 |
| REUΤΕRS/Gleb Garanich |
strategic-culture.org - Martin Jay / Παρουσίαση Freepen.gr
Το βάπτισμα του πυρός από τους δυτικούς αναλυτές και τα δημοσιογραφικά γραφεία είναι ότι η «εισβολή» στην Ουκρανία είναι άδικη και πως «ο Πούτιν δε θα σταματήσει σε τίποτα τώρα» στη λεγόμενη προσπάθειά του να ανακαταλάβει χώρες του πρώην σοβιετικού μπλοκ.
«Πού θα καταλήξει; Πολωνία, Ουγγαρία και Τσεχία;» φώναζε ένας, ενώ εκατομμύρια κουνούν τα κεφάλια τους σε ένα συγκρότημα τυφλών δογμάτων και φανατισμού. Λίγοι ενδιαφέρονται να δουν την ιστορία και τις αποχρώσεις του τι συνέβη τα τελευταία χρόνια που προκάλεσαν μια τέτοια αντίδραση από τον Πούτιν. Πριν από μια δεκαετία, όταν η Δύση ανέτρεψε τον Γκανταφί και δημιούργησε έναν πόλεμο εκεί τον οποίο στη συνέχεια υποστήριξε με τους δικούς της τζιχαντιστές (που ήταν σημαντικό ανάχωμα στα σχέδια για τις φιλοδοξίες του Πούτιν στη Λιβύη) σε πυραύλους που τοποθετήθηκαν στρατηγικά από το ΝΑΤΟ στη Ρουμανία και την Πολωνία, για παράδειγμα, ανέφερε μόλις το 2018, τα οποία ήταν τυλιγμένα σε μια ζαχαρένια επίστρωση αφήγησης από τους συγγραφείς στη Δύση που έλεγαν πως η Ρωσία δεν είναι πλέον η απειλή, καθώς ο νέος εχθρός είναι η ισλαμική τρομοκρατία κ.λπ.
Τα δυτικά δημοσιογραφικά γραφεία εξακολουθούν να προσπαθούν να τραβήξουν το μαλλί στα μάτια μας για την Ουκρανία, απλοποιώντας και διαστρεβλώνοντας τα γεγονότα, απλώς και μόνο για να μπορέσουν να συνεχίσουν τη δουλειά τους για την παραγωγή ζωοτροφών για να τους κρατήσουν απασχολημένους, ενώ υπηρετούν τους κυρίους τους στην κυβέρνηση που τους τσακίζει ένα κόκαλο κάθε τόσο με μια διαρροή αναφοράς.
Η λεγόμενη «επανάσταση» στην Ουκρανία αναφέρεται πάντα ως νίκη για τη Δύση, καθώς η «δημοκρατία» σκότωσε τελικά τις κακές δυνάμεις της σοβιετικής επιρροής, αφού η τελευταία βάφεται πάντα ως διεφθαρμένη και η πρώτη candida.
Αλλά υπάρχουν αρκετές φωνές εκεί έξω που αποκαλούν αυτό που συνέβη στην Ουκρανία τότε ως πραξικόπημα που υποστηρίχθηκε από τις ΗΠΑ και τον Ζελένσκι ως τον νέο χρήσιμο ηλίθιο της Δύσης. Ακόμη και οι Los Angeles Times το υπαινίχθηκαν πρόσφατα όταν, λίγες μέρες πριν από την εισβολή, ζωγράφισαν την εικόνα του νέου προέδρου ως σχεδόν άχρηστου κρετίνου που μεταμφιέζεται σε πολιτικό ήρωα που είχε χάσει έναν κολοσσό πολιτικού κεφαλαίου τους τελευταίους μήνες όταν οι εντάσεις άρχισαν να νοστιμίζουν πέρυσι.
Θα το εξετάσει περαιτέρω κάποιο από τα δυτικά hacks και θα εξετάσει τους διαφορετικούς λογαριασμούς; Απίθανο, καθώς αυτή η «γκρίζα ζώνη» είναι αυτό που μισούν σχεδόν όλοι οι δυτικοί δημοσιογράφοι, αφού αντιπροσωπεύει μάζα εργασίας και αντίκειται στο ρυθμό της αφήγησης από τις δικές τους κυβερνήσεις αλλά και στις απόψεις των γκριζομάλληδων αρχηγών στην αίθουσα σύνταξης. Το είδαμε αυτό με τη Συρία. Συγχαρητήρια στον Peter Hitchens που στέκεται μόνος και προσπαθεί να προσφέρει μια πιο αντικειμενική άποψη για την εισβολή στην Ουκρανία. Αμφιβάλλω αν θα τον ακολουθήσει κάποιος.
Η ιστορία για τα δυτικά μέσα έχει ήδη γραφτεί και χωριστεί προσεκτικά σε δύο δυαδικές μερίδες μολυσμένης αφήγησης που είναι ένα εξαιρετικά σκληρό μέρος του πολέμου: η αλήθεια είναι συνήθως το πρώτο θύμα όταν οι σφαίρες αρχίζουν να πετούν.
Τι γίνεται όμως με τις υποσχέσεις υποστήριξης από τη Δύση προς την κυβέρνηση Ζελένσκι; Δεν είναι αυτό από μόνο του μια άθλια πράξη εξαιρετικής σκληρότητας; Να υπόσχεσαι να βοηθήσεις, αλλά στην πραγματικότητα να προσφέρεις μόνο συμβολική υποστήριξη σχετικά μικρών ποσών μετρητών και στρατιωτικού υλικού; Θα στείλει το ΝΑΤΟ έναν στρατιώτη στην Ουκρανία για να πολεμήσει εκεί Ρώσους στρατιώτες; Θα κάνει το ίδιο κάποιο κράτος μέλος της ΕΕ;
Ωστόσο, η αφήγηση συνεχίζεται και μπορείτε να δείτε την πίεση στο πρόσωπο του Ζελένσκι στις αναρτήσεις του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και την οργή του προς την Ουάσιγκτον, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ.
Καθώς αυτές οι κυρώσεις αρχίζουν να δαγκώνουν, ποιοι είναι πραγματικά οι νικητές και οι ηττημένοι; Η ντροπιαστική συνέντευξη Τύπου που έδωσε ο Μπάιντεν, όπου, αφού ολοκλήρωσε την οδυνηρή έτοιμη ομιλία, δηλώνει σε έναν δημοσιογράφο ότι «οι κυρώσεις δεν θα αποτρέψουν τίποτα» προκαλώντας σύγχυση. Η αλήθεια είναι ότι οι κυρώσεις είναι πραγματικά το μόνο που πρέπει να καλύψουν η ΕΕ και οι ΗΠΑ για να γεμίσουν το διευρυνόμενο κενό, τη ραδιοφωνική σιωπή από το ΝΑΤΟ που μιλάει πολύ για την υποστήριξη των συμμάχων αλλά φαίνεται όλο και πιο αδύναμο, αναποτελεσματικό και άσκοπο όσο περνούν οι μέρες.
Η δημιουργία στρατευμάτων του ΝΑΤΟ σε γειτονικές χώρες θα γίνει σύντομα αντιληπτή από την κενή χειρονομία που είναι όταν ξεκινά το λουτρό αίματος καθώς οι Ουκρανοί δείχνουν αντίσταση ενάντια στις ρωσικές προόδους. Καθώς παρακολουθεί όλος ο κόσμος, σύντομα η αξιοπιστία του ΝΑΤΟ θα πέσει ακόμη περισσότερο, διότι οι συνέπειες του να μην κάνεις τίποτα άλλο από το να ενεργείς απλώς ως θεατής θα κάνουν τον οργανισμό να πέσει σε ιστορικό χαμηλό. Το επιχείρημα πολλών στο ΝΑΤΟ πως ο στόχος του Πούτιν να απωθήσει το ΝΑΤΟ απέτυχε, καθώς είχε ως αποτέλεσμα μόνο να σταθμεύσουν περισσότερα στρατεύματα τώρα στην Πολωνία, για παράδειγμα, είναι στην καλύτερη περίπτωση χωλό. Αυτό που είναι πιθανό να προκύψει τις επόμενες ημέρες και εβδομάδες είναι ότι η Δύση είναι πιθανό να γίνει μεγαλύτερος εχθρός των περισσότερων Ουκρανών όταν δουν ποια είναι η πραγματική συμφωνία και το κάλεσμα συγκέντρωσης του Zelensky προς τις μάζες, εάν δεν ανατραπεί, θα είναι σφοδρή επίθεση σε αυτές τις αποκαλούμενες δυτικές αξίες, με την ίδια την ΕΕ να βρίσκεται στο στόχαστρο του – σε μια κατάληξη win-win για τον Πούτιν, που θα παρατηρήσουν πολλοί. Ο πόλεμος είναι σκληρότητα σε ένα επίπεδο που οι περισσότεροι από εμάς δεν μπορούμε να το επεξεργαστούμε.