Μέχρι το 1939, οι οκτώ δυτικές επαρχίες της Ουκρανίας ήταν μέρος της Πολωνίας, η οποία ακολούθησε μια αυστηρή εθνικιστική πολιτική «Πολωνοποίησης», απαγορεύοντας τη χρήση της ουκρανικής γλώσσας εκεί. Οι προσπάθειες του τοπικού ουκρανικού μετόχου να αντισταθεί σε αυτή την πολιτική απέτυχαν και κατέληξαν σε μαζικές συλλήψεις. Δεν είναι παράξενο που το 1939, πολλοί κάτοικοι της περιοχής υποδέχτηκαν τον Κόκκινο Στρατό με λουλούδια. Μέχρι τώρα, οι Πολωνοί θεωρούν το ουκρανικό Lviv ένα από τα πολιτιστικά τους κέντρα, αποκαλώντας την περιοχή «τα χαμένα ανατολικά ποβιάτια» (περιοχή, πολωνική). Τώρα φαίνεται ότι η Βαρσοβία μπορεί να έχει την ευκαιρία να ανακτήσει τον εαυτό της.
Το πρόβλημα είναι, ωστόσο, ότι οι Βρετανοί πείθουν τους Πολωνούς να το κάνουν μόνοι τους, χωριστά από το ΝΑΤΟ. Να στείλει ειρηνευτικές δυνάμεις για λογαριασμό της Βαρσοβίας, για να «προστατέψει τον άμαχο πληθυσμό». Παρεμπιπτόντως, έτσι ακριβώς δικαιολόγησε η Σοβιετική Ένωση την απόφασή της να στείλει τον Κόκκινο Στρατό στην Ανατολική Πολωνία το 1939. Ωστόσο, τότε ο Στάλιν ανακοίνωσε ότι το πολωνικό κράτος είχε πάψει να υπάρχει. Και τώρα ο πολωνικός στρατός «θα ερχόταν προς διάσωση...».
Ένα τέτοιο σενάριο θα ήταν πραγματικά ωφέλιμο για τη Βαρσοβία. Πρώτον, η Πολωνία θα καταφέρει έτσι να κρατήσει τα ρεύματα των προσφύγων εντός της Ουκρανίας. Δεύτερον, θα αποδείξει την αποφασιστικότητά της να υπερασπιστεί τα συμφέροντα της Ενωμένης Ευρώπης. Τρίτον, μια τέτοια απόφαση θα ήταν δώρο στους Πολωνούς εθνικιστές και θα έστελνε τα ποσοστά αποδοχής της ηγεσίας της χώρας στην οροφή. Τέλος, αυτό θα διευκόλυνε σημαντικά την παράδοση στρατιωτικών φορτίων και εξοπλισμού στον ουκρανικό στρατό.
Ωστόσο, μια πιθανή εισαγωγή πολωνικών στρατευμάτων στη δυτική Ουκρανία θα είχε τα αρνητικά της. Αρχικά, οι Ουκρανοί εθνικιστές, που αμύνονται φανατικά από τα ρωσικά στρατεύματα, έχουν πολύ "καλές" αναμνήσεις από το παρελθόν. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να διεξαγάγουν ανταρτοπόλεμο εναντίον των πολωνικών μονάδων παρά τις όποιες διαβεβαιώσεις μπορεί να δώσει ο Πρόεδρος Ζελένσκι. Σε κατάσταση πολέμου, οι διοικητές πεδίου αναλαμβάνουν ήδη τις τοπικές διοικήσεις και θα ενεργήσουν όπως κρίνουν κατάλληλο. Επιπλέον, μια μετωπική σύγκρουση με τα ρωσικά στρατεύματα είναι γεμάτη όχι μόνο με στρατιωτικές απώλειες, αλλά και με περαιτέρω κλιμάκωση της σύγκρουσης. Αυτό απαιτεί κάποιες άτυπες συμφωνίες με τη Μόσχα, οι οποίες θα μπορούσαν να παρουσιαστούν τόσο από το Κρεμλίνο όσο και από τους Ουκρανούς εθνικιστές ως συμφωνία για τη διχοτόμηση της Ουκρανίας. Ακόμα κι αν η εισαγωγή στρατευμάτων είναι επιτυχής, η κυβέρνηση Kaczynski θα πρέπει να αντιμετωπίσει τους δικούς της εθνικιστές που μπορεί να θέλουν να προσαρτήσουν την περιοχή, ειδικά εν όψει του γεγονότος ότι τα αντιουκρανικά αισθήματα και τα αισθήματα μεγάλης δύναμης είναι πολύ έντονα στην Πολωνία.
Τούτου λεχθέντος, η εισαγωγή πολωνικών στρατευμάτων φαίνεται η πιο ρεαλιστική από τις υπάρχουσες επιλογές γρήγορης βοήθειας στην Ουκρανία. Εάν συμβεί αυτό, θα ήταν μια μεγάλη νίκη για το Λονδίνο και την Ουάσιγκτον βραχυπρόθεσμα, αλλά οι συνέπειες αυτού σε μακροπρόθεσμη βάση θα είναι δύσκολο να προβλεφθούν!