Από: analyst.gr
Ανάλυση
Είναι αναμφισβήτητο γεγονός πως η Ρωσία έχει επιτεθεί και εισβάλει στην Ουκρανία, σε ένα ευρύ μέτωπο – με συντριπτική στρατιωτική ισχύ και χωρίς να προκληθεί άμεσα. Πρόκειται για έναν ρωσικό επιθετικό πόλεμο, με στόχο να κερδηθεί έδαφος και πολιτικό πλεονέκτημα – κάτι που παραβιάζει σαφώς το Χάρτη του ΟΗΕ.
Ο πρόεδρος Putin είναι λοιπόν υπεύθυνος για τον πρώτο μεγάλο πόλεμο μεταξύ κυρίαρχων κρατών στην Ευρώπη – μετά τον παράνομο πόλεμο βέβαια του ΝΑΤΟ εναντίον της Σερβίας το 1999, καθώς επίσης την τουρκική εισβολή στη βόρεια Κύπρο το 1974. Επομένως η Ρωσία, ο Putin πιο σωστά, αφού δεν είναι υπεύθυνοι οι Ρώσοι Πολίτες για τις ενέργειες της κυβέρνησης τους, είναι προσωπικά ένοχος – χωρίς καμία απολύτως αμφιβολία.
Με τη συγκεκριμένη στρατιωτική επέμβαση τώρα, ο Putin έχει χάσει κάθε ελπίδα να καταλήξει σε συμφωνία με τη Δύση – για την αναγνώριση των συμφερόντων ασφαλείας της Ρωσίας. Από την άλλη πλευρά, η επίθεση του Putin δεν στρέφεται τόσο κατά της Ουκρανίας, όσο κατά της Δύσης – ενώ η Ουκρανία είναι το δύστυχο θύμα αυτής της σύγκρουσης, μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων.
Σε κάθε περίπτωση, αυτό που φαινόταν αρχικά ως μία ρωσική αποστολή αυτοκτονίας, είναι πολύ πιο περίπλοκο – ενώ αυτή η παράνομη στρατιωτική επιχείρηση, θα μπορούσε να οδηγήσει σε μία νέα ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική ασφαλείας που δεν θα ήταν προς το συμφέρον της Δύσης.
Εξοπλιστικές δαπάνες 2020
Σίγουρα όχι προς το συμφέρον της Ευρώπης – όπου δεν πρέπει να υποτιμάται καθόλου η νέα εξοπλιστική πολιτική της Γερμανίας, με τη διάθεση άνω των 170 δις € άμεσα ή τριπλάσια από τη Ρωσία (γράφημα) και πάνω από 70 δις € τα επόμενα χρόνια, σε ετήσια βάση (άνω του 2% του ΑΕΠ της, ύψους 3,6 τρις €). Αυτό που οφείλει τώρα να μας απασχολήσει είναι τι θα συνέβαινε, εάν η στρατιωτική περιπέτεια του Putin είχε αποτέλεσμα και τι εάν αποτύγχανε – φυσικά όσον αφορά την ήπειρο μας, την Ευρώπη, η οποία δεν είναι άμοιρη ευθυνών.
Το σενάριο της επιτυχίας του Putin
Συνεχίζοντας, το πιο πιθανόν είναι να θελήσει να καταλάβει ο Putin μεγάλες περιοχές της Ουκρανίας, ανατολικά του ποταμού Δνείπερου (χάρτης) – δηλαδή, εκείνες τις περιοχές που ενσωματώθηκαν στη νεοσύστατη τότε Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Ουκρανίας υπό τον Λένιν.
Ο στόχος του θα μπορούσε να είναι ο σχηματισμός μίας νέας Ρωσικής Ομοσπονδίας – με τη Λευκορωσία, με τα κατεκτημένα εδάφη της ανατολικής και νότιας Ουκρανίας, καθώς επίσης με την Υπερδνειστερία, το αυτόνομο κράτος της Μολδαβίας (πηγή). Με δεδομένο δε το ότι, πρόκειται για περιοχές με πλειοψηφικό ρωσόφωνο πληθυσμό, πιθανότατα θα συναντούσε μικρή αντίσταση – οπότε θα μπορούσε να τις «προσαρτήσει».
Προφανώς η στρατιωτική κατάκτηση ολόκληρης της Ουκρανίας είναι μάλλον απίθανη – ιδιαίτερα τα δυτικά μέρη της χώρας, όπου ο ρωσικός στρατός θα αντιμετώπιζε μεγάλη αντίσταση. Το δύσκολο είναι η κατάκτηση του Κιέβου, παρά το ότι έχει μεγάλη συμβολική αξία για τον Putin – αφού πρόκειται για μία σύγχρονη πόλη των 3 εκ. που θα αντιστεκόταν στη μόνιμη κυριαρχία της Ρωσίας, απλά και μόνο για ιστορικούς λόγους.
Εάν πετύχαινε ένα τέτοιο ενδεχόμενο σχέδιο του Putin, κάτι που ασφαλώς δεν είναι σίγουρο, θα είχε ως αποτέλεσμα τη διχοτόμηση της Ουκρανίας – οπότε τη μεταφορά των συνόρων της Ρωσίας δυτικότερα. Σε μία τέτοια περίπτωση, θα δημιουργούταν μία νέα αρχιτεκτονική ασφάλειας και θα επερχόταν η διαίρεση της Ευρώπης – μία νέα ψυχρή εποχή που θα ήταν καταστροφική για την ΕΕ, ενώ η Ρωσία θα αποχαιρετούσε την Ευρώπη για πολλά χρόνια.
Η οικονομία της Ευρώπης θα πληττόταν σοβαρά από τις ανανεωμένες και σκληρότερες κυρώσεις κατά της Ρωσίας – η οποία όμως θα μπορούσε να αποκόψει την Ευρώπη από τις προμήθειες φυσικού αερίου και εμπορευμάτων από την ίδια (Ρωσία) και την κεντρική Ασία, ενώ δεν θα αποτελούσε πια τη γέφυρα της ΕΕ στις προσοδοφόρες αγορές της Ασίας.
Έτσι η Ευρώπη θα έπρεπε να ευθυγραμμισθεί ξανά με τη Δύση – παρά το ότι η κινητήριος δύναμη της οικονομίας της δεν είναι τόσο οι Η.Π.Α. αλλά, όλο και περισσότερο, η Κίνα και η Ινδία. Εάν δε ευοδωθούν τα κοινά σχέδια της Ρωσίας με την Κίνα για την Ευρασία (ανάλυση), τότε η κατάσταση δεν θα είναι καθόλου ευχάριστη – όπως δεν είναι οι οικονομικές συνέπειες για τη Ρωσία (ανάλυση).
Το σενάριο της αποτυχίας του Putin
Περαιτέρω, εάν το σχέδιο του Putin αποτύχει, οι κίνδυνοι για την ΕΕ θα ήταν πιθανότατα ακόμη χειρότεροι – ενώ η Ουκρανία θα μπορούσε να βυθιστεί σε πολλά χρόνια πολέμου με τη Ρωσία, με ένοπλες συγκρούσεις μεταξύ φιλοδυτικών και φιλορωσικών πολιτοφυλακών. Με δεδομένο δε το ότι, όλες οι πλευρές θα έχουν πρόσβαση στα πιο σύγχρονα οπλικά συστήματα, η σύγκρουση αυτή θα μπορούσε να καταστρέψει ολοσχερώς την Ουκρανία.
Επειδή όμως η Ουκρανία είναι η δεύτερη μεγαλύτερη χώρα στην Ευρώπη, το χάος θα εξαπλωνόταν αναπόφευκτα σε ολόκληρη την υπόλοιπη ήπειρο – ενώ, εάν προκαλούταν αυξημένη αντίσταση στη Ρωσία, με εσωτερικές αναταραχές εναντίον του Putin, ακόμη και η ανατροπή του, δεν θα άλλαζε καθόλου η κατάσταση.
Η αιτία είναι το ότι, οι εναλλακτικές στον Putin θα ήταν (α) το Σταλινικό Κομμουνιστικό Κόμμα και (β) το ριζοσπαστικό δεξιό εθνικιστικό φιλελεύθερο κόμμα. Επίσης ένας Nawalny που επαινείται ιδιαίτερα από τη Δύση, προέρχεται από αυτήν τη δεξιά εξτρεμιστική και εθνικιστική πλευρά – γεγονότα που σημαίνουν πως για μία χώρα που έχει το μεγαλύτερο ή δεύτερο μεγαλύτερο απόθεμα πυρηνικών όπλων στον πλανήτη, ο Putin παραμένει η καλύτερη επιλογή για την εξασφάλιση της σταθερότητας και την αποφυγή ενός πυρηνικού πολέμου, όσο μισητός και να έχει γίνει, μετά την εισβολή του στην Ουκρανία.
Δυστυχώς η Δύση δεν άκουσε τη συμβουλή του Κίσινγκερ για την επίλυση της σύγκρουσης στην Ουκρανία – την οποία είχε δημοσιεύσει στη Washington Post το 2014 (πηγή). Εάν το είχε κάνει, θα γλύτωνε την Ουκρανία από πολλά δεινά, δεν θα έθετε σε κίνδυνο την ενότητα της χώρας και θα διατηρούσε την ειρήνη στην Ευρώπη. Σε κάθε περίπτωση, η Ρωσία δεν είναι Σερβία – κάτι που δεν φαίνεται πως είναι κατανοητό στη Δύση.
Οι ευθύνες της Δύσης
Συνεχίζοντας, το τεράστιο ρίσκο που πήρε ο Putin μπορεί να εξηγηθεί μόνο από το γεγονός ότι, τόσο αυτός, όσο και ένα μεγάλο μέρος του ρωσικού πληθυσμού, αισθάνεται βαθιά πληγωμένο από τη Δύση – η οποία, για δεκαετίες τώρα, αγνοεί τα συμφέροντα ασφαλείας της Ρωσίας. Την περικυκλώνει όλο και πιο πολύ στρατιωτικά (εικόνα), της επιβάλει κυρώσεις, την απειλεί και την αντιμετωπίζει με μία τρομακτική υπεροψία – καθώς επίσης με αλαζονεία.
Προφανώς η αιτία είναι το ότι, η Ρωσία αποτελεί το μεγάλο χαμένο στο τέλος του Ψυχρού Πολέμου – χωρίς όμως να αντιμετωπισθεί όπως η Γερμανία που ήταν υπεύθυνη για την εκστρατεία εξόντωσης εναντίον της Ρωσίας, καθώς επίσης για τη δολοφονία έως και 27 εκ. Σοβιετικών αμάχων και στρατιωτών, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν Ρώσοι.
Αντίθετα, οι Η.Π.Α. στήριξαν τη Γερμανία οικονομικά (ανάλυση), παρά τους δύο παγκοσμίους πολέμους που διεξήγαγε (ανάλυση), το Ολοκαύτωμα κοκ. – ενώ η Ρωσία έχει πλέον απωθηθεί στα σύνορα που κάποτε της επιβλήθηκαν, από το γερμανικό μιλιταριστικό καθεστώς: στο Brest Litovsk (πηγή). Ενώ λοιπόν στις διαπραγματεύσεις των Βερσαλλιών η ειρήνη του Brest Litovsk χαρακτηρίσθηκε ακόμη και ως ληστρική από όλους τους δυτικούς συμμάχους, ενώ κηρύχθηκε άκυρη, σήμερα τα ίδια αυτά δυτικά κράτη επιμένουν πως τα σύνορα του Brest Litovsk δεν πρέπει να μετακινηθούν ποτέ!
Εκτός αυτού, η Δύση χρησιμοποίησε την αδυναμία της Ρωσίας τη δεκαετία του 1990, για να της επιβάλει τη στρατηγική «σοκ και δέους» (ανάλυση) – καθώς επίσης για να δημιουργήσει γρήγορα μία στρατηγική ασφαλείας βασισμένη στο ΝΑΤΟ και εξαιρουμένης της Ρωσίας, την οποία συνεχώς απομονώνει και δαιμονοποιεί.
Εάν δει τώρα κανείς την επέκταση του ΝΑΤΟ από την οπτική γωνία της Ρωσίας προς τα ανατολικά στη Γεωργία, θα πρέπει να μοιάζει με τους χάρτες που δείχνουν την επέλαση της γερμανικής Βέρμαχτ στον 1ο και 2ο Παγκόσμιο πόλεμο – οπότε δεν πρέπει να εκπλήσσετε καθόλου από τις αντιδράσεις της.
Ο Putin πάντως έχει προσπαθήσει πολλές φορές να προσεγγίσει τη Δύση και να καταλήξει σε συμφωνία μαζί της – με ομιλία του το 2001 στη γερμανική Βουλή (πηγή), καθώς επίσης με άρθρο του στις 22 Ιουνίου του 2021 στη γερμανική εφημερίδα Die Zeit. Όμως, όλες του οι προσπάθειες απορρίφθηκαν από τους δυτικούς – όπως επίσης οι πρόσφατες.
Σήμερα βέβαια, η σύγκρουση έχει ξεφύγει εντελώς και έχει ανοίξει ο ασκός του Αιόλου – ενώ χρησιμοποιήθηκε με το χειρότερο δυνατό τρόπο ο λαός της Ουκρανίας που βιώνει σήμερα ότι χειρότερο μπορεί να φαντασθεί κανείς, επειδή έκανε το λάθος να είναι εύπιστος, καθώς επίσης να εκλέξει ως πρόεδρο αυτόν που εξέλεξε.
Ακόμη δε και αν καταγγελθεί ο Putin ως εγκληματίας πολέμου, η Ευρώπη θα μπορούσε να καταλήξει ως η μεγάλη ηττημένη – ενώ η ΕΕ δεν έκανε απολύτως τίποτα για να αποτρέψει έναν τέτοιο πόλεμο, έχοντας ενωθεί μόνο όταν επρόκειτο να επιβάλει κυρώσεις, όπως στην περίπτωση της Ελλάδας με τα μνημόνια.
Επίλογος
Ολοκληρώνοντας, χώρες όπως η Ελλάδα οφείλουν να είναι πάρα πολύ προσεκτικές, με τις κατηγορίες και με τις εχθρικές πράξεις τους – να διδαχθούν δε από το παράδειγμα της Ουκρανίας, να μην είναι εύπιστες και να μην περιμένουν βοήθεια από κανέναν, όταν τη χρειαστούν πραγματικά.
Η καταστροφή που βιώσαμε και βιώνουμε από τα μνημόνια, από τον οικονομικό πόλεμο της Γερμανίας και από τη λεηλασία μας, είναι παρούσα – ενώ νωπή πρέπει να είναι στη μνήμη μας η εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο, στην οποία δεν επιβλήθηκαν καθόλου κυρώσεις από την Ευρώπη, ούτε αντέδρασε το ΝΑΤΟ.
Εάν θεωρούμε δε πως παίζοντας το ρόλο του καλού παιδιού θα βοηθηθούμε, όσον αφορά τις συνεχείς παρενοχλήσεις μας από την Τουρκία, με την οποία συμμετέχουμε μαζί στο ΝΑΤΟ, κάνουμε μεγάλο λάθος – κάτι που ασφαλώς γνωρίζουμε όλοι μας, είτε το παραδεχόμαστε, είτε όχι.