατή Μαζίδη
Η Ουκρανία ήταν η πρώτη αναλώσιμη χώρα με τα μυαλά του Ζελένσκι να διαθέτουν απεριόριστη χωρητικότητα αέρα. Η Πολωνία βάζει υποψηφιότητα να είναι η δεύτερη αν τελικά παραδώσει απαρχαιωμένα μαχητικά στο Κίεβο, διότι τη μια μέρα βγαίνει η είδηση και την άλλη η διάψευση. Ήδη έχει στοχοποιηθεί τρόπον τινά σε ανακοινώσεις της Μόσχας ως χαμπ διανομής όπλων και τρομοκρατών.
Ομοίως μπήκαν στο στόχαστρο κι οι χώρες που σταθμεύουν τα ουκρανικά αεροσκάφη.
Και όλα αυτά για ποιο λόγο; Για να πάρει η Ρωσία την Ουκρανία, να αναστήσουν οι ΗΠΑ το ΝΑΤΟ μαζεύοντας το ενεργειακό παραδάκι και να επανεξοπλιστεί η Γερμανία. Άλλωστε ποιοι πλήττονται από τις κυρώσεις; Όλοι εμείς που χρυσοπληρώνουμε το αμερικανικό φυσικό αέριο για να μην πάρουμε ρώσικο. Να απεξαρτηθούμε από το ένα, ώστε να εξαρτηθούμε από το άλλο.
Μπορεί άραγε να πρυτανεύσει η λογική; Αλλά ποια λογική; Η δική μας ή εκείνων; Των όποιων εκείνων...
Επίκαιρος λοιπόν ο Γιάννης Νεγρεπόντης με τους στίχους του 1974 να είναι διαχρονικοί. Ξεκάθαρο ποιοι είμαστε ο Πέτρος, ο Γιόχαν κι ο Φρανς και ποιοι ο Μπράουν, ο Φίσερ κι ο Κραφτ.