Δρ Binoy Kampmark - southfront.org / Παρουσίαση Freepen.gr
Η αείμνηστη Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Madeleine Albright, θα είναι πάντα συνδεδεμένη με τον αποτρόπαιο ονομαζόμενο ανθρωπιστικό πόλεμο στο Κοσσυφοπέδιο το 1999, εκείνος που είδε επιθέσεις του ΝΑΤΟ σε σέρβικους πολιτικούς στόχους ενώ βοηθούσε τις δυνάμεις του Απελευθερωτικού Στρατού του Κοσσυφοπεδίου (UÇK). Ήταν μια ξεχωριστή υποστήριξη των πλευρών σε μια φαύλη, φυλετική σύγκρουση, όπου το καλό θα μπορούσε ως εκ θαύματος να φουσκώσει, με φτερά από αγγέλους. Αυτοί οι άγγελοι δεν ήρθαν ποτέ.
Κατά τη διάρκεια της θητείας της στο δημόσιο αξίωμα, η Ολμπράιτ έδειξε μια ξεχωριστή διέγερση για την στρατιωτική ισχύ των ΗΠΑ. Το 1992, καταδίκασε τον τότε Πρόεδρο του Μικτού Επιτελείου Κόλιν Πάουελ επειδή αρνήθηκε να αναπτύξει δυνάμεις των ΗΠΑ στη Βοσνία.
«Ποιο είναι το νόημα να έχουμε αυτό το υπέροχο στρατιωτικό μηχάνημα για το οποίο μιλάτε πάντα, αν δεν μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε;»
Πάρα πολλοί απολογητές έχουν βγει για να εξηγήσουν γιατί η Ολμπράιτ ήταν τόσο ανένδοτη στη χρήση τέτοιας βίας. Αναφέρονται βιογραφικά στοιχεία: γεννήθηκε στην Τσεχοσλοβακία ως Marie Jana Korbelová από εβραϊκές ρίζες ξεπλυμένες με το κρασί του αίματος του Ρωμαιοκαθολικισμού. Κατέφυγε με την οικογένειά της στη Βρετανία, βρίσκοντας τελικά καταφύγιο στο Notting Hill Gate. Πήγε στο σχολείο, πέρασε χρόνο σε καταφύγια αεροπορικών επιδρομών, τραγούδησε το A Hundred Green Bottles Hanging on the Wall.
Η επέμβαση του ΝΑΤΟ – και αυτό το σημείο δεν χάθηκε ποτέ από τον Ρώσο Πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν, ο οποίος το επανέλαβε στην ομιλία του τον Φεβρουάριο – πραγματοποιήθηκε χωρίς την έγκριση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Για τους νομοταγείς και τους τοτεμικούς λάτρεις του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών που επιθυμούν να αντιμετωπίσουν την τελευταία ανάρμοστη συμπεριφορά της Ρωσίας στην Ουκρανία, αυτό χρησίμευσε για να καταδείξει την ευστάθεια των υποστηρικτών του διεθνούς δικαίου. Σε μια δεδομένη στιγμή, είναι βέβαιο ότι θα γυρίσουν την ουρά, μετατρέποντας τους τύπους που μπορεί να είναι σωστοί. Οι διωκόμενοι, με τον καιρό, μπορούν να γίνουν διώκτες.
Κατά τη διάρκεια της θητείας της στο δημόσιο αξίωμα, η Ολμπράιτ έδειξε μια ξεχωριστή διέγερση για την στρατιωτική ισχύ των ΗΠΑ. Το 1992, καταδίκασε τον τότε Πρόεδρο του Μικτού Επιτελείου Κόλιν Πάουελ επειδή αρνήθηκε να αναπτύξει δυνάμεις των ΗΠΑ στη Βοσνία.
«Ποιο είναι το νόημα να έχουμε αυτό το υπέροχο στρατιωτικό μηχάνημα για το οποίο μιλάτε πάντα, αν δεν μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε;»
Πάρα πολλοί απολογητές έχουν βγει για να εξηγήσουν γιατί η Ολμπράιτ ήταν τόσο ανένδοτη στη χρήση τέτοιας βίας. Αναφέρονται βιογραφικά στοιχεία: γεννήθηκε στην Τσεχοσλοβακία ως Marie Jana Korbelová από εβραϊκές ρίζες ξεπλυμένες με το κρασί του αίματος του Ρωμαιοκαθολικισμού. Κατέφυγε με την οικογένειά της στη Βρετανία, βρίσκοντας τελικά καταφύγιο στο Notting Hill Gate. Πήγε στο σχολείο, πέρασε χρόνο σε καταφύγια αεροπορικών επιδρομών, τραγούδησε το A Hundred Green Bottles Hanging on the Wall.
Η επέμβαση του ΝΑΤΟ – και αυτό το σημείο δεν χάθηκε ποτέ από τον Ρώσο Πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν, ο οποίος το επανέλαβε στην ομιλία του τον Φεβρουάριο – πραγματοποιήθηκε χωρίς την έγκριση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Για τους νομοταγείς και τους τοτεμικούς λάτρεις του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών που επιθυμούν να αντιμετωπίσουν την τελευταία ανάρμοστη συμπεριφορά της Ρωσίας στην Ουκρανία, αυτό χρησίμευσε για να καταδείξει την ευστάθεια των υποστηρικτών του διεθνούς δικαίου. Σε μια δεδομένη στιγμή, είναι βέβαιο ότι θα γυρίσουν την ουρά, μετατρέποντας τους τύπους που μπορεί να είναι σωστοί. Οι διωκόμενοι, με τον καιρό, μπορούν να γίνουν διώκτες.
Το ΝΑΤΟ, στην πραγματικότητα, έγινε μια συμμαχία που η Ολμπράιτ ήθελε να την δει να διευρύνεται και να τροφοδοτείται, όχι να περιορίζεται και να μειώνεται. Ο ιστορικός ρόλος της Γερμανίας και της Ρωσίας στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη έγινε το σκεπτικό για την επέκταση μιας εξουδετερωτικής συμμαχίας που θα περιλάμβανε προηγούμενες χώρες «θύματα». Μια αποδυναμωμένη Μόσχα θα μπορούσε να αγνοηθεί.
«Δεν χρειαζόμαστε τη Ρωσία να συμφωνήσει στη διεύρυνση», είπε στους Αμερικανούς γερουσιαστές το 1997.
Ο Paul Wilson, λαμβάνοντας υπόψη την κληρονομιά της Albright, έγραψε το 2012 για τον κίνδυνο να ακολουθήσουμε κατά γράμμα τις αναλογίες στην ιστορία. «Οι ιστορικές αναλογίες είναι σαγηνευτικές και συχνά προδοτικές. Ο [Σλόμπονταν] Μιλόσεβιτς δεν ήταν ο Χίτλερ και ο Απελευθερωτικός Στρατός του Κοσσυφοπεδίου δεν ήταν υπέρμαχος της φιλελεύθερης δημοκρατίας».
Μάλιστα, ο UCK είχε προηγουμένως χαρακτηριστεί από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ ως τρομοκρατική οργάνωση. «Οι Αλβανοί του Κοσσυφοπεδίου», έγραψε ο μετανιωμένος πρώην Διοικητής του ΟΗΕ στη Βοσνία, Υποστράτηγος Λιούις ΜακΚένζι τον Απρίλιο του 2003, «μας έπαιζαν σαν βιολί Stradivarius». Κατά την άποψή του, το ΝΑΤΟ και η διεθνής κοινότητα είχαν «επιδοτήσει και υποστηρίξει έμμεσα τη βίαιη εκστρατεία τους για ένα εθνικά καθαρό Κοσσυφοπέδιο. Ποτέ δεν τους κατηγορήσαμε ως δράστες βίας στις αρχές της δεκαετίας του 1990 και συνεχίζουμε να τους παρουσιάζουμε ως το χαρακτηρισμένο θύμα σήμερα, παρά τις αποδείξεις για το αντίθετο».
Τέτοια είναι η προδοτική φύση του είδους διεστραμμένου ανθρωπισμού που ασπάζεται η Ολμπράιτ και οι συνάδελφοί της. Μια τέτοια πολιτική, παρατηρεί ο Alan J. Kuperman με ζοφερή ακρίβεια, «δημιουργεί έναν ηθικό κίνδυνο που ενθαρρύνει την υπερβολικά επικίνδυνη ή δόλια συμπεριφορά εξέγερσης από μέλη ομάδων που είναι ευάλωτα σε γενοκτονικά αντίποινα, αλλά δεν μπορεί να προστατεύσει πλήρως από την αντίδραση».
Ένα τέτοιο ενθαρρυνμένο άτομο, η Πρόεδρος του Κοσσυφοπεδίου Vjosa Osmani, ξεχύθηκε πάνω από την κληρονομιά της Albright. «Μας έδωσε ελπίδα όταν δεν την είχαμε. Έγινε η φωνή και το μπράτσο μας όταν δεν είχαμε ούτε φωνή ούτε μπράτσο. Ένιωσε τον πόνο των ανθρώπων μας γιατί είχε βιώσει στον εαυτό της το διωγμό στην παιδική της ηλικία».
Η πρώτη γυναίκα Υπουργός Εξωτερικών θα συνδεθεί επίσης με την πολιτική κυρώσεων της Κυβέρνησης Κλίντον που σκότωσε πολλούς πολίτες και ακρωτηρίασε τη χώρα του Ιράκ, μόνο για να εισβάλουν στη συνέχεια οι αρχιτέκτονες του καθεστώτος που επρόκειτο να ανατραπεί στην επόμενη κυβέρνηση Μπους. Αυτό το αποκαρδιωτικό επεισόδιο βύθισε κάθε ηρωική έννοια του νόμου και της δικαιοσύνης, δείχνοντας ότι η Ολμπράιτ ήταν ικανοποιημένη χρησιμοποιώντας έναν άθλιο λογισμό για τη ζωή και τον θάνατο όταν ήταν απαραίτητο.
Στις 12 Μαΐου 1996, η Ολμπράιτ ρωτήθηκε από τη Lesley Stahl στο πρόγραμμα 60 Minutes του CBS σχετικά με τον αντίκτυπο των κυρώσεων που οδήγησαν στον άχρηστο θάνατο εκατοντάδων χιλιάδων. «Ακούσαμε ότι μισό εκατομμύριο παιδιά έχουν πεθάνει. Θέλω να πω, είναι περισσότερα παιδιά από όσα έχουν πεθάνει στη Χιροσίμα. Και, ξέρετε, αξίζει το τίμημα;» Τότε η πρέσβης των ΗΠΑ Όλμπράιτ δεν πτοήθηκε. "Νομίζω ότι αυτή είναι μια πολύ δύσκολη επιλογή, αλλά το τίμημα - πιστεύουμε ότι το τίμημα αξίζει τον κόπο".
Τον Σεπτέμβριο του 2000, ήταν ακόμα τρελή από τη φόρμουλα των κυρώσεων κατά του Ιράκ, λέγοντας στα Ηνωμένα Έθνη σε μια παράλογη ομιλία ότι η Βαγδάτη έπρεπε να συναντήση αντίσταση, όντας «εναντίον της αρχής των Ηνωμένων Εθνών και του διεθνούς δικαίου». Δόθηκε ειλικρινής αναγνώριση στο γεγονός ότι «οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο λαός του Ιράκ» έπρεπε να αντιμετωπιστούν. Αυτό που ήρθε πρώτο ήταν «η ακεραιότητα αυτού του θεσμού, η ασφάλειά μας και το διεθνές δίκαιο».
Η Ολμπράιτ θα μπορούσε να είναι πρόχειρη όσον αφορά τις κυρώσεις. Σε περιπτώσεις όπου το Κογκρέσο επέβαλε αυτόματες κυρώσεις, η Ολμπράιτ μπορούσε να εκφράσει εξαγριωμένη διαφωνία. Όταν αυτό συνέβη τόσο στην Ινδία όσο και στο Πακιστάν το 1998 στον απόηχο των δοκιμών πυρηνικών όπλων, μετά βίας μπορούσε να κρύψει τον εκνευρισμό της στο Late Edition του CNN. «Πιστεύω ότι πρέπει να κάνουμε κάτι γι' αυτό, γιατί οι κυρώσεις που δεν έχουν ευελιξία, δεν έχουν αρμοδιότητα παραίτησης, είναι απλώς ωμά μέσα. Και η διπλωματία απαιτεί να έχουμε κάποια φινέτσα».
Οι αγιογραφικοί χαιρετισμοί ήταν πολλοί. Ένα, από την Caroline Kelly στο CNN, είναι απλώς υπερβολικός. Η Ολμπράιτ «πρωταθλητής της επέκτασης του ΝΑΤΟ, πίεσε να παρέμβει η συμμαχία στα Βαλκάνια για να σταματήσει η γενοκτονία και η εθνοκάθαρση, προσπάθησε να μειώσει τη διάδοση των πυρηνικών όπλων και υπερασπίστηκε τη δημοκρατία για τα ανθρώπινα δικαιώματα σε όλο τον κόσμο».
Ως υπουργός Εξωτερικών, προήδρευσε σε μια διοίκηση της μοναδικής επιζούσας υπερδύναμης στον κόσμο, ασυγκράτητη κι επικίνδυνα αισιόδοξη. Υπήρχε πολλή ύβρις – όλη αυτή η δύναμη και έλλειψη βεβαιότητας ως προς το πώς να τη χρησιμοποιήσετε. Η αφήγηση του Ψυχρού Πολέμου και οι αντίπαλοι απουσίαζαν και η κυβέρνηση Κλίντον έγινε μια σαπουνόπερα σκανδάλου και αδιακρισίας.
Στα τελευταία της χρόνια, ανησυχούσε για την έναρξη του αυταρχισμού, της εξουσίας να πέσει στα κεφάλια των ανθρώπων, του εσωτερικού τύραννου που εξαπολύθηκε στο παρκοκρέβατο των διεθνών σχέσεων. Είχε πολλά να παραπονεθεί σχετικά με τον Ντόναλντ Τραμπ, τον Πούτιν και το Brexit. Ενθαρρύνοντας τη δυνατή επιστροφή των ΗΠΑ στο μέτωπο και στο κέντρο της διεθνούς πολιτικής, αγνόησε τις προηγούμενες καταχρήσεις της, συμπεριλαμβανομένων ορισμένων που διαπράχθηκαν από το γραφείο της. Όταν δίνεται τέτοια εξουσία, δεν είναι επόμενο ότι θα ακολουθήσει η διαφθορά;
Ο Δρ Binoy Kampmark ήταν υπότροφος της Κοινοπολιτείας στο Selwyn College του Cambridge. Πλέον δίνει διαλέξεις στο Πανεπιστήμιο RMIT.
«Δεν χρειαζόμαστε τη Ρωσία να συμφωνήσει στη διεύρυνση», είπε στους Αμερικανούς γερουσιαστές το 1997.
Ο Paul Wilson, λαμβάνοντας υπόψη την κληρονομιά της Albright, έγραψε το 2012 για τον κίνδυνο να ακολουθήσουμε κατά γράμμα τις αναλογίες στην ιστορία. «Οι ιστορικές αναλογίες είναι σαγηνευτικές και συχνά προδοτικές. Ο [Σλόμπονταν] Μιλόσεβιτς δεν ήταν ο Χίτλερ και ο Απελευθερωτικός Στρατός του Κοσσυφοπεδίου δεν ήταν υπέρμαχος της φιλελεύθερης δημοκρατίας».
Μάλιστα, ο UCK είχε προηγουμένως χαρακτηριστεί από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ ως τρομοκρατική οργάνωση. «Οι Αλβανοί του Κοσσυφοπεδίου», έγραψε ο μετανιωμένος πρώην Διοικητής του ΟΗΕ στη Βοσνία, Υποστράτηγος Λιούις ΜακΚένζι τον Απρίλιο του 2003, «μας έπαιζαν σαν βιολί Stradivarius». Κατά την άποψή του, το ΝΑΤΟ και η διεθνής κοινότητα είχαν «επιδοτήσει και υποστηρίξει έμμεσα τη βίαιη εκστρατεία τους για ένα εθνικά καθαρό Κοσσυφοπέδιο. Ποτέ δεν τους κατηγορήσαμε ως δράστες βίας στις αρχές της δεκαετίας του 1990 και συνεχίζουμε να τους παρουσιάζουμε ως το χαρακτηρισμένο θύμα σήμερα, παρά τις αποδείξεις για το αντίθετο».
Τέτοια είναι η προδοτική φύση του είδους διεστραμμένου ανθρωπισμού που ασπάζεται η Ολμπράιτ και οι συνάδελφοί της. Μια τέτοια πολιτική, παρατηρεί ο Alan J. Kuperman με ζοφερή ακρίβεια, «δημιουργεί έναν ηθικό κίνδυνο που ενθαρρύνει την υπερβολικά επικίνδυνη ή δόλια συμπεριφορά εξέγερσης από μέλη ομάδων που είναι ευάλωτα σε γενοκτονικά αντίποινα, αλλά δεν μπορεί να προστατεύσει πλήρως από την αντίδραση».
Ένα τέτοιο ενθαρρυνμένο άτομο, η Πρόεδρος του Κοσσυφοπεδίου Vjosa Osmani, ξεχύθηκε πάνω από την κληρονομιά της Albright. «Μας έδωσε ελπίδα όταν δεν την είχαμε. Έγινε η φωνή και το μπράτσο μας όταν δεν είχαμε ούτε φωνή ούτε μπράτσο. Ένιωσε τον πόνο των ανθρώπων μας γιατί είχε βιώσει στον εαυτό της το διωγμό στην παιδική της ηλικία».
Η πρώτη γυναίκα Υπουργός Εξωτερικών θα συνδεθεί επίσης με την πολιτική κυρώσεων της Κυβέρνησης Κλίντον που σκότωσε πολλούς πολίτες και ακρωτηρίασε τη χώρα του Ιράκ, μόνο για να εισβάλουν στη συνέχεια οι αρχιτέκτονες του καθεστώτος που επρόκειτο να ανατραπεί στην επόμενη κυβέρνηση Μπους. Αυτό το αποκαρδιωτικό επεισόδιο βύθισε κάθε ηρωική έννοια του νόμου και της δικαιοσύνης, δείχνοντας ότι η Ολμπράιτ ήταν ικανοποιημένη χρησιμοποιώντας έναν άθλιο λογισμό για τη ζωή και τον θάνατο όταν ήταν απαραίτητο.
Στις 12 Μαΐου 1996, η Ολμπράιτ ρωτήθηκε από τη Lesley Stahl στο πρόγραμμα 60 Minutes του CBS σχετικά με τον αντίκτυπο των κυρώσεων που οδήγησαν στον άχρηστο θάνατο εκατοντάδων χιλιάδων. «Ακούσαμε ότι μισό εκατομμύριο παιδιά έχουν πεθάνει. Θέλω να πω, είναι περισσότερα παιδιά από όσα έχουν πεθάνει στη Χιροσίμα. Και, ξέρετε, αξίζει το τίμημα;» Τότε η πρέσβης των ΗΠΑ Όλμπράιτ δεν πτοήθηκε. "Νομίζω ότι αυτή είναι μια πολύ δύσκολη επιλογή, αλλά το τίμημα - πιστεύουμε ότι το τίμημα αξίζει τον κόπο".
Τον Σεπτέμβριο του 2000, ήταν ακόμα τρελή από τη φόρμουλα των κυρώσεων κατά του Ιράκ, λέγοντας στα Ηνωμένα Έθνη σε μια παράλογη ομιλία ότι η Βαγδάτη έπρεπε να συναντήση αντίσταση, όντας «εναντίον της αρχής των Ηνωμένων Εθνών και του διεθνούς δικαίου». Δόθηκε ειλικρινής αναγνώριση στο γεγονός ότι «οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο λαός του Ιράκ» έπρεπε να αντιμετωπιστούν. Αυτό που ήρθε πρώτο ήταν «η ακεραιότητα αυτού του θεσμού, η ασφάλειά μας και το διεθνές δίκαιο».
Η Ολμπράιτ θα μπορούσε να είναι πρόχειρη όσον αφορά τις κυρώσεις. Σε περιπτώσεις όπου το Κογκρέσο επέβαλε αυτόματες κυρώσεις, η Ολμπράιτ μπορούσε να εκφράσει εξαγριωμένη διαφωνία. Όταν αυτό συνέβη τόσο στην Ινδία όσο και στο Πακιστάν το 1998 στον απόηχο των δοκιμών πυρηνικών όπλων, μετά βίας μπορούσε να κρύψει τον εκνευρισμό της στο Late Edition του CNN. «Πιστεύω ότι πρέπει να κάνουμε κάτι γι' αυτό, γιατί οι κυρώσεις που δεν έχουν ευελιξία, δεν έχουν αρμοδιότητα παραίτησης, είναι απλώς ωμά μέσα. Και η διπλωματία απαιτεί να έχουμε κάποια φινέτσα».
Οι αγιογραφικοί χαιρετισμοί ήταν πολλοί. Ένα, από την Caroline Kelly στο CNN, είναι απλώς υπερβολικός. Η Ολμπράιτ «πρωταθλητής της επέκτασης του ΝΑΤΟ, πίεσε να παρέμβει η συμμαχία στα Βαλκάνια για να σταματήσει η γενοκτονία και η εθνοκάθαρση, προσπάθησε να μειώσει τη διάδοση των πυρηνικών όπλων και υπερασπίστηκε τη δημοκρατία για τα ανθρώπινα δικαιώματα σε όλο τον κόσμο».
Ως υπουργός Εξωτερικών, προήδρευσε σε μια διοίκηση της μοναδικής επιζούσας υπερδύναμης στον κόσμο, ασυγκράτητη κι επικίνδυνα αισιόδοξη. Υπήρχε πολλή ύβρις – όλη αυτή η δύναμη και έλλειψη βεβαιότητας ως προς το πώς να τη χρησιμοποιήσετε. Η αφήγηση του Ψυχρού Πολέμου και οι αντίπαλοι απουσίαζαν και η κυβέρνηση Κλίντον έγινε μια σαπουνόπερα σκανδάλου και αδιακρισίας.
Στα τελευταία της χρόνια, ανησυχούσε για την έναρξη του αυταρχισμού, της εξουσίας να πέσει στα κεφάλια των ανθρώπων, του εσωτερικού τύραννου που εξαπολύθηκε στο παρκοκρέβατο των διεθνών σχέσεων. Είχε πολλά να παραπονεθεί σχετικά με τον Ντόναλντ Τραμπ, τον Πούτιν και το Brexit. Ενθαρρύνοντας τη δυνατή επιστροφή των ΗΠΑ στο μέτωπο και στο κέντρο της διεθνούς πολιτικής, αγνόησε τις προηγούμενες καταχρήσεις της, συμπεριλαμβανομένων ορισμένων που διαπράχθηκαν από το γραφείο της. Όταν δίνεται τέτοια εξουσία, δεν είναι επόμενο ότι θα ακολουθήσει η διαφθορά;
Ο Δρ Binoy Kampmark ήταν υπότροφος της Κοινοπολιτείας στο Selwyn College του Cambridge. Πλέον δίνει διαλέξεις στο Πανεπιστήμιο RMIT.